ตอนที่ 11 The Reincarnated Princess’s Bewilderment

รถม้าส่ายไปมา แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์ เพราะอะไรน่ะหรอ มีเหตุผลอยู่สองข้อ เหตุผลข้อแรกคือ

วันนี้ฉันได้ออกไปฉลองวันเกิด อายุ 9 ปีของ 'จอร์จ'  คู่หมั้นของฉันแก่ขึ้นอีกปีแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า

ฉันอยากฉลองทุกปีหรอกนะ ปีนี้ พิเศษ  'จอร์จ' อายุ 9 ปีแล้วก็หมายความว่าหายนะจากการตายของท่านหญิง

'เอ็มม่า' ไม่มีแล้ว เพราะเธอจะตายตอน 'จอร์จ' อายุ 8 ปี แต่เธอก็ยังมีชีวิตอยู่ ในวันนี้เธอก็หัวเราะอย่างร่าเริง

พวกเรานั่งจิบชา และฟังเธอบ่นเรื่องที่เธอเริ่มอวบขึ้น แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดีล่ะนะ ฉันดีใจจริงๆ แล้วก็มีความสุข

กับพวกเขาด้วย

“...”

คนที่นั่งอยู่ในรถม้าด้วยกันยกยิ้มหัวเราะ เมื่อฉันมองไป เขาก็เบี่ยงสายตาหลบ และก้มหัวลง

“ขออภัยพะยะค่ะ”

“ไม่เป็นไร”

ฉันส่ายหัว ฉันจะไม่ถือโทษที่เขาหัวเราะหรอกนะ หรือควรโกรธดี? ก่อนหน้านี้ที่เขาหัวเราะ ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้

หัวเราะฉันหรอก ฉันก็แค่อยากรู้น่ะว่าอะไรทำให้เขาหัวเราะ? ราวกับเขามองออกว่าฉันไม่พอใจ จึงอธิบายต่อว่า

“เพราะฝ่าบาททรงยิ้มอย่างมีความสุข กระหม่อมจึงอดไม่ได้”

เหมือนติดเชื้อเลย เมื่อสายตาแสนซุกซนของเขามองมา ฉันมองพื้นไม่ตอบสนองกับเหตุผลและสายตา

อ่อนโยนของเขา แม้จะมองไม่เห็นหน้าตัวเอง แต่ฉันคิดว่ามันต้องแดงอยู่แน่ๆ มันช่วยไม่ได้จริงๆ ฉันชอบเขา

ถ้าคนที่ชอบมากมายิ้มให้อย่างนี้ ก็ต้องมีความสุขมาก จนทุกอย่างดูเป็นสีชมพูไปหมดอยู่แล้ว ผู้ชายคนนี้

ท่าน 'ลีออนฮาร์ด'  ฉันวางหัวใจทั้งหมดของฉันไว้บนมือของเขาแล้ว

“ท่านจะให้อภัยความอวดดีของกระหม่อมได้หรือไม่?”

“นะ แน่นอนค่ะ”

โมเมนต์นี้ฉันได้แต่พูดตะกุกตะกัก แต่ก็ยังออกมาเป็นคำได้ ฉันสั่งให้หัวใจตัวเองสงบไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

ใจเย็นๆ เข้าไว้! ฉันสูดหายใจเข้า

“คนที่ควรขออภัยคือเราต่างหาก เราขออภัยอย่างยิ่งที่รบกวนเวลาของท่านด้วยความเอาแต่ใจของเรา”

“กรุณาอย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลย ท่านไม่จำเป็นต้องขออภัยต่อข้าแม้แต่น้อย”

“แต่...”

“นี่คืองานส่วนตัวของกระหม่อม ไม่จำเป็นต้องแจ้งให้ทราบพะยะค่ะ”

งาน สินะ นอกเหนือจากงานแล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องมาคุ้มกันฉันนี่นา มันก็แน่อยู่แล้วเธอควรจะมี

ความสุขที่ได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้สิ ตอนนี้ฉันคิดว่าทุกคนคงจะรู้เหตุผลที่สองแล้วว่าทำไมฉันเหมือนอยู่บนสวรรค์

นั่นเพราะว่าวันนี้ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' มาเป็นองครักษ์ของฉัน แต่องครักษ์ของฉันจริงๆ แล้วคือ 'ครอส'  เพราะว่า

มันเป็นเรื่องไม่น่าเสียใจที่เขาจำเป็นต้องกลับไปหาพ่อแม่ที่บ้านวันนี้ พี่ชายของเขาจะแต่งงาน เป็นเรื่องน่ายินดี

จริงๆ ไปเลย ไปเลย กลับบ้านไปเลย อยู่ให้นานๆ ไม่ต้องรีบกลับมาล่ะ! ฉันคิดขณะมาส่งเขาด้วยดวงใจระริกระรี้

'ครอส' ดูไม่ค่อยเต็มใจจะไปนัก ทำไมน่ะหรอ? เพราะในวันเดียวกันฉันวางแผนจะออกไปข้างนอกน่ะสิ ถ้าท่าน

อยู่แต่ในพระราชวังกระหม่อมคงพอจะปล่อยวางหน้าที่ลงได้ แต่นี่มันเกี่ยวข้องกับการออกนอกพระราชวัง

มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงพะยะค่ะ  'ครอส' บ่น เขายิ่งลังเลที่จะไปมากขึ้นเมื่อจินตนาการถึงสิ่งที่จะเกินขึ้น

ระหว่างการเดินทาง กระหม่อมไม่อาจมอบความไว้วางใจให้คนที่ความสามารถด้อยกว่ากระหม่อมดูแลชีวิต

ของท่านได้มากเท่ากระหม่อม เขายังคงบ่นต่อไป บางทีเขาคงแค่อยากจะอวดว่าตัวเองแข็งแกร่งติดหนึ่งในห้า

ของอัศวินหลวงเลยก็ได้ ฉันก็รู้สึกดีอยู่นะที่เขากังวลเรื่องฉันน่ะ แต่ ฉันคงไม่ถูกฆ่าง่ายๆ หรอกนะ เขาดูจริงจัง

กับความสโตกเกอร์ของตัวเองจริงๆ ดูไม่น่าเชื่อถือได้เลย แฟล็กหายนะของเขาฉันไม่สามารถทำลายด้วย

ตัวเองได้ ดังนั้นฉันจึงหยุดพยายามในที่สุด ลูกชายคนรองจะไม่ไปงานแต่งไม่ได้ และฉันเองก็อยากจะไปดู

ให้แน่ใจด้วยตาของตัวเองว่าท่านหญิง 'เอ็มม่า' ยังมีชีวิตอยู่ ฉันตัดสินใจแล้วว่าคงต้องรอไปก่อน แต่ก็มีผู้ชาย

คนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ และทนมองฉันมีปัญหาไม่ได้ จึงเสนอชื่อตัวเองขึ้น ผู้ชายคนนั้นก็คือ ท่าน 'ลีออนฮาร์ด'

ดูเหมือน 'ครอส' จะไว้วางใจแล้วที่มีอัศวินที่เก่งที่สุดในอาณาจักรมาคอยคุ้มกันฉัน และยอมกลับบ้านในที่สุด

ฉันรู้สึกแย่ที่ต้องรบกวนท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ด้วยปัญหาของฉัน ฉันขอโทษนะคะ แต่... คิดว่าฉันจะพูดอย่างนั้นหรอ? เยี่ยมมาก 'ครอส' ! เยี่ยมมาก! ขอให้มีแต่ความสุขนะคะท่านพี่ของ 'ครอส' !

“นอกจากนี้”

เขากล่าว

“?”

“ก็เหมือนได้โบนัส การได้มาคุ้มครองเจ้าหญิงแสนสวยเช่นนี้คงไม่มีผู้ชายคนไหนไม่ยินดีหรอก  พะยะค่ะ”

“!”

ชะ ช่างเชื่อมั่นอะไรอย่างนี้ แต่มันก็เหมาะกับเขาล่ะนะ รอยยิ้มของท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ช่างมีอำนาจทำลายล้าง

ยากจะวัดได้ ช่างเป็นใบหน้าที่ดูท้าทาย แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวมากนัก เป็นผู้ชายที่พอจะเรียกได้ว่าโมเอะ ถ้าเขา

สบสายตาด้วย คงไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ตกหลุมรัก ไม่อยากจะพูดหรอก แต่ฉันตกหลุมมานานแล้ว ถ้าเป็น

ท่าน'ลีออนฮาร์ด' ไม่ว่าเขาจะถามอะไร ฉันคงปฏิเสธไม่ได้แน่ เขาทำอะไรก็ถูกไปหมดในสายตาฉัน แม้ฉันจะถูก

เขาถอนรากถอนโคน ฉันก็ยังเติบโตต่อได้ แต่ถ้าเขาเริ่มเข้าไปในทางสายเดียวกับครอส ฉันจะกีดกันเขาแน่ๆ

“กระหม่อมต้องจำไว้ว่าจะต้องไปขอบคุณ 'ครอส'  ตอนนี้เขาคงจะเดินทางกลับถึงบ้านแล้ว กระหม่อมจินตนาการได้เลยว่าเขาต้องทำหน้าขมขื่นอยู่แน่”

“...”

ฉันกลับมาสู่ความจริงจากคำพูดของท่าน 'ลีออนฮาร์ด'  'ครอส' กลับมาต้องทำตัวน่ารำคาญแน่ๆ เอ หรือจะไม่นะ...?

***ขอบคุณทุกคนที่ช่วยตอบนะคะ ประโยคสุดท้ายนักแปลไปค้นหามาแล้วค่ะ เพราะเมื่อวานดึกแล้วแปลเสร็จจึงรีบแล้วก็นอนเลย แก้ใหม่เป็นประโยคนี้แทนนะคะ ขอบคุณมากค่ะเพิ่มเติมเมื่อ 21/6/16

ที่มา:https://my.dek-d.com/Vandas/writer/viewlongc.php?id=1486732&chapter=11