ตอนที่ 10 The Reincarnated Princess’s Evasions (2)

“...”

ใจเย็นๆ มีเหตุผลหน่อย 'โรสแมรี่'  เธอยังไม่มีอะไรมายืนยันเลยว่า 'ครอส' สนใจเธอ มันต้องมีเหตุผลบางอย่าง

แน่ที่เขาจ้องมาที่เธอ บางทีอาจเพราะมีเศษสำลีติดผม หรือไม่ก็อาจจะมีเศษขนมปังติดหน้า มีอะไรที่เป็นไปได้

อีกนะ? ได้โปรดอย่าเป็นอย่างนั้นเลย! ฉันทำใจและตัดสินใจเรียกเขา

“ครอส”

“ขะ ขอรับ”

เขาพูดขลุกขลักอยู่ในคอ และเปลี่ยนสีหน้าก่อนตอบ คุณบอกไม่ได้หรอกว่าเขาผิดปกติถ้าเพียงแค่มอง

อย่างเดียว ฉันสูดหายใจเข้า และถามเขาตรงๆ ว่า

“มีสิ่งใดติดหน้าเราหรือ?”

ฉันไม่อยากให้การหยุดชะงักนี้ยืดออกไปอีก มันทำให้ท้องของฉันเลวร้ายขึ้น คุณช่วยเห็นใจฉันหน่อยสิ

เพราะงั้น 'ครอส' ไม่ต้องลังเล บอกฉันมาเร็วๆ เลย เศษขนมปัง? หรือเศษสำลี? หรือเศษมันฝรั่งทอดก็บอกมา?

พวกเราจ้องมองกัน มันดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาตินัก ฉันพยายามรอจนหน้าเริ่มกระตุก หลังจากผ่านไปหลายนาที

หรืออาจหลายทศวรรษ ท้องฉันก็เริ่มปวดเสียดขึ้นมาอีกแล้ว แต่ในที่สุด 'ครอส' ก็ยอมเปิดปาก

“ไม่พะยะค่ะ”

เฮ้อ! ไม่มีอะไรติดหน้าฉันสินะ ทีหลังก็รู้จักตอบให้มันเร็วหน่อยสิ เจ้าบ้านี่! พอเปิดปากพูดแล้ว 'ครอส' ก็หลบตา

ลงมองพื้น ฉันรู้สึกเหมือนเห็นริ้วสีจางๆ บนแก้มเขาด้วย แต่ฉันคงคิดไปเอง วันนี้อากาศดีมาก แต่มันคงจะร้อน

ไปหน่อยสำหรับเขา ต้องอย่างนั้นแน่!

“เช่นนั้น ท่านก็เลิกจ้องเราแล้วสังเกตรอบๆ ให้ดี ทำหน้าที่ให้สมตำแหน่งเสียด้วย!”

ฉันตำหนิ  'ครอส' ทำความเคารพ

“พะยะค่ะ!”

ทะ ทำไมนายถึงดูมีความสุขขนาดนั้นล่ะ หยุด อย่ามามองฉันด้วยสายตาอย่างนั้นนะ ฉันไม่มีรางวัลจะให้หรอก!

เดี๋ยวสิ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ! ฉันปั้นหน้า และคิดในใจ ฉันว่าผู้ชายคนนี้ต้องกำลังสับสนอยู่แน่! ทำไมเขาถึงดูมี

ความสุขจากการโดนเด็กผู้หญิงที่ไม่มีความรู้เรื่องการองครักษ์หรือการต่อสู้เลยตำหนิ? ถ้าฉันตำหนิและตีเขา

มันคงไม่มีผลอะไรกับเขาแน่ งั้นฉันควรจะทำยังไงดี? ต้องลองใช้จิตวิทยาดูดีมั้ย? บางทีอาจจะลูบหัว?

หรือชมเชยดี? ฉันตกอยู่ในความสับสน ในอีกฟากของโต๊ะ ฉันรู้สึกเหมือนได้กลิ่นของสัตว์ป่า หรือบางสิ่งที่

ฉันไม่รู้จัก มันกำลังครอบงำจิตใจของฉันที่ละนิด ถ้าทำอะไรผิดฉันต้องจบสิ้นแน่ ฉันกำมือที่อยู่ใต้โต๊ะแน่น

รู้สึกถึงเหงื่อเย็นเฉียบที่หลังคอเป็นครั้งแรก สุดท้ายแล้ว ฉันจะทำยังไง?

“เราจะไปห้องหนังสือ”

ฉันวิ่ง หัวเราะเยาะฉันเลย ถ้าคุณต้องการ เพราะฉันไม่อยากอยู่ในบรรยากาศที่ทำให้ต้องเจ็บปวดอย่างนั้น!

'เมด' กำลังมองพวกเราอยู่ไกลๆ และบางที 'ครอส' อาจจะไม่ได้สังเกตเห็นพวกเธอ ฉันอยากเรียนอย่างสงบสุข

นะ! หยิบหนังสือและพจนานุกรมออกจากโต๊ะ ฝู่ ฉันถอนหายใจเงียบๆ อยู่หลายนาที และคิดวางแผนหลบเลี่ยง

จากอันตราย แต่ในความจริงแล้ว มันมีสิ่งที่ฉันหลบเลี่ยงไม่ได้อยู่

“กระหม่อมจะไปกับท่าน”

“...”

เฮ้อ ไม่ว่าจะต้องการหรือไม่ เขาก็เป็นองครักษ์ของฉัน เขาต้องตามไปทุกที่ที่ฉันไป ใช่แล้ว! เธอมันโง่

'โรสแมรี่' อะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันเดินไปตามทาง มีขี้ข้า... เอ่อ องครักษ์เดินตามอยู่ข้างหลัง

“ฮึ เขาอยากเป็นอะไรก็ได้ที่ต้องการ!”

ฉันไม่พอใจ แต่เมื่อมองเห็นบางอย่างผ่านทางหน้าต่าง เท้าฉันก็หยุดลง ด้านล่างฉันมองเห็นสถานที่ฝึกซ้อม

น้องชายของฉันกำลังฝึกอย่างหนักอยู่กับท่านพี่  'โจฮัน' ยังเตี้ยกว่า 'คริส'  และดูเหมือนคนแคระเมื่อเทียบกับ

ท่าน 'ลีออนฮาร์ด'  ฉันเก็บความกังวลเอาไว้ใต้เท้า มันยากที่ฉันจะเจอเขาครั้งต่อไป และช่องว่างของอายุเรา

ก็ยังดูมากเกินไป ถ้าเขาล้มลง ฉันก็ไม่สามารถช่วยเขาลุกขึ้นได้ ความรู้สึกเหมือนการสูญเสียนี้ทำให้ฉันเศร้า

เล็กน้อย ไม่ได้ ไม่ได้ นี่เป็นสิ่งที่ฉันทำตัวเอง ฉันจะบ่นไม่ได้ แม้ตอนนี้เขาจะเกลียดฉัน แต่มันก็มาจากการ

ตัดสินใจของฉันเอง ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแน่ บังคับตัวเองให้มองเลยไป ฉันเริ่มออกเดินอีกครั้ง เมื่อฉัน

มองขึ้นมาเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้า ฉันปะทะสายตากับ 'ครอส'  เขาดูน่ากลัวสุดๆ เลย ฉันหยุดลงชั่วคราว

ทำไมเขาถึงมองมาอย่างผิดหวังล่ะ? หรือเจ้าหญิงของนายเผลอทำหน้าตลกออกมา?

“มีสิ่งใดหรือ”

มองฉันแล้วมีปัญหาอะไรฮะ?! ฉันมองเขาอย่างคุกคาม แต่รอยยิ้มก็ยังฉายเจิดจ้าอยู่บนใบหน้าของเขา

“เจ้าหญิง 'โรสแมรี่'  ท่านช่าง... เป็นพี่สาวที่ใจดีมากจริงๆ”

เกิดอะไรขึ้นกับนาย? หรือนายจะหมายถึงวันที่ฉันต่อว่า 'โจฮัน'  นายมีปัญหาอะไรกับการแก้ปัญหาของฉัน

ก็ว่ามาเลย?

“คำชื่นชมของท่านดูไม่มีเหตุผลเลย”

ฉันมองเขาอย่างสงสัยและเริ่มออกเดินอีกครั้ง ฉันรู้ว่าฉันแก้ปัญหาไม่ดี แต่ฉันไม่คิดเลยว่าเผลอไปเหยียบ

กับระเบิดเข้า ตอนนี้ฉันไม่รู้จะเข้าหาเขายังไงดีเลย แต่เหมือน 'ครอส' จะยังไม่ยอมแพ้ เขาเริ่มพูดกับฉันขณะ

เดินตามมาด้านหลัง นายจะจริงจังไปไหนหา

“มันมิใช่คำชื่นชมพะยะค่ะ!”

“แล้วเช่นนั้นคือ?”

“เจ้าหญิง 'โรสแมรี่'  กระหม่อมรับใช้ท่านมาได้ 1 ปี 8 วัน...”

นับด้วยหรอ...

“และอีก 4 ชั่วโมงครึ่ง แต่...”

นี่นับจริงเหรอ! บ้าไปแล้ว!

“กระหม่อมรู้ว่ามีใครสำคัญกับท่านบ้าง และท่านก็ทรงกังวลเกี่ยวกับพวกเขา หัวใจท่านช่างบริสุทธิ์สวยงามอย่างแท้จริง”

ฉันเผลอพูดเสียงสูงอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ท่านมองเราสูงส่งเกินไปแล้ว”

ฉันรู้สึกกระวนกระวายใจจากคำเยินยอของเขา ไม่หรอก มันอาจเป็นอารมณ์หลงไหลของเด็กสาวก็ได้ ฉันกำลัง

ถูกชักจูง ฉันขอร้อง โปรดอย่าดึงฉันเข้าไปในด้านมืดเลย! อย่างไรก็ตาม องครักษ์ไม่ยอมรับคำปฏิเสธของฉัน

เขาตอบกลับอย่างกระตือรือร้น

“นั่นมิใช่เลยพะยะค่ะ”

ฉันรู้สึกหวาดกลัวเกินกว่าจะหันไปมองด้านหลัง แต่บางทีในตอนนี้เขาคงจะกำลังยิ้มอยู่ ได้โปรด

อย่าอารมณ์ดีสิ! ฉันหน้าซีด เสียงก็เริ่มสั่น ไม่ว่าจะมองยังไงก็อย่าตีความไปว่ามันเป็นความลำบากใจสิ

รับรู้ไว้ซะ!

“ฝ่าบาท กระหม่อมรู้ว่าท่านก็เชื่อว่ามันคือความจริงที่ท่านห่วงใจเจ้าชาย นั่นคือความรับผิดชอบของท่านแม้จะต้องทำรุนแรงไปบ้าง มันคงน่าขมขื่นเป็นแน่ กระหม่อมเห็นใจท่านยิ่งนัก”

“พอแล้ว 'ครอส'”

“ในวันหนึ่ง ท่านก็จะเติบโตอย่างงดงามและน่าเกรงขาม...”

ฉันบอกให้พอไง ฟังสิ! ฟังฉันหน่อย! ฉันอยากส่งความคิดให้เขาจริงๆ เลย!!!

“กระหม่อมเชื่ออย่างหมดหัวใจเลยพะยะค่ะ ว่าเจ้าชายต้องทรงรักฝ่าบาทมากเป็นแน่”

ไม่นะ ฉันเริ่มรู้สึกหนาว ฉันจริงจังและรู้สึกไม่ดีมากกับเรื่องนี้ ฉันหยุดมองไปรอบๆ  'ครอส' มองมาที่ฉัน

อย่างจริงจัง ดวงตาเขามีแต่ความเชื่อมั่น ฉันเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ลางสังหรณ์พุ่งขึ้นสูงจนส่งเสียงเตือน

ออกมา

“เจ้าหญิง 'โรสแมรี่'  มันเป็นความปรารถนาของกระหม่อมเลยที่ได้มารับใช้นายท่า...”

ฉันขัดเขา

“ครอส!”

อาจเพราะไม่ค่อยเห็นฉันทำเสียงอย่างนี้ เขาเลยมองมาอย่างประหลาดใจ แต่ฉันก็ไม่ได้กังวลนัก เพื่อประโยชน์

ในการทำลายแฟล็กหายนะ ฉันสามารถสลัดคราบทิ้งได้ตลอดเวลา ฉันหมายถึง ผู้ชายคนนี้เริ่มพูดถึงเรื่อง

นายท่านแล้ว! ในฉากที่เขาเปลี่ยนวิธีเรียกจาก

“เจ้าหญิง 'โรสแมรี่'”

เป็น

“นายท่าน”

คือ 'ครอส' สาบานว่าจะจงรักภักดีกับเธอ เพราะว่ามันคือคำเรียกจากสุนัขในความสัมพันธ์ของทั้งสอง มันเลย

เป็นเหมือนคำต้องห้ามสำหรับฉัน

“ท่านไม่ควรกล่าวเช่นนั้น”

ฉันบอกเขาเสียงแข็ง ถ้าฉันเผลอผ่อนคลายเสียงฉันต้องสั่นแน่ๆ ฉันอยากหนี ฉันอยากหนีจริงๆ ฉันไม่รู้ว่ามีอะไร

ผิดปกติเกิดขึ้นกับเขา ทำไมอยู่ๆ แฟล็กก็เกิดขึ้นได้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ? แล้วทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับ

ฉันด้วย? เป็นเหตุการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สินะ น่ากลัวจริงๆ

“นายท่านคือท่านพ่อ ไม่ใช่เรา”

“...”

เฮ้ อย่ามามองแบบไม่พอใจนะ ฉันขอล่ะ ฟังฉันหน่อย! แล้วก็อย่าเข้ามาใกล้ด้วย

“ด้วยบัญชาของพระราชา ท่านถูกบังคับให้ต้องมาคอยดูแลเรา”

“นั่นมิใช่...”

“เราไม่ได้ถาม ท่านควรพิจารณามันให้ดีก็พอ”

“เจ้าหญิง 'โรสแมรี่' ...!”

พอฉันเริ่มดื้อ  'ครอส' เลยหมดความอดทนแล้วก้าวมาข้างหน้า เดี๋ยว หยุดก่อน! ใจเย็นๆ นะ ออกไปห่างๆ ด้วย!

“เราเข้าใจว่าท่านปรารถนาจะรับใช้เราด้วยความเต็มใจ แต่ถ้ามีใครได้ยินเข้าเราคิดว่ามันคงจะไม่ดีกับท่านแน่ พวกเขาอาจคิดว่าคำพูดที่เปลี่ยนไปของท่านอาจดูไม่น่าไว้วางใจได้”

เขาทำเสียงประหลาดใจ

“ท่านได้ปฏิญาณไว้ว่าจะจงรักภักดีต่อพระราชา และต่อเราด้วย นั่นคือเหตุผลว่าทำไมท่านควรหยุดคิดจะกล่าวเช่นนั้น”

“เจ้าหญิง 'โรสแมรี่' ...”

ฉันมองเขาตรงๆ เพื่อให้แน่ใจว่าเขาเข้าใจที่ฉันพูด เขาเงียบ ดีมาก ดูเหมือนเขาจะเข้าใจแล้ว ท่าทางที่ฉันอยากสื่อจริงๆ คือ

“อย่าพูดอีกเป็นครั้งที่สองนะ เพราะมันจะทำให้คนสงสัย”

แต่หลักๆ ที่ต้องการก็คือ

“อย่ามาเรียกฉันว่านายท่านนะ”

ฉันอาจจะดูสงบ แต่ในความคิดแอบหลั่งเหงื่อเย็นเฉียบ อ๊า รีบขออภัยฉันซะสิ ฉันไม่อยากหัวใจวายอีกครั้งนะ ฉันเดินผ่านไปโดยทำเป็นมองไม่เห็นคำถามบนไปหน้าของเขา

 

 

ที่มา:https://my.dek-d.com/Vandas/writer/viewlongc.php?id=1486732&chapter=10