ตอนที่ 136 ถ้าเจ้าต้องการสู้ ข้าก็จะสู้

ว่าโดยจิตใจและนิสัยแล้ว 'เย่ว์หยาง'ไม่ใช่คนที่มีเกียรติแน่นอน  ช่วยคนอื่นอย่างกล้าหาญโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตนเอง  ผดุงความยุติธรรมอย่างกล้าหาญ  เสียสละตนเองเพื่อช่วยคนอื่นคือสิ่งที่'เย่ว์หยาง'ยังห่างไกลที่จะมี ณ เวลาใดเวลาหนึ่ง

สิ่งแรกที่เขาจะพิจารณาถึง ก็คือตัวเขาเอง จากนั้นเขาจะคิดถึงแม่สี่ 'เย่ว์ปิง'และคนที่เกี่ยวข้องอื่นๆ สำหรับความลับของตนเอง  เขาจะโกหกคนที่เกี่ยวข้องกับเขา ใช้การโกหกสีขาวเพื่อปิดบังตัวเอง

สำหรับพวกคนที่เข้ามาขวางเขา  เขาจะยกดาบของเขาและฆ่าเบิกทางตรงไปที่ปราสาทตระกูลเย่ว์ ไล่ศัตรูออกจากตระกูลเย่ว์ หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ในโลก แม้ว่าทั้งโลกจะกลายเป็นศัตรูของเขา เขาก็จะไม่ลังเล

อย่างไรก็ตาม  ถ้าเพื่อคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก ซึ่งเขาไม่ได้มีความคุ้นเคยด้วย.. แม้ว่าคนเหล่านี้จะได้รับความนับถืออย่างสูงหรือยิ่งใหญ่    'เย่ว์หยาง'จะปฏิบัติต่อพวกเขาไม่เหมือนกัน

เขายอมรับนับถือการอุทิศตนที่เหล่าทหารผ่านศึกได้แสดงออกมาและยกย่องทัศนคติของพวกเขาสำหรับการเสี่ยงตายอยู่ในแนวหน้า  'เย่ว์หยาง'นับถือชื่นชมพวกเขาจากก้นบึ้งหัวใจ

พวกเขาทำให้จิตใจของเขาสะท้านไหวเลือดลมร้อนระอุ    อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องทำอะไรแบบนั้นไปด้วย   ไม่จำเป็นต้องพูดว่า เขาไม่มีความสามารถช่วยทหารได้หมด 3 พันคน

ต่อให้เขาทำได้  'เย่ว์หยาง'ไม่กล้าทำอะไรที่ใหญ่โตเกินไป  เมื่อเขายังไม่มีความมั่นใจในความแข็งแกร่งของตนเองเต็มเปี่ยมในตอนนี้  ถ้า'เย่ว์หยาง'แข็งแกร่งที่สุดในโลกแล้วและสามารถรักษาคนทั้ง 3 พันคนได้ทั้งหมด อย่างนั้นบางทีเขาอาจจะทำ

แต่ตอนนี้เขายังไม่มีพลังระดับนั้น โลกเต็มไปด้วยการแข่งขันชนิดต่างๆ เป็นที่ๆ มีแต่ผู้แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้นจึงจะอยู่รอดได้ นี่เป็นสิ่งที่ธรรมชาติเลือกไว้  'เย่ว์หยาง'ไม่ต้องการทำลายมัน  และเขาก็ไม่มีความสามารถจะทำลายสภาพที่เป็นอยู่นี้ด้วย

เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตาคนอื่นๆ ได้เลย  สิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถเปลี่ยนได้ก็คือตัวเขาเอง    เขาจะเป็นผู้ชนะในการต่อสู้เพื่อความอยู่รอด  เพื่อที่ว่าเขาจะสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้มากกว่าใครๆ

นี่เป็นเพียงวิธีที่ทำให้เขาสามารถจัดการกับชีวิตตนเองได้ รวมทั้งมีความสามารถเพื่อจะปกป้องญาติของเขาเองด้วย ภายใต้การแนะนำของบุรุษเกราะดำตาอินทรี  'เย่ว์หยาง'เดินไปข้างหน้าเตรียมจากไป แต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว 'เย่ว์หยางหยุด'อีกครั้ง

“ขุนพลเตาฟง ถ้าท่านต้องการมันจริงๆ  บางทีข้าอาจพยายามรักษาบาดแผลท่านได้ หรือไม่ก็ข้าอาจลองรักษาคน 2-3 คนที่ท่านเลือกไว้ก็ได้  ข้าต้องบอกไว้ก่อนว่า ข้าไม่รู้วิธีรักษาใดๆเลย”

'เย่ว์หยาง'จะจากไปอยู่แล้ว แต่เขาหันกลับมายืนอยู่ตรงหน้าขุนพลเฒ่าผู้นั้น  มันเป็นเพราะจู่ๆ 'เย่ว์หยาง'รู้สึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่ใช่เครื่องจักรสงครามที่เอาแต่ทำตามอุดมการณ์ของตนเอง  แต่เป็นมนุษย์ที่มีเลือดมีเนื้อ

เขาอาจจะไม่สามารถดำเนินการบางอย่างได้ดีเลิศเหมือนเครื่องจักร แต่มันอาจไม่จำเป็นสำหรับเขาที่จะต้องทำเช่นนั้น แต่อย่างน้อยที่สุด เขาต้องมีหัวใจเพื่อจะลองและทำมันให้ได้

บางครั้ง'เย่ว์หยาง'ก็รู้สึกว่าตัวเขาค่อนข้างจะเป็นคนซับซ้อนและขัดแย้งกันเอง  อย่างไรก็ตาม  เขารู้สึกว่า  มันน่าสนใจยิ่งกว่าที่จะมีชีวิตอยู่ขณะที่เขาพอใจ เขาสามารถคงหลักการของตัวเขาเองเอาไว้ได้

แต่มันไม่ได้หมายความว่าเขาต้องทำตามทุกอย่างตลอดเส้นทางจนถึงปลายทางที่มืดมนที่สุด อย่างไรก็ตาม  แม้ว่าเขาถามแล้ว  อีกฝ่ายอาจจะไม่ยอมรับ.. แต่นี่ก็แค่เป็นความรู้สึกแบบหนึ่งของอีกฝ่าย ขุนพลเฒ่าโบกมือหัวเราะลั่น

“ดีมาก!  ข้าเข้าใจจิตใจเจ้าดี!  ฮ่าฮ่าฮ่า! ข้านึกไม่ถึงเลยว่าข้าจะได้พบเด็กที่น่าสนใจอย่างเจ้าก่อนตาย   จริงๆ แล้วข้าก็ขำจนเกือบจะขาดใจตายอยู่แล้ว  ถ้าเจ้าไม่รู้วิชาแพทย์ แล้วเจ้าจะช่วยชีวิตคนอื่นได้อย่างไร?  อย่างไรก็ตาม  ข้าเข้าใจและข้าก็มีความสุขมาก  เจ้าสิ่งนี้คือความแตกต่างระหว่างมนุษย์กับปีศาจ  ถ้าขุนพลปีศาจตนหนึ่งล้มลงกับพื้นโดยไม่มีโอกาสช่วยเหลือได้ พวกปีศาจในแดนปีศาจจะกินขุนพลปีศาจที่ตายโดยไม่มีความลังเลใจใดๆ เลย  แล้วเปลี่ยนพลังขุนพลปีศาจให้เป็นพลังของตนเอง  บอกตามตรงนะว่าวิธีนั้น น่าจะเหมาะสมมากกว่า  อย่างไรก็ตาม  ข้ายังชอบพฤติกรรมโง่เขลาของมนุษย์เรามากกว่า ฮ่าฮ่า, เด็กน้อย! บอกเจ้าตามความสัตย์  ความตายไม่สำคัญมากอะไรเลย  เจ้ารู้ไหมว่าตั้งแต่โบราณกาลมา มีคนตายในสงครามกี่คนแล้ว? ถ้าเจ้าได้ไปถึงสนามรบและเห็นทหารราบเป็นล้านคนตายลงอยู่ต่อหน้าเจ้า กองซากศพทับซ้อนสูงขึ้นไปเป็นเนินเขา หัวใจเจ้าจะไม่ชาด้านหลังจากนั้นหรือ? มีการรบแล้วไม่มีคนตายจะหาได้จากที่ไหน? ถ้ามนุษย์ปรารถนาจะรอด พวกเขาต้องแข่งขัน และพวกเขาต้องสู้  ความตายเป็นส่วนหนึ่งของการแข่งขัน  แม้ว่าพวกเราทั้งสามพันคนจะตายเพราะต้องพิษ  ก็จะเป็นเหมือนเหยื่อล่อที่มีชีวิต  เราประสบความสำเร็จในการสังหารปีศาจเป็นหมื่นๆ  เราไม่ได้ตายอย่างสูญเปล่า!  นานแล้วก่อนที่จะล่อศัตรูมาที่นี่  เรารู้ว่าเรื่องนี้จะต้องเกิดขึ้น  ดังนั้น ไม่ต้องห่วง  ให้เราคนแก่จากไปอย่างสงบสุขเถอะ   เราแก่แล้วและเราไม่สามารถทำอะไรให้ประเทศได้มาก   นี่คือเกียรติยศสุดท้ายของเรา”

“......”

'เย่ว์หยาง'เงียบ หลังจากได้ฟังคำนี้

“เด็กน้อย! ถ้าเจ้าไม่ต้องการถูกกำจัดเหมือนอย่างพวกเราในกระบวนการคัดเลือกโดยธรรมชาติ  ถ้าอย่างนั้นจงจำไว้เพียงอย่างเดียว  จงแข็งแกร่ง, จงแข็งแกร่งกว่าใครๆ”

ขุนพลเฒ่าให้โอวาท'เย่ว์หยาง'ด้วยปัจฉิมวาจาของเขา 'เย่ว์หยาง'ผงกศีรษะเล็กน้อย  หลังจากขบคิดอยู่นาน ในที่สุดเขาก็มาหยุดอยู่ต่อหน้าหัวหน้าแพทย์หญิงสูงวัย เขาล้วงเอาด้วงหยกขาวออกมาจากกระเป๋าหลังของเขา และถามเบาๆ

“ท่านหมอ, ข้าพบเจ้าสิ่งนี้ในแดนปีศาจ  บอกข้าทีได้ไหม สิ่งนี้คืออะไร?”

สีหน้าของหมอหญิงสูงวัยเปลี่ยนแปลงทันทีเมื่อนางเห็นมัน  นางรีบบอก'เย่ว์หยาง'ให้เก็บด้วงหยกขาว

“เด็กน้อย! อย่าใช้สิ่งนี้ช่วยคนเด็ดขาด!  นี่คือแมลงที่น่ากลัวชนิดหนึ่ง ภายนอกมันดูเหมือนด้วงทองศักดิ์สิทธิ์มาก นอกจากนี้ยังสามารถใช้รักษาและล้างพิษได้  แต่ทว่าภายในร่างนี้ มีปีศาจที่น่ากลัวถูกผนึกไว้ภายใน  แม้แต่เหล่านักสู้ที่แข็งแกร่งสูงสุดยังไม่สามารถฆ่ามันได้  ปีศาจเหล่านี้สามารถกลับมาเกิดใหม่ได้ด้วยวิธีการบางอย่าง  ดังนั้นเพื่อจะหยุดพวกมันจากการกลับมาเกิดใหม่  เหล่านักสู้ระดับสุดยอดจะผนึกพวกมันไว้ในสิ่งของหรือสัตว์มีชีวิตต่างๆ”

'เย่ว์หยาง'กระโดดผางทันทีเมื่อได้ยินคำนี้

“ผนึกเหรอ?”

ทันใดนั้นเขาคิดถึงนางพญาเฟ่ยเหวินหลี ราชินีอสรพิษผู้ถูกผนึกไว้ในจี้หยกดำของเขา  พลังความแข็งแกร่งของนางไม่สามารถจินตนาการได้ แม้ว่านางไม่มีร่างหยาบเหลืออยู่แล้ว

แต่ความสามารถของนางเพียงพอที่จะส่ง'เย่ว์หยาง'ออกมาจากหลุมดำได้ เขาไม่คิดเลยว่านอกจากจี้หยกดำแล้ว  ยังมีผู้แข็งแกร่งเหนือมนุษย์อื่นอีกได้ถูกผนึกไว้ในด้วงหยกขาวนี้เช่นกัน

โชคดีที่เขายังไม่ได้ใช้มันช่วยคน, หรือว่ามันไม่ได้รับภัยพิบัติใดๆ  พอคิดถึงเรื่องนี้แล้ว 'เย่ว์หยาง'ถึงกับหลั่งเหงื่อเย็นทันที ถ้าเขาปลดปล่อยนักสู้เหนือมนุษย์ออกมา อย่างนั้นมันก็อาจเป็นเรื่องดี

แต่ถ้าเขาปลดปล่อยนักสู้เผ่าพันธุ์ปีศาจ  อาจกลายเป็นเรื่องตลกใหญ่ก็ได้ มันจะเป็นด้วงหยกขาวนี้ได้อย่างไร  นั่นดูผิวเผินก็ไม่น่าเป็นอันตรายนี่ เป็นสิ่งที่น่ากลัวมากเชียวหรือ?

“อาจารย์ของข้าได้ยกหัวข้อเรื่องผนึกนักรบขึ้นมาพูดเมื่อนานมาแล้ว  มันจำแนกออกเป็น 5 ชั้น   ชั้นแรกแและสำคัญที่สุดเป็นรูปแบบสัตว์  ตัวผนึกเองจะดูดกลืนพลังงานจากสัตว์เป้าหมายเพื่อความคงอยู่ยั่งยืนของมัน เหมือนอย่างด้วงหยกขาวของเจ้า ต่อจากนั้นก็เป็นรูปแบบพืช, รูปแบบสมบัติ,  รูปแบบแก้วผลึก, และรูปแบบกักพื้นที่  ผนึกที่น่ากลัวที่สุด กล่าวกันว่าคือรูปแบบผนึกกักพื้นที่  ข้าไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าสุดยอดนักสู้ที่สามารถสร้างพื้นที่อย่างหลุมดำ และจับศัตรูใส่เข้าไปแล้วผนึกหลุมดำทำให้ศัตรูอยู่ในสถานะถูกทำลายตลอดกาล จะมีพลังมากขนาดไหน  นอกจากฆ่าคนที่สร้างผนึกด้วยตัวเขาเอง ก็ไม่มีพลังอื่นสามารถทำลายผนึกพื้นที่อย่างนี้ได้ ผนึกชั่วนิรันดร์แบบนี้เป็นวิชาผนึกที่ไม่มีใครทำลายได้ เรียกกันว่า”ผนึกนิพพาน“  สำหรับผนึกบนตัวด้วงหยกขาว เรียกกันว่า”ผนึกกักวิญญาณ“โดยปกติแล้ว ที่ชั้น 8 ของหอทงเทียนและที่สูงกว่า เหล่านักสู้ผู้แข็งแกร่งผู้เอาชนะฝ่ายตรงข้ามได้จะใช้วิธีนี้กำจัดศัตรูของพวกเขา”

ขณะที่หมอหญิงพูดคำนี้  'เย่ว์หยาง'หลั่งเหงื่อยะเยียบอีกครั้ง  ผนึกที่ถูกนำมาใช้กับนางพญาเฟ่ยเหวินหลีดูเหมือนจะเป็นผนึกกักพื้นที่ระดับสูงสุด

“ผนึกนิพพาน”

“เราจะต้องทำอะไรถึงจะฆ่าปีศาจที่ถูกผนึกอยู่ภายในได้?”

'เย่ว์หยาง'รีบถามถึงวิธี

“ก่อนที่นักสู้ผู้สร้างผนึกใช้พลังของตน  ข้าไม่รู้วิธีอื่นที่จะฆ่ามัน  อย่างไรก็ตาม  ถ้าเจ้าสามารถรอจนกระทั่งนักสู้ผู้ใช้พลังของเขาสร้างผนึกได้  เจ้าด้วงหยกขาวนี้บางทีอาจจะตายก็ได้  และปีศาจที่ถูกผนึกอยู่ข้างในอาจตายไปพร้อมกันก็ได้  นี่คือเหตุผลที่วิธีที่ดีที่สุด ป้องกันไม่ให้มันดูดกลืนพลังรอบด้าน ก็คือหลีกเลี่ยงการใช้มันช่วยชีวิตผู้คน  มิฉะนั้น ถ้าพลังผนึกถูกใช้จนหมด  อย่างนั้นปีศาจที่ถูกผนึกไว้ภายในก็จะหนีออกมาได้”

คำพูดของหมอชราทำให้'เย่ว์หยาง'รู้สึกเหมือนกับว่าตนเองได้หยิบเผือกร้อนขึ้นมา ไม่สามารถจะโยนทิ้งได้ทั้งจะเก็บไว้ก็ไม่ได้ ทันใดนั้น แสงเทเลพอร์ตสีขาวก็ฉายแว่บขึ้น

นักรบวัยกลางคนที่ตลอดทั้งตัวของเขาเปล่งแสงสว่าง มีแสงวงแหวนหลายวงที่สวยงามอยู่เหนือตัวของเขา  เสียงของเขาคำรามลึกเหมือนเสียงฟ้าร้อง ในขณะที่เขาตะโกนว่า

“ทุกคน!  ไสหัวออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

หน้าของแพทย์หญิงชราดำคล้ำและพึมพำว่า

“ผู้ฒ่าเทียนเจิ้นหรือ?  ฝ่าบาทไปขอร้องนิกายหมอกอีกแล้วหรือ?   ดูเหมือนตอนนี้ สมบัติของอาณาจักร  มุกมังกรขาวตกไปอยู่ในมือของนิกายหมอกหรือ...เฮ้อ..  ดูเหมือนว่านิกายหมอกยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้น  ต้าเซี่ยก็ยิ่งอยู่ในอันตราย...”

“เทียนเจิ้น, เจ้ามาที่นี่ทำไม?  ตาแก่ผู้นี้ไม่จำเป็นต้องให้เจ้ารักษา   รีบไสหัวไปซะ!”

ขุนพลเฒ่าเอ็ดตะโรลั่น

“เป็นฮ่องเต้ต้าเซี่ยของเจ้ามาขอความช่วยเหลือจากท่านประมุขไป่หยุน  เป็นเพราะท่านประมุขนิกายไป่หยุนสมเพชเจ้า เขาถึงได้ส่งข้ามาที่นี่  เจ้าคิดหรือว่าข้ายินดีจะช่วยสวะอย่างเจ้า?  พวกเจ้าทุกคน  ไม่ว่าพวกเจ้าจะเป็นใคร  ออกไปเดี๋ยวนี้! ข้าจะอัญเชิญแสงศักดิ์สิทธิ์มาใช้เพียงครั้งเดียว  ไม่ว่าจะช่วยเจ้าได้หรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวกับข้า”

นักรบวัยกลางคนยิ้มและตอบอย่างยโส  ต่อจากนั้นเขาคำรามเสียงสนั่นซึ่งสั่นสะท้านกายและใจของทุกคนจนพวกเขาหูอื้อ

“ข้าบอกไปแล้ว  เราไม่จำเป็นต้องให้เจ้ารักษา ไสหัวไปได้แล้ว”

ขุนพลเฒ่า ต่อต้านอย่างโกรธเคือง เขาต้องการจะยืนขึ้น แต่ทหารของเขาเองหลั่งน้ำตากดตัวเขาไว้จนสุดชีวิต

“เตาฟง, ผ่านไป 200 ปีแล้ว ดูซิว่าเจ้ากลายเป็นอะไรไปแล้ว? เจ้าคิดหรือว่าเจ้ายังคงเป็นเตาฟงที่อยู่ยงคงกระพันจนวาระสุดท้ายหรือ?   ตอนนี้เจ้าเป็นแค่หมาแก่ที่น่าสมเพช แม้ว่าข้าจะใช้แค่นิ้วเดียว  แต่ข้าก็ยังแข็งแกร่งกว่าเจ้ามากนัก  เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถคำรามใส่ข้าจนวาระสุดท้ายได้หรือ? 200 ปีผ่านไปเจ้าไม่รู้เรียนรู้วิธีทำให้แข็งแกร่งอีกหรือ?  ไม่เป็นไร ข้าจะยกโทษให้เจ้า เป็นความผิดของข้าเองที่ดันเป็นสหายกับเจ้า”

นักรบวัยกลางคนเปล่งประกายแสงที่ชุดวงแหวน  ผู้เฒ่าเทียนเจิ้นเรียกคัมภีร์ชั้นแพลตตินัมออกมาแล้วเรียกกลองทองยักษ์ออกมาอีกใบ  เขายกกลองและตีกลองทองทันที ด้วยเสียงสนั่นกึกก้องทำให้ทหารทั้งหมดเป็นลมล้มลงกับพื้น

แม้แต่'เย่ว์หยาง'ยังรู้สึกว่าศีรษะของเขาถูกคนทุบ  หูของเขารู้สึกเจ็บปวด ศีรษะก็รู้สึกกำลังหมุน กลองทองใบนี้ใช้วิธีที่แตกต่างเพื่อให้บรรลุผลเป็นอย่างเดียวกัน เหมือนกับคลื่นเสียงร้องของนางพญากระหายเลือด

นางพญากระหายเลือดไม่สามารถใช้คลื่นเสียงได้ยาวนาน  นอกจากนี้ นางยังได้รับบาดเจ็บหนัก เกินกว่าจะปล่อยเสียงกรีดร้องได้อย่างทรงพลัง กลองทองเป็นสมบัติชนิดหนึ่ง

ตราบใดที่ผู้อาวุโสเทียนเจิ้นมีพลังภายในเพียงพอ  อย่างนั้นกลองก็สามารถใช้ได้อย่างไม่สิ้นสุด   มันยังสามารถอยู่ได้ตลอดไปโดยไม่เปลืองพลังเลย นอกจากหมอหญิงสูงวัย, บุรุษตาอินทรีและ'เย่ว์หยาง'แล้ว

ทุกคนในตอนนี้ รวมทั้งขุนพลเฒ่า'เตาฟง'ที่ได้รับบาดเจ็บ ต่างล้มลงกับพื้น  ทหารที่อ่อนแอที่สุดมีเลือดไหลออกจากหู และสลบไปจากอาการบาดเจ็บ

“เจ้ามาที่นี่เพื่อช่วยชีวิตคนหรือฆ่าคนกันแน่?”

บุรุษตาอินทรีชักกระบี่เล่มใหญ่และวิ่งเข้าใส่ผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'อย่างเกรี้ยวกราด

“เจ้ากำลังท้าทายด้วยพลังฝีมืออย่างเจ้าน่ะหรือ?  เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า”

วงแหวนไฟของผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'กระพริบและเขายิ้มอย่างหยิ่งผยอง เขาเรียกงูยักษ์ขาวที่พุ่งออกมาจากท้องฟ้า ขณะเดียวกัน มันอ้าปากกว้าง  ตั้งใจจะกินบุรุษตาอินทรีให้ได้ในคำเดียว พอเจอการจู่โจมในอากาศ

ตอนแรกบุรุษตาอินทรีกระโดดขึ้นไปตามสัญชาตญาณและหลบพ้นปากมรณะของงูยักษ์ได้  เขาคิดไม่ถึงว่าเจ้างูขาวจะเจ้าเล่ห์มาก  เนื่องจากมันพลาดกลืนกินเขาไม่ได้  มันกวาดหางยักษ์ใส่เขาทำให้บุรุษตาอินทรีปลิวกระเด็นออกไปด้วยพลังที่น่ากลัว

เขากระแทกกับผนังดังบึ้ม จนผนังศูนย์พยาบาลพัง  แรงกระแทกของเขาทำลายเสาต้นกลาง ขณะที่ร่างของเขาไปตกอยู่บนยอดเนินอีกด้านหนึ่ง อย่างไรก็ตาม แม้ว่างูยักษ์ อสูรเงินระดับ 8 จะทำร้ายเขาได้สำเร็จ มันก็ยังไล่ตามเขาโดยไม่มีความปราณีแม้แต่น้อย

ผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'มองดูหมอหญิงสูงวัย

“หน้าที่ของข้าคือ ช่วยผู้คนมาเอาชีวิตเจ้า  ตอนนี้ เจ้าตายได้แล้ว”

หมอหญิงชรายิ้มอย่างใจเย็น

“ข้าคิดมานานแล้วว่า เจ้าจะต้องมาเสนอเงื่อนไขเหล่านี้  เจ้ามักเป็นคนเช่นนั้น ฆ่าคนให้มากตามที่เจ้าต้องการ เมื่อโอกาสมาถึง  ผู้เฒ่าเทียนเจิ้น ไม่ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งเพียงใด  เจ้าจะไม่มีทางกลายเป็นนักสู้ระดับสูงสุด  เพราะเจ้าไม่มีหัวใจนักสู้ที่แท้จริง”

“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว!  ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไรก็ตาม  เจ้าจะต้องตายวันนี้แน่นอน”

ผู้เฒ่า'เทียนเจิ้น'เรียกอสูรที่มีครึ่งตัวล่างเหมือนหมอก  และสั่งให้มันบินไปหาหมอหญิงชรา  นางยิ้มนุ่มนวลและส่ายศีรษะเบาๆ ขณะที่หลับตานางรอเจอมันโดยไม่ต่อต้าน

ได้แต่หลับตารอความตายเท่านั้น ปีศาจหมอกไม่ได้ฆ่าหมอหญิงทันที แต่กลับปล่อยหมอกขาวแทนจนกลืนตัวนางอยู่ในนั้น  ดูเหมือนว่ามันจะใช้วิธีที่โหดร้ายที่สุด ทำให้นางหายใจไม่ออกจนค่อยๆ ตาย... ในที่สุด

ผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'ค่อยใช้ทักษะตรวจหนึ่งในสี่ กวาดมองดูทั้งพื้นที่ เขาเห็น'เย่ว์หยาง' และดูเหมือนจะสงสัยเล็กน้อยว่า เจ้าหนอนอ่อนแอนั่นยังยืนหยัดอยู่ได้อย่างไร?

'เย่ว์หยาง'จะไม่ยอมรามือรอความตายแน่นอน ไม่ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับศัตรูชนิดไหน รวมทั้งปีศาจอย่างจ้าวปีศาจฮาซิน, ราชาผีอมตะลิชกรุน เขาก็ยังไม่ยอมถอย

'เย่ว์หยาง'รู้ว่าเจ้าผู้นี้เป็นศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดที่เขาเคยเผชิญหน้าจากบรรดาศัตรูที่เป็นมนุษย์  เจ้าผู้นี้ใช้การช่วยชีวิตเป็นข้ออ้าง เพื่อสังหารผู้อาวุโสจากอาณาจักรต้าเซี่ย อย่างเช่นขุนพลเฒ่า'เตาฟง'และหัวหน้าหมอหญิง

ขณะที่เขาเป็นคนที่มาเจอสิ่งที่เขาไม่ควรเจอ เขาเป็นแค่คนผ่านทางที่ผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'ต้องฆ่าเพื่อปิดปากพยาน พอเห็น'เย่ว์หยาง'ค่อยๆ ชูดาบวิเศษฮุยจินของเขา  รังสีต่อสู้ที่น่ากลัวก็ห่อหุ้มตัวเขา  ผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'หัวเราะลั่น

“ข้าดูผิดไปหรือเปล่านี่? แทนที่จะเก็บชีวิตตัวเองไว้  เจ้าคิดจะสู้กลับหรือ?”

ผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'  ที่ปกคลุมไปด้วยรัศมีสวยงาม ดูเหมือนกับว่าได้เห็นสิ่งที่น่าสนุกสนานที่สุดในโลก ถึงกับหัวเราะออกมาดังๆ

“ถ้าเจ้าต้องการสู้, ข้าก็จะสู้”

'เย่ว์หยาง'คำรามอย่างเย็นชา  พร้อมกับกระตุ้นเพลิงสีม่วงบนดาบฮุยจิน

“นักเรียนคนหนึ่งจากสถาบันต้องการท้าทายข้าหรือ?  ข้าก็ไม่รู้จะทำยังไง  แต่ข้าชื่นชมความกล้างี่เง่าของเจ้านะ ตายซะเถอะ ไอ้หนอนน้อย!”

ผู้เฒ่า'เทียนเจิ้น'เรียกนักรบหัววัวถือขวานโลหิตเล่มหนึ่ง  จากนั้นออกคำสั่งว่า

“ตัดเจ้าหนอนน้อยให้เป็น 18 เสี่ยง ไม่ให้มาก ไม่ให้น้อยกว่านั้น”

'เย่ว์หยาง'เคยเห็นคนหยิ่งยโสมามาก  แต่ไม่เคยเห็นคนที่หยิ่งยโสจัดขนาดผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'มาก่อน เขายิ้มมุมปาก  ยิ่งศัตรูเย่อหยิ่งมากเท่าไหร่  พวกมันจะดูถูกเขา และโอกาสที่เขาจะเอาชนะพวกมันได้ก็สูงขึ้นเท่านั้น

ฮุยไท่หลางโกรธ มันคำรามและกระโจนขึ้นในท้องฟ้า ปราณปีศาจบนตัวมันระเบิดออก  และเปลวไฟสีดำพ่นออกมา  ความรุนแรงของมันประหนึ่งว่ารับช่วงมาจากจ้าวปีศาจ

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงอสูรเงินระดับ 4  แต่มันไม่สนใจระดับที่แตกต่างกันยังคงปล่อยแรงกดดันใส่นักรบหัววัวอสูรเงินระดับ 6 ตอนแรกนักรบหัววัวถูกฮุยไท่หลางข่มขู่จนกลัวจริงๆ ถึงกับถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม พอมันเห็นว่าฮุยไท่หลางมีระดับที่ต่ำกว่ามันมาก มันคำรามด้วยความโกรธ ด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง  มันใช้กีบวัวย่ำทำลายพื้นผิวหิน และพุ่งเข้าหาฮุยไท่หลาง ทิ้งรอยหินแตกเป็นทางยาว

'เย่ว์หยาง'พุ่งขึ้นไปในอากาศขณะเดียวกัน เห็นว่านักรบหัววัวฟันขวานฝ่าอากาศมาอย่างบ้าคลั่ง เขากระแทกใส่นักรบหัววัวไม่ยอมถอย  ตั้งใจทำให้มันบาดเจ็บด้วยการโจมตีครั้งเดียว เขาปล่อยทักษะโซ่ล่องหนของเสี่ยวเหวินหลีทันที

จำกัดความเคลื่อนไหวของนักรบหัววัว   ใช้มือขวาฟันดาบฮุยจินของเขา  เขาสร้างเปลวเพลิวม่วงจนเต็มท้องฟ้าบังตัวเขาเองไม่ให้ศัตรูมองเห็น   ปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ถูกยิงออกจากมือขวาเจาะเข้าตรงระหว่างคิ้วของนักรบหัววัวอย่างไร้ความปราณี ********************

ที่มา:https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=136