Chapter 59 – การพิพากษาความผิด (15)
ในคฤหาสน์ยังคงเงียบสงบและ
“นี่ มีใครบางคนหนีออกไปจากที่นี่”
ในความเงียบ มีเสียงดังขึ้นให้ได้ยิน ดังไปรอบๆคฤหาสน์รัฐมนตรีซ้ายอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนมุดออกไปตามรูขนาดเล็กบนกำแพงคฤหาสน์และพุ่งหายไปในความมืดมิด ได้ยินอย่างนี้, ผู้ที่หนีออกไปก็ร้องเสียงแหลมทันทีขณะฟังเสียงตะโกน 'หลิวเย่'เปิดตาของนางช้าๆ นางกล่าวเสียงเย็นและเอ่ย
“ข้าเพียงปิดประตูไว้ ถ้าท่านรัฐมนตรีซ้ายต้องการมุดออกไปด้วย ข้าก็จะปล่อยไป”
เสียงเย็นของนางกระจายไปทั่วท่ามกลางความมืดมิด หลังจากช่วงเวลาของความเงียบ บางคนในฝูงชนที่มามุงดูก็ระเบิดเสียงหัวเราะเสียงหัวเราะนี้ส่งผลกระทบเป็นลูกโซ่และนั่นก็ทำให้ทุกคนหัวเราะ เสียงหัวเราะอย่างอึกทึกและหัวเราะเบาๆในความมืดเห็นได้ชัดเจนและดูเหยียดหยามมากท่ามกลางเสียงหัวเราะ
ระฆังบอกเวลาตอนเช้าของพระราชวังก็ถูกตีเสียงดังมันเป็นเวลา 5-7 AM. เป็นเวลาที่จะไปสภาเสียงฝีเท้าดังขึ้นให้ได้ยินขณะที่เสียงไฟสว่างให้ได้เห็น ทันใดนั้นเกิดเสียงขึ้นจากคฤหาสน์รัฐมนตรีซ้ายที่เงียบมาตลอด
คบเพลิงจำนวนมากส่องแสงให้พื้นดินเห็นได้ชัดเจนขึ้นรัฐมนตรีซ้ายตอนนี้อยู่ในชุดคลุมของราชสำนัก ศีรษะสวมหมวกประดับขนนกยูงและไข่มุกมังกร เขายังสวมรองเท้าที่บ่งบอกตำแหน่งระดับสูงสุดของข้าราชบริพาร ด้วยใบหน้าที่แข็งกร้าว
เขาได้เดินออกมาที่ประตูภายใต้คบเพลิงส่องแสงราวกลางวัน ชุดของเขาเปล่งรัศมีสว่างภายในชุดราชสำนัก รัฐมนตรีซ้ายไขว้สองมือไว้ด้านหลังและยังมีไม้เรียว นี่คือ… ไม่เรียวสำหรับการขอโทษอย่างอ่อนน้อม ฝูงชนรอบๆแตกตื่นขึ้นมาทันที
“มันเป็นความผิดของบิดาที่ไม่สั่งสอนอบรมบุตรหลานให้ดี หลาวสาวข้า หลิวซินอ้ายดูถูกและใส่ร้ายองค์หญิง พระชายาขององค์ชายสามที่ได้รับการแต่งตั้งจากพระจักรพรรดิ มันคือความรับผิดชอบของข้า ข้ามีความผิดและข้าจะทนรับไม่เรียวเพื่อเป็นการน้อมรับโทษต่อพระจักรพรรดิด้วยตนเอง”
ขณะที่พูดจบ เขามองคมกล้า เต็มไปด้วยความโกรธ ที่'หลิวเย่'และตะโกน
“นำนางมานี่”
ทันที ข้ารับใช้ก็พุ่งเข้าไปนำ'หลิวซินอ้าย'ออกมาที่ประตูและวางนางให้คุกเข่าลงกับพื้น
“ตั้งแต่นางอายุ 16 นางไม่สามารถหลบหนีจากการรับผิดชอบต่อการกระทำผิดกฏหมาย ตามกฏหมายของอาณาจักรเทียนเจิ้น บทลงโทษสำหรับผู้ที่ดูหมิ่นสมาชิกของเชื้อพระวงศ์คือการโบยด้วยท่อนไม้ 100 ที ตีนางเดี๋ยวนี้”
รัฐมนตรีซ้ายตะโกนเสียงดังขณะที่ใบหน้าเขาขาวซีดข้ารับใช้ที่อยู่ด้านหลังเขาบังคับ'หลิวซินอ้าย'ที่หวาดกลัวลงไปบนพื้น จากนั้นเขายกไม้ในมือและเริ่มทุบตีด้านหลัง'หลิวซินอ้าย'สังเกตการจ้องมองเย็นชาจาก'หลิวเย่'
พวกเขาไม่มีความกล้าที่จะลดความรุนแรงของการตี และทุบตี'หลิวซินอ้าย'ด้วยแรงปกติในตอนนี้ มีเพียงเสียงทุบตีที่สามารถได้ยิน'หลิวซินอ้าย'ถูกตามใจมาตั้งแต่ยังเด็ก นางไม่เคยมีประสบการณ์จากความเจ็บปวด ตะโกนเสียงดัง และสาปแช่งอย่างต่อเนื่อง
“มู่หรงหลิวเย่, เจ้ามัน….”
ที่มา:https://my.dek-d.com/emperor123/writer/viewlongc.php?id=1489554&chapter=59