Chapter 47 – ลงทัณฑ์ (3)
น้ำเสียงอันเกรี้ยวกราดของนางนั้นทำให้ฝูงชนที่มารวมตัวกันเงียบลง ถนนสายหลักนี้แต่เดิมคึกคักกลับกลายเป็นดังสุสานคนตาย
“ไม่มีพระราชกฤษฎีกา, ไม่มีอาวุธและกองกำลัง นี่นางเตรียมตัวจะสร้างปัญหาใหญ่จริงหรือ?”
“นั่นเจ้าเห็นการโจมตีสองครั้งนั่นไหม? ไม่ง่ายเลย… ไม่ง่ายเลย...”
ในระยะเวลาสั้นๆ ฝูงชนต่างกระซิบกระซาบเรื่องประหลาดใจแม้'หลิวเย่'จะสามารถได้ยินทุกๆเสียงกระซิบ นางเลือกจะปิดตาและนั่งลงอย่างใจเย็น ไม่มีร่องรอยของรอยยิ้มอยู่บนหน้า
“ผู้ใด? ผู้ใดกล้ารบกวนในที่พักของท่านขุนนางฝ่ายซ้าย”
ในตอนนี้ ประตูสีแดงขนาดใหญ่กลับเปิดออกอีกครั้งด้วยกลุ่มทหารที่กวัดแกว่งดาบและหอก แต่ละคนเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าฟัน
“นางผู้นั้น.”
ยามหน้าเหี้ยมชี้มาที่'หลิวเย่'ทันที ใบหน้าของเขายังคงแสดงความโกรธ
“นางกล่าวบางสิ่งเพียงอนุญาติให้ผู้คนเข้าและไม่มีแม้ผู้เดียวได้ออกไป”
เมื่อหัวหน้ากลุ่มทหารได้ยินสิ่งนี้, เขาโกรธมากขณะที่ตะโกนออกไปที่'หลิวเย่'
“เจ้าประสาทไปแล้ว? เจ้ากล้าที่จะตบตียามของที่พัก เจ้าไม่ได้มีความเคารพต่อกฏหมายของอาณาจักร?”
'หลิวเย่', นางยังคงหลับตาต่อไป ไม่มีการตอบสนองต่อคำถามของเขาแม้แต่น้อย มันช่างดูเหมือนนางกำลังตกอยู่ในภวังค์เห็นอย่างนี้ หัวหน้าทหารโกรธทันทีขณะที่เขาโบกมือและตะโกน
“โจมตี, ทุกคนหักขาของนางให้ข้า จากนั้นมัดนางและโยนนางไปในคุก ที่พักของขุนนางฝ่ายซ้ายไม่ใช่สถานที่สำหรับเจ้า เด็กน้อยสามัญชน”
ขณะที่เขากล่าวจบ ชายสิบคนที่อยู่ด้านหลังเขาชักอาวุธของพวกเขาและพุ่งตรงมาที่'หลิวเย่'ผมสีดำเงาของนางปลิวไหวไปตามสายลมขณะที่'หลิวเย่'สะบัดแส้บนมือของนาง ดวงตาขอนางก็เปิดขึ้นและแสดงเจตนาฆ่าฟัน แส้วิ่งเข้าหาพวกยามราวสายฟ้ารอยแส้แหวกอากาศและสร้างเสียงดังราวฟ้าฟาด, มันเป็นเสียงสายฟ้าที่แยกท้องฟ้าดังพายุเสียงดัง
“bam”
ที่ได้ยินขณะที่เงามืดของแส้ยาวกระทบลงที่พวกเขา ฝูงชนรอบๆไม่สามารถมองทันการเคลื่อนไหวดังสายฟ้าก่อนที่สถานที่ทั้งหมดจะถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น'หลิวเย่'ปิดตาของนางและนั่งลงที่เก้าอี้ของนาง ด้วยตำแหน่งเดิมถึงแม้ว่า เบื้องหน้าของนาง
ชายร่างยักษ์สิบนายถูกผลักดันกลับไปด้วยกันโจมตี มีรอยแส้เป็นทางที่ลำคอของพวกเขาฟาดหนึ่งครั้ง มันเป็นเพียงการฟาดแค่หนึ่งครั้งชายร่างยักษ์สิบนายทรุดด้วยการฟาดแส้หนึ่งครั้งแม้มีหมวกเกราะ, ชายทั้งสิบคนต่างกุมคอและดิ้นด้วยความเจ็บปวด
เม็ดเหงื่อหยดเต็มหน้าพวกเขาขณะที่พวกเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายชั่วร้ายออกมาจากเด็กหญิงตัวน้อยเบื้องหน้าพวกเขาปิดตาของนางและกลับไปนั่งที่เก้าอี้ 'หลิวเย่'ลูบแส้ยาวช้าๆด้วยนิ้ว ใบหน้าที่ดูไม่แยแสของนางกลายเป็นปฏิปักษ์ราวนางพญาขณะที่นางจ้องไปที่เหล่ายามตรงหน้านาง
ที่มา:https://my.dek-d.com/emperor123/writer/viewlongc.php?id=1489554&chapter=47