Chapter 42 – ศัตรูหัวใจ
'หลิวเย่'เดินไปทางที่กลุ่มคนรวมตัวกัน เหล่าทหารเมื่อเห็น'ชิวเหิน'ก็เปิดทางให้พวกเขาทันที ปล่อยให้'หลิวเย่'ผ่านไปอย่างง่ายดาย
“สุดยอด!”
เสียงเชียร์ที่ยั่วยวดดังขึ้นอีกครั้งขณะที่'หลิวเย่'ก้าวออกมาจากกลุ่มคนที่รวมตัวกัน นางก็เห็นลูกศรสีทองวิ่งผ่านไปปักกลางเป้าฝึกซ้อม ซ้อนกับดอกอื่นๆ และลูกศรเหล่านี้ต่างถูกปล่อยออกมาจากคันศรเดียวกัน
'ซวนหยวนเช่อ'ควบม้าไปขณะที่มีคันศรสีทองอยู่ในมือ'หลิวเย่'ยกยิ้มขึ้น นั่นมันแค่เทคนิคง่ายๆ ดูเหมือนว่า'ซวนหยวนเช่อ'กำลังเล่นกับผู้คน ยิงเป้าที่อยู่เฉยๆด้านคันธนูขนาดใหญ่
ถ้าเขายังไม่สามารถยิงมันถูกเป้าได้ เขาควรกลับไปเรียนชั้นประถมและเรียนพื้นฐานใหม่นางจำได้ว่าเมื่อตอนที่นางอายุสิบปี นางสามารถยิงใบไม่ที่กำลังร่วงในระยะร้อยเมตรได้ ไม่ต้องพูดถึงเกี่ยวกับมันในขณะนี้หันสายตาของนางออกจาก'ซวนหยวนเช่อ' 'หลิงเย่'มองเห็น'หลิวซินอ้าย'ในอีกด้าน นางวิ่งมาที่'ซวนหยวนเช่อ' นั่นดูเหมือนนกยูงที่รำแพนหางตนเอง
“พี่ชายเช่อ, ท่านช่างน่ามหัศจรรย์”
'หลิวซินอ้าย'ยื่นมือออกไปที่'ซวนหยวนเช่อ'และเตรียมจะกระโดดขึ้นม้าเห็นอย่างนี้ 'ซวนหยวนเช่อ'กระตุกบังเหียนอย่างเย็นชา ทำให้ม้าลุกขึ้นหยุดความตั้งใจที่จะขึ้นมาของนาง
“พี่ชายเช่อ...”
เสียงเจ็บที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ'หลิวเย่'ปิดปากด้วยมือของนาง นางไม่มีความจำเป็นที่จะทานอาหารเย็นอีกในวันนี้ ความอยากอาหารหายไปเพราะเสียงของ'หลิวซินอ้าย' เด็กสาวคนนี้ทึ่มเกินไป
“ควรมีระยะห่างระหว่างชายหญิง”
'ซวนหยวนเช่อ'ตอบอย่างเย็นชาและขี่ม้าออกไป ไม่ให้พื้นที่'หลิวซินอ้าย'สักนิด
“แต่เราทำอย่างนี้เมื่อครั้งสุดท้าย”
'หลิวซินอ้าย'ตามอย่างดื้อรั้น
“นั่นมันเมื่อเราตอนสี่ปี ไม่จำเป็นต้องพูดถึงอีก”
เขาตอบอย่างเย็นชา เข้มงวดและเคร่งครัด ไม่มีแม้อารมณ์ใดๆองค์ชาย'ซวนหยวนเช่อ'แห่งอาณาจักรเทียนเจิ้นเป็นคนเช่นเดิม คนที่โดดเด่นและมีเสน่ห์ แต่คนที่เย็นชาขณะที่ด้านอบอุ่นและนุ่นนวล เขาแสดงให้'หลิวเย่'เพียงคนเดียว
“ซินอ้าย, เจ้าควรแสดงให้ซวนหยวนเช่อว่าได้เรียนอะไรมาก่อนหน้านี้”
ขณะที่ยืนอยู่ด้านข้างของสนามฝึก 'หลิวซินชิง'ยิ้มขณะที่กล่าว ด้านข้างนาง มี'ซวนหยวนเฉิง'ยืนอยู่
“ใช่!”
ฝูงชนส่งเสียงให้กำลังใจ อาณาจักรเทียนเจิ้นเคารพในศิลปะการต่อสู้ ทุกคนที่มีทักษะที่สูงจะได้รับความเคารพจากประชาชน แม้ว่า'หลิวซินอ้าย'จะหยิ่งและเจ้ากี้เจ้าการ ทักษะของนางก็ไม่ใช่สิ่งเล็กๆ
“พี่ชายเช่อ, ข้าจะไม่แพ้ท่าน”
เสียงดังก้องขณะที่'หลิวซินอ้าย'ขึ้นขี่ม้า นางคว้าคันธนูและหยิบลูกศรออกมาสามดอกแขนเหยียดตึง ดึงคันศร นางเป็นหนึ่งเดียวกับม้าผู้คนสามารถรู้ได้ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านธนูเมื่อเขาเห็นการขึ้นคันศร เหล่าทหารที่ยืนอยู่รอบๆต่างส่งเสียงเชียร์'หลิวซินอ้าย' ท่าทางในการยิงธนูบนหลังม้าของนางนั้นสวยงามและเป็นมืออาชีพ
เช้านี้เอาไปให้ขัดใจเล่นตอนเดียวก่อนนะครับ ที่เหลือจะมาตอนค่ำๆ ผมไปทำงานก่อนครับ
ที่มา:https://my.dek-d.com/emperor123/writer/viewlongc.php?id=1489554&chapter=42