Chapter 35 – พิษทำลายประสาท
การจ้องมองอย่างเย็นชาระหว่างมือของนาง มีดอกไม้บางสองใบลอยอยู่ด้านบนของชา มันคือดอกสะระแหน่(เปปเปอร์มิ้นต์) ถ้าดื่มมันเดี่ยวๆ มันก็ไม่ใช่ปัญหาชาเสี่ยวเฉินบนมือของนางได้ผสมสมุมไพรกล้วยไม้เล็กๆ มันจะไม่มีปัญหาถ้าได้รับมันเดี่ยวๆ
อย่างไรก็ตาม เมื่อสมุนไพรทั้งสามมาผสมรวมกันผลข้างเคียงของการดื่มมันจะกลายเป็นยาพิษได้ง่ายๆมองเห็นรอยยิ้มบางๆของนักฆ่าปรากฏบนริมฝีปากของนาง มีผู้เชี่ยวชาญด้านยาพิษในอาณาจักรเทียนเจิ้นโดยไม่คาดคิดยาพิษนี้ไม่ได้แสดงผลทันที แต่มันจะทำให้เหยื่อกลายเป็นคนสติไม่สมประกอบอย่างช้าๆ
มันสามารถฆ่าเหยื่อได้โดยไม่ถูกตรวจจับอย่างช้าๆ คำที่ทันสมัยคือ พิษทำลายประสาทเล่นกับกลีบดอกไม้ 'หลิวเย่'กวาดสายตาไปทั่วห้องโถง อาณาจักรเทียนเจิ้นมีผู้เชี่ยวชาญด้านยาพิษโดยไม่คาดคิด นางดูถูกวัฒนธรรมและเทคโนโลยีของโลกนี้มากเกินไป
“หลิวเย่, ทำไมเจ้าไม่ดื่มมันเล่า? รสชาติไม่ถูกปากเจ้าหรือ?”
'หลิวซินชิง'ผู้ที่นั่งอยู่ทางด้านขวาของพระจักรพรรดินีถามขณะที่ยิ้มให้'หลิวเย่ 'หลิวเย่'กวาดสายตาผ่านหญิงสาวในห้องโถง การแสดงออกของ'พระจักรพรรดิหลิว'นุ่มนวลและดูดี
ขณะที่รอยยิ้มของ'หลิวซินชิง'ก็ปกติ มันไม่มีความผิดปกติอย่างไรก็ตาม 'หลิวเย่'เป็นใคร? นางคือร่างอวตารของจอมมาร เทพีแห่งความเจ้าเล่ห์และหลอกลวง เมื่อผู้คนพยายามจะล่อลวงนาง มันเหมือนกับเด็กที่ไร้ประสบการณ์พยายามจะโอ้อวดทักษะต่อผู้ใหญ่ ริมฝีปากของนางยืดเป็นเส้นบางๆ
'หลิวเย่'มีแผนในใจของนางแล้ว นางยกถ้วยของนางเป็นการดื่มอวยพรต่อ'พระจักรพรรดินีหลิว'และ'หลิวซินชิง' แล้วดื่มเข้าไปทั้งหมดในทีเดียว ไม่ได้เทชาทิ้งรอยยิ้มโล่งใจไม่ได้หลบสายตา'หลิวเย่' มองสิ่งนี้ ดวงตากล้าของ'หลิวเย่'ก็เริ่มจะปล่อยประกายความน่ากลัวห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงพูดเจื้อยแจ้ว หญิงสาวทุกคนต่างสนุกสนานกับการนำเสนอตนเอง
“องค์ชายซวนหยวนเช่อเสด็จ...”
ในขณะที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงของผู้เฝ้าประตูก็ดังขึ้น เมื่อจบคำประกาศ 'ซวนหยวนเช่อ'ก็ก้าวเข้ามาในวัง
“เช่อเอ๋อร์, ทำไมเจ้ามานี่?”
'พระจักรพรรดินีหลิว'ยิ้มให้'ซวนหยวนเช่อ 'ซวนหยวนเช่อ'แสดงความเคารพที่ดูได้รับการขัดเกลามาเป็นอย่างดี และการแสดงออกนั้นก็ไม่มีร่องรอยของความโกรธอยู่ เขาดูเหมือนจะมีความแตกต่างกับตอนที่อยู่กับ'หลิวเย่' ที่เขาดูสดใสและมีชีวิตชีวา เขาดูห่างเหินและไม่แยแสในตอนนี้ และด้วยความสง่างามของสมาชิกราชวงศ์ เขากล่าวว่า
“บุตรชายของท่านมาพบหลิวเย่ มีพี่น้องจากตระกูลมู่หรงอยากจะพบนาง”
'พระมเหสีเฉิน'ยิ้มและกล่าว
“ควรให้เจ้าหญิงน้อยไป เมื่อคารวะพี่ใหญ่แล้ว”
นางมองไปยัง'พระจักรพรรดินีหลิว'และจบบทสนทนามองสิ่งนี้ 'พระจักรพรรดินีหลิว'เพียงยิ้มและมองไปยัง'ซวนหยวนเช่อ'กับ'หลิวเย่' ขณะพูด
“ก็ได้, ก็ได้ ไปเถอะ”
“ลูกเช่อไปได้แล้ว”
ด้วยคำพูดนี้ 'ซวนหยวนเช่อ'จูง'หลิวเย่'ออกจากห้องโถง
ที่มา:https://my.dek-d.com/emperor123/writer/viewlongc.php?id=1489554&chapter=35