ตอนที่ 131เหตุระทึกขวัญ

แม้ว่าพวกเขายังเป็นเด็กน้อย  แต่พวกเขาก็ฉลาดเจ้าเล่ห์ไม่เบา  ไม่เต็มใจพูดมาก พวกเขาแค่บอก'เย่ว์หยาง', 'เย่คง'และสหายไม่ให้ขยับออกจากตำแหน่งดั้งเดิม ความตั้งใจของพวกเขาก็คือ พวกเขาไม่ต้องการแข่งขันกับพี่น้องชายหญิง เป็นการเข้าไปโดยไม่บอกว่าพวกเขายังเด็กและอ่อนแอ บวกกับแมลงปีศาจมีอยู่ทั่วไปอีกด้วย

ทันทีที่พวกเขาลงจากอสูรบินของพวกเขา สถานการณ์อาจกลับกลายเป็นอันตรายสำหรับพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว ดังนั้นเด็กๆ ฉลาดพวกนี้จึงเล็งเป้ามาที่เด็กใหม่อย่าง'เย่ว์หยาง'และสหาย  พวกเขาตระหนักว่า'เย่ว์หยาง', 'เย่คง'และ'เจ้าอ้วนไห่'กับพวกไม่รู้จักสมุนไพรและชนิดของมันจึงได้แต่ตรวจดูรอบๆ เมื่อมาถึงแดนปีศาจ

ดังนั้นภายใต้การนำของเด็กหญิงวัย 10 ขวบ พวกเขาจึงเข้ามาหารือความเป็นไปได้ที่จะร่วมมือกับเย่ว์หยาง ถ้าเป็นการเอาชนะปีศาจหรือล่าผลึกเวทล้วนๆ   อาจสร้างความสงสัยได้ หากว่า'เย่ว์หยาง'จะให้ความสนใจพวกเขา  แต่เมื่อเป็นการมารวบรวมสมุนไพร เขาไม่รู้แม้แต่ว่าดอกกล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำจะสังเกตดูได้อย่างไร เขายังจะมีทางเลือกที่สองอีกหรือ?

“เจอแล้ว”

นักเรียนหญิงร่วมชั้นเรียนคนหนึ่งใช้หมาป่าหิมะขับไล่แมลงปีศาจจนกระเจิดกระเจิงไปก่อน จากนั้น ท่ามกลางความประหลาดใจเธอพบสมุนไพรอยู่ในรอยแยกของหิน เธอรีบเก็บมันใส่ในกระสอบยาของเธอ ผู้ที่ช่วยเธอหาสมุนไพรจนพบคือหนูกระโดดตัวหนึ่ง มันไม่มีความสามารถในการต่อสู้ใดๆ แต่มันโดดไปที่ใดๆ ก็ได้ดังใจ ช่วยให้เจ้าของๆ มันหากล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำพบถึง 3 ต้นแล้ว

ในตอนแรก 'เย่ว์หยาง'เริ่มคิดว่า กล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำจะสูงประมาณ 1 เมตร และเติบโตอยู่ทั่วพื้นดินปนเปไปกับหญ้าบินลายหนู เมื่อเป็นแบบนั้นจะทำให้สายตาสับสนจนยากจำแนกความแตกต่างได้

เขาไม่รู้ว่าแท้จริงแล้ว แตกต่างไปจากที่เขาคิดอย่างสิ้นเชิง  ความจริงกล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำสูงประมาณ 2 เซนติเมตร และยังเป็นพืชแปลกซึ่งงอกอยู่ในรอกแยกของหิน  ยังไม่ต้องพูดถึงต้นไม้ธรรมดาทั้งหมด  แม้จะให้หาสักต้นหนึ่งในเศษหินที่แตกก็ไม่ใช่ว่าจะหากันได้ง่ายๆ

“ไม่ใช่ว่าท่านจะเก็บต้นหญ้าอะไรๆ ก็ได้นะ  มันไม่ใช่กล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำเลย  ทั้งไม่ใช่หญ้าบินลายหนูอีกด้วย มันไม่ใช่ดอกสาบสะเก็ดเงิน  ไอ้นี่ใช้เป็นสมุนไพรไม่ได้”

'เจ้าอ้วนไห่'พยายามเลียนแบบการกระทำของพวกเด็กๆ เขาขุดต้นไม้ในแดนปีศาจที่ดูคล้ายๆ กัน ขึ้นมา  เขาคิดว่าถ้าขยุ้มรวมกันมาทั้งหมด ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาจะพบกล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำบ้างสักต้นหรือสองต้น

ในบางกรณี เขาก็แค่จำเป็นต้องนำสมุนไพรกลับไป ก็อาจสร้างความปวดหัวให้กลับหมอประจำสถานพยาบาลบ้าง อย่างไรก็ตาม เด็กผู้หญิงร่างสูง น่ารักคนหนึ่งเห็นสมุนไพรในมือของเขา ไม่รู้จะทำยังไง จึงเอามือปิดปากหัวเราะ เหมือนกับว่าเธอเห็นกอริลลาที่ไม่รู้วิธีปอกเปลือกกล้วย

“ไม่ใช่สักอย่างเลยเหรอ?”

'เจ้าอ้วนไห่' ยังคงสับสนยอมรับความเป็นจริงเรื่องนี้

“ถ้ามันงอกอยู่บนพื้น ยังจะมีความจำเป็นต้องส่งพวกเรามาที่นี่หรือ? นอกจากนี้ เจ้าไม่ได้เก็บรวบรวมสมุนไพรอย่างถูกวิธีอีกด้วย   ดังนั้นต่อให้เจ้าเก็บรวบรวมมันได้ มันก็จะกลายเป็นของเปล่าประโยชน์  เจ้าค่อยๆ เรียนรู้ไป อย่ากังวลไปเลย  ข้าจะรวบรวมให้มากและไม่ยอมให้ทหารที่ถูกพิษต้องพลาดการรักษาไปเพราะความล้มเหลวในการเก็บสมุนไพรของเจ้า”

เสียงหัวเราะคิกคักของเด็กผู้หญิงร่างสูงดังไพเราะราวกับระฆัง 'เจ้าอ้วนไห่'รู้สึกอับอายเมื่อได้ยินเช่นนั้น และรีบทิ้งวัชพืชในมือตนเองทันที 'เย่ว์หยาง'ไม่ได้ทำให้ตัวเองวอกแวกในการเก็บรวบรวมสมุนไพร เขารู้ในแง่ความแตกต่างของสมุนไพรแล้ว  แต่เขายังต้องเรียนรู้เพิ่ม

ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือป้องกันไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ 'เย่ว์หยาง'คิดว่าทำงานร่วมกับเจ้าหญิงน้อยเพ่ยเพ่ยและพวกจะเป็นวิธีทำให้รวบรวมสมุนไพรได้สำเร็จ  บุรุษตาอินทรีไม่ได้ระบุว่าเขาต้องเก็บสมุนไพรเป็นการส่วนตัว การทำงานเป็นทีมก็ยังอยู่ในระเบียบกติกา  มิฉะนั้น ทำไมเขาถึงต้องจัดเป็นกลุ่มละ 5 คนเล่า 'เย่ว์หยาง'คาดว่า การฝึกทำงานเป็นทีมก็เป็นวัตถุประสงค์แฝงในกิจกรรมนี้

“เฮ้..เด็กใหม่ พวกเจ้าควรเรียนรู้ให้มากเข้าไว้นะ”

เด็กผู้ชายที่มีลักษณะหยิ่งยโสคนหนึ่งมาหยิบสมุนไพรใต้เท้าของ'เย่คง'ผู้กำลังเดินทอดน่อง อย่างยินดี อสูรที่เขาใช้คือแมงมุมขายาวที่สามารถตรวจหาที่ตั้งของสมุนไพรได้ คนผู้นี้ยังไม่นับว่ามีดีเท่าไหร่  เขาแค่ดีกว่า'เย่ว์หยาง', 'เย่คง'และสหายเล็กน้อย

ตอนนี้เขาเก็บกล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำได้ 2 ต้นแล้ว ยังมีเด็กผู้หญิงที่โดดเดี่ยวสวมชุดเหมือนขโมยทำหน้าที่ได้ดีที่สุด  เมื่อทุกคนยังคงพลิกหินหาดูทุกที่  นางกางม้วนเวทและอยู่ในแนวแสงจางสีขาวและเทเลพอร์ตกลับไปยังที่ตั้งเดิม ชัดเจนแล้วว่า นางรวบรวมกล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำได้ครบ 10 แล้ว

“ถ้าพวกเจ้าไม่รู้จักสมุนไพรจริงๆ  พวกเจ้าขอความช่วยเหลือได้จากสัตว์อสูรของเจ้าสิ  ประสาทรับกลิ่นและสายตาของมันจะชัดกว่ามนุษย์โดยทั่วไป”

เด็กสาวร่างสูงงงเล็กน้อยที่เห็น'เย่ว์หยาง'ใช้ญาณทิพย์ของเขากวาดสายตาไปทั่วเพื่อระมัดระวังการถูกปีศาจลอบโจมตี แต่นางก็มีความสุขที่มีคนมาช่วยคุ้มกันให้ฟรีๆ  เป็นแบบนี้ทำให้เธอสงบใจเก็บรวบรวมสมุนไพรได้  เธอเห็นว่ากลุ่มของ'เย่ว์หยาง'เป็นเด็กใหม่จริงๆ มีพื้นฐานอ่อนด้อยที่เธอไม่ควรจะขัดขวาง  เธอจึงแนะนำเย่คงผู้ที่ดูซื่อสัตย์ที่สุด

“กล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำ ว่าโดยทั่วไปแล้ว จะไม่งอกอยู่ในที่ๆ ลึกเกินไป  พวกมันจำเป็นต้องดูดกลืนพลังงานจากจันทราปีศาจ, ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องค้นหาในพื้นที่ลึกเกินไปหรือจมน้ำ  ประการที่สอง เจ้าต้องคอยระวังแมลงปีศาจ  ปกติพวกมันจะไม่ชอบอยู่ใกล้รอยแยกหินที่ซึ่งกล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำที่มีพิษมากจะถูกพบโดยปกติ  แต่พวกมันไม่สน ยามที่พวกมันอยู่ใกล้หญ้าบินลายหนู  ดังนั้นตรงที่ๆ มีแมลงปีศาจยั้วเยี้ยอยู่ก็ควรงดเว้น  ประการที่สาม..”

ด้วยคำแนะนำของเด็กผู้หญิงร่างสูง

'เย่คง'ใช้ความพยายามค่อนข้างมาก แต่ในที่สุดก็หาสมุนไพรต้นหนึ่งพบ มันงอกอยู่กลางรอยแยกหิน  ไม่ได้จมน้ำหรือมีแมลงปีศาจชุมนุมอยู่ เนื่องจากมันตรงกับความต้องการของทุกคน  นี่ก็ควรจะเป็นกล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำ 'เย่คง'แค่รู้สึกร่าเริงอยู่ในใจ

แต่ ขณะที่เขาจะเก็บสมุนไพร องค์หญิงน้อย'เพ่ยเพ่ย'ขี่อสูรทองแดงระดับ 2 ตัวหนึ่งโฉบลงมาอย่างรวดเร็วและตะโกนเจื้อยแจ้วต่อเนื่องว่า

“เจ้าทึ่ม!  รีบโยนมันทิ้งไป”

เด็กผู้หญิงตัวสูงมีปฏิกิริยาโต้ตอบทันที ร้องลั่นว่า

“โอว..พระเจ้า นั่นมันหญ้าน้ำคาวล่อหนอน น้ำจากหญ้าชนิดนี้  จะดึงดูดแมลงปีศาจจำนวนมากมา รีบทิ้งไปซะ”

'เย่คง'ตรวจสอบพบว่ามีกลิ่นคาวจางๆ เพิ่มมาในอากาศแน่นอน และมันต่างจากน้ำของกล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำที่ไร้กลิ่น พอมองดูรอบๆ ตัว เขาไม่ทันได้สังเกตว่าเมื่อไหร่  แต่แมลงปีศาจกลุ่มใหญ่ต่างแยกเขี้ยวกางเล็บปรากฏขึ้นแล้ว ด้วยความกลัว เขารีบโยนสมุนไพรทิ้งไป

เขาสังเกตเห็นว่ายังโยนมันออกจากตัวไม่ห่างไกลพอ  กลุ่มแมลงปีศาจที่ใกล้เขาเริ่มทวีจำนวน สถานการณ์ดูไม่ค่อยดีสำหรับเขา ดังนั้นเขารีบเก็บสมุนไพรขึ้นมาแล้วโกยอ้าวทันทีโดยมีฝูงแมลงปีศาจไล่ตามเขาไป เมื่อเขาขว้างหญ้าน้ำคาวล่อแมลงทิ้งไปและกำลังจะหนีจากแมลงปีศาจอีกครั้ง

เขาก็ตระหนักได้ว่าถูกฝูงแมลงปีศาจจำนวนมากล้อมกรอบไว้แล้ว เมื่อพี่น้องตระกูลหลี่และ'เจ้าอ้วนไห่'เห็นอย่างนี้  พวกเขารีบเรียกอสูรของพวกเขาออกมาช่วย'เย่คง'

หลังจากผ่านไปนาน พวกงี่เง่าทั้ง 4 มีแผลถูกแมลงปีศาจกัดเป็นแผลไปทั้งตัว ก็ต่อสู้เปิดทางหนีมาได้ภายใต้การช่วยเหลือของ'ฮุยไท่หลาง'  พวกเขาเผ่นมาอยู่ข้างๆ 'เย่ว์หยาง' ทุกคนดูสภาพแล้วไม่ต่างกับสุนัขตาย 'เย่คง'ยังไม่เท่าไหร่ แค่ตื่นตกใจอย่างหนัก

'เจ้าอ้วนไห่'เหนื่อยแทบขาดใจ เขาล้มลงนอนบนพื้นทันที  ไม่อยากจะขยับไปไหนแม้แต่นิ้วเดียว ต่อให้แมลงปีศาจรุมล้อมเขาก็ตาม 'เย่ว์หยาง'แค่ส่ง'ฮุยไท่หลาง'ออกไปและเขาไม่ได้ออกไปช่วยเป็นการส่วนตัว  เพราะแมลงปีศาจเหล่านี้เป็นสัตว์มีพลังระดับต่ำมาก 'เย่คง'และพวกควรจะรับมือกับพวกมันได้

นี่ถือเป็นโอกาสฝึกฝนให้พวกเขาแกร่งขึ้น องค์หญิง'เพ่ยเพ่ย'แสดงท่าทางเหมือนกับเป็นผู้รับผิดชอบและต่อว่าต่อขานเย่คงและพวกราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อยกำลังให้โอวาท

“พี่ๆ น่ะ, ถ้าไม่รู้วิธีเก็บสมุนไพร อย่าสุ่มสี่สุ่มห้าเก็บเองสิ ที่นี่คือแดนปีศาจ  พระมารดาของเรา เอ่อ.. ข้าหมายถึงแม่ของข้าบอกว่าแดนปีศาจที่ๆ จะประมาทไม่ได้แม้แต่น้อย ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม”

เมื่อพวกเขาตระหนักว่า พวกเขากำลังถูกเด็กอายุ 6 หรือ 7 ขวบสั่งสอน 'เย่คง'และพวกต่างมองหน้ากันและกัน ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี มีเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งในกลุ่มเด็กน้อย 5 คนบินลงมาและโบกมือแนะนำพวกเขาว่า

“พวกท่านทุกคนอย่าเพิ่งเคลื่อนไหว  เราพบพุ่มหูดำ 2-3 ร้อยต้น ดูเหมือนมันจะบานภายใน 1 ชั่วโมงนี้ เราจะเก็บรวบรวมมันในตอนนั้น  ในขณะนั้นมันจะสดที่สุดและใช้งานได้ดีเหมือนกับกล้วยไม้ใจฝ่อกลีบดำ  พวกท่านทุกคนไม่ต้องกังวล คอยเก็บเรี่ยวแรงเอาไว้ให้ดี  ต่อไปแค่คอยตั้งใจคุ้มกันเราขณะเก็บสมุนไพรก็พอ  เพ่ยเพ่ย เรียกสัตว์อสูรของเจ้าออกมารักษาพวกเขาก่อน  แล้วเราค่อยหาดูที่ยังมีพุ่มดำแถวๆ นี้ดูก่อน”

“มีพุ่มหูดำที่ไหนอีกเหรอ?”

หญิงตัวสูงน่ารักถามอย่างประหลาดใจ

“องค์หญิงชี่หมิง, มันไม่ได้เกิดขึ้นกับข้าว่ามีคนในพวกเรารู้จักพุ่มหูดำ ข้าได้ศึกษาทักษะทางการแพทย์มา 3 ปี และในตอนนี้ข้าก็ยังไม่กล้ารับประกันว่าข้าสามารถแยกความแตกต่างระหว่างพุ่มหูดำกับพุ่มลายจุดหนูได้  เพราะมันดูคล้ายกันมากจริงๆ เจ้ารู้จักมันจริงๆ เหรอ?”

“เราทุกคนก็รู้จัก”

องค์หญิงน้อย'เพ่ยเพ่ย' พยักหน้าด้วยความภูมิใจ 'เย่ว์หยาง'หวั่นใจ ดูเหมือนเด็กๆ ไม่กี่คนนี้จะเป็นสมาชิกในราชตระกูล  ถ้าไม่เป็นองค์หญิง อย่างนั้นพวกเขาก็เป็นองค์ชาย เป็นถึงองค์หญิงและองค์ชาย พวกเขาก็ยังไม่เรียนในสถาบันฉางจิงซึ่งดำเนินกิจการโดยราชตระกูล

แต่กลับมาที่สถาบันฉางชุนเฉิงเพื่อฝึกตัวในชั้นเรียนมรณะ  ไม่ต้องสงสัยเลยว่าราชตระกูลแห่งทวีปมังกรทะยานจะสามารถรักษาอำนาจปกครองมันเป็นพันๆ ปีโดยไม่ล่มสลาย แค่เห็นวิธีการศึกษาแบบนี้

ใครๆ ก็รู้ได้ว่าราชตระกูลเข้มงวดกับการปลูกฝังและบำรุงเลี้ยงผู้เยาว์รุ่นหลังของพวกเขา เพื่อให้ได้รับความรู้โดยศึกษาในสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายในระยะยาว  เหล่าองค์หญิงและองค์ชายผู้เติบโตจากนี้ไปจะไม่เป็นผู้ปกครองที่โดดเด่นในอนาคตได้อย่างไร?

ความจริงที่ว่าราชตระกูลทั้งสาม มีระดับนักสู้ที่สูงกว่า 4 ตระกูลใหญ่นั้นไม่ใช่เป็นเรื่องที่ไร้เหตุผล องค์หญิง'เพ่ยเพ่ย'และเด็กชายอีกคนหนึ่งผู้วิ่งหน้าตั้งผู้อาจเป็นองค์ชายของประเทศหนึ่ง  ทั้งสองคนเรียกสัตว์อสูรประเภทพิเศษออกมารักษาพยาบาล'เย่คง'และ'เจ้าอ้วนไห่' 'เย่ว์หยาง'พบว่าเด็กทั้งสองไม่ใช้คัมภีร์อัญเชิญ  แต่ก็เชี่ยวชาญในการเรียกสัตว์อสูร...

“พระจันทร์สีเลือดในแดนปีศาจปรากฏแล้ว แมลงปีศาจที่แข็งแกร่งจะมาหาอาหารในไม่ช้า  ทุกคน รวบรวมสมุนไพรทันทีและออกไปเดี๋ยวนี้”

บุรุษเกราะดำตาอินทรีขับขี่อสูรเกราะตรงรี่เข้ามาตะโกนใส่นักเรียน

“ภารกิจของเราคือรวบรวมสมุนไพรให้ได้ 10 ต้น คนละโมบมักล้มเหลว  และท้ายที่สุดก็จะไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไป  พวกเขาจะต้องทุกข์ทรมานจนตายในแดนปีศาจ  ข้าไม่สนับสนุนพฤติกรรมดังกล่าว  ทุกคนที่สำเร็จภารกิจแล้ว ให้ออกไปเดี๋ยวนี้”

พอได้ยินคำเตือนของบุรุษตาอินทรี นักเรียนเกือบทั้งหมดเปิดม้วนเทเลพอร์ตจากไปทันที มีเพียงนักเรียนไม่กี่คนที่ยังลังเลอยู่ พวกเขายังเก็บสมุนไพรไม่ครบจำนวน  แต่แมลงปีศาจจำนวนมากปรากฏตัว พวกเขาไม่รับรองความปลอดภัยตัวเอง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกพ้องของพวกเขาจากไปแล้ว  พวกเขามีแต่จะล้มเหลวหากยังรั้งอยู่ต่อที่นี่  ในที่สุดพวกเขารวมตัวกันปรึกษากันเล็กๆ น้อยๆ และเทเลพอร์ตกลับไป มี 2 คนที่มั่นใจในความแข็งแกร่งของตนยังคงหาสมุนไพรต่อไป บุรุษตาอินทรีตรงรี่ไปหาพวกเขาทันที ด่าตะเพิด 2 คนให้รีบจากไป

ในที่สุดก็อยู่แต่เพียง'เย่ว์หยาง'กับพวก เด็กผู้หญิงตัวสูงน่ารักมองดู'เย่ว์หยาง', 'เย่คง'จากนั้นเงยหน้ามองดูองค์หญิงน้อย'เพ่ยเพ่ย'กับพวกที่ยังคงขี่อสูรของตนบินวนอยู่ในท้องฟ้า นางจึงกัดฟันพูดว่า

“ข้าสามารถรั้งอยู่ช่วยพวกเจ้ารวบรวมพุ่มหูดำได้  อย่างไรก็ตามฝีมือถนัดของข้าไม่ใช่การต่อสู้  พวกเจ้าต้องรับรองความปลอดภัยให้ข้า ถ้าพวกเจ้าสัญญาว่าภายใต้สถานการณ์อย่างนี้  พวกเจ้าจะไม่ทอดทิ้งสหายของเจ้า  ข้าก็จะอยู่ด้วย”

“เย่คง เจ้ารับผิดชอบปกป้องนาง”

'เย่ว์หยาง'กวักมือเรียกองค์หญิงน้อย'เพ่ยเพ่ย' ที่ยังบินอยู่ในอากาศ

“พวกเจ้าทุกคนลงมาได้แล้ว มีความผันผวนอยู่ในอากาศ”

“เป็นไปได้ว่าฝูงหนอนปีกดำกำลังมา  รีบลงมาเดี๋ยวนี้”

พอได้ยินอย่างนี้  องค์หญิงน้อยชื่อ'ชี่หมิง'ถึงกับหน้าเปลี่ยน และเธอนำขบวนลงมา ในทันใดนั้นบุรุษเกราะดำตาอินทรีขับขี่อสูรเกราะบินตรงมาที่พวกเขาอย่างเร็วพร้อมกับสีหน้าถมึงทึงตะโกนเกรี้ยวกราดว่า

“พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่?  ทำไมพวกเจ้าถึงยังไม่กลับ”

“เรายังทำภารกิจไม่จบ...”

'เจ้าอ้วนไห่'กลัวเขามากจนแทบจะร้องไห้ออกมา

“อีกห้านาที หนอนปีกดำฝูงใหญ่และยุงดูดเลือดเต็มท้องฟ้าจะมาชุมนุมจนเต็มหุบเขาแห่งนี้  พวกเจ้าไม่สามารถรอจนพุ่มหูดำบานได้แน่ๆ  ความล้มเหลวไม่สำเร็จภารกิจของพวกเจ้า ก็เป็นแค่งานล้มเหลวชิ้นหนึ่ง  แต่ถ้าพวกเจ้าพากันตายอยู่ที่นี่  อย่างนั้นพวกเจ้าก็จะล้มเหลวตลอดไป  ในชีวิตของคนเรา มีการล้มเหลวอยู่หลายครั้ง ไม่มีผู้ใดชนะได้ตลอดเวลา  แต่เขาต้องมีชีวิตเพื่อมุ่งไปคว้าชัยชนะข้างหน้า  พวกจ้าทุกคน กลับเดี๋ยวนี้..เอ๋?”

บุรุษตาอินทรีเห็นเมฆดำแผ่กระจายไปในท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว และสีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นซีดทันที ลดเสียงกล่าวว่า

“คนที่มีคัมภีร์อัญเชิญให้เรียกคัมภีร์ออกมาเดี๋ยวนี้  ทุกคนให้หลบอยู่ภายในโล่แสงและอย่าใช้ม้วนเทเลพอร์ตในตอนนี้  การเคลื่อนที่ของอากาศที่นี่มันแปลกมาก  พวกเจ้าทุกคนจงอยู่ที่นี่  ข้าจะไปดูว่าทำไมแมลงปีศาจถึงได้แตกตื่นกระจัดกระจายมากมายอย่างนี้”

พอขี่อสูรเกราะ บุรุษเกราะดำก็เร่งไปทางอีกด้านหนึ่งที่แมลงปีศาจในหุบเขามีเสียงรบกวน  'เย่ว์หยาง'มองเห็นเขาถอยกลับมาและเห็นร่องรอยไม่พอใจอยู่ในใจเขา

แม้ว่ายังไม่สามารถเห็นอะไรผิดปกติด้วยญาณทิพย์ของเขา แต่บางอย่างที่แย่กำลังจะเกิดขึ้น เป็นไปได้ว่ากองทัพปีศาจพบเห็นคณะเก็บสมุนไพรนี้หรือ? หรือว่าอาจเป็นแมลงปีศาจที่น่ากลัวกำลังออกมาหรือ?

ขณะนี้ท้องฟ้ามืดทะมึน และหนอนปีกดำและฝูงยุงดูดเลือดรวมกันเป็นจำนวนมากเหมือนเมฆดำอยู่เต็มท้องฟ้า องค์หญิงน้อย'ชี่หมิง'เรียกคัมภีร์ของเธอทันทีและให้เด็กเล็กหลบอยู่ในโล่แสงของเธอ ประหนึ่งว่าพวกเขาเข้าใจกันและกัน พวกเขายังเก็บอสูรของตนไว้โดยไม่ตื่นตระหนกเลย

จากนั้นองค์หญิงน้อย'ชี่หมิง'เรียกหุ่นขวานเพลิง หุ่นสามัญระดับ 4 และกวักมือเรียกผู้หญิงตัวสูงอย่างใจเย็น แสดงให้เห็นว่าเธอก็ควรมาซ่อนอยู่ในนี้ด้วย เด็กผู้หญิงตัวสูงเบียดตัวเข้าไปและอุ้มองค์หญิงน้อย'เพ่ยเพ่ย'ไว้

เมื่อพวกเขาเห็น'เจ้าอ้วนไห่'มัวงุ่มง่ามยังไม่สามารถเรียกคัมภีร์ออกมาได้เป็นเวลานานแล้ว  พวกเขากระทืบเท้าอย่างกังวลใจ  'เย่คง'และพี่น้องตระกูลหลี่เห็นจนชินแล้ว  ถ้า'เจ้าอ้วนไห่'สามารถเรียกคัมภีร์ชั้นทองแดงของตนได้รวดเร็วในฐานะผู้ทำสัญญากับคัมภีร์

เขาจะไม่อ่อนแอกว่านักรบธรรมดา มันเป็นเพราะ'เจ้าอ้วนไห่'เรียกคัมภีร์ช้ากว่าคนอื่นๆ เป็นประจำ  ดังนั้นเขาจึงถูกคนอื่นๆ ทุบตีจนน่วมขณะที่เขายังเรียกคัมภีร์ออกมาไม่เสร็จ ดังนั้นเขาจึงพบโศกนาฏกรรมดังกล่าว

“ดูซะ ลูกพี่อย่างข้าก็ยังเจ๋งที่สุด”

'เจ้าอ้วนไห่'เรียกคัมภีร์ของตนออกมาได้ ด้วยความพยายามอย่างหนัก  หลังจากนั้นก็เรียกแรดเหล็ก  และเริ่มคุยโวด้วยความภูมิใจเต็มที่

“.....”

'เย่คง'และคนอื่นๆ พูดไม่ออก

“พี่เสี่ยวซาน รีบมาหลบในโล่เถอะ”

องค์หญิงรีบร้องเรียก'เย่ว์หยาง'ที่ยังสังเกตการณ์อยู่ข้างนอก

“ทุกคนไม่ต้องห่วงข้า พวกเจ้าทุกคนอย่าเคลื่อนไหวโดยพลการ มีบางอย่างแปลกๆ กำลังมา”

'เย่ว์หยาง'ยืนอยู่ในกลุ่มหนอนปีกดำและยุงดูดเลือดซึ่งยังคงอยู่เต็มท้องฟ้า พอถ่ายพลังปราณก่อกำเนิดลงในดาบของเขาไฟสีม่วงก็ติดพรึ่บ  หนอนปีกดำและยุงดูดเลือดทั้งหมดที่เข้ามาใกล้ตัวเขา ต่างถูกเผาเป็นผุยผง

อย่างไรก็ตาม  ยังมีหนอนปีกดำและยุงดูดเลือดจำนวนมากมายที่ยังลอยอยู่ในอากาศเหมือนเมฆดำครึ้มซ่อนตัวอยู่ในท้องฟ้าและคลุมดิน

'เย่คง'และพวกเห็นแต่เพียงลางๆ ข้างหน้าว่า มีเปลวไฟโหมกระหน่ำอยู่ 2 จุดเปลวไฟได้พุ่งขึ้นไปบนฟ้า เปลวหนึ่งลุกไหม้จากดาบวิเศษฮุยจินของ'เย่ว์หยาง' อีกเปลวหนึ่งเป็นเปลวสีดำของปราณปีศาจจากร่างของ'ฮุยไท่หลาง'

'เย่ว์หยาง'ใช้พลังวงกลมปลาคู่หยินหยาง “วงกลมไร้หัว” ทักษะที่'เย่ว์หยาง'เรียนรู้ด้วยตนเองระหว่างแข่งขันในตระกูลช่วงปีใหม่ ดาบฮุยจินวนช้าลง  เปลวไฟสีม่วงเผาผลาญแมลงที่ใช้ความพยายามเข้ามาใกล้ ในรัศมีรอบๆ 1 เมตรจากตัวของเขา เป็นพื้นที่สุญญากาศปลอดจากแมลงปีศาจ ไม่มีหนอนเข้ามาใกล้ได้

ทันใดนั้น เปลวไฟสีดำจากร่าง'ฮุยไท่หลาง'ขยายใหญ่ขึ้น  พร้อมกับเสียงคำรามสุดท้ายขึ้นไปบนท้องฟ้า  เปลวไฟสีดำทั้งหมดบนตัว'ฮุยไท่หลาง' ระเบิดกระจัดกระจายเสียงดังกึกก้อง ปราณปีศาจแผ่กระจายออกจากร่างกายมัน

ขณะเดียวกันเปลวไฟนรกก็ห่อหุ้มร่างกายของมัน ไม่ใช่แค่ไหม้และสังหารแมลงปีศาจรอบๆ เท่านั้น แต่แม้แต่แรงกดดันยังมีคุณภาพคล้ายๆ กับการปรากฏตัวของเจ้าปีศาจ  แมลงปีศาจที่กลัวและอ่อนแอที่อยู่ด้านหน้า รีบเผ่นหนีไปให้พ้นหน้าฮุยไท่หลางทันที

แรดเหล็กของ'เจ้าอ้วนไห่'ยังถูกขู่ขวัญจนต้องหมอบลงกับพื้น  ไม่ใช่แค่สัตว์อสูรเท่านั้น แม้แต่'เจ้าอ้วนไห่', 'เย่คง'และพี่น้องตระกูลหลี่ก็ยังรู้สึกสะท้านใจ  มองตรงมาที่ฮุยไท่หลาง'  มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเจ้าปีศาจมายืนอยู่ข้างหน้าพวกเขา

'เย่ว์หยาง'ก็แปลกใจนิดหน่อย กลับกลายเป็นว่าในช่วงเวลาอย่างนี้  'ฮุยไท่หลาง'เริ่มปล่อยพลังที่น่ากลัวของเจ้าปีศาจ'ฮาซิน'  แม้ว่า'ฮุยไท่หลาง'จะเพียงดูดกลืนพลังปราณปีศาจของจ้าวปีศาจ'ฮาซิน'  มันก็เป็นปราณของจ้าวปีศาจ'ฮาซิน'ทั้งหมด

ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เป็นไปได้ว่าสามารถอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เป็นอันตรายอาจไปกระตุ้นความสามารถที่อยู่ภายในร่างกาย'ฮุยไท่หลาง'และทำให้มันยกระดับ หรือมีวิวัฒนาการงั้นหรือ? 'เย่ว์หยาง'ยินดีอยู่ในใจ

ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง อย่างนั้นก็เป็นเรื่องประหลาดที่คาดไม่ถึง ขณะที่เปลวไฟสีดำบนร่างของฮุยไท่หลางทวีความรุนแรงขึ้นและร่างของมันก็ปรับโครงสร้างใหม่อย่างต่อเนื่องและวิวัฒนาการไปเป็นเปลวเพลิงสีดำ ทั่วทั้งหุบเขาทั้งสิ้นก็สั่นสะท้าน เหมือนกับว่ามีบางอย่างกำลังโผล่ออกมาจากพื้นดิน

“อะไรกันอีกล่ะนั่น?”

'เย่ว์หยาง'สะดุ้งอยู่ในใจ ไม่ใช่แรงสั่นสะเทือนเพราะปีศาจพยายามขุดตัวโผล่ออกมาจากพื้นดิน  มันใหญ่มากหรือ?  อาจจะเป็นก็อดซิลลาจากอีกโลกหนึ่งก็ได้ เปลวไฟสีดำบนตัว'ฮุยไท่หลาง'ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างของมันยังคงปรับโครงสร้างอย่างต่อเนื่องราวกับว่ามันถูกกระตุ้นโดยปีศาจยักษ์  กระบวนวิวัฒนาการของมันจึงถูกเร่งให้เร็วอีกครั้งหนึ่ง

 

 

ที่มา:https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=131