บทที่ 5 - ผู้ซึ่งจงรักภักดี

ที่มุมด้านหนึ่งของบาร์ที่ตั้งอยู่สักที่ภายในปราสาทหยกโลหิต มีชายหนุ่มสีเขียว

(ที่ดูผ่านๆราวกับต้นกระบองเพชร และมีไม้เลื้อยเติบโตแทนเส้นผม)

สูงกว่า 3 เมตรมากับใครบางคน นั่นคือสุนัขนักดาบซึ่งสูงกว่า 2 เมตรข้างเขา

(หน้าผากและหลังของมันโตราวกับดาบทรงโค้งยาวกว่า 1 เมตร)

ที่กำลังบ่นอยู่กับแก้วของเขา

“-จริงๆเลยนะ เจ้าหนูจิ้งจกจิ้งเหลนนั่นจะเป็นคนโปรดขององค์หญิงไปถึงเมื่อไรกันนะ!”

“…อา นั่นก็ช่วยไม่ได้ไม่ใช่หรือไง? ตั้งแต่แรกแล้ว เจ้านั่นเป็นพวกประเภทแข็งแกร่งที่ไม่เพียงแค่องค์หญิง แต่เหล่าคนที่เหมือนพระเจ้ากับราชาปีศาจอีกกว่า150 คนถึงจะสยบเขาลงได้ ความสามารถของเขาเป็นความจริงที่ต้องยอมรับ และนั่นเป็นสเน่ห์ที่ทำให้องค์หญิงเพิ่มเขาเป็นหนึ่งในผู้ติดตามไง แต่เขาถูกใช้งานไปเท่าไร? นายไม่มีทางรู้หรอก”

“นั่นคือสิ่งที่ฉันบอกนายไง เจ้าหมอนั่นทำตัวอย่างกับตัวเองเป็นข้ารับใช้ลำดับที่ 1 ช่างน่าขบขันเสียจริง!”

ตุบ!

สุนัขนักดาบกระแทกแก้วลงกับโต๊ะอย่างแรง

“300 ปี ตั้ง 300 ปีเลยนะ! พวกเราต่อสู้ร่วมกันมาตั้ง 300 ปีเลยนะ ไม่มีแต่ช่วงเวลาเดียวแยกจากองค์หญิง! แล้วเจ้าหนูนั้นเพียงแค่ 50-60 ปีก็ถือดีว่าเป็นคนที่องค์หญิงพาไปไหนมาไหนด้วย ถึงกลับกล้าผลักพวกเราออกมา!”

ในเรื่องนี้ เมื่อเข้าหู'ฮิยูกิ' เธอก็ต้องปวดหัวกับช่วงเวลาที่แตกต่างกันกับในเกมและที่ทุกคนทราบ แต่ดูเหมือนในความเข้าใจของพวกเขาจะเข้าใจว่าได้อยู่ร่วมกับเธอมาตลอด 300 ปี

“อา ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันก็ไม่สามารถตำหนิเมื่อรู้สิ่งที่เขาได้เสียสละ …”

“หนอย นี่แกเข้าข้างใครนะห๊ะ!?”

“น่า ฉันไม่ได้เข้าข้างใครสักหน่อย... ว่าแต่นี่นายดื่มด้วยหรอ?”

“แค่ไม่กี่ดีกรีไม่ทำให้ฉันเมาหรอกน่า! แล้วนายไม่ได้ดื่มด้วยหรือไง?! ฉันเห็นนะว่าไม่ใช่น้ำนะ!?”

“มันช่วยไม่ได้นี่ ระบบพืชของฉันทำให้ฉันต้านทานพิษกับยา ฉันไม่เมากับการดื่มของอย่างสาเกหรอก”

จากนั้น ฑูตสวรรค์ผู้ถือแก้ว 3 ใบด้วยมือทั้งสองข้าง--'มิโคโตะ'ก็เดินเข้ามา

“พวกคุณสองคนดื่มสุราแรงจนน่าแปลกใจจริงๆ อิกิ-โดโน่ (ลมหายใจ) โซวอึจึ-โดโน่ (การแลกเปลี่ยน)”

“「หนึ่งในสี่ราชามารสวรรค์ มิโคโตะ」”

ทั้งสองคนหยุดชะงักแล้วลุกขึ้นอย่างเร่งรีบ 'มิโคโตะ'วางแก้วที่ถือมาลงบนโต๊ะ

“ทำตัวตามสบายเถอะทั้งสองคน ถึงพวกเราจะยศต่างกันแต่ตัวตนของพวกเราเหมือนกันตั้งแต่พวกเราร่วมต่อสู้กันในช่วงเวลาหนึ่งแล้ว โปรดทำตัวตามที่เคยเถอะ --และเหนือสิ่งอื่นใด 7 สัตว์ร้ายแห่งภัยพิบัติที่ควรจะเป็น 9 สัตว์ร้ายแห่งภัยพิบัติด้วยสมาชิกตั้งแต่แรกเริ่มอย่าง อิกิ-โดโน่กับโซวอึจึ-โดโน่ แต่พวกคุณทั้งสองกลับปฏิเสธมันไปอย่างน่าเสียดายตั้งแต่ต้น … ซูซะ-โดโน่เสียใจนะรู้ไหมที่ตัวพวกคุณ 3 คนที่เคยอยู่ร่วมกันกลับมาแตกแยกกันเช่นนี้”

“อือ…ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ พวกเราได้รับการแต่งตั้งเพียงเพราะอายุของพวกเราเท่านั้นเอง”

“…มันคือความภาคภูมิใจของพวกเรา”

เธอถือแก้วขึ้นมาและส่งให้คนทั้งสองที่ดูบูดบึ้ง

“โห นี่มันคูมิสนี่! ขอบใจ”

(TL: คูมิส เป็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ชนิดหนึ่งที่ทำจากนมแกะ แพะ และวัว)

ชายสีเขียว 'โซวอึจึ' ฉีกยิ้มออกมาในขณะที่สุนัขนักดาบ 'อิกิ' ผู้ซึ่งเป็นที่แน่ชัดว่าเมามากแล้ว กระดกมันลงไปในทันที

“ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ไม่มีอะไรดีแล้วละ เพราะล้มเหลวในการวิวัฒนาการที่สำคัญมาก ไม่เหมือนซูซะกับคนอื่นๆ พวกเขาวิวัฒนาการสำเร็จตั้ง 2-3 ครั้งต่างจากพวกเรา แล้วพวกเราจะไปสู้หน้าองค์หญิงได้อย่างไร?”

พูดอย่างนั้นแล้วเขาก็ดื่มสิ่งที่อยู่ในแก้วลงไป

“….เรื่องนี้อีกแล้วหรอ? อย่างไงการวิวัฒนาการมันก็แค่ส่วนหนึ่ง มันแค่เพิ่มความสามารถให้ใช้สอยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น สิ่งสำคัญคือจะทำอย่างไรในการต่อสู้--”

“พอเถอะ ต่อให้เธอพูดอีกสักกี่ครั้ง พวกเราก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิมไม่เปลี่ยน”

“อา มาคิดดูแล้ว ตอนนี้ไม่ใช่ว่าองค์หญิงกำลังอยู่บนพื้นดินหรอกหรือ?”

ถัดจากคำถามของ'โซวอึจึ' 'มิโคโตะ'ก็แสดงรอยยิ้มขมขื่นเล็กน้อย

“ไม่ว่าที่ไหน โลกก็มักมีนักผจญภัยเสมอ ไม่ช้าก็เร็วพวกเราก็จะได้พบกับพวกคนเหล่านั้น ดังนั้นบนโลกนี้นักผจญภัยแข็งแกร่งเพียงไหนนั้น เพื่อตรวจสอบเรื่องนี้ องค์หญิงจึงต้องการไปดูที่กิลด์นักผจญภัย”

“…นักผจญภัย อืม”

'อิกิ'จมลงไปในคำพูดของตัวเอง

“ก็จริง ฉันจำได้ ในตอนแรกที่พวกเราอยู่กับองค์หญิง ตอนนั้นองค์หญิงก็เป็นนักผจญภัย”

“ใช่แล้ว หลังจากนั้นแม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ พวกเราก็ได้ให้การช่วยเหลือองค์หญิง แต่ละคนต่างหวนนึกถึงอดีตในวันวาน พอมาคิดดูแล้ว…”

'มิโคโตะ'ที่นึกบางสิ่งขึ้นมาได้พูดต่อไปว่า

“องค์หญิงต้องการพบพวกคุณทั้งสองคน”

“「อะ…อะไรนะ?!!! 」”

ทั้งสองพลันลุกออกจากที่นั่งและก้าวเข้าหา'มิโคโตะ'

“จะ เจ้าหญิงต้องการพบพวกเรา?!”

“จะ จริงหรือ? ท่านไม่ได้หลงลืมพวกเราไปแล้วหรอ?!”

“แน่นอน เรื่องมันเป็นอย่างนี้ เมื่อตอนที่ฉันแนะนำ 7 สัตว์ร้ายแห่งภัยพิบัติ ฉันก็ถูกถามว่า 『ทำไมถึงไม่มี อิกิกับโซวอึจึ? 』…”

“อะ โอ๋--……”

“จะ เจ้าหญิง ท่านยังคงระลึกถึงพวกเรา…”

ทั้งสองหลั่งร้องไห้ออกมามากมายนัก

“ฉันรายงานท่านไปว่า 『ทั้งสองคนยังอยู่สุขสบายดี』 ท่านก็ดูจะยินดีและต้องการจะพบพวกคุณ”

ถ้อยคำเหล่านั้นไปไม่ถึงชายที่ร้องไห้ราวกับเขื่อนแตกทั้งสอง

“ฉันจึงพูดต่อไปว่า 『นอกจากนี้พวกเขายังพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ พวกเขาต้องการจะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อไม่ให้แพ้ผู้บัญชาการปีศาจแห่งสภาโต๊ะกลม』แล้วท่านก็พูดด้วยดวงตาซาบซึ้งว่า 『สองคนนั้น นี่ช่าง….!』และดูจะประทับใจเอามากๆเลยละ”

ทันใดนั้น ทั้งสองคนก็หยุดร้องไห้และหันไปมองกันและกัน ความอึกครึมหายไปใบหน้า พวกเขาพยักหน้าให้กันและกัน

“มิโคโตะ พวกเราวางเงินไว้นี่ ขอโทษด้วยแต่เราเชื่อใจในการคำนวณของคุณ”

“หือ? พวกคุณสองคนมีธุระด่วนงั้นหรือ?”

“พวกเราตัดสินใจแล้ว! พวกเราจะไม่ย่อท้อ จะฝึกและฝึกให้มากขึ้น ก่อนที่พวกเราจะไปพบองค์หญิง”

“ใช่ พวกเราจะแสดงให้องค์หญิงเห็นความจงรักภักดีที่ไม่แพ้ใครทั้งนั้น!”

มองดูทั้งสองออกจากบาร์ไปด้วยไฟเต็มเปี่ยม 'มิโคโตะ'จิบเครื่องดื่มเพียงลำพังแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ ภายหลัง หลังจากการฝึกฝนร่างกายอย่างเกินขีดจำกัด ทั้ง'อิกิ'และ'โซวอึจึ'ก็ได้พบ'ฮิยูกิ'อีกครั้ง ไม่จำเป็นต้องพูดสิ่งใด เธอกรีดร้องออกมาอย่างมีความสุข (?)

End Author Notes สำหรับการตั้งค่าเบื้องหลังนั้น ความเป็นไปได้ที่สัตว์เลี้ยงจะวิวัฒนาการนั้นเหมือนกันกับการเสริมความสามารถให้อาวุธ ในกรณีของสัตว์เลี้ยง จะวิวัฒนาการสูงสุดได้ 5 ครั้ง ส่วนอาวุธนั้นจะตีบวกเพิ่มได้ 10 ครั้ง แต่ละเกรดที่เพิ่มขึ้นจะมีความเสี่ยงที่จะล้มเหลวเพิ่มสูงขั้นด้วย

(มีไอเทมแคสที่เพิ่มโอกาสในการตีบวกอยู่ แต่เป็นเพียงการเพิ่มโอกาสสำเร็จ 2 เท่าเท่านั้น ซึ่งโอกาสสำเร็จจะเป็นรู้กันดีว่ามีอยู่ที่ 5%, 2%, 0,3% และอื่นๆ ไม่ได้มีกำหนดอย่างแน่ชัด)

อาวุธจะหายไปหากตีบวกล้มเหลว ส่วนสัตว์เลี้ยงนั้น จำนวนการวิวัฒนาการจะลดลงและเปลี่ยนแปลงค่าสถานะไป แต่ในขณะเดียวกันก็จะได้รับสกิลใหม่แบบสุ่มถ้าหากสำเร็จ 7 สัตว์ร้ายแห่งภัยพิบัติต่างคนต่างก็วิวัฒนาการมาแล้วอย่างต่ำ 4 ครั้ง

และชื่อทั้งสองที่ปรากฏในตอนนี้ 'ฮิยูกิ'ได้มาตั้งแต่ช่วงเริ่มเกมซึ่งยังไม่ได้ใช้ไอเทมแคส เป็นผลให้พวกเขาวิวัฒนาการสำเร็จเพียง 2 ครั้ง

(นั่นเป็นเหตุผลว่าเธอถึงใส่อารมณ์ตอนตั้งชื่อให้พวกเขา)

(TL: ลมหายใจมีเข้า-ออกคิดเป็น สองครั้ง การแลกเปลี่ยนก็เป็นการรับ-ส่งของ 2 ครั้ง//หัวเราะ)

ที่มา:https://my.dek-d.com/anom0206/writer/viewlongc.php?id=1475351&chapter=7