ตอนที่ 11 สิ่งที่เขาเรียกกันว่า ธาตุแท้
" เฮ้...นี่ เอาจริงเหรอเนี่ย? "”
(มาโกโตะ)
น้ำตาที่อยู่ข้างในจิตใจของผม มันไม่ยอมหยุดไหลมันตัวใหญ่มาก ถึงจะไม่ใหญ่เท่าเช็นก็เถอะตรงตัวของมันไม่มีขน แต่มันมีเปลือกที่เรียบแล้วก็แข็งคลุมตัวของมันอยู่ถ้าพูดให้ถูกก็คือ สิ่งมีชีวิตนี้หน่ะ....
จากที่ผมรู้ สิ่งมีชีวิตประเภทนี้ มันไม่น่าจะมีเปลือกหุ้มภายนอกตรงส่วนหน้า มีขนงอกออกมาแล้วดูเหมือนมันจะอ่อนนุ่มมากยิ่งไปกว่านั้น มันใหญ่มาก ตัวมันยาวขนาดไหนกันเนี่ย? ผมวัดมันอย่างแม่นยำไม่ได้หรอก แต่มันต้องยาวกว่ารถบรรทุกแบบ 4 ล้อ แน่ๆ คิดว่านะ♫มันคือ 'แมงมุม' สีดำทมิฬ
ผมรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ข้างหน้ารถบรรทุกขนาดใหญ่เลย นี่ผมไม่ได้โกหกนะ
" โอ้? เหมือนอย่างเคยเลย มันไม่ยอมแสดงให้เห็นถึงเศษเสี้ยวของความคิดที่เป็นปกติเลย มันก็ยังคงดูมีความสุขเหมือนเคย ที่มีของให้กินเยอะแยะ "”
(เช็น)
'เช็น'หัวเราะอย่างร่าเริง เหมือนว่าเธอกำลังล้อเลียนแมงมุมตัวนี้อยู่ ให้ตายเถอะ จะทำตัวสบายเกินไปแล้ว
"เธอดูใจเย็นจังเลยนะ! ผมปล่อยให้เธอจัดการมันได้ใช่ไหม?! " ”
(มาโกโตะ)
" เป็นไปไม่ได้หรอก ข้าไม่อยากจะสู้กับสิ่งมีชิวตที่ถูกความตะกละครอบงำแบบนี้หรอก แล้วข้าก็ไม่มีดาบคาตานะอีกด้วย ฉะนั้นข้าสู้ไม่ได้หรอก! "”
(เช็น)
" พูดอะไรเนี่ย!!! "”
(มาโกโตะ)
เธอไม่เห็นจำเป็นต้องใช้ดาบคาตานะเลย!!
เกิดอะไรขึ้นกับความสามารถพิเศษของเธอแล้วหล่ะ เวทย์น้ำ? หมอก? ภาพลวงตา?ผมยังไม่เห็นมันก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าเธอบอกกับผมว่า เธอถนัดเวทย์ลมด้วยไม่ใช่เรอะ?!
" ช่างน่าเสียดายจริงๆ " ”
(เช็น)
" อย่าทำสีหน้าจริงจังอย่างกับว่ากำลังตกใจ ว่าทำไมตัวเองถึงสู้ไม่ไหวอยู่สิ! "”
(มาโกโตะ)
ขาของมันเหวี่ยงไปมาด้วยความเร็วที่มองแถบไม่เห็น มันเคลื่อนไหวแบบมีเล่ห์เหลี่ยม แล้วบางครั้งก็ใช้เขี้ยวอีกด้วย
" อย่าได้กังวลใจไปเลย ข้าจะปกป้องดินแดนแห่งนี้ แล้วก็พวกออร์ค รวมไปถึงดวอร์ฟคนนี้ให้ดีที่สุด " ”
(เช็น)
'เช็น'ยังคงพูดต่อไป
" ก็แค่โค่นมันลง แล้วเตะมันออกไป แมงมุมตัวนี้มันเอาแต่บ้าคลั่งมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้วหล่ะ นายท่าน "”
(เช็น)
'เช็น'พูดราวกับว่า เธอไม่สงสัยเลยว่าผมจะแพ้เจ้าตัวนี้ผมหล่ะเหนื่อยใจเจ้าแมงมุมยักษ์ตัวนี้ ไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พักเลย น่าจะเป็นเพราะว่า มันอยากจะกินผมให้ได้โดยเร็วที่สุด แล้วก็การโจมตีด้วยน้ำลาย ซึ่งกระจัดกระจายไปทั่ว มันน่าขยะแขยงมาก
" ใยสีดำ?! "”
(มาโกโตะ)
ใยแมงมุมที่มันปล่อยออกมาเป็นสีดำสนิท ตอนที่ผมหลบมันได้ ใยพวกนั้นก็ไปกองกันเป็นพวงอยู่ที่พื้น ถ้าหากผมไปเหยียบมันเข้า ผมก็คงจะติดแหง็กอย่างแน่นอน...
อย่างน้อยผมก็ไม่กล้าที่จะลองเหยียบดูหน่ะนะยังไงก็ตาม แมงมุมตัวนี้มันอะไรกันแน่?
" เฮ้ คุณเช็นคร้าบ!! " ”
(มาโกโตะ)
" ใจเย็นจังน้า สมกับเป็นเจ้านายของข้าจริงๆ "”
(เช็น)
" เจ้าตัวนี้ มันเป็นตัวอะไรกันแน่?! "”
(มาโกโตะ)
" ข้าไม่รู้จักชื่อของมันหรอก ข้ารู้แต่เพียงว่า ในสมัยโบราณมันก็อยู่ตรงนั้นแล้ว แล้วมันก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่จ้องจะกินอย่างเดียวซะด้วย " ”
(เช็น)
ผมรู้ชื่อของ'เช็น'ตั้งแต่แรกเลยนะ ถึงตอนแรกผมจะคิดว่าเธอเป็นหอยกาบก็เถอะถ้าผมคิดให้ดีแล้ว ที่นี่มันอีกโลกหนึ่งนี่นา มันอาจจะมีชื่อที่ผมไม่เคยได้ยินอยู่เลยก็เป็นได้แมงมุมเทพ หรือไม่ก็ สัตว์ปีศาจ ที่เอาแต่อาละวาดตั้งแต่โบราณกาล ผมไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับมันเลยถ้าหากมันมาจากหนังสือชื่อดังที่ผมเคยอ่านหล่ะก็ เจ้านี่อาจจะเป็น อารัคเน* หรือไม่ก็ สึชิงุโมะ(แมงมุมดิน)*แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่แฮะ
[อารัคเน คือชื่อของหญิงสาวที่ไปท้าทายเทพีอาธีนาในเรื่องการทอผ้า สุดท้ายก็ทุกสาบให้เป็นแมงมุม][สึงิมุโนะ คือหนึ่งในสิ่งมีชีวิตประหลาดในนิทานพื้นบ้านของญี่ปุ่น ที่ซึ่งถูกเรียกว่า ปีศาจแมงมุม]
ถ้าหากผมรู้แค่ชื่อของมันหล่ะก็ ผมอาจหาหนทางโต้กลับได้เอาหล่ะ อะไรที่จะใช้ได้ผลกับเจ้าตัวนี้บ้างนะ? แต่ผมมองดูก็รู้แล้วว่าธาตุมืดคงจะไม่สะกิดผิวของมันแน่ ตัวของมันสีดำ ใยของมันก็สีดำเช่นกันถ้าหากมันเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทแมลงหล่ะก็ มันน่าจะแพ้ไฟ ใช่ไหม?
เหวอ!!! มันเร็วมาก!
สมกับเป็นแมงมุมจริงๆ!ผมหลบการโจมตีไปพร้อมๆกับใช้ความคิด...
กรงเล็บของมัน ไม่มีทางเลยที่ผมจะหลบมันได้ในระยะประชิดผมเสียบมีดของผม เข้าไประหว่างตัวของผมกับกรงเล็บนั้น
เเคร้ง!!!เสียงที่แหลมทะลุหูดังขึ้นมา
" อึก.... แสบแก้วหู! "”
(มาโกโตะ)
การโจมตีนั่นส่งตัวผมให้ปลิวออกไป แต่ความเจ็บปวดที่ผมได้รับ มันมีแค่เฉพาะส่วนหูของผมเท่านั้น พูดง่ายๆก็คือ อย่าป้องกันกรงเล็บนั้นด้วยมีดอีกเลยยังไงก็ตาม ถึงแม้ว่ากรงเล็บนั้นเข้ามาขูดมีดของผม เหมือนว่าทางฝั่งของเจ้าแมงมุมเอง จะไม่ได้รับความเสียหายอะไรเลยเช่นกันนั้นก็หมายความว่า ถ้าหากผมยังตอบโต้แบบนี้อยู่ละก็ ผมคงจะหาทางรับมือมันไม่ได้แน่ๆ
ถ้าอย่างนั้นต้องใช้ [บริด] หรือไม่ก็เคลือบมีดเล่มนี้ด้วยเวทย์มนต์ เพื่อเพิ่มพลังโจมตี!
ผมปรับเปลี่ยนเวทย์ [บริด] ที่อยู่ตรงกลางของมีด แล้วแสงสีแดงก็เข้าปกคลุมมีดไปทั่วทั้งเล่มยิ่งไปกว่านั้น ผมร่าย [บริด] อีกอันหนึ่งจน 'จบ' เสร็จแล้วก็ปล่อยให้มันลอยอยู่กลางอากาศ ทิ้งมันไว้ในรูปแบบของการเตรียมพร้อม โดยที่ไม่ยิงมันออกไป แต่ระหว่างนั้นผมจะใส่พลังเวทย์ของผมเข้าไปด้วย
มันจะเหมือนกับกระสุนที่ถูกชาร์จพลังงานเอาไว้ และสามารถยิงพลังงานนั้นออกไปเมื่อไหร่ก็ได้กรงเล็บที่พุ่งไปมา เขี้ยว แล้วก็น้ำลายอย่างที่คิด มันไม่มีเวลามากพอที่ผมจะใช้ความคิดเลยดูเหมือนว่าการที่มันกำลังหิวอย่างหนักจะเป็นเรื่องจริง และเพราะสาเหตุนั้น มันก็เลยกินทุกอย่างบนโลกใบนี้ตั้งแต่ที่เจ้าสิ่งนี้เกิดขึ้นมา
ความหิวของมันก็ไม่ได้รับการเติมเต็ม มันจะไล่กินทุกอย่างไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่สนถึงความเจ็บปวดที่มันจะได้รับ..ผมจะไม่ยอมให้มันกินผมหรอก นั้นคือเป้าหมายของผมในตอนนี้ต่อให้ผมพยายามที่จะพูดกับมันก็เถอะ สิ่งเดียวที่ผมจะได้ยินจากมัน ก็คงจะเป็นเสียงท้องร้องหล่ะนะมันน่าจะกำลังอยู่ในสถานะที่ไม่สามารถควบคุมสติได้อีกแล้ว
มันฟังดูน่าเศร้าชอบกล ผมฟังสิ่งที่มันพูดไม่รู้เรื่องด้วยเช่นกัน เพราะมันเอาแต่โอดครวญออกมาเป็นอะไรก็ไม่รู้..ทางขวา แล้วก็ทางขวา จากด้านใต้ เล็บเฉือนแบบทแยง แทงไปด้านซ้าย เขี้ยวจากด้านหน้า!แล้วก็ทางขวา!อย่างที่ผมคาดการณ์ไว้!เพื่อจะให้มีดของผม เข้าไปในส่วนลึกของกรงเล็บมันได้
ผมก้าวไปข้างหน้า เพื่อเล็งไปที่ส่วนรอยต่อของกรงเล็บพวกนั้นกับเนื้อของมันผมใช้ [ซากาอิ] ที่มีระยะกว้างเท่ากับคนคนเดียว เสร็จแล้วก็เสริมความแข็งแกร่งของร่างกาย ด้วยพลังเวทย์มนต์ข้างในตัวผม!.. ดีมาก ผมประสบความสำเร็จในการใช้มันพร้อมกันทั้งสองอย่าง
" ย๊ากกกกก!! " ”
(มาโกโตะ)
ถ้าหากผมสามารถตอบโต้มันได้จากสถานะนี้หล่ะก็ ผมน่าจะสร้างบาดแผลให้มันได้ แค่นิดเดียวก็ยังดี!
" โอ้? "”
(มาโกโตะ)
น้ำเสียงตกตะลึง หลุดออกมาจากปากของผมโดยไม่รู้สึกถึงแรงเสียดทานอะไรเลย ผมกลับฟันขาของแมงมุมยักษ์จนกระเด็นมันง่ายกว่านี้ผมคิดอีกนะเนี่ย หืม... หรือว่าถึงมันจะดูแข็งแบบนั้นแต่จริงๆแล้ว... มันบอบบางมากกันแน่นะ?
" กรี๊ซซซซซซซซ! "”
บางทีอาจจะเป็นพวกความเจ็บปวดที่ไม่คาดคิด ด้วยขาทั้ง 7 ข้างที่เหลืออยู่ มันถอยกลับไปแน่นอน ผมเองก็เดินหลบออกไป แล้วมาหยุดอยู่ข้างหลังของมันถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ดูเหมือนผมจะชนะได้ง่ายๆเลยสินะ?
" อือออออ "”
หลังจากที่ดวงตาของมันมองเห็นผม มันเด้งมาหาผมโดยทันที! กระโดด! แมงมุมมันกระโดดใส่ผมแล้ว น่ากลัว!!การโจมตีที่ผ่านมาไม่ทำให้มันอ่อนแอลงเลย!
" วะ..เหวอออออ?! " ”
(มาโกโตะ)
ขณะที่มันพ่นใยกลางอากาศขาที่น่าจะถูกผมตัดออกไปมันงอกออกมาใหม่ในทันที แล้วก็เริ่มโจมตีด้วยขาข้างนั้นอีกครั้งนี่มันพลังฟื้นตัวอะไรกันเนี่ย!แต่ก็ยังคงเหมือนเดิม.. ถึงแม้ว่ามันจะเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็ว แต่วิธีการโจมตีของมันก็ไม่ได้ต่างไปจากเดิมเลย
" ถ้าแบบนี้หล่ะ!! "”
(มาโกโตะ)
ผมหลบการโจมตีด้วยกรงเล็บที่พุ่งใส่ผมได้ทั้งหมด แล้วขณะเดียวกันผมก็ตอบโต้กลับผมตัดขาทั้งสี่ข้างของมันจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง.. และในไม่กี่วินาที ขาที่ถูกตัดก็กลายเป็นผงสีดำ แล้วก็สลายหายไปตัวมันซึ่งไม่สามารถกระโดดไปมาได้อีกต่อไป จ้องมองมาที่ผมแบบไม่ใส่ใจโดยที่ร่างกายของมันล้มไปครึ่งท่อนเหมือนเมื่อกี้เลย...
ในดวงตาพวกนั้น ผมไม่รู้สึกถึงสิ่งที่เรียกว่า สติ จากดวงตาพวกนั้นเลย มันน่าจะถูกครอบงำด้วยความหิวโหยอย่างสมบูรณ์เลยสินะ แล้วสุดท้ายก็ทำให้ตัวมันเองบ้าคลั่ง
" ขอให้จบลงด้วยเถอะ!! " ”
(มาโกโตะ)
ด้วยแสงสีแดงที่ยังคงสถิตอยู่กับตัวมีด ผมผสมมันเข้ากับ [บริด] อันใหม่ ที่พึ่งสร้างออกมาจากมือข้างซ้ายผมรู้สึกได้ว่า ผมควบคุมมันได้อีกไม่นานเท่านั้น.. ผมเล็งมีดที่ดูสั่นไปมาและปล่อยพลังงานในตัวมีดออกมา จากตัวมีดมีแสงสีแดงพุ่งแล้วกระจายออกมา.. และเหมือนกับที่ผมเล็งไว้ตอนแรก แสงสีแดงนั้นพุ่งเข้าใส่ปากของเจ้าแมงมุมอย่างจัง!
หลังจากนั้น ผมก็ขว้าง [บริด] ที่ยังคงชาร์จพลังงานอยู่กลางอากาศ เข้าไปใส่ท้องของเจ้าแมงมุมอย่างแรง!แล้วจบลงด้วยการขว้างหอกสองอัน ที่พุ่งออกมาจนกลายเป็นจุดตัดของเปลวเพลิงอยู่บนตัวของเจ้าแมงมุม แล้วเสียบเข้าไปตรงกลางลำตัวของมันผมเดินหลบออกมา เพื่อหลีกเลี่ยงแรงระเบิดที่กำลังจะเกิดขึ้นผมทำไปขนาดนี้แล้ว..
อย่างน้อยมันต้องบาดเจ็บสักนิดสิ.. ใช่ไหม?เพื่อตรวจสอบผลลัพธ์ของการโจมตี.. ผมจ้องไปที่ตัวของแมงมุม ซึ่งถูกเสียบจนทะลุด้วย [บริด] ที่มีลักษณะคล้ายกับหอกปักอยู่
" โฮ้~ มันเหลวไหลเพิ่มขึ้นอีกขั้นแล้วสินะพลังพวกนั้นหน่ะ ปฏิกิริยาตอบสนองและความแข็งแกร่งที่ใช้กับเวทย์มนต์ระดับต่ำอย่าง [บริด] ได้ขนาดนั้น กลับรุนแรงขึ้นได้ถึงระดับนี้.. ทำได้ดีมาก! โจมตีไปถึงขนาดนี้เจ้าแมงมุมนั่นก็น่าจะกลับบ้านแล้วหล่ะนะ " ”
(เช็น)
'เช็น'พูดกับผมไม่เหมือนกับว่าผมเป็นเจ้านายของเธอ แต่อย่างกับว่าผมเป็นลูกศิษย์ของเธอมากกว่า ผมในฐานะเจ้านายเอง ก็อยากะได้ความเคารพเหมือนกันนะ.. แต่ผมไม่รู้สึกถึงน้ำเสียงให้เกีรยติ จากประโยคเมื่อกี้นี้เลยระเบิดสีแดงเข้ม กระจายไปทั่วร่างของเจ้าแมงมุม
'ดีมาก ถ้าเป็นแบบนี้หล่ะก็...'
มันเป็นแรงระเบิดที่ทำให้ผมโล่งอกขึ้นทั่วทั้งร่างของเจ้าแมงมุมดิ้นไปมา.. แต่ผมตกใจมากกว่า ที่ร่างของมันยังอยู่ในสภาพที่เรียกได้ว่า 'ดี' อยู่ หลังจากโดนระเบิดพวกนั้นไปแต่ดูเหมือนว่าการต่อสู้จะจบลงแล้ว..
ผมวัดชัยชนะของผม จากร่างของศัตรูที่ไม่ขยับอีกต่อไป เทียบกับตอนสู้กับ'เช็น'แล้ว ผมชนะเจ้าตัวนี้ได้ด้วยสภาพจิตใจที่สงบกว่ากันเยอะ นี่คือสิ่งที่เขาเรียกกันว่าประสบการณ์สินะ?ไม่หรอก.. เพราะคราวนี้ศัตรูนั้นบ้าคลั่งมาก จนทำให้การโจมตีของมันมีแค่รูปแบบเดียว
ผมเลยมองการโจมตีของมันออกได้ง่าย ฉะนั้นความแตกต่างนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกจากผลลัพธ์แล้ว.. ถ้านับรวมเช็นด้วย ตอนนี้ผมผ่านการต่อสู้ระดับบอสมาถึงสองครั้ง ถ้าเป็นแบบนั้น ตอนนี้เลเวลของผมก็น่าจะเพิ่มขึ้นแล้วสินะ" หยา "เอ๋? เมื่อกี้มันอะไรหน่ะ?
" ฮ่าส์ฮ่าาาาา~♫ "”
ผมรู้สึกได้ว่ามีความหนาวเหน็บไล่ผมลงมาตั้งแต่ต้นคอ แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกหวาดกลัว หรือความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยจากการต่อสู้ ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน?!
" นายท่าน นี่อาจจะเป็น... " ”
(เช็น)
" ดะ..เดี๋ยวก่อน คุณเช็นครับ ความรู้สึกแปลกๆนี่มันอะไรกัน? " ”
(มาโกโตะ)
" เจ้าแมงมุมตัวนี้น่าจะชอบท่านมากกว่าที่ควรจะเป็นซะแล้วหล่ะ♫ "”
(เช็น)
มันเป็นบ้าอะไรไปแล้วเนี่ย! นี่คือธาตุแท้ของมันเรอะ?!
" ว๊าๆๆๆๆๆๆๆ "
" หยาๆๆๆๆๆๆ "”
ผมจ้องไปที่'เช็น' แล้วก็จ้องไปที่เจ้าแมงมุมสีดำ ที่เหมือนว่าจะฟื้นฟูร่างกายตัวเองจนเสร็จแล้วและกำลังส่งเสียงร้องแปลกๆอยู่
" นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย?! ผมไม่ต้องการอะไรแบบนี้!!! "”
(มาโกโตะ)
ขณะที่ผมร่ายเวทย์ [บริด] จนเสร็จ ผมส่ายหัวของผมและปิดตาของผมลง ต่อสถานการณ์การต่อสู้ที่ดูแล้วเหมือนจะไม่มีวันจบลง
" ฮ่า~ ฮ่า~ "”
แมงมุงอยู่ตรงหน้าของผมมันกำลังทำเสียงสเปเชียลเอฟเฟ็คบางอย่างอยู่ แล้วตัวของมันก็กำลังสั่นแต่ผมเข้าใจนะว่าทำไมมันถึงสั่นถึงแม้ว่าขาทั้งแปดข้างของมันจะถูกเสียบจนทะลุ จนมันไม่สามารถขยับไปไหนได้อีกแล้วก็ตามตัว ท้อง หัว ถึงแม้ว่าผมจะเสียบร่างของมันไปกี่จุดก็ตาม...มันกลับไม่ตาย
และมันไม่ได้ตัวสั่นเพราะความหวาดกลัวหรืออาการบาดเจ็บอีกด้วยผมน่าจะทำความเสียหายให้กับมันได้บ้างแหละไม่สิ.. ผมหวังด้วยซ้ำว่าผมจะทำได้เพราะสาเหตุที่มันตัวสั่น คือมันกำลังมีความสุขอยู่
" ผมอธิษฐานให้ตัวผมเองไม่หลุดเข้าไปยังโลกของพวก S(ซาดิส).. แต่ว่าแกจะไม่อึดไปหน่อยเหรอ? "
(มาโกโตะ)
" ไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าสิ่งนี้มันดื้อถึงขนาดนี้ เป็นเพราะอะไรกันน้า? "”
(เช็น)
'เช็น'เองก็ตกใจเช่นเดียวกัน
'เช็น'เคยเจอกับมันมาก่อน แต่เหมือนพวกเขาจะไม่สามารถตกลงกันได้หรืออะไรสักอย่าง แล้วก่อนที่จะได้รับบาดเจ็บ 'เช็น'ก็ถอยออกมาพูดก็ง่ายๆก็คือ เพราะ'เช็น'มองว่าเจ้าแมงมุมตัวนี้ เป็นหนึ่งในสิ่งที่ก่อภัยพิบัติให้กับโลกใบนี้มากอย่างมากมาย ฉะนั้นตอนแรก เธอก็เลยคิดว่าเจ้าแมงมุมนี่จะต้องเป็นคู่ฝึกซ้อมที่ดีที่สุดให้กับผมได้แน่
เห็นผมเป็นสปาร์ต้าเหรอไงเช็น ผมหล่ะอยากจะร้องไห้แต่ปกติแล้ว ผมไม่เคยได้ยินเสียงหัวเราะแบบนี้มาก่อนเลยถ้าอย่างนั้นศัตรูที่กำลังมีความสุขอยู่ตอนนี้ (ถ้าหากมันไม่ได้กำลังมีความสุขอยู่หล่ะก็ ผมคงจะสาหัสน่าดู) คืออะไรกันแน่? หอกเพลิงกำลังมีขนาดเล็กลงอย่างช้าๆมันเป็นแบบนั้นมาได้สักพักหนึ่งแล้วเหมือนกับว่ามันกำลังถูกดูดกลืนอย่างช้าๆได้รับบาดเจ็บ เสร็จแล้วก็ดูดซับมัน..
นี่มันความเสียเปรียบอะไรกัน ผมไม่เข้าใจเลยแต่ในความเป็นจริง เจ้าตัวนี้มันทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่มันก็ยังคงมีชีวิตอยู่ในอีกความหมายหนึ่งคือ มันมีความสามารถบางอย่างที่คล้ายกับการดูดซึมพลังงานมารักษาตัวเอง ช่างน่ารำคาญจริงๆถึงแม้ว่าผมจะทุบหัวของมัน มันก็ไม่ตาย ดูเหมือนว่าเจ้าตัวนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่า 'จุดตาย' อยู่เลยด้วยซ้ำ
" อะ.. อะฮ่า ฮ่า~... " ”
เสียงมันเหมือบกับว่ามันรู้สึกสดชื่นมาก.. มันฟื้นฟู.. ไม่สิ ดูดซึมพลังงานเสร็จแล้วสินะไม่นานนักหอกทั้งหมดที่ผมปักใส่ตัวมัน ก็ถูกกลืนกินเข้าไปในร่างกายของมัน..แล้วต่อไปหล่ะ? จะกระโดดมาใส่ผมอีกแล้วเหรอ?อาการตัวสั่นจากความสุขของมันอยู่ดีๆก็หยุดลงโอเค โอเค..ผมก็แค่ต้องไล่ทุบมันจนกว่ามันจะตายสินะ ใช่ไหม?
เฮ้อ~ผมรู้ดีว่ามันเป็นวิธีคิดที่ไร้สาระมาก แต่ว่ากับศัตรูพรรค์นี้มันยังมีวิธีอื่นอีกเหรอ? อย่าตลกไปหน่อยเลย
" เฮ้อ พวกตัวใหญ่ๆในโลกแห่งนี้มันช่าง... "”
(มาโกโตะ)
ประโยคที่ผมพูดมันแถบไม่ยอมออกมาเป็นภาษาด้วยซ้ำ.. 'เช็น'เองก็หลบสายตาเล็กน้อย หลังจากที่ผมพูดแบบนั้นผมตั้งท่าอีกครั้ง
" เฮี๋ยอ่าาาาา~♫ "เอ๋?ขาของมัน.. ไม่สิ กรงเล็บ?กำลังยืดออก?"
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ยยย!!! "”
(มาโกโตะ)
นี่มันไม่ดีแน่!มันกระทันหันเกินไปแล้ว?!ระยะห่างมันต่างจากเดิมลิบลับเลย!ผมหลบมันไม่พ้นแน่!การโจมตีโดยใช้กรงเล็บแบบต่อเนื่องอึก.. เจ้าบ้านี่ มันกำลังใช้ขาของมันดึงแขนของผมขึ้น?! นี่มันไม่ยุติธรรมเลย แกเพิ่งจะมาเปลี่ยนรูปแบบการโจมตีตอนนี้เนี่ยนะ!หนึ่งในขาของมัน พุ่งเข้าใส่ท้องของผม
" อะ อั่ก! "”
(มาโกโตะ)
ผมสร้าง [ซากาอิ] ขึ้น ตรงกลางท้องของผมเพื่อป้องกันการโจมตี..
ยังไงก็เถอะ ผมไม่สนใจหรอกว่าซากาอิจะมีผลกระทบอะไรกับตัวผมบ้าง ผมแค่ใช้มันเพื่อป้องกันตัวเท่านั้นผมรู้สึกได้ถึงความยืดหยุ่นเล็กน้อย เสร็จแล้วก็ความรู้สึกที่เหมือนกับโดนแทงแต่มันไม่ได้ทะลุร่างผมหรอก มันก็แค่จิ้มผมเล็กน้อย จากนั้นกรงเล็บที่ยืดออกมานั้น
ก็ผลักผมกระเด็นไปหาต้นไม้ตัวผมกระเด็นทะลุต้นไม้จนหักไปหลายต้น สุดท้ายร่างของผมก็ชนเข้ากับต้นไม้ต้นหนึ่งแล้วหยุดลง..
" อะ..โอ้ย!! "”
(มาโกโตะ)
เดี๋ยวสิเฮ้ย นี่จะไม่ให้เวลาผมพักหายใจเลยเหรอไง?!จากฝั่งของเจ้าแมงมุมสีดำ มันยืดกรงเล็บของมันเข้ามาอีกครั้ง ราวกับถูกดูดเข้ามาตัวผมรอบนี้.. ผมคงหลบมันไม่พ้นแน่สินะส่วนหน้าหรือว่าคอ จะแทงตรงไหนก็ตายเหมือนกันแน่!ไม่ดีแน่ ผมกำลังจะถูกกินแล้ว!!ผมหันหน้าของผมออกไปด้วยความหมดหวัง
" ซูด~ด~ด~ด! อ่าห์! "”
ความรู้สึกแปลกประหลาดมาจากบริเว้ณต้นไหล่ของผม ดูเหมือนว่าผมจะหลุดพ้นจากการถูกกินบริเวณหน้า แต่ไหล่ของผมก็เสร็จมันซะแล้ว
" ฮี่~ฮ~ฮ! ฟู่~ฟ~ฟ~ฟ~ฟ♪ "”
เฮ้ยจะดูดเลือดผมอย่างมีความสุขไปถึงไหนกัน Puchin
[ไม่รู้ว่าอันนี้คืออะไรนะครับ คนแปลอังกฤษเองก็ไม่รู้เช่นกัน แต่น่าจะเป็นเสียงอะไรสักอย่าง]
ผมมองดูตัวเองในสารรูปแบบนั้นในสถานที่บางแห่งซึ่งไกลออกไป ผมรู้สึกได้ว่าสติของผมได้หลุดลอยไปจนถึงที่นั้นแล้ว
ที่มา:https://my.dek-d.com/hitomi-yuriko/writer/viewlongc.php?id=1474392&chapter=14