ตอนที่ 7 ความฝันที่มังกรแสดงให้ผมเห็น
" หือ? ที่นี่คือ... โรงฝึงของชมรมยิงธนู? "”
(มาโกโตะ)
สติของผมยังรู้สึกเลือนลาง ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่?ไม่ใช่ว่าผมกำลัง... ไม่สิ หืม?ถ้าหากผมอยู่ที่โรงฝึกแล้วกำลังทำกิจกรรมชมรมอยู่หล่ะก็ ความรู้สึกไม่พึงประสงค์ต่างๆจะค่อยๆหายไปตอนที่ผมจัดระเบียบความคิดของผมผมยังคงใส่ โดงิ อยู่
(โดงิ คือชุดเครื่องแบบสำหรับการฝึกซ้อมในประเทศญี่ปุ่น)
ในมือของผม มีคันธนูอยู่มันคือสถานที่ที่ผมควรจะอยู่สินะ แน่หล่ะ หลังจากที่อำลากับทุกคนแล้ว ผมก็ฝึกซ้อมการยิงธนูด้วยตัวคนเดียวตลอดเวลาแบบนี้ไม่ดีแน่ สติของผมเหมือนจะหลุดไปไกล แทนที่จะดึงสติมาอยู่ที่นี่เพื่อฝึกซ้อม
" ผมรู้สึกว่ากัปตัน * จะต้องโกรธผมอีกแน่ๆ "”
(มาโกโตะ)
[เปลี่ยนจากคำว่า ประธาน เป็น กัปตัน แทนนะครับ]
เพื่อปรับเปลี่ยนอารมณ์ซะใหม่ ผมนั่งลงแล้วตัดสินใจทำ 'ยิงให้โดนตรงกลาง' อีกครั้งยิง และ เข้าเป้าไม่มีศัตรูอยู่ใกล้ๆอีกครั้ง ยิงธนู เข้าเป้าเป้าที่อยู่ตรงหน้าผม ถูกลูกธนูของผมยิงเข้าอย่างแม่นยำ ผมหยิบลูกธนูที่ทำจากไม้ไผ่ออกมาอีกครั้ง และยิงไปยังตำแหน่งเดิม
" อือ เหมือนสถานะภาพของผมจะยังดีอยู่ "”
(มาโกโตะ)
พอผมคิดดูแล้ว มันก็ถึงเวลาที่จะต้องเปลี่ยนตำแหน่งแล้วสินะ
" กัปตันคนใหม่จะต้องเป็น ฮิงะชิ อย่างแน่นอน แต่ผมสงสัยจังเลยว่าใครจะได้เป็นรองกัปตัน "”
(มาโกโตะ)
อึก อีกแล้ว หัวใจของผมมันไม่ยอมสงบนิ่งสำหรับ 'ยิงให้โดนตรงกลาง' ของผม ที่ห่างจากเป้าไปไกล ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยนักเกิดอะไรขึ้น?ผมวางคันธนูลง แล้วก็นั่งในท่าเสซะ
" รองกัปตัน.. รองกัปตันก็คือผม? "”
(มาโกโตะ)
ผมเจอสาเหตุของความไม่สบายใจแล้วทำไมเหมือนกับว่า เนื้อเรื่องมันไม่ประติดประต่อกันชอบผลผมจำไม่ได้เลยว่า ผมจะอยากเป็นรองกัปตัน ผมกลายเป็นคนที่ทะเยอทะยานตั้งแต่เมื่อไหร่?ถ้านั่นคือสาเหตุหล่ะก็ ผมควรจะเล็งตำแหน่งกัปตันมากกว่าสิ ถึงผมจะไม่ได้เป็นเป้าของสายตาก็เถอะแต่ดูเหมือนว่า การสับเปลี่ยนตำแหน่งจะ 'ยัง' ไม่เกิดขึ้นนะรุ่นพี่ในทุกๆปี
ก่อนงานเทศกาล บอน* จะประกาศชื่อของกัปตันแล้วก็รองกัปตันคนใหม่ บางที ในกลุ่มของรุ่นพี่คงจะตัดสินใจในเรื่องของรายชื่อเสร็จไปตั้งนานแล้วหล่ะ
[เทศกาลบอนเป็นเทศกาลที่จัดขึ้น เพื่อให้เกียรติแก่บรรพบุรุษของคนญี่ปุ่นที่นับถือศาสนาพุทธ]
แต่นั่นควรจะเป็นเรื่องที่ถูกกำหนดไว้สิผมมองไปรอบๆโรงฝึกผมมองเห็นเงาที่เหมือนจะขยับเล็กน้อย แต่เมื่อผมเพ่งมองอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่ตรงนั้นตาของผมกำลังเห็นภาพหลอนอยู่งั้นเหรอ?เอาเถอะ ถ้าหากยังไม่มีใครรู้ถึงเรื่องนี้ มันก็ไม่มีปัญหาอะไร
" หึ... "”
(มาโกโตะ)
ความรู้สึกของผมสงบลงลูกธนูดอกที่สามเข้าตรงกลางเป้าอย่างจัง มันเสียบทะลุผ่านลูกธนูอันก่อนหน้านี้ด้วยมันแม่นขนาดนี้ได้อย่างไร ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันวันนี้ฝึกแค่นี้ก่อนละกันอยู่ดีๆ ผมก็ตัดสินใจหยุดการฝึกซ้อนในวันนี้ล่วงเวลา ผมเดินออกไปด้วยความเศร้าเล็กน้อยถ้าหากสภาพจิตใจของผมอยู่ในขั้นปกติหล่ะก็ ผมคงจะฝึกต่อไปในสายตาของผม
ผมเห็นชั้นวางอุปกรณ์แล้วผมก็มองไปเห็นคันธนูส่วนตัว ที่ผมมักจะเห็นมันวางอยู่ตรงนี้บ่อยๆจริงด้วยสิ ก่อนที่ผมจะเลิกฝึก ผมมักจะใช้คันธนูอันนี้ก่อนอย่างน้อยหนึ่งครั้งทำไมครั้งนี้ผมถึงเกือบลืมไปได้นะ?ความกังวลเริ่มจะทำให้ผมไม่สบายใจอีกครั้งผมถือธนูคันนั้นแล้วก็ง้างสายธนูออก เทียบกับอันก่อนหน้านี้แล้ว
อันนี้แข็งกว่ากันเยอะเลยแต่สำหรับผมแล้ว คันธนูอันนี้มันสบายมือผมมาก
" อึก!! "”
(มาโกโตะ)
ผมเผลอส่งเสียงออกมา จากสัมผัสที่ไม่ได้เจอมานานผมทำแบบนี้แถบจะทุกวัน ทำไมผมถึงยังไม่ชินกับมันอีกนะ?ลูกธนูที่ถูกยิงออกไปจากระยะทางที่ถือได้ว่าไกลจากเป้าหมายมาก เข้าเป้าบ้าจริง ทั้งที่ผมพยายามที่จะยิงให้พลาดอยู่ตลอดแล้วนะ
" ไม่มีทางเลือก แต่ว่าการจะดึงมันออกมาค่อนข้างลำบากเลยนะ "”
(มาโกโตะ)
ผมถอนหายใจ แล้วก็เดินไปเพื่อเก็บลูกธนูที่ยังคงปักอยู่ หลังจากที่ทำงานที่แสนลำบากเสร็จแล้วผมนำทุกอย่างกลับไปเก็บให้เข้าที่ แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากลับผมกลับไปสวมชุดยูนิฟอร์มอีกครั้ง ผมสำรวจรอบๆเพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง แล้วก็เดินตรงไปยังทางออกที่ทางออก ผมเจอผู้หญิงคนหนึ่ง
" รุ่นพี่ ขอบคุณที่เหนื่อยนะคะ "”
คนที่พูดประโยค ซึ่งผมได้ยินบ่อยๆนี่คือ รุ่นน้อง ของผมเองผมจำได้ว่า เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่เข้าร่วมกับชมรมของเรากลางคัน เธอเป็นคนที่กระตือรือร้นมากๆ แล้วไม่นานก็ขึ้นไปถึงระดับผู้ฝึกหัดใหม่ได้ไม่ยาก แต่ต่อมาไม่นาน เธอก็ข้ามระดับนั้นไปแล้วเพราะว่า คนที่มีประสบการณ์การยิงธนูมาก่อนระดับประถมหน่ะมีไม่มาก นี่คือคำบอกจะผู้มีประสบการณ์
" อ่า ฮาเซงาวะ เหรอ มีอะไรรึเปล่า? เธออยู่ที่นี่มาตลอดเลยเหรอ? "”
(มาโกโตะ)
" อ่ะ ใช่ค่ะ คือว่า ก่อนจะถึงช่วงปิดเทอม มีบางสิ่งที่หนูจะต้อง... เอ่อคือ... "”
(ฮาเซงาวะ)
" หืม? ถ้าหากเป็นเรื่องที่จะต้องยิงให้โดนเป้าหล่ะก็ เธอทำเสร็จแล้วนี่นา ใช่ไหม? "”
(มาโกโตะ)
ถ้าหากผมจำไม่ผิดแล้วหล่ะก็ นั้นคือสิ่งที่เธอบอกว่าเป็นเป้าหมายสำหรับเธอแล้วก็ถ้าหากความจำผมถูกต้อง ผมจำได้ว่าเธอทำเป้าหมายนั้นสำเร็จลุล่วงไปแล้วในเดือนกรกฎา ตอนที่เธอยิงโดนส่วนบนของเป้ายิงในสายตาของผม มันเป็นลูกฟลุ๊ค แล้วก็ไม่ได้โดนตรงกลางด้วย มันก็แค่ลูกที่ยิงโดนเป้า
แต่ถึงแม้ว่ามันจะลูกฟลุ๊ค นั่นก็หมายความว่า เธอมาถึงระดับที่สามารถข้ามผ่านเป้าหมายของเธอสำเร็จแล้วเธอพัฒนาได้รวดเร็วมาก อย่างน้อยเธอก็พัฒนาไวกว่าผมหล่ะนะ
" ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ เอ่อ~ ...รุ่นพี่ไม่รู้เหรอ?! "”
(ฮาเซงาวะ)
" รู้อะไรเหรอ? ผมคิดไม่ออกเลย.. เอ๋ หรือว่าเธอลืมของไว้? "”
(มาโกโตะ)
'ฮาเซงาวะ' ทำท่าไหล่ตกเล็กน้อย หลังจากได้ยินสิ่งที่ผมพูดหญิงสาวก้มศรีษะของเธอลง ผมสีดำของเธอซึ่งถูกย้อมไปด้วยสีแดงจากแสงแดด กำลังปลิวไสวไปมากับสายลมเหมือนอย่างที่ผมเคยสอนเธอถึงท่ายิงธนูของเธอ ตอนนี้ผมของเธอถูกมัดรวมกันไว้ ในลักษณะของทรงหางม้าตวัดข้าง
(Side Ponytail) [เรียกว่าตวัดข้างรึเปล่าผมไม่แน่ใจนะครับ ไม่มีความรู้เรื่องทรงผม]
ทรงหางม้าคือความโรแมนติกตลอดกาลของพวกเราที่เป็นผู้ชาย แต่ทรงหางม้าตวัดข้างก็มีความหมายเช่นกันจากการที่เห็นหญิงสาวคนนี้ เปลี่ยนสไตล์ผมของเธอไปเรื่อยๆ และขณะที่เธอกำลังช่วยผมทำงานชมรมต่างๆผมเผลอพูดออกไปว่า
'ทรงนี้เข้ากับเธอดีนะ' หลังจากนั้น เหมือนเธอจะเชื่อในสิ่งที่ผมพูด เธอก็เลยทำทรงผมทรงเดิมนี้มาทุกครั้ง จนผมจำชื่อของเธอได้ตัวผมที่ทรงผมสั้น แล้วก็ไม่เคยคิดจะทำทรงผมแบบนั้นมาก่อน การมัดผมรวบไว้ด้านบนแบบนั้นมันไม่ทำให้เจ็บเหรอ?
" รุ่นพี่มิซุมิค่ะ "”
(ฮาเซงาวะ)
เสียงของหญิงสาว เรียกผมกลับมาจากภวังค์
" อือ? มีอะไรเหรอ? "”
(มาโกโตะ)
ถ้าหากเป็นสิ่งที่กวนใจเธอ แน่นอนว่าผมจะต้องช่วยเหลือเธอ แต่เฉพาะในขอบเขตที่ผมสามารถช่วยได้เท่านั้นนะในฐานะรุ่นพี่ ตัวผมเองก็ต้องการให้เธอได้เห็นศักยภาพของคนเป็นรุ่นพี่
" หนูรู้สึกหลงใหลในตัวรุ่นพี่มานานมากแล้ว หนูชอบรุ่นพี่นะคะ ได้โปรดไปเดทกับหนูด้วยค่ะ "”
(ฮาเซงาวะ)
" ?? "
" ?? "
" ?? "”
ความเงียบสงัดเข้าปกคลุม.. มันควรจะมีเสียงสัพเพเหระอื่นๆ อย่างเสียงนกด้วยสิแต่ผมกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย....
ครับ?เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ?หนูหลงใหลในตัวรุ่นพี่?หนูชอบรุ่นพี่?ได้โปรดไปเดทกับหนู?
ผมเคยพูดอะไรด้วยเหรอ? ผมไม่ใช่คนที่มีเสน่ห์อะไรขนาดนั้นหรอก จริงๆผมก็อยากจะอวยตัวเองนะว่าจิตใจภายในของผมหน่ะมีเสน่ห์ แต่ถ้านับจากรสนิยมของผู้คนทั่วไปแล้วหล่ะก็ ควรจะวัดเสน่ห์กันจากหลังมาหน้ามากกว่า อะไรทำนองนั้น การเรียน ถ้าไม่นับวิชาที่ผมชอบ วิชาอื่นก็งั้นๆนอกจากการยิงธนูแล้ว วิชาพละผมอยู่ในระดับกลางถึงสูง
ไม่สิ อยู่ระดับกลางเป๊ะเลยต่างหากยิ่งไปกว่านั้น รุ่นน้องที่อยู่ตรงหน้าผม กลับมองว่าผมนั้น..นั้น!นั้นโอเค?!ยังไงก็ตาม ในชมรม โดยเฉพาะสาวน้อยคนนี้ ไม่น่าจะมีความรู้สึกแบบนั้นต่อผมนี่นา?
" รุ่น..พี่? "”
(ฮาเซงาวะ)
หลังจากสารภาพรักกับผมแบบไม่ทันตั้งตัว เธอก็ยกหัวของเธอขึ้น จากเดิมที่ก้มหัวลงไป'ฮาเซงาวะ'จ้องมาที่ผมด้วยสายตาที่เร้าร้อนเธอจะต้องดูเร้าร้อนกว่านี้อีกนิดนะ...
เอ๋ย! ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องแบบนั้น
" เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยว รอ.. รอเดี๋ยวก่อน "”
(มาโกโตะ)
ผมกำลัดจัดระบเบียบความคิด เพื่อที่จะเข้าใจถึงสถานการณ์ปัจจุบัน ผมต้องถามคำถามเธอหลายคำถามเลยหล่ะ อย่างแรกเลย คำถามที่สำคัญที่สุด
" เธอ สิ่งที่เธอพูดในวันแรกตอนที่เข้ามาที่ชมรมนี้ หมายความยังไง? "”
(มาโกโตะ)
" สิ่งที่พูด? "”
(ฮาเซงาวะ)
" เธอพูดออกมาอย่างชัดเจนโดยที่ผมไม่ได้ถามด้วยซ้ำ ว่าเธอหน่ะมีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ? หมายความว่ายังไง? เธอจะบอกผมว่า เธอเลิกกับเขาแล้วอย่างงั้นเหรอ?! "”
(มาโกโตะ)
" นั้นหน่ะ ก่อนที่หนูจะได้เข้ามายังชมรม เพื่อนของหนูบอกหนูเกี่ยวกับงรุ่นพี่ อิบูกิ ให้หนูฟัง หนูเลยคิดว่าจำเป็นต้องมีอะไรสักอย่างไว้ป้องกันตัว หนูก็เลย... "”
(ฮาเซงาวะ)
" มันคือคำโกหก?! "”
(มาโกโตะ)
" ค่ะ "”
(ฮาเซงาวะ)
เป็นคำพูดให้กำลังใจอะไรจะขนาดนั้น! ผมหมายถึง เพื่อนของเธอเป็นห่วงเธอ ถึงขนาดที่ต้องให้เธอระวังตัวไว้ก่อน เพื่อที่เธอจะสามารถเข้ามายังชมรมได้โดยไม่มีปัญหาอะไร ทั้งหมดนั่นมันเกิดขึ้นจากเพื่อนนิสัยแย่ๆของผม อิบูกิ (น้ำตาผมถึงกับไหล)
" แต่ว่าเธอ ตอนที่ผมพยายามจะจัดท่ายิงของเธอให้ถูกต้อง เธอก็เอาธนูฟาดผมอย่างจังพร้อมกับส่งเสียง 'กรี๊ดดด!!!' หรืออะไรนองนั้น ดังมากเลยไม่ใช่เหรอ "”
(มาโกโตะ)
เพราะแบบนั้นแหละ เพื่อตัวเธอเอง ไม่ให้ใครมาเข้าใจเธอผิด ผมจึงจำไว้ตลอดเวลาว่า ควรจะแตะเนื้อต้องตัวเธอให้น้อยถึงน้อยที่สุด เวลาจัดท่ายิงให้เธอตอนแรกผมคิดว่า จะขอให้สมาชิกเพศหญิงสอนเธอตามที่ผมบอกแทน แต่ว่ามันจะรังแต่จะเพิ่มจำนวนคนกับเวลาซะเปล่าๆ
ผมเลยตัดสินใจว่ามันไม่จำเป็น แล้วก็กลับมาใช้วิธีเดิมตกหลุมรักเพราะเรื่องแค่นั้น?!
ไม่ เป็นไปไม่ได้หรอก! ถ้านั้นคือเหตุผลหล่ะก็ ผมคงมีแฟนไปนานแล้วหล่ะ!ผมไม่เป็นที่นิยมถึงขนาดไหนหน่ะเหรอ? อืม มันถึงจุดที่ผมอยากจะผนึกตัวเองไว้กับประวัติศาสตร์ที่มืดมนเลยหล่ะนั่นแหละคือระดับความไม่เป็นที่นิยมของผม
" นั่นหน่ะเพราะว่า รุ่นพี่อยู่ดีๆก็มาแตะตัวหนูเองไม่ใช่เหรอ? ตอนนั้นหนูไม่ได้ตั้งใจจะร้องออกมา แต่ว่ารุ่นพี่มาแตะจากด้านหลัง ตอนที่หนูยังไม่ได้เตรียมใจให้พร้อม ก็เลย... "”
(ฮาเซงาวะ)
" เอ~ จริงด้วยสินะ ผมต้องขอโทษด้วย.... เฮ้ ฮาเซงาวะ "”
(มาโกโตะ)
" ค่ะ "”
(ฮาเซงาวะ)
" ผมต้องขอโทษจริงๆ แต่ผมยังไม่คิดจะเป็นแฟนกับเธอ วิธีคิดแบบนี้อาจจะเก่าแล้ว แต่ว่า ตอนที่ผมตกหลุมรักใครสักคน ผมอยากที่จะเริ่มเดทหลังจากที่เป็นแฟนกันแล้วเท่านั้นถ้าหากอยู่ดีๆเธอมาบอกผมว่าไปเดทกัน ผมก็คงรับมันไม่ได้หรอก "”
(มาโกโตะ)
โอกาสแบบนี้อาจจะไม่มาเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว แต่ว่า 'ผมจะรักเธอหลังจากการออกเดท'ความคิดแบบนั้นหน่ะ ผมไม่เห็นด้วยหรอกถ้าหากผมรักใครสักคน ผมก็จะไปสารภาพรักกับเขาด้วยตัวเอง แล้วถ้าเขาตอบตกลงหล่ะก็ถึงตอนนั้นเราค่อยไปเดทด้วยกัน นั้นคือสิ่งที่ผมอยากจะให้เป็นผมเองก็คิดว่ามันเป็นความคิดที่งี่เง่ามาก 'อิบูกิ' ก็บอกกับผมแบบนั้นบ่อยๆเหมือนกัน
' ถ้าหากว่ามีผู้หญิงที่ชอบนาย แล้วก็สารภาพรักกับนาย นายจะรอจนกว่านายจะรู้สึกแบบเดียวกันกับเธอจนไปสารภาพรักกลับ แล้วก็ปฏิเสธผู้หญิงคนอื่นๆทั้งหมดที่เข้ามาในชีวิตนายระหว่างนั้นน่ะเหรอ? '
เขาพูดว่าแบบนั้น
' มันผิดตรงไหนกัน ที่จะเริ่มตกหลุมรักขณะที่กำลังไปเดทด้วยกัน? '
คำพูดเหล่านั้นที่เขาบอกกับผมผมคิดว่ามันเป็นแนวคิดที่ถูกต้อง และผมก็เข้าใจมัน แต่ว่าจิตใจของผมก็คงจะรับมันไว้ไม่ได้อยู่ดีผมมันดูเหมือนคนโง่คนหนึ่ง
" ไม่เอา! "”
(ฮาเซงาวะ)
" เอ๋ออออ?! "”
(มาโกโตะ)
ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้?นี่มันไม่อยู่ในพจนานุกรมของผมนะ
" ถ้าอย่างนั้นก็โอเคค่ะ ถ้าแค่ทดสอบดูก่อนก็ได้! แต่หลังจากนั้นได้โปรด ตกหลุมรักฉันด้วยค่ะ! นั้นยังไม่ดีพอเหรอค่ะ รุ่นพี่? คะ...คุณมาโกโตะ! "”
(ฮาเซงาวะ)
อะอึกอั่ก!!!
นี่มันการดำเนินเรื่องระดับเทพแค่ไหนกัน? เกมส์? นี่มันเกมส์ความรักโลกไหนกันเนี่ย?ต่อให้มีโอกาสก็เถอะ นี่มันมากเกินไป! นี่มันจะสะดวกสบายสำหรับคนที่เป็นผู้ชายมากเกินไปหน่อยรึเปล่าทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้เล่า?!ผมค่อนข้างตื่นตกใจ
" ฮะ..เฮ้ ฮาเซงาวะ! เธอ เธอจะโอเคกับมันงั้นเหรอ?! "”
(มาโกโตะ)
" ได้โปรดเรียกฉันว่า นุกูมิ ด้วยค่ะ! หรือว่าคุณจะมี... จะมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ในหัวใจอยู่แล้ว?! "”
(ฮาเซงาวะ)
" ไม่ ไม่ใช่อะไรแบบนั้นหรอก แต่ว่า... "”
(มาโกโตะ)
น้ำเสียงของผมมันดุดันเล็กน้อย ความรู้สึกที่ถูกกดดันตลอดเวลามันเป็นแบบนี้เองสินะยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่ผมพยายามที่จะใช้ความคิด แล้วก็เลยก้มหัวของผมลง ผมเห็นร่างกายของเธอที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แม้ว่าเธอจะสวมใส่ยูนิฟอร์มอยู่ก็ตาม แต่ยังไงผมก็ไม่ควรจะจ้องมันอยู่ดีสายตาของผมเลยเลื่อนขึ้นไปหยุดอยู่ที่หน้าอกของเธอแทน!
ดูเหมือนว่าสุดท้ายแล้ว ผมก็คงจำเป็นจะต้องคุยกับเธอ ขณะที่จ้องหน้าเธอไปตรงๆสินะ
" ไม่เป็นปัญหาใช่ไหมค่ะ?! การทดสอบ ถ้าหากว่าคุณปฏิเสธฉันในภายหลัง ฉันก็จะไม่ร้องไห้หรอกค่ะ ฉะนั้นแล้ว! "”
(ฮาเซงาวะ)
นั้นมันโกหกชัดๆ! เธอจะต้องร้องไห้อย่างแน่นอน แค่ดูจากสถานการณ์ในปัจจุบันผมก็รู้แล้วอืออออ.....ผมปฏิเสธเธอไม่ลง
" ถ้าเธอโอเคกับมันจริงๆ หล่ะก็ ตกลง... แต่ว่าผมอยากจะรู้อะไรบางอย่างก่อน ทำไมถึงเป็นผมหล่ะ?มันอาจจะฟังดูเจ็บปวดสำหรับผม ที่ผมต้องถามแบบนี้ แต่ว่าทำไมเธอถึงตกหลุมรักคนอย่างผมหล่ะ? "”
(มาโกโตะ)
" ท่วงท่าของรุ่นพี่ ตอนที่กำลังใช้คันธนูเหมือนกับเมื่อกี้นี้ "”
(ฮาเซงาวะ)
" เธอดูอยู่เหรอ?! "”
(มาโกโตะ)
เธอพยักหน้า
" ตอนแรกที่ฉันเห็นมัน คือตอนที่รุ่นพี่ซ้อมอยู่คนเดียว ฉันจ้องมองท่วงท่านั่นโดยไม่ได้กระพริบตาเลย "”
(ฮาเซงาวะ)
" ...จากนั้น? "”
(มาโกโตะ)
" ฉันคิดว่ามันสง่างามมากค่ะ หลังจากวันนั้น ไม่ใช่แค่ในชมรมเท่านั้น ฉันคอยฝึกซ้อมยิงธนูอยู่ทุกวัน โดยไม่สนใจที่จะทำอย่างอื่นเลย เพื่อที่จะได้เข้ามายังชมรมนี้ ฉันเลยพยายามอย่างสุดความสามารถ ดังนั้น ตอนที่เข้ามาที่นี่ได้ เป้าหมายของฉันก็ได้หายไปแล้ว "”
(ฮาเซงาวะ)
" ?? "”
(มาโกโตะ)
" หลังจากนั้น การได้มองรุ่นพี่หลายๆครั้ง ฉัน.... " (ฮาเซงาวะ)" เธอแอบมองผมหลายครั้งแล้ว?! " (มาโกโตะ)ผมไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ นี่มันความผิดพลาดอะไรกัน" ฉันเริ่มที่จะคิดว่า ฉันอยากจะรู้จักคนคนนี้ให้มากยิ่งกว่านี้ นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมฉัน ถึงเข้าร่วมกับชมรมยิงธนูค่ะ "”
(ฮาเซงาวะ)
ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า เธอตกหลุมรักผมมาตั้งแต่แรกเลยสินะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความสุขส่วนตัวของผมหลังจากการฝึกซ้อมกับชมรม จะถูกใครบางคนเห็นเข้า มิหนำซ้ำคนคนนั้นยังไม่ใช่แม้แต่สมาชิกของชมรม ตอนนี้ต้องยับยั้งความรู้สึกนั้นไว้ก่อน
คราวต่อไปก็คงต้องสนใจสิ่งรอบตัวให้มากกว่านี้ซะแล้ว
" อยากจะบอกว่า หลังจากที่ฉันเข้ามาก็... ก็รู้สึกว่ายิงได้ไม่ดีเท่าแต่ก่อน ก็เลย.. "”
(ฮาเซงาวะ)
" ขะ..เข้าใจแล้ว ขอบคุณมากนะฮาเซงาวะ ผมรู้สึกดีใจมาก "”
(มาโกโตะ)
เพื่อที่จะหยุดเธอที่พยายามจะพูดต่อ ผมก็เลยพูดขอบคุณเธอ เธอตกหลุมรักผมจากการมองดูผมยิงธนูนี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่ผมได้ยินอะไรแบบนี้จากผู้หญิงในรุ่นเดียวกัน
" เรียกฉันว่า นุ-กู-มิ ค่ะ! "”
(ฮาเซงาวะ)
" ขอโทษที นี่มันไม่ใช่สิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงได้ในทันทีหรอกนะ ยังไงตอนนี้ก็ได้โปรด ยกโทษให้ผมด้วยแล้ววันนี้ก็กลับบ้านก่อนเถอะ นี่มันก็ดึกแล้วก็มืดมากแล้ว สถานีก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก เธอเดินไปเองได้ใช่ไหม? "”
(มาโกโตะ)
มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ถ้าผมจะพูดว่า ผมจะพาเธอไปส่งเอง แตก็อย่างที่คิดเลย ประโยคนั้นมันค้ำอยู่ที่คอของผม ทำให้ผมไม่สามารถพูดมันออกมาได้
" อะ ค่ะ! ดูเหมือนว่าหลังจะปลดปล่อยทุกอย่างออกมา หนูรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยค่ะ รุ่นพี่คะ ช่วงปิดเทอมที่จะถึงนี้ ไปเที่ยวด้วยกันให้หนำใจไปเลย ตกลงไหมคะ? "”
(ฮาเซงาวะ)
" ได้เลย ผมจะตั้งตารอนะ "”
(มาโกโตะ)
ผมโบกมืออำลาเธอ แล้วอยู่ดีๆ ผมก็รู้สึกได้ถึงเสียง 'เปรี๊ยะ' บางอย่าง รวมไปถึงความรู้สึกที่อึดอัดมันเหมือนกับว่า อะไรบางอย่างในร่างกายของผมมันจะระเบิดออกมาผม 'ถูก' สารภาพรักเป็นครั้งแรกในชีวิตของผม มันเป็นเหตุการณ์ที่ผมจะไม่มีวันลืมเลยในระหว่างที่กำลังอำลาเธอ มันก็ไม่แปลกหรอกที่ผมจะรู้สึกแปลกๆเอาเถอะ ดูเหมือนกับว่า 'ผมทำมันลงไปแล้ว'
แค่ตอนนี้หน่ะนะ
" เฮ้อ~ ตกใจมากเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นกับชีวิตผม "”
(มาโกโตะ)
ผมสวมรองเท้า แล้วเหมือนว่าในที่สุด ผมก็จะได้เดินออกจากโรงฝึกสักที
" เธอกลับช้าจังเลยนะ มิซุมิ "”
ที่ทางออก
" ฮิงะชิ "”
(มาโกโตะ)
เพื่อร่วมห้องที่ผมคิดว่า มีโอกาสเป็นไปได้มากที่สุดที่จะกลายเป็นกัปตันในระหว่างที่เธอพิงหลังของเธอไว้กับผนังข้างนอกโรงฝึก เธอจ้องมาที่ผมด้วยสีหน้าที่ดูอึดอัด----
" มันน่าตกใจนิดหน่อยนะ ที่แม้แต่มิซุมิเอง ก็เริ่มที่จะก้าวไปข้างหน้า "”
(ฮิงะชิ)
" อะ..อ่า "”
(มาโกโตะ)
ผม และ 'ฮิงะชิ อะซุมะ' เดินออกมาจากประตูของโรงเรียน ผมเดินกลับบ้านไปพร้อมๆกับ 'ฮิงะชิ'ไม่ต้องสงสัยเลย เธอต้องเห็นเหตุการณ์ที่เป็น จุดเปลี่ยนชีวิต เมื่อกี้นี้แน่ๆผมรู้สึกได้เลยว่า 'ฮิงะชิ' ดูกังวลใจกว่าปกติ เพราะเรื่องนั้นแน่ๆในสถานการณ์แบบนี้ ผมควรจะพูดอะไรดีนะ ผมคิดไม่ออกเลยจริงๆแฮะ
" ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ฉันจะมาร่วมเป็นสักขีพยานในเหตุการณ์แบบนี้ ตอนที่ฉันมองพวกผู้ชายในชมรม มันไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้หรอก แต่ว่า... "”
(ฮิงะชิ)
'ฮิงะชิ'จ้องมาที่ผมด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ ดวงตาของเธอน่าจะอยู่ในระดับเดียวกับดวงตาของผม แต่เหมือนกับว่าตอนนี้มันอยู่สูงกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ผมยังอยู่ในช่วงของวัยรุ่น ฉะนั้นผมยังสูงขึ้นได้อีก ใช่ไหม?!
" แต่ว่า ฉันต้องขอโทษด้วย! ฉันไม่ได้นึกเลยว่า สถานการณ์มันจะกลายเป็นแบบนั้น! มันไม่ใช่ว่าฉันมาที่นี่เพราะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรอกนะ ฉันต้องขอโทษจริงๆ! "”
(ฮิงะชิ)
" สิ่งที่เธอเห็นมันไม่สมควรจริงๆนั้นแหละ แต่มันก็ทำให้ผมเจ็บปวดอยู่นะ เพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไงดี! "”
(มาโกโตะ)
เฮ้อ~ ผมคร่ำครวญสะได้แต่ถ้าหากลองมาคิดดูแล้ว'ฮิงะชิ' จะต้องอยากพูดอะไรสักอย่างกับผมแน่ๆ เธอถึงมายืนรอผมแบบนี้ เธอไม่ใช่คนประเภทที่จะชอบไปแอบฟังบทสนทนาของคนอื่นซะด้วยเธอมีลักษณะนิสัยตรงไปตรงมาคล้ายๆกับพวกผู้ชาย ไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ
แต่ว่าด้วยเหตุนั้นแหละ ที่มันทำให้รู้สึกว่าเธอเป็นพวกที่คุยด้วยได้ง่ายด้วยนิสัยที่เธอเป็นแบบนี้นั้นแหละ เธอเลยเป็นที่นิยมของทั้งผู้ชายและผู้หญิงถึงผมจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ร่างกายของเธอไม่ได้ผอมบางแต่ให้ความรู้สึกของคนที่มีร่างกายแข็งแร่ง และทำให้ผมรู้สึกว่าเธอน่ะดูเป็นผู้หญิงมาก
ถ้าหากไม่นับ'ฮาเซงาวะ'ที่มีรูปร่างเหมือนคนโตเกินวัยละก็ ผมขอร้องหล่ะ แบ่งส่วนสูงของเธอให้ผมบ้างเถอะแต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ตัวใหญ่ขึ้นแล้วอะไรมันจะดีขึ้นทักษะที่ดูงดงามของเธอ แล้วก็สัดส่วนที่เหมาะสมในการตั้งท่ายิงต่างๆ ทำให้เธอทำคะแนนไปได้ นั่นคือสิ่งที่ผมคิดในใจของผม
ผมมองว่า'ฮิงะชิ'เป็นผู้หญิงที่มีสเน่ห์ ถ้าหากมีการจัดอันดับเพื่อนสาวในอุดมคติหล่ะก็ ถ้าจัดกันแค่ในโรงเรียน เธอจะต้องได้ที่หนึ่งอย่างแน่นอนแต่จริงๆแล้ว มันมีการจัดอันดับของรุ่นพี่ผู้หญิงแบบลับๆอยู่ แล้วเธอก็ได้ที่สองซะด้วย และดูเหมือนว่าผู้เข้าแข่งขันจะชั้นปีที่สามเยอะมากเลยหล่ะ
การที่เธอได้ที่สองนั้นแหละที่ทำให้น่ากลัวแม้กระทั่งรุ่นพี่ยังหลงใหลในตัวเธอเลย ฮ่าๆ... พอแค่นี้ก่อนดีกว่า
" ยังไงก็ช่างมันเถอะ แล้ว? เธอมีธุระอะไรกับผมหล่ะ? "”
(มาโกโตะ)
อืม? เดี๋ยวก่อนนะ หรือธุระของเธอก็คือ?อีกครั้งหนึ่ง ผมขมวดคิ้วเพื่อใช้ความคิด แต่ก็หาข้อสรุปไม่ได้อยู่ดี
" อืม นั่นสินะ "”
(ฮิงะชิ)
เสียงของ'ฮิงะชิ'ที่ดูเหมือนจะมีความลังเลปะปนอยู่ น้ำเสียงของเธอก็ต่ำกว่าปกติหนึ่งระดับด้วยหรือมันจะเป็นสิ่งที่ผมคิดจริงๆ ?!
" เธอเองก็เห็นตอนที่ผมกำลังทำ 'ยิงให้โดนตรงกลาง' งั้นเหรอ?! "”
(มาโกโตะ)
" หา?! ทำไมถึงถามแบบนั้นหล่ะ? อืม แต่ก็เห็นจริงๆนั้นแหละ "”
(ฮิงะชิ)
" อ๊ากกกก นึกว่าจะไม่มีใครเห็นเลยสะอีก "”
(มาโกโตะ)
ผมรู้สึกเจ็บปวดจนเอามือทั้งสองข้างกุมขมับมันเป็นช่วงนอกเวลานะ แล้วเพื่อกลบเกลื่อน ผมถึงกับลงทุนทำความสะอาดทั้งโรงฝึกเพื่อใช้เป็นข้ออ้างตอนที่ทุกคนออกไปหมดแล้วด้วยนะ!!
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!
'ฮิงะชิ'กำลังทำสีหน้าที่บ่งบอกว่า 'นานขนาดนี้ไม่มีใครรู้ก็แปลกแล้ว' หน้าของผมบิดเบี้ยวมากยิ่งขึ้น!!
ผมเกือบสลบไปพร้อมกับความเจ็บปวด!
" อืม ก็นานๆครั้งนะ มันไม่เหมือนกับว่านายล็อคโรงฝึกนี่นา ฉะนั้นมันก็ไม่มีความลับอะไรมาตั้งแต่แรกแล้วหล่ะ "”
(ฮิงะชิ)
" แต่ว่าโรงฝึกธนูหน่ะ อยู่เกือบขอบสุดของโรงเรียนเลยนะรู้ไหม? ตอนที่กิจกรรมชมรมจบลง แล้วทุกๆคนก็กลับบ้าน มันไม่น่าจะมีใครหลงเหลืออยู่เลยสิ?! "”
(มาโกโตะ)
" ถ้าหากมีคนลืมของไว้ ความลับก็แตกทันทีอยู่ดี "”
(ฮิงะชิ)
" ผมตรวจสอบให้มั่นใจแล้วก่อนที่ผมจะเริ่มฝึก ว่าจะไม่เกิดอะไรแบบนั้นขึ้น ฉะนั้นมันเป็นไปไม่ได้ "”
(มาโกโตะ)
" ทำไมนายพูดเหมือนกับเด็กที่ต้องคอยเอาใจใส่แบบนี้นะ? ถึงแม้ว่าจะไม่เกิดอะไรแบบนั้นขึ้นก็เถอะ ยังไงก็ต้องมีคนคิดว่าตัวเองลืมของอะไรสักอย่าง แล้วก็กลับมาดูจริงไหมหล่ะ? อย่างน้อย นั่นก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันหน่ะนะ "”
(ฮิงะชิ)
" ความจำของเธอยังปกติดีอยู่ไหมเนี่ย?! "”
(มาโกโตะ)
" ยังไงฉันก็เป็นมนุษย์นะ "”
(ฮิงะชิ)
โว้ว โว้ว ผมรู้สึกเหมือนกับว่า ผมแพ้อย่างราบคาบเลย
" เอาหล่ะๆ ออกทะเลไปไกลแล้ว เข้าเรื่องๆ โอเคนะ? "”
(ฮิงะชิ)
คุณ'ฮิงะชิ' ทำหน้าเหมือนกับกำลังสมเพชผมอยู่เอาเถอะ อยากจะพูดอะไรก็พูดเลยผมยอมแพ้แล้วหล่ะ ถ้าผมถึงบ้านเมื่อไหร่ ผมจะเล่นเกมส์ใหม่ที่พึ่งได้มาทันที มันน่าจะช่วยฟื้นคืนชีวิตให้ผมได้
" วันนี้ก็คือ ช่วงก่อนที่จะเริ่มกิจกรรมชมรม พวกรุ่นพี่เรียกฉันเข้าไปพบ แล้วก็บอกกับฉันว่า ฉันจะได้เป็นกัปตันคนต่อไป "”
(ฮิงะชิ)
" แล้ว? "”
(มาโกโตะ)
เธอต้องการจะบอกอะไรกันแน่? เอาจริงๆก็คือ ทุกๆคนน่าจะคิดไว้อยู่แล้วว่าเธอคือตัวเลือกหมายเลขหนึ่ง รู้ไหม?
" ที่พูดว่า 'แล้ว' มันหมายความว่ายังไง?! ตกใจให้มากกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอไง?! "”
(ฮิงะชิ)
" เอ๋? "”
(มาโกโตะ)
ดูเหมือนรอบนี้จะทำให้'ฮิงะชิ'โวกเวกขึ้นมาจริงๆ ผมไม่ได้พยายามจะปั่นหัวเธอหรอกนะ เพราะปฏิกิริยาของผมมันมาจากใจของผมจริงๆ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะดูจริงจังกว่าที่คิดนอกจากหน้าตาของผมจะแย่แล้ว
(ถึงคำพูดของผมจะทำให้ผมไม่พอใจซะเองก็เถอะ)
ผมยังเป็นคนที่ได้รับรางวัลยอดแย่ในการอ่านบรรยากาศอีกด้วย
" งั้นขอถามอ้อมหน่อยละกัน นอกจากเธอแล้ว เธอคิดว่าจะมีใครเป็นกัปตันได้อีก? "”
(มาโกโตะ)
" เอ๋.. อะ.. อืม.. นายละมั้ง? "”
(ฮิงะชิ)
อยู่ดีๆก็โยนให้ผมซะอย่างนั้น มันจะไปไกลเกินไปหน่อยแล้ว
" เธอก็รู้ ว่าผมจะไม่ไปเข้าร่วมการแข่งขันทัวร์นาเม้นต์ของชมรม แล้วก็ไม่ได้ไปแข่งนอกประเทศด้วย ถ้าเกิดผมได้เป็นกัปตันจริงๆ จะเกิดอะไรขึ้นกับชมรมหล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้น ชมรมนี่ก็ประสบความสำเร็จด้วยนักกีฬาเพศหญิงมาหลายๆ รุ่นอยู่แล้วด้วย "”
(มาโกโตะ)
ใช่แล้ว นอกจากความจริงที่ว่าผมจะไม่เข้าร่วมการแข่งขันแล้ว ในชมรมของเรา ด้วยเหตุผลบางอย่างจะมีกัปตันเป็นผู้หญิงเสมอ
" นายพูดแบบนั้น แต่นายกลับมีความสามารถที่จะพลิกผลลัพธ์นั่นได้นะ "”
(ฮิงะชิ)
" เฮ้ย เฮ้ย "”
(มาโกโตะ)
" นอกจากนี้แล้ว คนที่ได้รับความน่าเชื่อถือมากที่สุดในชมรม ก็น่าจะเป็นนายอีกด้วย "”
(ฮิงะชิ)
" เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย! "”
(มาโกโตะ)
นี่มันอะไรกัน ทำไมวันนี้ 'ฮิงะชิ' ถึงมีความคิดติดลบแบบนี้หล่ะ?สำหรับคนที่กระโดดโลดเต้นไปมา แล้วหักไม้ไผ่ออกเป็นสองท่อนได้น่าตาเฉย สำหรับผู้หญิงคนนั้นที่กลายมาเป็นแบบนี้ นี่มันผิดปกติมากเลย
" เพราะว่ารุ่นพี่พวกนั้นไม่รู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของนาย ฉันพยายามจะเสนอชื่อนายแล้วนะ แต่สุดท้ายพวกเขาก็ยังอยากจะให้ฉันเป็นกัปตันอยู่ดี "”
(ฮิงะชิ)
การเสนอชื่อสุดอันตรายนั่นมันอะไรกัน? บทสนทนานั้น ผมมั่นใจว่ารุ่นพี่คนอื่นไม่น่าจะรู้ถึงเรื่องนี้นะ ฉะนั้นผมเลยมั่นใจว่ามันไม่น่าจะเกิดขึ้นไม่อยากจะคิดเลยว่าโอกาสเล็กๆแบบนี้มันยังจะเกิดขึ้นอีก อุตส่าห์ใช้ชีวิตแบบขี้เกียจแล้วแท้ๆในจินตนาการของผม ผมได้ยินเสียงหยดเหงื่อของผมตกใส่พื้นดัง
ติ๊ง ติ๊ง
พวกเราสองคนที่เดินด้วยกันมา ตอนนี้กำลังอยู่บริเวณตรงกลางของเนินเขาที่ลาดยาวอยู่ เมื่อพวกเราเดินลงมาถึงปลายเนิน ตรงนั้นเป็นเขตพื้นที่ของตลาด มีผู้คนหลายคนเดินผ่านไปมาแต่พวกเราเป็นเพียงคนสองคน ที่เพิ่งเดินมาจากทางไปโรงเรียน
" เฮ้ "”
(ฮิงะชิ)
เธอเรียกผม แล้วก็หันหน้าของเธอมาหาผมผมหันไปหาเธอ เพื่อที่จะตอบเธอกลับ แต่เธอก็จับแขนของผมไว้แน่นในระดับข้อศอกด้วยมือทั้งสองข้างของเธอจากนั้นเธอก็หันทั้งตัวผมไปหาเธอแล้วก็แน่นอน พวกเราจ้องตากันผมรู้สึกเหมือนกับว่าพละกำลังของมือทั้งสองข้างที่กำลังจับแขนผมไว้ เริ่มที่จะอ่อนแรงลง
" มิซุมิ ฉันขอร้องให้นายเป็นกัปตันได้ไหม? "”
(ฮิงะชิ)
" ฮิงะชิ ผมทำแบบนั้นไม่ได้ เหมือนอย่างที่ผมบอกไปตอนแรกนั้นแหละ ทุกๆคนในชมรมต่างก็คิดว่าคนที่จะได้เป็นกัปตันก็คือเธอ พวกเราคิดว่าเธอ จะต้องสามารถทำได้ "”
(มาโกโตะ)
" นั่นมัน.. ถ้ามิซุมิแค่แสดงให้ทุกคนเห็นถึงความสามารถของนายละก็ ทุกๆคนเองก็น่าจะเปลี่ยนใจ! ถ้าหากนายโชว์ให้พวกเขาได้เห็นว่า นายสามารถยิงลูกธนูให้ทะลุผ่านลูกธนูดอกเดิมได้ อย่างน้อยแค่ครั้งเดียวพวกเขาจะต้องหันมาเชื่อมั่นในตัวนายอย่างแน่นอน! "”
(ฮิงะชิ)
" ฮิงะชิ! "”
(มาโกโตะ)
ผมไม่รู้ว่าผมจะทำยังไงดี แต่สุดท้ายผมก็สลัดมือทั้งสองข้างของหญิงสาวที่กำลังจับแขนของผมออกจนได้ แล้วโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง พบจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอร่างของหญิงสาวที่ซึ่งสั่นอยู่ก่อนแล้วเล็กน้อย พอผมวางมือไปบนไหล่ของเธอ ร่างของเธอก็สั่นอย่างรุนแรง แล้วก็หยุดลง
ตาของเธอเหมือนจะเบลอลงเล็กน้อยน่าเศร้ามาก ผมไม่สามารถตอบเธอในสิ่งที่เธอต้องการได้ คุณสมบัติของฮิงะชิที่สามารถเป็นกัปตันได้นั้น มันแน่นอนอยู่แล้ว นั่นแหละเหตุผลที่ผม จำเป็นต้องมอบความกล้าให้กับเธอ
" นี่อาจจะฟังดูบ้านๆนะแต่ว่า ผมรู้ว่าเธอสามารถทำได้ ผู้คนรอบข้างเองก็จะช่วยเหลือเธอด้วยเช่นกัน ไม่สิ ผมจะบังคับให้พวกเขาทำเลยหล่ะ! ยังไงก็ตาม ลองเป็นดูก่อนก็ได้ ตกลงไหม? "”
(มาโกโตะ)
" จริงเหรอ? "”
(ฮิงะชิ)
เธอกำลังกลัวงั้นเหรอ? ผมไม่เคยตะคอกใส่ 'ฮิงะชิ' เลยสักครั้ง มันเหมือนกับว่า เธอหน่ะดีพร้อมอยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องตะคอกเพื่อดึงสติเธอเลยสักครั้ง เธอเป็นคนที่ทำให้คนอื่นๆรู้สึกสนุก เวลาได้อยู่ใกล้ๆตัวเธอใช่แล้วหล่ะ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยแสดงด้านที่อ่อนแอให้ผมเห็นเลยสักครั้ง
แต่เพราะแบบนั้นแหละ ผมที่ซึ่งเห็นฮิงะชิเป็นแบบนั้นตรงหน้าของผม มันทำให้ผมลำบากใจเล็กน้อย
" ใช่ ผมรับประกันเลย ผมเองก็จะช่วยเหลือเช่นกัน "”
(มาโกโตะ)
" ถ้าอย่างงั้น นายจะเป็นรองกัปต้นได้ใช่ไหม? "”
(ฮิงะชิ)
" เอ~ แน่นอนอยู่แล้... หา?! "”
(มาโกโตะ)
" นายจะเป็นใช่ไหม? "”
(ฮิงะชิ)
ผมถูกจัดฉาก?ผมถูก...หลอกใช้?ไม่ใช่ 'ฮิระงิ'ไม่ใช่คนแบบนั้น งั้นนี้ก็คงเป็นสิ่งที่เธอรู้สึกจริงๆผมรู้สึกว่า ผมไม่สามารถปฏิเสธเธอได้เลย การพยายามที่จะปฏิเสธตรงนี้ มันก็เหมือนกับการขัดคำสั่งของพระราชาอะไรทำนองนั้นเลย สุดท้ายก็ถูกจับ แล้วก็วนกลับมาที่เดิม นี่มันความยากระดับที่ผ่านไปไม่ได้เลยชัดๆ!
" ถูกซื้อสะแล้ว~ โอเค ตกลง ผมจะเป็นรองกัปตันให้ ในปีที่ยาวนานที่กำลังจะมาถึงนี้ ผมขอฝากตัวด้วยหล่ะ ท่านหัวหน้าในอนาคต "”
(มาโกโตะ)
" ฮี่~ ถ้าอย่างนั้นขอถามอีกอย่างหนึ่งได้ไหม? "”
(ฮิงะชิ)
ด้วยดาวตาที่ยังคงเบลอเล็กน้อยของเธออยู่ เธอยิ้มให้กับผม
เปรี๊ยะ
อีกแล้ว อะไรบางอย่างมัน....สัญญาณเตือนบางอย่างดังขึ้น แล้วมันยังรุนแรงกว่าครั้งก่อนอีก นี่มันอะไรกัน?
" เฮ้ ไปเดทกันนะ "”
(ฮิงะชิ)
" อ่า~ ตกลง ตกลง... เดี๋ยว! ว่าอะไรน้าาา?! "”
(มาโกโตะ)
" อะฮ่า! ดีจริงๆที่ลองถามดู ได้โปรดดูแลฉันด้วยนะ ที่รัก~♫ "”
(ฮิงะชิ)
" หวา หวา หวา หวาาา "”
(มาโกโตะ)
" หืม~ มีอะไรเหรอ~? "”
(ฮิงะชิ)
" อย่า 'มีอะไรเหรอ' กับผมเลย! เธอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดสินะ?! "”
(มาโกโตะ)
เหตุการณ์ที่ผมถูก สารภาพรักคำตอบที่ดูไม่เท่ของผม แล้วก็ 'ผลลัพธ์' ของมัน
" ใช่ "”
(ฮิงะชิ)
เธอตอบผมมาแบบเบื่อๆผมไม่เคยรู้จัก'ฮิงะชิ'ที่เป็นแบบนี้มาก่อนเลย นี่มันใบหน้าของ'ฮิงะชิ' ฉบับ 'สาวน้อย' ชัดๆ
" แต่ว่านายกำลังอยู่ในช่วงทดสอบความสัมพันธ์กับฮาเซงาวะอยู่ใช่ไหม? ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะรู้ไหม? "”
(ฮิงะชิ)
" หา?! "”
(มาโกโตะ)
เหมือนกับกำลังบอกผมเลยว่า ผมสามารถคบซ้อนได้'ฮิงะชิ'ก็ด้วย? ไปจนถึงรุ่นน้อง ที่อยู่ดีๆก็มาสารภาพรักกับผม แถมยังชมรมเดียวกันอีก
เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ
ผมรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด ที่กำลังก่อกวนสติของผม แล้วก็สัญญานเตือนอะไรบางอย่างที่ดังขึ้นไปพร้อมๆกับความเจ็บปวดนั้นนี่มันไม่ใช่แล้ว คนๆนี้ไม่ใช่' ฮิระงิ'
" สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่เคยเกิดขึ้นในความเป็นจริง! "”
(มาโกโตะ)
อีกแล้ว ความรู้สึกที่เหมือนกับกำลังถูกจ้องมองอยู่ เหมือนกับตอนอยู่ในโรงฝึก แต่ว่ามีบางอย่าง ที่แปลกออกไป!
" อย่าคิดให้มันลึกเลย ทั้งฉันแล้วก็สาวน้อยคนนั้นไม่ติดใจอะไรกับแค่การทดลองคบกันหรอก นายสามารถลิ้มรสพวกเราได้อย่างอิสระ แล้วถึงตอนนั้นค่อยตัดสินใจก็ได้ว่าจะเลือกใคร สำหรับฉันแล้ว ถ้าหากเป็นมิซุมิหล่ะก็ ฉันก็โอเคนะที่จะเป็นที่สอง รู้ไหม? "”
(ฮิงะชิ)
ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม 'ฮิงะชิ'ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ขึ้น มือของเธอถูกวางลงบนแก้มของผม เธอย่อเข่าลงเล็กน้อยแล้วตอนนี้ ใบหน้าของเธอก็แถบจะชิดกับแก้มของผม
เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ!
ใช่ นี่มันผิด!กลิ่นผมของ'ฮิงะชิ' กระตุ้นบางอย่างในตัวผม แต่ว่า!!นี่มันไม่ใช่ ความจริงมัน 'ไม่ใช่' แบบนี้ความเป็นจริงความทรงจำในตัวผม!เหตุการณ์นี้เป็นบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกแย่กว่านี้เยอะ
เปรี๊ยะ
ความเจ็บปวดจากสัญญาณเตือนลดลง ในทางกลับกัน สิ่งต่างๆรอบตัวก็เริ่มที่จะสลายหายไปนี่เป็นเพราะน้ำตาอย่างงั้นเหรอ? ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น!มันเป็นความทรงจำที่หนักอึ้ง แต่ว่ามันก็ยังเป็นความทรงจำที่มีค่าสำหรับผม!
แล้ว.. แล้วมันก็ไม่ใช่อะไรที่งี่เง่าแบบนี้!!ทั้ง'ฮาเซงาวะ'และ'ฮิงะชิ'พวกเขาทั้งคู่เป็นคนหัวดื้อ แต่ยังไงพวกเขาก็ไม่ได้หัวดื้อถึงขนาดนี้! พวกเขาทั้งสองคนที่ผมได้ทำให้พวกเขาเจ็บ!นั่นแหละคือเหตุผลที่ว่า นี่หน่ะมัน...หัวของผมเริ่มที่จะได้สติกลับคืนมา สัญญาณเตือนยังคงดังต่อไป แต่มันอ่อนกำลังลงใช่แล้ว สัญญาณเตือนนั้นแหละคือ ความเป็นจริงของผม
" นี่มันไม่ใช่ความจริง "”
(มาโกโตะ)
อ่อนแออะไรแบบนี้ ผมสมเพชตัวเองที่ถูกเล่นตลกมาถึงจุดๆนี้สำหรับตัวผม ที่ต้องการให้ทั้งสองคนเล่นละครงี่เง่าแบบนี้ ผมสมเพชตัวเองมากน้ำตาที่ไหลลงมาพร้อมกับความเศร้าเสียใจ ผมเช็ดมันออกด้วยแขนเสื้อของผมในโลกที่ดูสมจริงถึงขนาดนี้ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า นี่คือภาพมายาตัวผม
ที่รู้สึกได้ถึงสถานการณ์ปัจจุบันอีกครั้ง หันไปรอบๆ เพื่อยืนยันโลกที่ผมยืนอยู่อีกครั้งนี่แหละความเป็นจริง ก็แค่ยืนอยู่ในหมอก หมอกที่หนาทึบ
" นั่นหน่ะมันยิ่งกว่าภาพมายาแล้ว บ้าที่สุด บ้าที่สุดดด!! "”
(มาโกโตะ)
ถ้าหากตอนนี้ ผมประมาทไปอีกสักนิดหล่ะก็ ผมคงโดนหมอกนั้นกลืนกินเป็นครั้งที่สองแน่ๆ ครั้งต่อไปจะมีตัณหาอะไรรอผมอีก กับการเจอบุคคลที่ผมไม่มีวันได้เจออีกแล้ว ผมจะทำให้พวกเขาแปดเปื้อนด้วยจิตใจอันโสมณของตัวผมเองรึเปล่า?เรื่องพรรค์นั้น ผมไม่อยากจะเห็นมันอีกแล้ว
เพราะผมไม่สามารถรับมันได้แต่ก่อนหน้าที่ผมจะหาหนทางออกไปจากที่นี่ได้ ผมจะต้องต่อยกำแพงที่ขังผมไว้ในโลกเล็กๆพวกนี้ ไปแรงๆสักทีนึงก่อน ไม่อยากนั้นใจของผมคงจะไม่สงบลงแน่ๆผมจะต้องขจัดความทุกษ์ กับความสมเพศในตัวออกไปให้หมด ไม่อย่างนั้นผมคงไม่มีวันได้ออกไปจากที่นี่ได้อย่างเป็นสุขแน่
" เช็น ขอขอบคุณที่ทำให้ผมได้เห็นว่า ตัวผมมันน่าสมเพชถึงขนาดไหน "”
(มาโกโตะ)
โดยไม่ลำบากนัก ผมก็เจอกับกำแพง กำแพงที่ขังผมไว้ในโลกที่มีแต่หมอกหนาทึบแห่งนี้ขอโทษนะ'อิบูกิ' เพื่อนยอดแย่แสนสำคัญของผม ผมอยากจะบอกนายบางอย่างมาตลอดเลยและเพราะความประหม่าของผม ทำให้ผมไม่สามารถบอกกับนายได้แต่ว่านี่คือโลกอีกแห่งหนึ่ง
ในโลกอีกแห่ง การใช้คำพูดที่ไว้เปรียบเทียบบ่อตักน้ำหรือโพรงของต้นไม้ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรใช่ไหม?
[คนที่แปลอังกฤษบอกว่า ประโยคนี้ไม่แน่ใจว่ามาโกโตะสื่อถึงอะไร ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ฮ่าๆ น่าจะเป็นสำนวนอะไรสักอย่าง]
เพื่อนของผมในโลกที่แล้ว การกระทำของเขาหลังจากเห็นแววตาที่น่าอับอายของผม ลอยเข้ามาในหัวแน่นอนหล่ะ ผมที่ซึ่งน่าสมเพชเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา ทำให้เขากลายเป็นฝ่ายผิดซะอย่างนั้นหน้าของตัวผมเอง ที่ผมอยากจะต่อยเข้าอย่างจังๆ ก็ปรากฎขึ้นมาในหัวของผม 'เช่นกัน'
" ยังไงก็ตาม แก...! "”
(มาโกโตะ)
อารมณ์ของผมสงบลงแล้ว ผมก็เลยร่ายเวทย์ บริด อย่างแผ่วเบา หลายๆครั้ง
" เรียกผู้หญิงออกมาคนแล้วคนเล่า!! "”
(มาโกโตะ)
แสงสีแดงปรากฎขึ้น แล้วก็ครอบคลุมไปทั่วมือขวาของผม แล้วสร้างอะไรบางอย่างที่ดูมีรูปร่างเป็นทรงกลมอาจจะเป็นแค่จินตนาการของผมก็ได้ แต่ผมรู้สึก พลังของเวทย์มนต์นี้ รุนแรงขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายที่ผมใช้มันซะอีกน่าจะเป็นเพราะความตึงเครียดในจิตใจของผม!!
ผมทิ้งน้ำหนักตัวไปไว้ที่ขาซ้ายอย่างหนักแน่น ราวกับว่ามันสามารถพังหน้าพื้นดินให้ทลายลงไปได้ผมยืนในลักษณะเดียวกับการปล่อยหมัดตรง ที่เห็นในมังงะประเภทชกมวยอยู่บ่อยๆในมือของผม ผมกำลังถือบอลเพลิงอยู่!
" ผมเบื่อที่จะฟังแกพูดแล้ว อิบูกิ!!! "”
(มาโกโตะ)
สำหรับเพื่อนในชมรม 'อิบูกิ' ที่ซึ่งได้รับพรสวรรค์มากมายจากสวรรค์ พร้อมๆกับความไม่พึงพอใจส่วนตัวของผมด้วยกำลังทั้งหมดที่ผมมี ผมต่อยไปที่กำแพง!!
ที่มา:https://my.dek-d.com/hitomi-yuriko/writer/viewlongc.php?id=1474392&chapter=10