ตอนที่ 35 เจรจาต่อรอง

“เอาหละ คุณเคมะ ถ้าจะไม่ว่าอะไร ดิชั้นขอเข้าเรื่องเลยได้ไหมคะ?”

“ต้องการจะพูดอะไรหรือครับ?”

“คุณหนะ เป็นนักรบที่พระเจ้าส่งมาหรือป่าวคะ?”

นักรบที่พระเจ้าส่งมา….จะว่ายังไงดี ตอนที่ผมมายังโลกนี้ ผมก็ไปเจอพระเจ้ามาจริงๆอะนะ และเหมือนพระเจ้าจะบอกอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้ใส่ใจ แต่ดูแล้วไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับการเป็นลูกสมุนหรือนักรบอะไรแบบนั้นแฮะ

“ถึงแม้ว่าผมจะเคยพบกับพระเจ้าก็จริง แต่ก็ไม่เห็นพระเจ้าจะพูดอะไรเกี่ยวกับการเป็นนักรบหรืออะไรเทือกๆนั้นนะ”

“อย่างงั้นหรือคะ ต้องขออภัยที่ดิชั้นเสียมารยาทนะคะ ตอนนี้ดิชั้นได้ใช้อุปกรณ์เวทย์มนต์ [เครื่องจับเท็จ] อยู่ด้วย และดูเหมือนคุณเคมะจะพูดจริงนะคะ พอดีว่าดิชั้นได้ยินจากคุณน้องหมายเลข 695 ว่าเธอได้อัญเชิญคุณเคมะ มาจากต่างโลก ก็เลยอยากจะถามเรื่องนี้ให้แน่จะหนะค่ะ”

“…ขอโทดทีนะ ผมขอถามหน่อยได้ไหมว่า การเป็นนักรบของพระเจ้านั้นมันมีความหมายยังไงหรือครับ?”

“ถูกอัญเชิญมาจากต่างโลก บุคคลที่รับหน้าที่ทำลายดันเจี้ยนในโลกนี้ตามความประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้า เป็นผู้ซึ่งถูกกำหนดให้มากำจัดแกนกลางดันเจี้ยนอย่างดิชั้น กล่าวกันว่า การมีอยู่ของดันเจี้ยนอย่างเรานั้น ไปขัดขวางการไหลเวียนมานาของโลกนี้ ผู้คนกล่าวถึงนักรบของพระเจ้า หรืออีกชื่อนึงก็คือ ผู้กล้าในความหมายแบบนี้ค่ะ”

อ่า…ในตอนแรกผมอาจจะถูกเรียกตัวมาเพื่อการนั้น แต่พอดีว่าผมมันไร้ความกระตือรือร้น คุณพระเจ้าก็เลยเปลี่ยนใจละมั๊งนะ

“เอาหละ…ดิชั้นขออนุญาตคุยกัยคุณเคมะเป็นการส่วนตัวซักพักได้ไหมคะ คุณน้องหมายเลข 695 รบกวนช่วยออกไปรอข้างนอกกับโคลเอ้ ซักครู่นะคะ”

“รับทราบค่า ท่านพี่…♪”

ผมที่แยกจาก'โรคุโกะ' เดินตามคุณ'ฮาคุ'ออกไปกันสองคน มีทเองก็ออกไปรอข้างนอกกับพวก'โรคุโกะ'ด้วย …ผมรู้สึกอึดอัดและไม่ปลอดภัยเลย จะว่าไปตอนที่คุณ'ฮาคุ'ลุกยืนขึ้น พบแอบเห็นว่า เท้าของเธอคนนี้โคตรจะสวยเลย

แย่หละสิ นี่เธอจะรู้ไหมนะ ว่าผมแอบเล็งเท้าของเธออยู่ ผมเหลือบตามองเท้าของเธอที่อยู่ภายใต้กระโปรงและรองเท้าคู่นั้น ให้ตายเถอะ ผมอยากจะเห็นเท้าคู่นี้เต็มๆตาตอนที่เธอถอดรองเท้าซะจริงๆเลย

“…เอาหละ….”

พอเราเดินปลีกตัวมาไกลพอแล้ว คุณฮาคุก็หันหลังกลับมาหาผม รูปร่างหน้าตาของเธอช่างสวยงามและสง่างามยิ่งนัก ผมเข้าใจละ ทำไมยัย'โรคุโกะ' ถึงได้เทิดทูนบูชาพี่สาวคนนี้ หลังจากนั้น เธอก็เริ่มพูดกับผม

“รบกวนคุณเคมะ ช่วยเลิกเป็นดันเจี้ยนมาสเตอร์จะได้ไหมคะ?”

“แบบนั้นก็แย่หนะสิครับ!”

เตียงและที่นอนในโลกนี้มันห่วยสุดๆ ผมรับเรื่องนี้ไม่ได้หรอกนะ ผมมีความรู้สึกว่า ถ้าผมไม่ได้เป็นดันเจี้ยนมาสเตอร์ ผมจะไม่มีวันหาที่นอนนุ่มๆนอนสบายๆได้ที่ไหนอีกแล้วในโลกนี้หนะสิ

“อีกเรื่องนึง คุณหนะทำอะไรกับน้องสาวที่น่ารักของดิชั้น? คุณกล้าดียังไงมาทำให้เธอต้องแปดเปื้อน     หากว่าคุณปฏิเศธไม่ยอมที่จะยอมถอนตัวจากการเป็นดันเจี้ยนมาสเตอร์ อย่างน้อยก็ช่วยรบกวนฆ่าตัวตายซะจะได้ไหมคะ     คุณน้องหมายเลข 695 ของดิชั้น จะได้ไม่ต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจการสั่งการของคุณ แล้วจะได้มีชีวิตที่ตัดสินใจอะไรได้เองซะที?”

คือว่านะ ไม่ว่าจะทางไหน ที่เธอพูดมา ผลสุดท้ายก็คือจะเขี่ยผมออกจากตำแหน่งมาสเตอร์สินะครับ

“…ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจซักเท่าไร แต่แค่ยกเลิกอำนาจสั่งการเหนือยัยโรคุโกะนี่ ผมไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ถึงขั้นให้ฆ่าตัวตายนี่คงจะไม่ไหวหรอกนะครับ….”

“ตายจริง..ดิชั้นรู้สึกชื่นชมในความใจกว้างของคุณเคมะเลยนะคะเนี่ย แต่แค่คำพูดลอยๆมันไม่ทำให้มั่นใจได้หรอกนะคะ ถ้าคุณไม่ว่าอะไรก็ประกาศยกเลิกสิทธิ์สั่งการเหนือโรคุโกะอย่างเป็นทางการออกมา ในฐานะของดันเจี้ยนมาสเตอร์เลยได้ไหมคะ?”

ประกาศยกเลิกได้แบบนี้ก็ดีหนะสิ ผมคิดมานานแล้วว่าการที่ยัย'โรคุโกะ'ต้องทำตามคำสั่งผมทั้งหมด 100% นี่มันไม่ค่อยสะดวกเท่าไร ยกตัวอย่างเช่น ถ้าผมสั่งว่าให้เสกก็อบลินออกมาทีละ 5 ตัว ยัยนั่นก็จะทำตามคำสั่งนั้นอย่างขัดขืนไม่ได้ แม้ว่าช่วงเวลาที่แกนกลางกำลังจะโดนทำลาย ยัยนั่นก็ทำได้แค่เสกก็อบลิน 5 ตัวเท่านั้น ผมหนะอยาก'ให้โรคุโกะ' ตัดสินใจอะไรได้เอง ปรับตามสถานการณ์จะดีที่สุด

“นอกจากนั้น คุณเคมะได้สั่งให้คุณน้องหมายเลข 695 ทำอะไรที่มันโหดร้ายหรือป่าวคะ? คุณหนะ คงจะไม่ได้สั่งให้เธอทำแบบนั้น…นอกจากนั้นยังมีแบบนี้….หรือแม้กระทั่ง…ตายจริง นี่แหละ ถึงได้ไว้ใจพวกมนุษย์ไม่ได้เลยยังไงหละคะ”

“เดี๋ยวก่อนนะ นั่นจะคิดอะไรเลยเถิดไปไหนกันหนะ!!”

“ก็คุณเคมะ อาจจะสั่งว่า [จงตกหลุมรักชั้น] หรือ [แต่งงานกับผมนะ]  แล้วก็อาจจะสั่งให้เธอทำอะไรหลายๆอย่างหนุบหนับๆในแบบที่คุณชอบ จนกระทั่งคุณน้องค่อยๆทรุดโทรมและก็ตายจากไปอย่างน่าสงสาร พวกมนุษย์นี่ ช่างโหดร้ายและวิปริต อย่างที่คิดไว้ไม่ผิด”

เข้าใจละ ผมเข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋เลย นี่คือสาเหตุที่คุณ'ฮาคุ'รีบมาที่นี่สินะ

“…เนื่องจากว่าผมไม่ได้มีรสนิยมในการบังคับใจคนอื่นให้ทำตามอยู่แล้ว ดังนั้น มารีบประกาศยกเลิกสิทธิ์กันเถอะ”

“ดีค่ะ ประกาศต่อหน้าดิชั้นตรงนี้เลย….เดี๋ยวนะ หรือว่า คุณเคมะจะไม่ชอบแบบสมยอม….นี่คุณชอบแบบฮาร์ดคอร์ขัดขืนยังงั้นหรือคะ บอกมานะ คุณวางแผนจะทำอะไรกับน้องสาวของดิชั้น!!?”

นี่มันเกินกว่าคำว่าเข้าใจผิดไปไกลมากแล้วคร๊าบบบบบบ….

“เอาหละ เรียบร้อยไปหนึ่งเรื่อง ว่าแต่คุณฮาคุ ผมขอถามให้แน่ใจหน่อยได้ไหมครับ คุณหนะ ไม่ได้คิดจะเป็นศัตรูกับ โรคุโกะใช่ไหมครับ?”

“ดิชั้นไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่คุณเคมะถามซักเท่าไรนัก แต่ดิชั้นยืนยันได้ว่า ดิชั้นไม่เคยคิดจะเป็นศัตรูกับคุณน้องหมายเลข 695 เลยค่ะ”

…..ถ้างั้น…ทำไมกันนะ?.....

“แล้วทำไมคุณฮาคุถึงได้สอนยุทธวิธีแปลกๆให้กับโรคุโกะกัหละ?”

“ยุทธวิธีอะไรหรือคะ? ดิชั้นสอนอะไรมากมายให้เด็กคนนั้น เลยไม่แน่ใจว่าเรื่องที่คุณเคมะพูดถึงคือส่วนไหนกันแน่ค่ะ”

ผมเลยไล่ถามเรื่องที่ผมสงสัยไปทีละคำถาม

“ทำไมถึงสอนให้โรคุโกะเสกก็อบลินหละ?”

“เพราะก็อบลินนั้น เป็นมอนสเตอร์ทึ่คุ้มค่า DP มากๆหนะสิคะ ราคาถูกแถมยังมีค่าเลี้ยงดูที่ไม่แพงนัก สำหรับเด็กคนนั้นแล้ว ถึงจะสามารถเสกมอนสเตอร์โหดๆออกมาได้ ก็คงไม่สามารถจ่ายค่าเลี้ยงดูมอนสเตอร์นนั้นๆได้อยู่ดี คือว่า มันจะเกินกำลังของคุณน้องหมายเลข 695 หนะสิคะ”

จะว่าไปมันก็ถูกของเธอนะ ก็อบลินนี่มันคุ้ม DP จริงๆ

“แล้วทำไมถึงให้เก็บ DP ไว้เยอะๆหละครับ? ทำไมถึงสอนให้ยัยนั่นอั้น DP ไว้ใช้ทีเดียว?”

“ถ้าปล่อยให้ค่อยๆเสกเรื่อยๆ ก็จะต้องจ่ายค่าดูแลมอนสเตอร์ที่เสกมาทิ้งไว้ค่ะ นอกจากนั้น แกนกลางดันเจี้ยนควรจะมี DP สำรองเอาไว้พร้อมใช้ในสถานการฉุกเฉินค่ะ”

อันนี้ก็ฟังขึ้น ปกติแล้วเราก็ควรจะมีอาวุธสำรอง หรือท่าไม้ตายบางอย่างเอาไว้ใช้เวลาวิกฤติสินะ

“แล้วทำไมถึงสอนโรคุโกะว่า ให้เสกมอนสเตอร์ ดีกว่าไปขยายห้องหละครับ?”

“ถึงแม้จะมีดันเจี้ยนที่กว้างใหญ่แค่ไหน แต่ถ้าไม่มีมอนสเตอร์ไว้ป้องกันผู้บุกรุก ดันเจี้ยนนั้นก็ไม่รอดหนะสิคะ”

“ถ้าจะพูดแบบนั้น กับดักก็น่าจะใช้ได้ไม่ใช่หรือครับ? ทำไมถึงไม่สอนให้เธอรู้จักกันวางกับดักหละ?”

“กับดักหนะ ถ้าเกิดมีผู้บุกรุกที่มีทักษะ ปลดกับดัก ทุกอย่างมันก็จบเลยหนะสิคะ นอกจากนั้น กับดักนั้นมีราคาแพงมากถ้าเทียบกับมอนสเตอร์ ถ้าจะต้องมาคอยวางกับดักอยู่เรื่อยๆ มันจะเปลืองมากเลยนะคะ”

มันก็จริงของเธอหละนะ ฟังดูเผินๆมันก็เหมือนกับคำแนะนำที่สมเหตุสมผลทั้งหมด แต่ว่า ถ้าเอาทุกอย่างมารวมกันแล้วมองภาพรวมดีๆแล้วหละก็ คำแนะนำพวกนี้ไม่ใช่ความหวังดีอย่างจริงใจแน่นอน มันมีเป้าหมายบางอย่างที่แฝงอยู่

“ผมเองเข้าใจนะครับ เรื่องที่คุณต้องการจะสอนยัยโรคุโกะนั่น แต่ว่าจากมุมมองของผมแล้ว ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด คุณฮาคุหนะ ต้องการจะให้ดันเจี้ยนของโรคุโกะ ถูกมองว่าเป็นดันเจี้ยนที่กระจอกและไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใครถูกไหมหละครับ ถ้าอย่างงั้น คุณฮาคุจะมั่นใจได้อย่างไรครับ ว่าพวกมนุษย์ จะไม่ทำลายแกนกลางของโรคุโกะเข้าซักวันนึง?”

ผมคิดว่าเธอต้องการจะทำให้ดันเจี้ยนนี้ดูเป็นดันเจี้ยนเชื่องๆที่ไร้พิษสง และดูเหมือนจะเป็นดันเจี้ยนในความครอบครองของกิลนักผจญภัย แต่การจะยืนยันความปลอดภัยได้นั้น จำเป็นต้องควบคุมอำนาจในการตัดสินใจของกิลนักผจญภัยด้วยหนะสิ

“แหมๆ…คุณเคมะยังไม่ทราบสินะคะ…เหตุผลก็ง่ายๆค่ะ ทั้งกิลนักผจญภัย และอาณาจักร ราเวริโอ นั้น ดิชั้นคนนี้เป็นคนก่อตั้งมากับมือเลยหละค่ะ”

เอ่อ…คือว่า ถึงผมจะพอสังหรใจได้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา แต่ถึงขนาดเป็นผู้ก่อตั้งอาณาจักร และกิลนักผจญภัยเองแบบนี้ มันก็เกิดความคาดหมายของผมไปเยอะเลยนะครับเนี่ย

 

 

ที่มา:https://my.dek-d.com/grit/writer/viewlongc.php?id=1472768&chapter=35