ตอนที่ 3 เอาหละ มาประเมิณสถานการกันเถอะ

“อ่า….หลับสบายดีจริงๆ….แต่ว่า ปวดเมื่อยตามตัวไปหน่อยนะ”

เมื่อผมตื่น บิดขี้เกียจและยืนขึ้น ทั้งไหล่และเอวของผมปวดร้าว ถึงแม้ว่าพื้นมันจะไม่ได้เย็นอะไรนัก แต่กัยังแข็งเกินไปที่จะนอนหลับสบายๆ

“โอ้!! ในที่สุดนายก็ตื่นซะที เคมะ”

“ว่าไง โรคุโกะ ผมหลับไปนานเท่าไรเนี่ย”

“6 ชั่วโมง!!! 6 ชั่วโมงเต็มๆ ในที่สุดเค้าก็กลับมาพูดได้ซะที”

ถึงผมจะไม่แน่ใจว่า 6 ชั่วโมงในโลกนี้ มันจะเท่ากับที่โลกที่ผมเคยอยู่หรือป่าว แต่ก็ดูเหมือนว่าผมจะหลับไปนานพอดูเลยทีเดียว ค่า DP ที่เคยเหลือแค่ 4 ก่อนที่จะงีบหลับไปตอนนี้ก็เพิ่มมาเป็น 34 แล้ว

“ข้างนอกนั่นกี่โมงละนี่”

“7 โมงเช้า ที่นี่ 1 วันมี 24 ชั่วโมง เอ๊ะ!! ทำไมเค้าต้องมาคอยตอบคำถามนายด้วยหละเนี่ย โถ่!!”

“เข้าใจละ ขอบใจนะยัยหนู เอาหละจากนี่ไปเติมคำว่า เหมียวลงไปทุกครั้งที่เธอพูดด้วยนะ”

“อย่ามาล้อเล่นนะเหมียววว!!!”

วันนึงมี 24 ชั่วโมง ปีนึงมี 12 เดือน ทุกๆเดือนมี 30 วันเท่าๆกัน แบบนี้ก็จำง่ายดีแฮะ หลังจากลองสั่งคำสั่งแปลกๆกับยัยหนูโลลินี่แล้วก็พบว่า ไม่ว่าจะสั่งอะไรยัยนี่ก็จะยอมทำตามโดยไม่ขัดขืนเลยแฮะ ดีนะที่ผมไม่ได้เป็นพวกนิยมเด็กน้อย ผมยกเลิกคำสั่งตลกๆ ที่พูดเหมียวทุกครั้งที่จบประโยคไป ตอนนี้ถึงเวลามาประเมิณสถานะการของดันเจี้ยนในปัจจุบันแล้วหละ

“พวกโจรเป็นยังไงกันบ้างหละ?”

“พวกนั้นพึ่งจะตื่นและออกไปข้างนอกกันเมื่อซักครู่นี้เอง เหลือคนเฝ้ายามอยู่คนเดียวแค่นั้นแหละ”

“หืมมมม……”

“งั้นก็ เค้าจะเรียกก็อบลินออกมาละกันนะ อัญเชิญก็อบลิน 20DP!!”

“เฮ๊ยๆๆๆ”

เกิดวงเวทย์สว่างจ้าที่พื้น จากนั้นก็มีสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ หน้าตาน่าเกลียด ผิวสีเขียวๆโผล่ออกมา จะว่าไปตอนที่ผมโดนอัญเชิญมาก็เป็นแบบนี้หรือป่าวนะ

“โอเค…”

“ไม่โอเคเฟร้ย ยัยเปี๊ยก!!!”

“เอ๋!? โอ๊ย!!!”

ผมดีดหน้าผากยัยหนู'โลลิ'ไป 1 ที

“ทำอะไรของนายกันหนะ!!!”

“เธอนั่นแหละทำอะไร จู่ๆมาใช้ DP เองแบบนี้ ยัยโง่นี่”

“เห? เค้าจะใช้ DP ของเค้ามันผิดตรงไหนอ่า…”

อา…ยัยหนูนี่มันหัวทึบจริงๆด้วยสินะ

“มันไม่ใช่ DP ของเธออีกแล้ว มันเป็นของผมต่างหากเล่า ถ้าเธออยากจะใช้ DP เธอต้องขออนุญาติจากผมก่อน หรือว่าอยากจะโดนพวกโจรทำลายแกนกลางดันเจี้ยนตายซะหละ”

“อะ…อะไรกัน จะขู่เค้าหรอ? ถ้าเค้าตาย เคมะก็ตายไปด้วยเหมือนกันแหละ แบร่….”

“ก็ใช่หนะสิ ถ้าเธอตายผมก็พลอยตายตามไปด้วย ถึงได้บอกว่า อย่าไปใช้ DP ตามอำเภอใจไง”

“อุ…..แล้วทีนี้เอาไงกันต่อหละ”

“ก่อนอื่นก็ เราสามารถยกเลิกการเรียก ก็อบลลินได้ไหม?”

“ไม่ได้อะ แต่ถ้าก็อบลินตัวนี้โดนฆ่าตายก็จะได้คืน 2DP นะ”

“ได้คืนแค่ 1 ใน 10 สินะ งั้นปล่อยมันไว้อย่างงี้ก่อนนี่แหละ”

ก่อนอื่นผมสั่งให้ก็อบลินไปนั่งนิ่งๆอยู่ที่มุมห้องที่ผมกับโรคุโกะ อยู่ในตอนนี้ จะว่าไปห้องนี้มันใหญ่ไปหน่อยไหมนะ ใหญ่เกือบท่าโรงยิมเลยนะเนี่ย แต่จะว่าไป ในเมื่อเราสามารถอัญเชิญมังกรออกมาได้ ก็คงต้องใหญ่ราวๆนี้หละมั๊งนะ

“ยัยหนู ช่วยอธิบายผมเกี่ยวกับบริเวณรอบๆดันเจี้ยนนี้หน่อยสิ”

“ก็….อย่างแรก พื้นที่ๆเราอยู่นี่มีชื่อว่า ภูเขา ซึเอีย และดูเหมือนพวกนักผจญภัยจะเรียกดันเจี้ยนนี้ว่า ถ้ำธรรมดาๆ แหละ”

ไอ้ชื่อดันเจี้ยน ถ้ำธรรมดาๆนั่นคืออะไร ฟังดูไม่เหมือนดันเจี้ยนเลยซักนิด แต่จะว่าไป ดันเจี้ยนนี้มีแค่ห้องโล่งๆห้องเดียว มองดูก็เหมือนถ้ำธรรมดาๆจริงๆนั่นแหละ

“เมี่อกี้เธอพูดว่านักผจญภัยสินะ”

“ดูเหมือนพวกมนุษจะมีกลุ่มที่เรียกตัวเองว่า กิลของนักผจญภัยอยู่อะนะ แต่เค้าก็ไม่รู้ว่ามันต่างกับพวกอัศวินยังไงเหมือนกัน”

ดูเหมือนว่าจะมีอัศวินด้วยแฮะ ดูท่าโรคุโกะจะรู้แค่ข้อมูลคร่าวๆเท่านั้นเองสินะ

“แถวนี้มีเมืองของมนุษย์อยู่ใกล้ๆบ้างไหม มีแผนที่อะไรบอกบ้างไหมเนี่ย?”

“นายลองเปิดเมนูดูสิ”

ผมเรียกเมนูขึ้นมาดูแผนที่ ดูเหมือนว่าจะมีถนนใกล้ๆนี่ตัดผ่านภูเขาไปยังเมืองใกล้ๆนี้ เป็นเมืองที่ใหญ่พอสมควร แต่แผนที่นี่ไม่ได้บอกอะไรมากนัก ผมเลยไม่แน่ใจว่าระยะทางจากดันเจี้ยนนี้ถึงเมืองมันไกลแค่ไหน นอกจากเมืองแล้ว รอบๆบริเวณนี้ยังมีหมู่บ้านเล็กๆตั้งอยู่กระจัดกระจายกันไป ถึงจะไม่ได้ข้อมูลอะไรที่ชัดเจนมากนักแต่อย่างน้อยก็พอจะเข้าใจพื้นที่รอบๆขึ้นมาบ้างแล้ว

“เฮ้ เคมะจะไม่จัดการโจรมันหน่อยหรอ? ถ้าฆ่าได้นี่ได้ DP เยอะเลยนะ ไหนดูสิ….ได้หัวละ 200DP เลยแหนะ”

“ไม่ ผมยังไม่จัดการพวกโจรตอนนี้หรอกนะ”

“ทำมายอะ แค่โจรคนเดียว ก็อบลินซัก 10ตัวก็จัดการได้แล้ว”

“เพื่อ 200DP ผมต้องลงทุนไปถึง 200 DP เลยนะ ที่สำคัญเรามี DP ไม่ถึง 200 เฟร้ย”

จะว่าไปก็อบลินนี่กระจอกจังแฮะ สิบตัวต่อโจรหนึ่งคนยังงั้นหรอ

“ผมจะสะสม DP ต่ออีกซักระยะ มีอย่างอื่นที่น่าจะคุ้มกว่าเยอะ ส่งก็อบลินออกไปสุ่มสี่สุ่มห้า เดี๋ยวพวกโจรตกใจแล้วทำลาย แกนกลางดันเจี้ยนแล้วจะซวยหรอก”

“โหววว เค้าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยนะเนี่ย เคมะนี่ฉลาดสุดยอดเลย!!”

“ไม่ๆๆ โรคุโกะโง่เองต่างหากเล่า แต่เอาเถอะ ถ้าเธอเข้าใจแล้วก็โอเค”

เอาหละ เท่านี้ยัยหนู'โลลิ'นี่ก็ไม่ทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าหละนะ

“ไหนดูซิ สร้างห้อง…..ค่าก่อสร้างตามขนาดของห้องสินะ ห้องผนังหินเล็กๆราคา 200DP อืม….. ส่วนทางเดินก็ขึ้นอยู่กับความยาวของระยะทาง…โอ้ กับดักก็คิดราคาแยกด้วยแฮะ”

“ใช่ม๊า เรียกมอนสเตอร์คุ้มกว่าเยอะเลย เค้าถึงไม่สร้างห้องเพิ่มไงหละ”

“เราสามารถ เสกไอเทมด้วย DP ได้ด้วยนี่นา เหมือนกับที่ผมเสกหมอนออกมาก่อนหน้านี้”

“เสกได้ แต่ว่าไม่เห็นจะน่าสนใจเลย สู้เสกเรียกมอนสเตอร์โหดๆมากระทืบผู้บุกรุกคุ้มกว่าเยอะ..เดี๋ยวนะ!! ไอ้สายตาแบบนั้นไม่น่าไว้ใจเลย นี่คิดอะไรแผลงๆอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย!?”

“ก็ถ้าพูดถึงดันเจี้ยน มันก็ต้องนึกถึงกับดักและสมบัติไม่ใช่รึไงกัน”

“ยังงั้นหรอ? แกนกลางดันเจี้ยนคนอื่นๆไม่เห็นจะพูดแบบนั้นเลยนี่นา”

“จะว่าไป โรคุโกะบอกว่าเธอคือหมายเลข 695 ใช่ไหมหละ แล้วยังมีคนอื่นๆอีก 694 คนเลยหรือป่าว”

“เท่าที่เค้ารู้จำนวนของพวกเราลดลงไปเยอะมากอยู่นะ ส่วนมากจะโดนทำลายแกนกลางกันหนะ แกนกลางของดันเจี้ยนนั้นสำคัญมาก จะว่าไปก็เปรียบเสมือนหัวใจของพวกเรานั่นแหละ”

“แล้วทำไมคุณเธอถึงปล่อยหัวใจอันแสนสำคัญไว้ในห้องโล่งๆแบบนี้แต่แรกหละคร๊าบบบ”

“ก็คนอื่นๆบอกว่า จำนวนห้องมันไม่สำคัญนี่นา”

'โรคุโกะ'พูดแบบนั้นพลางแอ่นอกแบนๆด้วยความมั่นใจ หน้าอกกระดานแบบนั้นยังกล้าแอ่นโชว์อีกนะยัยนี่

“เธอสามารถติดต่อกับคนอื่นๆได้ด้วยหรือ”

“ก็ นานๆทีพวกเราก็จะมารวมตัวกันอะนะ ครั้งล่าสุดนี่เค้าไปไม่ได้เพราะโดนผู้บุกรุกขวางอยู่นี่แหละ ปกติแล้วเราจะรวมตัวกันปีละครั้ง ก็คล้ายๆงานสังสรรค์เพื่อแลกเปลี่ยนข้อมูลซึ่งกันและกันอะนะ”

“เห… เธอก็เลยได้รับการสอนมาแบบนั้นสินะ”

“ช่ายเลย โดยเฉพาะท่านพี่ หมายเลย89 หนะ เป็นคนที่สุดยอดไปเลยนะ ท่านพี่หนะสร้างดันเจี้ยนอยู่ใจกลางเมืองหลวงของพวกมนุษย์เลยแหละ หมายเลขของท่านพี่หนะแค่เลขสองหลักเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น ท่านพี่หนะเป็นดันเจี้ยนที่มีค่า DP สูงติดอันดับหนึ่งในสิบของดันเจี้ยนที่มี DP สูงที่สุดเลยด้วย ท่านพี่หนะคอยดูแลเค้ามาตลอดเลย”

ยัยเปี๊ยกนี่โดนเค้าหลอกมาหรือป่าวฟระเนี่ย

“จะว่าไปท่านพี่หมายเลข 89 หนะนะ สุ่มได้มังกรมาจากการอัญเชิญแบบสุ่มที่ 1000DP ด้วยหละ”

“ง้านหรอ ไอ้เรื่องความสุดยอด หรืออันดับของดันเจี้ยนมันก็น่าสนใจนะ แต่ตอนนี้เรามาจัดการปัญหาตรงหน้าเราก่อนดีไหม”

“ช่ายแล้ว ไปจัดการพวกโจ..”

จ๊อกกกกกก…..

จะว่าไปตั้งแต่เมื่อวานก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยแฮะ

“เฮ้ นี่เธอมีอะไรให้กินบ้างไหม”

“เอ๋? มอนสเตอร์ก็ต้องกินด้วยสินะ เค้าลืมไปเลย พอดีเค้ามีชีวิตอยู่ได้โดยที่ไม่ต้องกินอะไรอะ”

นี่หล่อนยังนับผมเป็นมอนสเตอร์อยู่อีกหรอเนี่ย หยาบคายจริง ผมใช้ 5DP เพื่อเสกขนมปังกับน้ำออกมาแล้วแบ่งให้เจ้าก็อบลินที่นั่งอยู่มุมห้อง

 

ที่มา:https://my.dek-d.com/grit/writer/viewlongc.php?id=1472768&chapter=3