ตอนที่ 17 เวท[สร้างโกเลม]

“ผมว่า…ผมจะเรียนเวท [สร้างโกเลม] หละ”

สิ่งที่ผมกำลังจ้องอยู่ตอนนี้คือคัมภีเวท[สร้างโกเลม] ในเมนู ใช้เวทสร้างโกเลมเองได้ยังงั้นหรือ…มันจะดีนะ แบบนี้ก็สั่งให้โกเลมทำงานแทนได้หนะสิ

“เอ๋…ไม่เห็นจะต้องไปเรียนเวทแพงๆแบบนั้นเลยนี่ ทำไมไม่เสกโกเลมแบบเสกมอนสเตอร์ปกติอะ ตัวละแค่ 100DP เองนะ”

“ยัยหนู ถ้าผมเรียนเวทนี้ แล้วผมสร้างโกเลมซัก 100 ตัวมันก็จะคืนทุนเท่าค่าใช้จ่ายในการเรียกมอนสเตอร์โกเลมตัวละ 100DP ร้อยตัวพอดี ทีนี้หลังจากที่คืนทุนแล้วหลังจากนั้นก็เหมือนกับเรียกโกเลมได้ฟรีตลอดชีพเลยยังไงหละ”

“โหวววว….สุดยอดไปเลย!!”

จะว่าไป ไอ้เวทนี้จะสามารถสร้างโกเลมได้เยอะขนาดนั้นหรือป่าวก็ไม่รู้แฮะ มันจะสร้างออกมาฟรีๆเลยได้หรือป่าวนะ ผมไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเวทนี้เลยซักนิดเดียว บอกตรงๆ ขอสารภาพเลยว่า ผมมีเหตุผลส่วนตัวที่อยากจะสร้างโกเลมของตัวเองหละนะ แต่ตอนนี้ขอปิดเป็นความลับไว้ก่อน

“สรุปว่าผมจะซื้อคัมภึเวท[สร้างโกลม] นี่หละนะ อ๊ะ!! ออกมาแล้ว”

หลังจากตอบตกลงจ่ายค่าคัมภีไป 10,000 DP ก็มึม้วนคัมภีอันนึงที่มัดไว้ด้วยเชือกเส้นเล็กๆโผล่ออกมา อย่าไปสนใจเรื่องที่ DP ของเราลดลงเหลือไม่ถึง 1 ใน 3 เลยละกันนะ เอาเป็นว่ามาลองเรียนเวทย์มนต์กันดีกว่า ผมปลดเชือกที่มัดคัมภีแล้วกางมันออก พอมองไปดูสิ่งที่อยู่ข้างในก็พบกว่า ขอบด้านซ้ายของคัมภีเขียนชื่อ [สร้างโกเลม]เอาไว้ พื้นที่ส่วนที่เหลือเป็นวงเวทย์มากมายที่ผมไม่รู้จัก

“…..เฮ้ ผมจะเรียนมันยังไงอะ”

“แค่ใส่พลังเวทลงไปในวงเวทที่อยู่ในคัมภีหนะ”

ได้ยิน'โรคุโกะ'พูดแบบนั้น ผมพยายามส่งพลังเวทผมออกไปที่ม้วนคัมภี ความรู้สึกของพลังเวทที่ไหลออกไปก็คล้ายๆกับตอนที่ร่ายเวท [ชำระล้าง] หลังจากนั้นผมก็รู้สึกถึงพลังเวทที่ไหลจากมือของผมพุ่งออกไปที่วงเวทบนม้วนคัมภี หลังจากนั้นผมก็รู้สึกว่าตัวเองอ่อนล้าเล็กน้อย

เข้าใจละ นี่คือความรู้สึกตอนนี้เราใช้มานาสินะ ผมอยากรู้จริงๆว่า ต้องใส่พลังเวทไปอีกเท่าไรถึงจะพอ ผมค่อยๆส่งพลังเวทจากฝ่ามือส่งไปที่ม้วนคัมภีเรื่อยๆ สุดท้ายวงเวทก็ระเบิดออก จากนั้นก็เหมือนมีพลังเวทหลายๆสายพุ่งเข้ามาในตัวผม ผมรู้สึกว่ารูปแบบของวงเวทที่เห็นในม้วนคัมภีก่อนหน้านี้ได้ฝังลงในร่างกายของผม แม้จะอธิบายไม่ถูกแต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมใช้เวท[สร้างโกเลม] เป็นแล้วหละ ส่วนม้วนคัมภี หลังจากที่อักขระ และวงเวทหายไป ตัวคัมภีเองก็มอดไหม้สลายหายไป

“……เห….นี่เป็นครั้งแรกที่เค้าได้เห็นการเรียนเวทจากคัมภีเลยนะเนี่ย มันเป็บแบบนี้เองสินะ”

“อ้าว? โรคุโกะ นี่เธอไม่เคยใช้คัมภีเวทหรอกเรอะ?”

“ไม่เคยยยย….ไอ้ของแพงๆแบบนั้นเค้าไม่เคยได้แตะหรอก”

“แล้วเธอรู้วิธีใช้งานมันได้ยังไงเนี่ย”

“หุหุหุ ง่ายมาก ท่านพี่หมายเลข 89 สอนเค้ามาหนะสิ”

หลังจากนั้นผมก็ลองใช้เวท [สร้างโกเลม]ทันที วัตถุดิบพื้นฐานเป็นสิ่งจำเป็นในการสร้างโกเลม อีกสิ่งนึงที่จำเป็นก็คือพลังเวท ถ้าจะสร้างโกเลมหิน ก็ต้องใช้หิน ใช้ดินสร้างโกเลมดิน จำนวนมานาที่ใช้ในการสร้างก็แตกต่างไปตามชนิดและขนาดของโกเลม น่าสนใจแฮะ ลองไปขุดดินในดันเจี้ยนมาสร้างโกเลมดินดีไหมนะ โอ๊ะ ผมหันไปหายัยหนู'มีท' ตอนนี้เธอกำลังนั่งกอดเข่าขดตัวอยู่เงียบๆที่มุมห้องคนเดียว

“…เอาหละ มีท ช่วยออกไปขุดดินจากข้างนอกถ้ำแล้วเอามาให้ผมหน่อยสิ”

“ระ…รับทราบค่ะ นายท่าน”

ผมสั่งให้ มีทไปขนดินขนาดเท่าๆกับลูกฟุตบอลมาให้ ผมเสกพลั่ว ราคา 5DP แล้วยื่นให้เธอไป เธอทำหน้าเหมือนจะแปลกใจนิดหน่อยแต่ก็เป็นหน้าที่ไร้ชีวิตชีวาเหมือนเคย สักพักหลังจากนั้น มีทกลับมาพร้อมกับก้อนดิน ด้วยตัวเล็กๆแบบนั้น เธอขนมาลำบากพอสมควร มันคงหนักไปสำหรับเด็กเล็กๆแบบนี้หละนะ จะว่าไปตอนนี้เธอเข้าออกห้องควบคุมด้วยตัวเธอเองได้แล้วหละ

“เก่งมาก เอาหละ ไปพักได้”

“อ๊ะ งืมมม..”

ผมชมเธอแล้วก็ลูบหัวเธอ พร้อมๆกันนั้นผมก็ใช้เวท[ชำระล้าง] ให้เธอด้วยเนื่องจากตอนนี้ตัวเธอเปื้อดินไปหมดจากการแบกดินมาด้วยมือทั้งสองข้าง ได้ยินมีทครางว่า

“หงิงงง งื๊ดดด….”

ผมสงสัยว่า ไอ้เวท[ชำระล้าง] นี่มันจั๊กจี้ขนาดนั้นเลยเรอะ สงสัยต้องลองไปใช้ใส่ยัย'โรคุโกะ'บ้างหละสิ หุหุ

“เอาหละ ในเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วก้ [สร้างโกเลม]!!”

ผมจ่ายพลังเวทของผมลงไปที่กองดิน ในหัวของผมมีภาพของโกเลมที่รูปร่างเหมือนมนุษย์ลอยขึ้นมา น่าสนใจแฮะผมสามารถปรับแต่งรูปร่างได้ไหมนะ ผมค่อยๆจ่ายพลังเวทออกไปเรื่อยๆก้อนดินค่อยๆก่อรูปร่างขึ้นเรื่อยๆ 10 นาทีผ่านไป โกเลมรูปร่างคล้ายๆมนุษย์ ความสูง 30 เซนติเมตก็เสร็จสมบูรณ์

“โหววว….ว่าแต่ ไอ้นั่นมันคือโกเลมแน่หรอ”

“ทำไมถามแบบนั้นหละ”

“ก็ปกติโกเลมมันต้องใหญ่กว่านี้นี่นา ถ้าตัวแค่นี้ สร้างได้ 100 ตัวก็ยังไม่คุ้มค่าคัมภีอะดิ”

“ก็นะ…ผมไม่เคยเห็นโกเลมตัวเป็นๆในโลกนี้นี่นา”

สำหรับตอนนี้ ดูเหมือนว่าโกเลมจะทำตามคำสั่งที่ผมสั่งหละ ผมตัดสินใจสั่งให้โกเลมไปขยายถ้ำนี้ จะได้ประหยัด DP ยังไงหละ ผมเปิดแผนที่ออกมาและสั่งให้โกเลมไปขุดอุโมงในห้องที่เก็บก็อบลินที่ผมเคยสร้างไว้เมื่อนานมาแล้ว จากนั้นไม่นาน โกเลมดิน(จิ๋ว) ก็เดินออกจากห้องควบคุมไป

“เคมะ ทำอะไรแปลกๆ ไม่มีใครเค้าเสกโกเลมมาใช้งานแบบนั้นหรอกนะ เอาจอบไปขุดเองจะเร็วกว่าไหมอะ”

“ไม่ ไม่ นี่เธอพูดอะไรของเธอนี่ ผมกำลังประทับใจในความสุดยอดของคุณโกเลมเลยนะ”

สามัญสำนึกของ'โรคุโกะ'ยืนยันว่า โกเลมรับคำสั่งที่ซับซ้อนไม่ได้ แต่ดูเหมือนนั่นมันจะไม่จริง ยกตัวอย่างเช่นคำสั่ง ไปขุดอุโมงที่ผมสั่งไป นั่นมันเป็นคำสั่งที่ซับซ้อนมากแล้ว ปกติแล้วการจะสอนให้ใครซักคนขุดอุโมง เราต้องสอนว่า ต้องทำท่าแบบไหน ขุดยังไง ใช้อุปกรณ์อะไรบ้าง ซึ่งใช้เวลานานพอควรกว่าจะสอนให้ใครขุดอุโมงเป็น

นอกจากนั้น ตำแหน่งที่ผมสั่งไปมันคือถ้ำที่ไกลออกไปเป็นกิโลเลยนะ แค่สั่งว่า [ไปที่นั่น] ผมยังลุ้นเลยว่าโกเลมมันจะไปตามจุดในแผนที่ที่ผมชี้ให้ดูถูกไหม หรือจะเดินไปติดอะไรหรือป่าว แต่ดูเหมือนว่าโกเลมจิ๋วนี่จะเดินไปขุดได้ไม่มีปัญหาเลยแฮะ เวทย์มนต์นี่มันสุดยอดจริงๆ   ยังไงก็ตาม การร่ายเวทนี่เหนื่อยโคตรๆเลยแฮะ…. เอาหละ ไปนอนดีกว่า อ๊ะ! ใช่สิ หมอนข้างไง ผมรับยัยหนูหูพับมาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุผลนั้นแหละ โอ๊ะๆๆ ไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่ทำอะไรที่มันน่ากลัวกับเธอหรอกน่า ก็วันนี้ยัยหนูนี่ไม่ได้ใส่ถุงน่องนี่นา ดังนั้นสบายใจได้ เธอปลอดภัยแน่นอน....

แต่ว่านะ ผมมีเรื่องนึงที่อยากจะสารภาพหละ คนเราหนะ ไม่เหมาะจะเอามาทำเป็นหมอนข้างหรอกนะ ผมสั่งให้ มีทมาเป็นหมอนข้างส่วนตัวของผม แน่นอน ผมไม่ได้จับเธอแก้ผ้าอะไรหรอกนะ ผมแค่เอาเธอมานอนกอดแบบนั้นแหละ

ตอนแรกมันก็ดีอะนะ ผิวที่นุ่มนวลเหมือนผ้าไหม ผมเธอก็หอมน่าดูเลยหละ แต่หลังจากนั้นไม่นานผมก็พบกับปัญหา มันร้อนนนน ร่างกายคนเรามมันร้อน เหมือนๆกับในนิยายที่พระเอกกับนางเอกกอดกันแบ่งความอบอุ่นในพายุหิมะอะไรแบบนั้นแหละ

นอกแหนือจากนั้น สุนัขหนะ มีอุณหภูมิร่างกายที่สูงกว่ามนุษย์นะ ยิ่งตรงหูนี่ยิ่งร้อนเข้าไปใหญ่ หลังจากนั้นสักพัก ผมก็รู้สึกว่า เสียงหายใจของยัยนี่มันดังขึ้นเรื่อยๆ เฮ๊ย!! ดูเหมือนว่า 'มีท'จะถูกจัดท่าให้นอนคว่ำหน้ากดกับฟูกจนหายไจไม่ออก เกือบไปแล้ว ผมนี่โง่จริง

ผมจับพลิกให้ยัยหนูนี่หันหน้าขึ้นมาไม่กดกับฟูกอีกต่อไป ตอนนี้กลายไปยัยหนูนี่หันหน้ามาหาผมแทน เผยอปากนิดๆ แก้มแดงๆจากการขาดอากาศเมื่อซักครู่นั้น ไม่นะ ผมไม่ใช่พวกนิยมเด็กซะหน่อย ม่ายยยย เนื่องจากการถูกหายใจรดหน้ามันจั๊กจี้ ผมเลยพลิกไปอีกด้าน หันหลังให้เธอแทน แต่กลับกลายเป็นว่าลมหายใจที่รดต้นคอของผมทำให้มันจั๊กจี้ยิ่งขึ้นกว่าเดิมซะอีก ให้ตายเถอะ

ในเมื่อไม่มีทางเลือก ผมเลื่อนให้เธอนอนต่ำลงไป ซบลงที่อกของผม สุดท้ายก็จัดท่าที่ถนัดได้ ท่าทางจะโอเคแล้ว จะหลับละนะคร๊าบบบบ แต่ว่ามันยังมีอีกปัญนึง เป็นเรื่องใหญ่เลยหละ ปัญหาคือ ในเมื่อยัยหนูนี่กลายเป็นหมอนข้างก็แปลว่าจะต้องไม่ขยัยเขยื้อนใช่ไหมหละ ผลปรากฏว่า….   ยัยหนูนี่ฉี่ราด!!!   ไม่ๆๆๆ มันเป็นความผิดของผมเองแหละ

ผมซึ่งตัวเปียกไปด้วยฉี่ปลอบ'มีท'ที่กำลังอายสุดชิวิตและร้องไห้ใหญ่ ผมปลอบเธอและใช้เวท[ชำระล้าง] ทำความสะอาดให้เธอและฟูกที่นอน เอาเป็นว่า ผมอณุญาตให้เธอขยับตัวลุกไปฉี่ได้ถ้าเกิดว่าปวดนะ นับจากนี้ไป เฮ๊ยๆๆๆ หยุดร้องได้แล้ว ผมขอโทดดดดด ได้โปรดหละ เอ้านี่!! ไอ้นี่เค้าเรียกว่าแฮมเบอร์เกอร์หละ มันอร่อยโคตรๆเลยนะ!! ดังนั้นหยุดร้องทีเถอะ ผมจะสั่งไอ้นี่ให้กินจนกว่าจะพอเลย นะ นะ นะ….

 

 

ที่มา:https://my.dek-d.com/grit/writer/viewlongc.php?id=1472768&chapter=17