ตอนที่ 98 สั่งสอนบ่าวทาสให้หนัก

'เย่ว์หยาง'กับ'เย่ว์ปิง'รีบกลับไปบ้าน ตลอดรายทาง 'เย่ว์หยาง'คิดเรื่องงานมงคลและคิดว่าตระกูลเย่ว์อาจจัดงานแต่งงานอื่นให้เขา หรืออาจเป็น'เย่ว์ปิง'ก็ได้  มีคนมาขอนางหรือ? มิฉะนั้น ก็เป็นไปได้ว่าเป็น'เย่ว์ชวง'  น้องสาวคนเล็กหรือ? มีใครขอนางไว้? 'เย่ว์หยาง'ไม่เคยคิดว่า เขาจะคาดผิด

เมื่อกลับไปถึงบ้าน พวกเขาเข้าไปที่ห้องโถงใหญ่  เขาเห็นบ่าวสตรี 5-6 คนล้อมรอบหญิงงาม  พวกนางทุกคนกำลังพูดบางอย่าง แต่ละคนก็ผลัดกันพูด มีผู้คุ้มกันของตระกูลเย่ว์บางส่วนที่มีร่างกายสูงและบึกบึน และมีบุรุษวัยกลางคนผิวขาวไร้ตำหนินั่งดื่มชาอยู่ข้างหน้า ลุงหนานบ่าวชราและคนอื่นๆ ยืนรออย่างระแวดระวัง

'เย่ว์หยาง'เห็นว่านัยตาของหญิงงามแดงและมีน้ำตา นางกอดลูกสาวตัวน้อยไว้แน่นพลางสั่นศีรษะต่อเนื่อง ราวกับว่าคัดค้านอะไรบางอย่าง  อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้พูดโต้แย้งหญิงอื่นออกมาดังๆ ทารกหญิงที่จะซุกซนเป็นปกติขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของหญิงงาม มองดูแล้วเห็นความหวาดกลัวในดวงตาเธอ ทันทีที่พวกเขาเห็น'เย่ว์ปิง'และ'เย่ว์หยาง'เข้ามาข้างใน บ่าวหญิงเหล่านั้นค่อยเงียบลงทีละคนๆ

สีหน้าของหญิงงามเปลี่ยนไปเล็กน้อย, ดูมีอารมณ์เล็กน้อย  แต่ดูเหมือนว่านางจะหักห้ามความรู้สึกไว้ ไม่ยอมเผยความรู้สึกออกมา  ร่างของนางสั่นขณะลุกขึ้นยืน  ดวงตาของนางฉายแววแห่งความสุขสุดจะพรรณนา

นอกจากนี้ยังดูเหมือนนางผ่อนคลายลงราวกับปลดภาระใหญ่ในใจนางลงได้ บุตรและธิดาของนางกลับมาถึงบ้านแล้ว ในที่สุดพวกเขากลับมาบ้านอย่างปลอดภัยและแข็งแรงเป็นปกติ ถ้าเป็นวันตามปกติ  นางคงจะกอดบุตรและธิดาที่เดินทางไกลกลับมาบ้านไว้แน่นแล้ว แต่ตอนนี้ หญิงงามแค่พยักหน้าและยิ้มให้เท่าที่นางจะทำได้  เสียงของนางสั่นเครือบ่งบอกถึงอารมณ์ ขณะพูดว่า

“ดีจริงๆ ที่พวกเจ้ากลับมาแล้ว ดีจริงๆ”

ทันทีที่ทารกหญิงเห็นหลังของ'เย่ว์หยาง' เธอร้องดีใจและดิ้นออกมาจากอ้อมกอดมารดา วิ่งผ่านห้องโถงโถมเข้าหา'เย่ว์หยาง'เต็มฝีเท้าและโดดกอด'เย่ว์หยาง'  มือน้อยๆ ของเธอกอดคอ'เย่ว์หยาง'ไว้แน่นขณะที่เธอเริ่มร้องไห้ออกมาดังๆ เหมือนกับว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครปกป้อง แล้วจู่ๆ ก็พบญาติของเธอ ลุงหนานบ่าวชราและคนอื่นๆ ยินดีอย่างเห็นได้ชัด รีบเข้ามารับสัมภาระ

จากหลังของเขาทันที มีเพียงชายวัยกลางคนผิวขาวเนียนไม่ได้แสดงท่าทีอะไรต่อการปรากฏตัวของ'เย่ว์หยาง'  เขาไม่ได้แม้แต่จะยืน ยังคงนั่งสบายๆ ขณะถือถ้วยชาในมือและจิบช้าๆ เมื่อ'เย่ว์หยาง'อุ้มทารกหญิงเดินเข้ามาใกล้  บุรุษกลางคนชำเลืองมอง'เย่ว์หยาง'ด้วยหางตา  แต่ก็ยังคงนั่งดื่มอย่างสบายอารมณ์  หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งว่า

“ไง...คุณชายสามกลับมาแล้ว  เจ้ากลับมาบ้านทันเวลาพอดี ข้ามาตามคำสั่งท่านประมุขตระกูลเพื่อแจ้งให้ท่านทราบล่วงหน้า  คุณชายสาม ภายใน 2 วันเจ้าต้องพาครอบครัวทั้งหมดกลับปราสาทตระกูลเย่ว์ นอกจากไปเคารพประมุขตระกูลและผู้อาวุโสคนอื่นๆ  เจ้ายังต้องแสดงความเคารพภรรยาคนใหม่ของนายสี่อีกด้วย  คุณนายสี่ผู้นี้จะเข้าร่วมกับครอบครัวของท่าน นางเป็นหญิงมั่งคั่งมากจากตระกูล เฟิงเหอหยาง  อย่างไรก็ตาม การแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดา ในอนาคตภรรยาหลวงของครอบครัวที่สี่จะเป็นแม่นางคนนี้  เมื่อเจ้าแสดงความเคารพต่อนางในคราวหน้า เจ้าจะต้องเรียกนางว่าแม่สี่หรือ คุณนายสี่”

“ท่านพ่อข้าจะแต่งงานใหม่หรือ?”

'เย่ว์ปิง'เกือบเป็นลมเมื่อได้ยินเช่นนั้น เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร?

“….”

เมื่อ'เย่ว์หยาง'ได้ยินข่าว เขาก็ตกใจมากเช่นกัน ด้วยความรู้สึกลางๆ เขาสามารถรู้สึกว่า นี่ไม่ใช่เรื่องการแต่งงานธรรมดาๆ แต่นี่คือการวางแผนเอาไว้ มันต้องเป็นแผนที่มีต่อครอบครัวที่สี่ แม้ว่าหญิงงามกับอาสี่จะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน พวกเขาก็ยังให้เกียรติซึ่งกันและกัน  พวกเขายังมีชีวิตอยู่อย่างกลมเกลียวมิได้ทะเลาะกันแต่อย่างใด

ยิ่งไปกว่านั้น ตามบันทึกของเจ้าเด็กผู้น่าสงสาร  อาสี่ของเขาไม่ใช่คนที่มีจิตใจโลเล  ในทางตรงกันข้ามเขาเป็นคนดีกตัญญูต่อพ่อแม่และรักลูกๆ เขาเป็นสามีที่ดีผู้ไม่เคยทะเลาะกับภรรยามานานกว่า 10 ปี  แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยแข็งแกร่งและไม่อาจเทียบได้กับพี่ชายทั้ง 3 แต่คุณธรรม นิสัยและทัศนคติของเขาก็ไม่ใช่ของพวกสุภาพบุรุษจอมปลอมแน่ คนอย่างเขา จะทอดทิ้งภรรยาปัจจุบันไปคว้าเอาคนรักอื่นได้อย่างไร? เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ มันแปลกจริงๆ

“ท่านประมุขตระกูลได้ตัดสินใจเลือกวันมงคลสมรสเป็นวันที่ 28”

ยิ่งบุรุษผิวขาวพูดต่อไป

'เย่ว์หยาง'ก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้น แต่งงานวันที่ 28 เหรอ? วันนี้วันที่ 26 แล้ว ไม่มีประตูเทเลพอร์ตจากเมืองไป๋ฉือไปปราสาทตระกูลเย่ว์  พวกเขาอาจไปทันได้ถ้าควบม้าเร็ว แต่หญิงงามและเด็กหญิงตัวน้อยขี่ม้าไม่ได้  พวกนางจำเป็นต้องได้รถเทียมม้าหรือไม่ก็ต้องใช้เกี้ยว  ซึ่งไม่สามารถไปได้ทัน ดูเหมือนตระกูลเย่ว์ไม่ยอมให้หญิงงามได้มีโอกาสคัดค้านการแต่งงานเลย ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเขารีบกลับบ้านพร้อมกับ'เย่ว์ปิง'

ดูเหมือนเรื่องเหล่านี้จะถูกจัดการไปโดยที่พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ ทำไมตระกูลเย่ว์ถึงต่อต้านครอบครัวที่สี่มากนักเล่า? ครอบครัวที่หนึ่งและที่สองกำลังมีแผนการณ์หรือเหตุผลอันใดกันแน่?  'เย่ว์หยาง'ไม่สามารถทำความเข้าใจได้ทั้งหมด

แต่เขาโกรธ เขาต้องการกลับไปปราสาทตระกูลเย่ว์ และต่อสู้ทวงคืนความเป็นธรรมให้แม่สี่  เขาต้องการช่วยนางระบายอารมณ์กับคนพวกนั้น  อย่างไรก็ตาม พวกเขาจะระบายลงกับเจ้าพวกสวะนี้แทน  ถ้าเขาไม่โต้ตอบอะไรไปบ้าง  เขาก็คงเป็นสวะในหมู่ขยะพวกนี้แทน

“แม่ข้าคือสะใภ้สี่อย่างเป็นทางการตัวจริง  ดังนั้นแม้นางต้องการจะเข้าร่วมกับครอบครัวของเรา  นางก็ต้องเป็นภรรยาน้อย  เจ้าจะทำให้นางเป็นภรรยาหลวงได้อย่างไรกัน?  ถ้าอย่างนั้น เจ้าคิดว่าแม่ของข้าเป็นผู้ใดกันแน่?”

'เย่ว์ปิง'โกรธจัดจนหน้าซีด ไม่เพียงแม่นางจากครอบครัว'เหอหยางเฟิง'ต้องการจะแต่งงานเข้าในครอบครัวของพวกเขาเท่านั้น  แต่นางยังต้องการเป็นภรรยาหลวงอีกเหรอ? นี่มันเหตุผลบ้าบออะไรกัน? ถ้าพวกเขายอมให้มันเกิดขึ้นจริงๆ  อย่างนั้นครอบครัวที่สี่ ก็จะไม่มีตำแหน่งในตระกูลอีกต่อไป  'เย่ว์ปิง'ตัดสินใจไม่ประนีประนอมอีกต่อไป  นางจะไม่ยอมทนให้ใครรังแกครอบครัวที่สี่มากเกินไปอย่างแน่นอน

“แม้ว่าคุณนายเซียนจะเป็นภรรยาที่ซื่อสัตย์และมีคุณธรรม แต่ทุกคนรู้ดีว่าเจ้านายสี่ไม่มีบุตรชาย  เมื่อไม่มีบุตรชาย มันก็ยากที่จะสืบสายตระกูลต่อไป  ความตั้งใจของท่านประมุขตระกูล ท่านต้องการจะให้มีงานมงคลให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นได้  เนื่องจากเจ้านายสี่ยังอายุไม่มากและมีสัมพันธ์ที่ดีกับแม่นางเฟิง  มิฉะนั้นนางอาจตั้งครรภ์และให้กำเนิดบุตรก่อนแต่งก็ได้  เรื่องอย่างนี้คงจะไม่ดีแน่ หากข่าวแพร่สะพัดไปสู่สาธารณชน  คุณชายสามและคุณหนูเจ็ดไม่ควรเรื่องมากจนเกินไป  นี่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่  ดังนั้นพวกเจ้าคงไม่เข้าใจจริงๆ  เมื่อแม่นางเฟิงเข้าร่วมตระกูลในฐานะภรรยาหลวง  คุณนายเซียนก็ต้องอยู่ในฐานะภรรยาน้อย อย่างไรก็ตาม แม่นางเฟิงเป็นหญิงฉลาด มีหลักการและคุณธรรมสูงส่ง  นางรู้ว่าคุณนายเซียนทำงานหนักเพื่อครอบครัวที่สี่มาหลายปีแล้ว และได้รับยกย่องว่าเป็นภรรยาที่มีคุณงามความดี  นางคงทนไม่ได้ที่ปล่อยให้คุณนายเซียนเป็นภรรยาน้อยแน่  ก็เลยยอมให้นายสี่เขียนหนังสือหย่าร้างส่งไปที่บ้าน  เพื่อที่ว่าแม่นางเฟิงจะได้ยินดีเรียกขานคุณนายเซียนว่าพี่ได้เต็มปาก  ในอนาคตนางต้องการสร้างความกลมเกลียวให้ครอบครัวที่สี่และแบ่งปันสามีกับคุณนายเซียนอย่างมีความสุข” บ่าวหญิงวัยกลางคนลุกขึ้นยืนทันทีแล้วพ่นแต่คำที่ไร้สาระออกมา “เราต้องขอบคุณนางจริงๆ ที่ไม่ขับมารดาข้าออกจากบ้านจริงไหม?”

ได้ยินเช่นนี้  'เย่ว์ปิง'รู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดทั้งที่ฟ้ายังโล่งแจ้ง มีเหตุผลเช่นนี้ด้วยหรือ?  นี่มันป่าเถื่อนยิ่งกว่ามนุษย์กินคนที่อ้างว่าพวกเขายังไม่อิ่มเว้นแต่จะได้กินคนสักหนึ่ง เป็นร้อยเท่าเลยมิใช่หรือ? 'เย่ว์ปิง'จ้องมองบ่าวหญิงคนนั้นด้วยความโกรธ

“แล้วแม่ข้าแต่งงานกับพ่อข้าในฐานะเป็นภรรยาหลวงไม่ใช่เหรอ? ท่านมาจากตระกูลมั่งคั่งและประสบความสำเร็จไม่ใช่เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น ครอบครัวที่สี่จะไม่มีลูกหลานสืบเชื้อสายได้อย่างไร? เรามีพี่สามอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

พอเห็น'เย่ว์ปิง'จ้องมองอย่างขุ่นเคือง  บ่าวหญิงตกใจกลัวจนรีบถอยกลับ บุรุษผิวซีดหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็นแทน  และแค่นเสียงออกมาอย่างไม่เกรงใจ

“คุณหนูเจ็ด เจ้ารู้ไหม ใครเป็นสื่อให้คุณนายเซียน และใครเป็นผู้รับรองให้นาง? และรู้ไหมใครเป็นคนให้สินสอดทองหมั้นแก่นาง?  ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเจ้านายสามพยายามปกป้องชื่อเสียงให้เจ้านายสี่มาแต่ก่อน เขาก็คงไม่ยืนกรานที่จะเป็นพ่อสื่อให้พวกเขาแน่  พูดตามตรงเลยนะ คุณนายเซียนก็แค่เป็นคนติดตามนายสี่ ไม่มีชื่อ ไม่มีสถานะ แต่เห็นว่านางนุ่มนวลและใจดี ทุกคนก็เลยปล่อย  ถ้าทุกคนร้องเรียนมากเกินไป ข่าวก็จะกระจายออกสู่สาธารณชน  ตระกูลเย่ว์จะกลายเป็นตัวตลกไป”

“พ่อบ้านครอบครัวสอง! ถ้าตระกูลเย่ว์ยืนกรานจะจัดพิธีแต่งงาน  ข้าก็จะไม่คัดค้านเลย  อย่างไรก็ตาม โปรดอย่าใส่ร้ายคนอื่น  แม้ว่าจะเป็นเรื่องจริงที่ตอนนั้นพี่สามและพี่หญิงเป็นพ่อสื่อแม่สื่อให้เรา  แต่ผู้อาวุโสซงเหอเป็นพยานให้เราได้  และเจ้าหุบเขาร้อยบุปผาได้มอบดอกเจ็ดสีและทรายหยกหนึ่งตะกร้าเป็นสินสอดของข้า  เราสองพี่น้องตระกูลฮัวแต่งงานกับสองพี่น้องตระกูลเย่ว์ต่อหน้านักรบผู้แข็งแกร่งจำนวนเป็นร้อยๆ   เราเฉลิมฉลองท่ามกลางสายตาของคนเหล่านี้ทั้งหมด  แล้วเจ้าเอาไปพูดได้อย่างไรว่าข้าเป็นผู้หญิงที่ลักลอบได้เสียกับนายสี่?  คนในตระกูลเย่ว์ไม่ว่าทั้งชรา ทั้งเยาว์วัยก็ยิ้มต้อนรับเราในตอนนั้นมิใช่หรือ? ท่านแม่ของสามีเรายังบอกกับข้าว่านางจะดูแลเราพี่น้องเหมือนกับสมบัติที่ล้ำค่า เหมือนกับเป็นธิดาของนางเอง  ข้าไม่เคยคิดเลยว่านางจะเป็นต้นเหตุให้นายสามและพี่หญิงของข้าต้องจากไปเร็ว  สมาชิกของตระกูลก็กลายเป็นปฏิปักษ์กับข้า  ทั้งที่ข้าเป็นสะใภ้ของตระกูลมานับสิบปี  ข้าเคยทำอะไรผิดต่อตระกูลเย่ว์เมื่อไหร่?  ทั้งการพูด ท่าทีการกระทำในหน้าที่ภรรยา  ข้าทำให้ตระกูลตกต่ำเมื่อไหร่กัน?   ตั้งแต่ข้าแต่งงานเข้าตระกูลเย่ว์  ข้าให้การสนับสนุนสามีข้าและคอยให้ความรู้การศึกษาแก่ลูกๆ  ข้าเชื่อฟังสามีของข้าเสมอมา  นอกจากไม่มีบุตรชาย  ข้าทำอะไรผิดต่อตระกูลเย่ว์?  เมื่อพี่สาวข้าขอให้ข้าช่วยดูแลซานเอ๋อ  ข้าก็ยังรับเขามาดูแลด้วยตัวข้าเอง  สมาชิกของตระกูลเย่ว์ทุกคนก็เห็นดีด้วยที่เปลี่ยนสถานะให้ซานเอ๋อมาเป็นผู้สืบสายตระกูลของครอบครัวที่สี่  แล้วทำไมตระกูลถึงมาผิดคำพูดเอาในตอนนี้เสียเล่า  ก่อนหน้านี้พวกเจ้าพูดว่าบุตรของข้าไร้ประโยชน์  แต่ตอนนี้เขาทำสัญญากับคัมภีร์ได้สำเร็จแล้ว ดังนั้นเขาจึงมีอนาคตอีกยาวไกล เจ้ายังจะมาพูดดูถูกซานเอ๋อของเรามากเกินไปได้ยังไง?”

เพื่อรักษาชื่อเสียงมารยาทไว้ หญิงงามพยายามปรับอารมณ์ของนาง

ในที่สุด นางก็มีอารมณ์มากขึ้นขณะที่พูดถึงความคับข้องใจและความเจ็บปวดของนางทั้งหมดที่นางอัดอั้นตันใจมาเป็นเวลาหลายปี

“คุณนายเซียน! ไม่ใช่ว่าบ่าวผู้นี้จะดูแคลนคุณชายสาม  บ่าวผู้นี้เพียงปฏิบัติตามคำสั่งของประมุขตระกูล  ถ้าคุณนายเซียนมีเรื่องอยากร้องเรียน โปรดคุยกับประมุขตระกูลโดยตรงดีกว่า  จะมาโกรธเคืองกับบ่าวต่ำต้อยอย่างพวกเราได้อย่างไร?”

คนผิวซีดหัวเราะอย่างเยือกเย็น แฝงไปด้วยความดูถูก

“ข้าทำความเข้าใจสถานการณ์ได้ไม่มากก็น้อยแล้ว”

'เย่ว์หยาง'พยายามควบคุมความโกรธของเขาไว้ และฟังเรื่องราวทั้งหมดก่อน

ในที่สุดเขาก็เข้าใจเรื่องราวทุกอย่างในตอนนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่าพวกเขากลั่นแกล้งครอบครัวที่สี่ไม่ใช่เหรอ? พวกเขาคิดว่าเขายังเป็นเจ้าเด็กที่น่าสงสารคนเก่า ที่รังแกกันได้ง่ายๆ กระนั้นหรือ? 'เย่ว์หยาง'ส่งเด็กหญิงให้'เย่ว์ปิง'ที่ยังโกรธจัดจนพูดไม่ออกและก้าวไปข้างหน้า

บุรุษวัยกลางคนผิวซีดไม่ได้แม้แต่จะชำเลืองเขา เขาจิบชาอย่างสบายอารมณ์ ความยโสของเขาดูเหมือนจะกล้าท้าทายให้'เย่ว์หยาง'ทุบตีเขาด้วย  ยิ่งไปกว่านั้น บรรดาพวกผู้คุ้มกันของตระกูลเย่ว์ที่ยืนรายล้อมอยู่ บุรุษวัยกลางคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังเยื้องไปทางขวาก็ยังแสดงอาการหยิ่งยโสเช่นเดียวกับเจ้านายของเขา

“เจ้าเป็นเพียงพ่อบ้านไม่ใช่เหรอ? ทำไมสะเออะวางตัวเสียสูงส่งยิ่งใหญ่นักเล่า?”

จู่ๆ 'เย่ว์หยาง'ตบบุรุษวัยกลางคนอย่างหนักเต็มใบหน้าเขา ส่งผลให้เขาปลิวไปตามแรงตบทันที  เลือดและซี่ฟันที่หักกระเด็นร่วงหล่นบนพื้น  บุรุษกลางคนร่วงลงบนโต๊ะเสียงดังโครมใหญ่ ทำให้โต๊ะพังเป็นเสี่ยงๆ เขาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

แต่ก่อนที่เขาจะมีเวลาได้โต้ตอบ 'เย่ว์หยาง'ยกเก้าอี้ขึ้นแล้วฟาดลงไปที่ตัวเขาอย่างไม่ปราณี ผู้คุ้มกันของตระกูลเย่ว์เริ่มเข้าโจมตี แต่'เย่ว์หยาง'เคลื่อนไหวได้ไวกว่าพวกเขาเป็นพันเท่า  เขาควงมือจนเหมือนกับว่ามีแขนงอกออกมา 10 ข้าง และโจมตีใส่ผู้คุ้มกันโดยรอบอย่างไม่หยุดหย่อน

ใบหน้าของผู้คุ้มกันทุกคนถูกเย่ว์ตบอย่างหนัก อย่างน้อยก็คนละร้อยครั้ง หัวหน้าผู้คุ้มกัน 2 นายมีฝีมือดีที่สุด พวกเขาอัญเชิญสัตว์อสูรสายเสริมพลังไว้อย่างลับๆ ก่อนที่พวกเขาจะเข้ามาที่นี่เพื่อความไม่ประมาท  พวกเขาโจมตีเข้ามาทันที ประกายตาเย่ว์หยางเย็นเยียบดุจตามัจจุราช  เขาใช้ฝ่ามือของเขารับหมัดของทั้งสองคนแล้วบดขยี้พวกเขาด้วยการจับที่ทรงพลังของเขา

ทันใดนั้นหัวหน้าผู้คุ้มกันทั้งสองแหกปากร้องลั่นขณะที่กระดูก เนื้อ ผิวถูกบดจนเละ  แต่ก่อนที่หัวหน้าผู้คุ้มกันจะร้องจบ'เย่ว์หยาง'เตะเข้าที่กล่องดวงใจของทั้งคู่  ถ้ามีคนที่หูดีจริงๆ อยู่ด้วยคงจะได้ยินเสียงเหมือนไข่แตกจากการโจมตีครั้งนี้ของ'เย่ว์หยาง'

หัวหน้าผู้คุ้มกันทั้งสองคนร้องไม่ออกขณะหมดสติล้มลงกับพื้นร่างกายสูงใหญ่ของพวกเขาล้มฟาดกับพื้นเสียงดังสนั่น พอเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นกลับกลายเป็นเลวร้าย บุรุษวัยกลางคนรีบวิ่งออกไปข้างนอกพยายามจะวิ่งหนี แต่'เย่ว์ปิง'ที่กำลังอุ้มน้องสาวอยู่ เตะตัดเข้าที่ส้นเท้าของเขาทันที ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะนางเห็นพี่ชายนางเตรียมจะฆ่าคนผู้นี้ จึงพยายามช่วยชีวิตของบุรุษวัยกลางคนด้วยการห้ามไม่ให้เขาหนีออกไป นางคงเรียกผู้พิทักษ์มนุษย์พฤกษาร้อยปีออกมาย่ำเจ้าผู้นี้ไปแล้ว

“เจ้าต้องการสังหารข้าเหรอ? ข้าแค่ถูกท่านประมุขตระกูลส่งมาโดยเฉพาะนะ..”

บุรุษวัยกลางคนร้องออกมาอย่างเดือดดาล หน้าของเขาที่โดน'เย่ว์หยาง'ตบตีกลายเป็นสีดำ และฟันร่วงเกือบหมดปาก

“เอ๋? นี่เป็นพ่อบ้านของครอบครัวรองของเราไม่ใช่เหรอ?  ผู้ใดซ้อมเจ้าเสียสะบักสะบอมเล่า? น่าสงสารจริงๆ ใครนะช่างบ้าจริงๆ บังอาจซ้อมพ่อบ้านครอบครัวที่สองกันนะ?  ใครกันเอ่ย? ใครทุบตีสุนัขของครอบครัวเรา? สุนัขของครอบครัวเราโดนทุบตีได้ไหม? มีแต่เราที่เป็นเจ้านายถึงจะมีสิทธิ์ที่ทุบตีมันได้”

'เย่ว์หยาง'หัวเราะอย่างเยือกเย็นและเตะบุรุษวัยกลางคนอย่างหงุดหงิด แต่ละครั้งที่'เย่ว์หยาง'เตะออกไปทำให้บุรุษวัยกลางคนแหกปากร้องเหมือนสุกรถูกเชือด บุรุษวัยกลางคนเจ็บปวดหนักจนแทบตาย  เขารู้ว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขาได้ตายจริงๆ แน่  พอเห็นว่าหญิงงามอยู่ข้างหน้า  เขาจึงรีบคลานไปหานางหวังจะขอให้นางไว้ชีวิต ใครจะรู้กันว่าก่อนที่เขาจะไปถึงตัวหญิงงาม  'เย่ว์หยาง'กระโดดสูงแล้วย่ำลงที่หลังของเขา ตะโกนลั่นว่า

“ขี้ข้าบัดซบที่ไร้ยางอาย! บังอาจจะทำร้ายนายหญิงของเจ้าหรือ?  เจ้าบังอาจพยายามจะลอบสังหารแม่สี่ต่อหน้าต่อตาทุกคนหรือ? เจ้าสุนัขอกตัญญู  จะให้เจ้าชดใช้บาปอย่างไรดี?  บ่าวทั้งหลาย!  ลากมันไปทุบตีให้ตาย จากนั้นหั่นศพให้เป็นอาหารสุนัข”

ลุงหนานและคนอื่นๆ ตกใจหนักได้แต่มองเลิ่กลั่ก

แต่พอเห็นคุณชายของพวกเขาน่าประทับใจ มีพลังดุจเทพ  ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกเหมือนจะระเบิดด้วยความโกรธ  ถึงกับรวบรวมความกล้าขึ้นมาได้ ครั้นพอได้ยินคำสั่งของ'เย่ว์หยาง'  พวกเขาก็กรูเข้าไปลากพวกผู้คุ้มกันที่สลบอยู่ออกไปข้างนอกทีละคน

ในขณะเดียวกัน 'เย่ว์หยาง'หักขาโต๊ะ และฟาดลงไม่กี่ครั้ง เพียงชั่วครู่เขาก็ทำให้พวกผู้คุ้มกันแขนขาหักไปจำนวนหนึ่ง หญิงรับใช้ที่กล้าพูดออกมา ในตอนนี้กลัวจัดจนเป็นอัมพาตอยู่กับพื้น มีบางส่วนที่เป็นลมไปแล้วด้วยความกลัว  ตาของพวกเขาเหลือกขาวสูญเสียสติสัมปชัญญะไปแล้ว เมื่อหญิงงามเห็น'เย่ว์หยาง'ควงขาโต๊ะที่โชกเลือดเตรียมจะฆ่าสาวรับใช้ผู้นั้น   นางกอดเขาไว้แน่นทันที

“พอเถอะซานเอ๋อ, หยุดได้แล้ว คนพวกนี้เป็นบ่าวรับใช้ชั้นเลว  ไม่มีประโยชน์ที่จะฆ่าพวกเขาทั้งหมด  พวกเขาถูกส่งมาที่นี่ตามคำสั่งคนอื่น  แม่สี่รู้ว่าเจ้าเป็นเด็กดีต้องการจะระบายความโกรธให้ข้าและสั่งสอนบ่าวรับใช้พวกนี้  แต่เจ้าไม่ควรจะทำเกินเลยไป แค่ให้นางตบปากตัวเองก็พอ  เจ้าต้องไม่ฆ่านาง”

เมื่อนางได้ยินเช่นนี้  สาวรับใช้นั้นที่เกือบจะสลบไปแล้วจึงเริ่มตบปากตัวเต็มแรงโดยไม่รอให้'เย่ว์หยาง'สั่ง ช่างเป็นเรื่องตลก หากนางปล่อยให้คุณชายสามที่ใครๆ เรียกว่าคนไร้ประโยชน์แต่อำมหิตมาก ทุบตีนาง แล้วนางจะรอดชีวิตได้อย่างไร?

'เย่ว์หยาง'ถูกหญิงงามกอดเอาไว้ไม่สามารถจะทุบตีสาวใช้ได้   ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่เตะบ่าว 2 คนที่อยู่ใกล้ที่สุด นี่ยิ่งทำให้หญิงรับใช้ยิ่งกลัวหนักจนขวัญแทบกระเจิง นางเริ่มขอให้เขาไว้ชีวิตนาง  หญิงงามยังกอดบุตรชายไว้แน่นไม่ยอมปล่อย พยายามห้ามเขาไม่ให้ใช้ขาโต๊ะเปื้อนเลือดตีหญิงรับใช้ ในใจนางกลัวเล็กน้อย แต่นางรู้สึกปลื้มใจมากที่บุตรของนางระบายความโกรธให้นาง

น้ำตาที่นางกลั้นไว้ไม่ให้ไหลกลับไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้  และนางเริ่มสะอื้นจนไม่อาจระงับยับยั้งได้อีก พอเห็นเช่นนี้ 'เย่ว์ปิง'และทารกหญิงโผวิ่งมาข้างหน้าทันที แม่และธิดาทั้งสองต่างกอดกันร้องไห้

“อย่าร้องไห้เลย, ข้าจะพาทุกคนไปปราสาทตระกูลเย่ว์เดี๋ยวนี้ และเราจะถามอาสี่ว่าเกิดเรื่องอะไรกันแน่  แม่สี่! อย่าหวาดหวั่น.. อย่าร้องไห้เลย  ข้าอยู่ที่นี่แล้ว จะไม่มีใครรังแกท่านได้อีก”

เมื่อ'เย่ว์หยาง'พูดอย่างนี้  คำพูดของของเขาทำให้หญิงงามร้องไห้หนักกว่าเดิม  ในเวลาที่นางไม่มีใครจะพึ่งพิงได้  บุตรชายของนางกลับยืนหยัดปกป้องนางอย่างกล้าหาญ เขากลายเป็นเสาหลักที่ค้ำยันครอบครัวไว้  ถ้าเขาไม่อยู่ที่นี่สัก นางคงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรได้....

 

 

ที่มา:https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=98