ตอนที่ 115 ก้าวหน้าระหว่างสู้

'เย่ว์หลิ่ง'รักและปกป้องบุตรชายของเขามาก  เขาสั่งคนของตนเองล่วงหน้าไว้ให้รอช่วยเหลือบุตรชายของเขา เมื่อเห็นว่าโล่ป้องกัน'เย่ว์เยี่ยน'หายไป  พวกเขารีบขึ้นมาช่วยเหลือพวกเขาทันที 'โคเงา'ไม่สนใจว่าใครจะขึ้นมา นางระดมกำปั้นยักษ์ใส่พวกเขา ที่อยู่รอบๆ ตัวนางราวห่าฝน  ผู้คุ้มกันของตระกูลคนหนึ่งที่ขึ้นไปก่อนและพยายามจะช่วย'เย่ว์เยี่ยน'  ไม่สามารถหลบได้พ้น

เนื่องจากมีคนขวางอยู่ด้านหลัง ส่งผลให้เขาโดนหมัดจนปลิว  เขาร้องอย่างน่าสงสารขณะที่กระเด็นไปด้านหลังอย่างน้อย 10 เมตร   ยามอีกคนพอมีฝีมือเขาใช้อสูรที่บินได้มาช่วย เขารีบกระโดดไปคว้าตัว'เย่ว์เยี่ยน'อย่างเร็ว

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะรู้สึกยินดีกับตนเอง  เขาก็ต้องตะลึงเมื่อนางพญากระหายเลือดบินเข้ามาถึงด้วยความเร็วปานสายฟ้า เพื่อขวางเขาไว้กลางอากาศ ดาบจันทร์เสี้ยวในมือของนางพญากระหายเลือดหมุนเร็วราวสายลม ไม่ว่าตรงไหนที่ดาบจันทร์เสี้ยวผ่านไป  ไม่สนว่าจะเป็นอินทรีศึกที่กำลังบินหรือเจ้าหน้าที่คุ้มกันของตระกูล ที่กำลังพา'เย่ว์เยี่ยน'หนีพวกเขาต่างได้รับบาดเจ็บจนเลือดพุ่งกระจายในอากาศ

ในที่สุด 'เย่ว์หลิ่ง'ต้องออกหน้าเองและใช้แขนเหล็กป้องกันดาบจันทร์เสี้ยวเพื่อช่วยบุตรชายของตน เขาแค่นเสียงเย็นชาและประกายแสงสีดำแล่บออกมาจากแขนขวาของเขา อันตราย นางพญากระหายเลือดกระพือปีกนางและบินถอยไปทันที  นางปราดเปรียวเหลือเชื่อ บินอยู่อยู่ในท้องฟ้ารักษาระยะห่างจาก'เย่ว์หลิ่ง' 'เย่ว์หลิ่ง'พบว่าบุตรชายของเขามีอาการบาดเจ็บก็รู้สึกโกรธเหลือประมาณ  เขาจ้องมอง'เย่ว์หยาง'  แต่เจ้าเด็กตัวแสบทำแต่เพียงท่าทางเหมือนกับว่า

“ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

มองดูเหมือนเด็กไร้เดียงสา จนแทบจะทำให้เขาระเบิดอารมณ์โกรธ ต่อหน้าต่อตาสาธารณชนที่ให้ความสนใจอยู่  'เย่ว์หลิ่ง'ไม่สามารถทำร้าย'เย่ว์หยาง'อย่างเปิดเผยได้   เขาได้แต่กล้ำกลืนความโกรธเกลียดเอาไว้และอุ้ม'เย่ว์เยี่ยน'ลงจากเวทีกลับเข้าไปรวมกลุ่มกับคนในตระกูล

ขณะที่ลุงใหญ่'เย่ว์ซาน'ยังต้องการรักษาตำแหน่งของตัวเองและปฏิเสธที่จะเข้าไปช่วยบุตรชายของตน ก็ยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเขา  เป็นเหมือนกับว่าไม่ว่าบุตรชายของเขาจะเป็นหรือตายก็ไม่มีอะไรที่เขาทำได้ ขณะที่พวกเจ้าหน้าที่ประจำตระกูลเอาร่าง'เย่ว์เทียน'ที่ยังหมดสติอยู่มาอย่างเร็วเท่าที่จะทำได้  'โคเงา'ก็ยังไล่ตามพวกเขาและระดมหมัดไล่ตามหลัง

พวกเจ้าหน้าที่ของตระกูลได้รับบาดเจ็บหนักและหลังของเขาแทบจะหักเสียให้ได้ 'เย่ว์เทียน'ที่ยังหมดสติอยู่ก็ได้รับแรงกระแทกหนักจากการโจมตีนั้นด้วยถึงกับกระอักเลือดและอาจได้รับบาดเจ็บหนักก็ได้  ยังโชคดีที่หน่วยรักษาความปลอดภัยตระกูลมีคนที่ใช้อสูรสายเสริมพลัง ได้สละตนเองเข้าปกป้องเขา  ถ้าไม่อย่างนั้น  ชีวิตของ'เย่ว์เทียน'อาจจบลงตรงนั้นแน่นอน

ยามรักษาการณ์ของตระกูลได้รับบาดเจ็บตกลงจากเวที ขณะที่เขาหนีเอาชีวิตรอด และทิ้งจรเข้หางเหล็กของเขาเอาไว้คอยต่อสู้ขัดขวาง จรเข้หางเหล็กยกหางที่ยาวของมันฟาดใส่'โคเงา'อย่างสุดกำลัง มันต้องการดึงความสนใจเพื่อหยุดการไล่ล่าของนาง

ใครจะรู้ได้ว่า สถานะของ'เย่ว์หยาง'ยิ่งสูงส่งขึ้นทุกวัน 'โคเงา'หายใจฟึดฟัดเป็นประกายไฟออกทางปากและจมูก และลำแสงสีแดงในดวงตาก็ฉายประกายอีกครั้ง  จรเข้หางเหล็กที่มีชื่อในเรื่องฟาดหางเหล็กและกัดถูกสังหารทันทีเหมือนอสูรตัวอื่นๆ

*บึ้ม!  บึ้ม!*

ศึกใหญ่ระหว่าง'เย่ว์ถิง'และ'เย่ว์ปิง'ปะทุขึ้นอีกด้านหนึ่ง

'เย่ว์ถิง'ต้องการมาช่วยพี่ชายของเขา แต่'เย่ว์ปิง'ระวังเขามาตลอด  นางก็ต้องการช่วยพี่ชายของนางเหมือนกัน  แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี ดังนั้น ทันทีที่'เย่ว์ถิง'ขยับนางสั่งนักรบพฤกษาร้อยปีของนางจู่โจมใส่เขาทันที ญาติพี่น้องทั้งสองคนได้พบคู่ต่อสู้ของพวกเขาเองและทั้งคู่มีฝีมือก้ำกึ่งกัน 'เย่ว์ถิง'ครอบครองอสูรสายเสริมพลัง หมีหฤโหด มีผิวหนังเลือดเนื้อหนาทำให้ไม่กลัวถูกทุบตี มนุษย์พฤกษาร้อยปีก็เช่นเดียวกันเป็นอสูรที่สามารถกวาดล้างสนามรบได้ และอย่างน้อยมันไม่กลัวการสู้แบบตัวต่อตัว ยิ่งไปกว่านั้นมันยังใช้ขนดรากและพุ่มหนามคอยช่วยได้

'เย่ว์ปิง'เห็นว่า นางไม่สามารถปราบพี่ห้า 'เย่ว์ถิง'ได้จึงเรียกนักรบพฤกษาร้อยปีอีกตนหนึ่งออกมาร่วมสู้ด้วย เปลี่ยนสถานการณ์ต่อสู้ให้ได้เปรียบขึ้นมาบ้าง เหล่าผู้ชมมองดูขณะที่นักรบพฤกษาร้อยปีใช้พุ่มหนามและขดรากขัดขวางหมีแปลงของ'เย่ว์ถิง'

จากนั้นพวกมันใช้รากและกิ่งฟาดใส่อย่างดุเดือด แม้ว่าหมีที่รวมร่างกับ'เย่ว์ถิง'จะรู้สึกเจ็บ  แต่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ เขายังตะปบโต้ตอบอย่างคลุ้มคลั่ง ในที่สุด การต่อสู้ครั้งนี้กลายเป็นมวยปล้ำประลองความแข็งแรง ขณะที่พี่ชายที่ห้า เย่ว์ถิงใช้พลังของตนสู้เอง  ในทางตรงกันข้ามน้องสาวที่เจ็ด 'เย่ว์ปิง'ต่อสู้โดยควบคุมผ่านนักรบพฤกษาร้อยปี ทั้งสองต่างเผชิญหน้ากันและกันตั้งใจแน่วแน่ว่าจะเอาชนะกันให้ได้

พลังของทั้งสองพี่น้อง ทั้ง'เย่ว์ถิง'และ'เย่ว์ปิง'ต่างกันเพียงเล็กน้อยยากที่จะตัดสินได้ในระยะเวลาสั้นๆ ขณะนั้นเอง'เย่ว์ปิง'ได้เปรียบเล็กน้อย  อย่างไรก็ตาม หากต้องการจะเอาชนะหมีแปลงที่'เย่ว์ถิง'ครอบครองอยู่และมีเรี่ยวแรงไม่จำกัดในเวลารวดเร็วนับว่าเป็นเรื่องยาก

“เรามาร่วมสู้กัน”

'เสวี่ยทันหลาง'ได้สะสมพลังของเขาไว้เป็นเวลานานแล้วและได้เรียกยักษ์วายุ อสูรเงินระดับ 4 ออกมา ร่างครึ่งท่อนบนของยักษ์วายุเป็นเหมือนสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง  ขณะที่กายท่อนล่างเป็นพายุหมุนทอร์นาโดที่หมุนด้วยความเร็วสูง พื้นผิวหินของเวทีถูกแรงลมหมุนจากกายท่อนล่างตัดจนขาด เป็นริ้วรอยลึกลงไปเหมือนกับว่าถูกของมีคมตัด ปรากฏอยู่บนพื้นผิวหิน

'เสวี่ยทันหลาง'เป็นคนที่'เย่ว์หยาง'ไม่ต้องการสู้ด้วยมากที่สุด   เว้นแต่'เย่ว์หยาง'จะใช้พลังเต็มพิกัด  มันยากที่จะฆ่าเขาได้ ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าเด็กนี่ในอนาคตจะได้เป็นผู้นำตระกูลเสวี่ยได้แน่นอน  ถ้าเขาถูกฆ่า ตระกูลเสวี่ยทั้งตระกูลอาจจะไล่ล่าเอาชีวิตเขา  สู้กับเขาไม่ได้ประโยชน์อะไร มีแต่หาปัญหามาให้ตัวเอง

'เย่ว์หยาง'เตรียมใช้วิธีที่หน้าด้านบางอย่าง  เมื่อยักษ์วายุมาอยู่ต่อหน้าเขาแล้ว  เขาก็แค่โดดลงจากเวที ขอยอมแพ้โดยตรง  อย่างไรก็ตามคนที่เขาอยากจะข่มขี่ไม่ใช่'เสวี่ยทันหลาง' แต่เป็น'เย่ว์เทียน'กับ'เย่ว์เยี่ยน'

เนื่องจากอสูรของพวกเขาถูกทำลายไปแล้ว และพวกเขาก็โดนทุบตีจนบาดเจ็บหนักถึงขนาดกระอักเลือดไปแล้ว  ไม่มีอะไรอื่นที่จะต้องทำกันจนถึงขั้นนี้อีก  ตอนนี้งดเว้นไปก่อน ในอนาคตค่อยๆ กดดันกันใหม่ก็ได้  วันข้างหน้ายังมีโอกาสอีกมากมาย  และ'เย่ว์เทียน'กับ'เย่ว์เยี่ยน'จะกระอักโลหิตจนตายในที่สุด

สำหรับ'เสวี่ยทันหลาง'ต้องสนใจอะไรในตัวเขาด้วย? 'เย่ว์หยาง'คร้านเกินไปที่จะสู้กับเจ้าคนคลั่งการต่อสู้ผู้นี้  ทำไมเขาจะต้องสู้กันด้วยเล่า ในเมื่อเขาควรจะเก็บเรี่ยวแรงเอาไว้ฝึกอบรมนางพญากระหายเลือดไม่ดีกว่าหรือ? แค่เมื่อ'เย่ว์หยาง'เตรียมพร้อมจะยอมแพ้ ก็มีประกายแสงทองพุ่งวาบมาที่เวที มีเสียงดังสนั่นและทำให้พื้นที่นั้นสั่นไหวไปทั้งหมด 'เย่ว์หยาง'สงบใจตนเองและมองดู แต่เขาแทบจะระงับความตกใจไม่ได้ คนที่มาถึงคือมือกระบี่หญิงในชุดเกราะ นางชักกระบี่ใหญ่สีทองออกมาจากหลัง และตะโกนใส่'เย่ว์หยาง'อย่างห้าวหาญว่า

“ข้าเพิ่งได้ยินว่าเจ้า เจ้าเด็กโกหกมีฝีมือดีอยู่บ้าง  เมื่อตอนนั้นข้าไม่ทันได้สังเกต ตอนนี้เรามาสู้กันเถอะ”

“….”

เมื่อ'เย่ว์หยาง'ได้ยิน เขาเหลือกตา

นึกในใจตัวเองว่าเจ๊มือกระบี่ผู้นี้ถ้าไม่มีอะไรทำ ก็น่าจะชวนเขาไปค้นคว้าลีลาบนเตียงน่าจะดีกว่า  ทำไมต้องมาท้าสู้ด้วยเล่า? มือกระบี่หญิงยังคงส่งเสียงท้าเจื้อยแจ้ว ดาบใหญ่สั่นไหวและแสงสีทองฉายโชนออกมาราวแสงอาทิตย์ ยักษ์วายุของ'เสวี่ยทันหลาง'ได้แช่แข็งเวทีไว้ทั้งหมดก่อนแล้ว

อย่างไรก็ตาม เปลวไฟจากกระบี่ของมือกระบี่หญิง ได้ละลายน้ำแข็งไปครึ่งเวที หิมะรอบๆ ตัวมือกระบี่หญิง เริ่มละลายและกลายเป็นไอน้ำ กระบี่ขนาดใหญ่เป็นเหมือนพระอาทิตย์ที่กำลังแผดเผา ฉายรัศมีเจิดจ้าจนผู้ชมไม่สามารถลืมตาดูได้  อีกด้านหนึ่ง ยักษ์วายุของเสวี่ยทันหลางก็ไม่ยอมแสดงท่าทีที่อ่อนแอเช่นกัน  มันปั่นลมหมุนกวาดหิมะอย่างต่อเนื่อง พอร่วมกับกระบี่ยักษ์ของมือกระบี่วังหลวงทำให้เวทีทั้งหมดปรากฏเป็นภาพประหลาดตา โดยที่เวทีครึ่งหนึ่งร้อน อีกครึ่งหนึ่งเย็น  มีเพียงพื้นที่เล็กๆ รอบตัว'เย่ว์หยาง'ที่แตกต่างออกไป

“เจ้าเด็กโกหก  ยังจะรออะไรอยู่อีก? ข้าจะใช้พลังที่แท้จริงทั้งหมดทันทีที่เริ่มและจะไม่มีการออมมือให้เจ้าด้วย”

พอพูดจบแล้ว นางไม่สนใจแล้วว่า'เย่ว์หยาง'จะเห็นด้วยหรือไม่ แล้วเริ่มใช้พลังกดดันไปข้างหน้า

“ข้าไม่เคยวุ่นวายกับพวกเจ้าทั้งคู่เลย  แต่พวกเจ้ากลับต้องการยั่วให้ข้าโกรธ”

'เย่ว์หยาง'ชักจะเริ่มโกรธแล้ว

ขณะที่เพลิงอำมหิตเริ่มก่อตัวขึ้น เขายกดาบวิเศษฮุยจินในมือขึ้น ภายใต้การชักนำปราณก่อกำเนิด พลังของผลึกมังกรปีศาจและแก่นหลอมเหลวเริ่มควบแน่นกลายเป็นเปลวสีทอง พลังนั้นได้จุดประกายบนดาบวิเศษจนขยายออกมาเกินกว่าเมตร เปลวไฟนั้นกวาดไปทั่วเวที ตัดแผ่นพื้นเวทีจนขาดเหมือนใช้มีดตัดเต้าหู้ มีเสียงซี่ซี่พร้อมกับปรากฏควันดำ นอกจากปรากฏเป็นรอยมีดแล้ว ยังมีรอยกัดกร่อนของการเผาไหม้

นักรบธรรมดาไม่สามารถมองเห็นมันได้ แต่นักสู้อย่าง'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเต้และผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'กลับเห็นได้อย่างชัดเจน ท่านทั้งสองอดตื่นเต้นไม่ได้ ดาบวิเศษของเจ้าเด็กนี่เป็นสมบัติมีค่าและนอกจากนี้  พลังของมันสามารถเพิ่มขึ้นได้ทันทีได้อีกหลายเท่าภายใต้การควบคุมของเขา   ดูเหมือนเจ้าเด็กนี่จะควบคุมปราณได้อย่างมีประสิทธิภาพ ไม่ใช่เป็นสวะที่รังแกตระกูลของเขาเพราะเหตุเพียงครอบครองเจ้าอสูรทอง  เขายังปกปิดวิชาฝีมือ ซ่อนความเป็นอัจฉริยะแอบฝึกฝนอย่างลับๆ มามากกว่าสิบปี

ถ้าไม่มีการฝึกที่เหมาะสมมาเป็นสิบปี  คงเป็นไปไม่ได้ที่จะควบคุมปราณได้ขนาดนี้  อาจเป็นได้ว่าเจ้าเด็กนี่คงมีนักสู้คอยแอบสอนเขามาตั้งแต่เด็กกระมัง? หรือว่า'เย่ว์ชิว'บิดาของเขาจะยังไม่ตายจริงๆ? ทั้งสองคนต่างเหลียวมองกันและเกิดข้อสงสัยอย่างเดียวกันในใจของเขา ไม่ใช่แค่เพียง'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเตและผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'เท่านั้นที่มีความคิดเช่นนี้  แม้แต่'เย่ว์ซาน', 'เย่ว์หลิ่ง', 'เฟิงเสี่ยวหยุน'และ'เฟิงขวง' ก็เช่นเดียวกันกับคนอื่นที่มีความสงสัยคล้ายๆ กัน

หากปราศจากนักสู้คอยแอบสอนและช่วยเหลือเขา  เจ้าสวะนี่ไม่มีทางประสบความสำเร็จได้ด้วยตัวเองเด็ดขาด  ยิ่งไปกว่านั้น เคล็ดการควบคุมพลังไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสวะที่เพิ่งจะทำสัญญากับคัมภีร์จะมีได้อย่างแน่นอน นี่ก็หมายความว่าเจ้าเด็กนี่แอบฝึกฝนอยู่เสมอ  เขาเป็นนักสู้มานานแล้ว แต่แกล้งทำเป็นโง่ น่าสงสารให้คนอื่นรังแก

แม้ในขณะที่ชาวโลกเยาะเย้ยถากถางแต่เขาก็ยังปกปิดความสามารถมาอย่างต่อเนื่อง ขณะที่'เย่ว์ซาน'และ'เย่ว์หลิ่ง'คิดว่าหลานชายของพวกเขามีความเข้มแข็งอดทนและมีภูมิปัญญาดี ก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่สั่นอยู่อย่างเดียว เป็นไปได้ไหมว่าเขารู้ความจริงที่อยู่เบื้องหลังบางอย่าง? อย่างนั้นเจ้าเด็กนี่เก็บซ่อนความแข็งแกร่งนี้ไว้เป็นความลับ รอโอกาสล้างแค้นใช่ไหม? เพื่อป้องกันการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ

"ขอเชิญทุกท่านออกจากลานฝึกซ้อมไปอยู่ในที่ปลอดภัยก่อน””

ผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'เห็นสถานการณ์จริงๆ  แต่เขาไม่ได้ป้องกัน  เขาแค่ตะโกนบอกคนในตระกูลสั่งให้พวกเขาถอยห่างออกไป ความจริงแม้ก่อนที่ท่านจะสั่ง  คนในตระกูลและตัวแทนตระกูลอื่นก็เริ่มกระจัดกระจายถอยห่างออกไปด้วยความตกใจแล้ว  พวกเขาไม่กล้าอยู่ใกล้พื้นที่ๆ น่าสะพรึงกลัวนานเกินไป

“ไม่เลวเลย,  ข้าไม่ได้เห็นการต่อสู้ที่ตื่นเต้นมาตั้งนานแล้ว”

'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเต้ยังทรงพอพระทัยประทับนั่งอยู่ในที่เดิม

นอกจาก'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเต้, ผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่', 'เย่ว์ซาน', 'เย่ว์หลิ่ง', 'เฟิงเซี่ยวหยุน', 'เฟิงขวง', บิดาของ'หยานโพ่จุน' 'หยานเชี่ยนจง', ผู้อาวุโสจากนิกายภูเขาหมอกแดนใต้ที่เป็นคนฝึกให้'เย่ว์เฟิง' ตัวแทนจากตระกูลเสวี่ยเวิ่นเต้าและนักสู้อื่นที่อยู่ในระดับ 6 หรือสูงกว่า ไม่มีใครสามารถนั่งอยู่ได้อย่างปลอดภัย แม้แต่นักสู้ระดับ 5 ได้แต่ยืนกันทั้งหมดและคอยระวังป้องกันตัวไว้ เพื่อป้องการไม่ให้ถูก 3 คนทำร้ายจากอุบัติเหตุ

การต่อสู้ของพวกเขาพร้อมปะทุได้ทุกเวลา ฝั่งด้านตะวันตก  'เสวี่ยทันหลาง'แช่แข็งเวทีด้านทิศตะวันตกจนเป็นนรกน้ำแข็งไปครึ่งเวที ทางด้านตะวันออก มือกระบี่หญิงเปลี่ยนเวทีทางด้านของนางจนตกอยู่ในเปลวเพลิง นางกับกระบี่ขนาดใหญ่อยู่ในเปลวเพลิงลุกไหม้รุนแรงดุจดวงอาทิตย์ ทุกอย่างที่ผ่านเข้าไปจะมอดไหม้เป็นจุล

ญาติผู้พี่ผู้น้อง 'เย่ว์ถิง'และ'เย่ว์ปิง'เห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีจึงพร้อมใจกันหยุดมือและลงไปจากเวที จะได้ไม่มีผลต่อ'เย่ว์หยาง' ในใจกลางเวที ภายใต้ความกดดันจากทั้งสองข้าง 'เย่ว์หยาง'เข้าใจและหลับตาทันที เขาใช้ดาบวิเศษฮุยจินตัดสภาพแรงดันที่ล้อมรอบเขาทันที ในตอนแรกเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็ค่อยๆ หมุนช้าลงและเคลื่อนเป็นวงกลมมากขึ้น

ทุกครั้งที่เขาหมุนตัว การเคลื่อนไหวของเขาก็ยิ่งสมบูรณ์แบบลงตัวมากขึ้น ความรู้สึกแรกที่เขาทำก็คือ การหมุนตัวของเขากระทำอย่างมีสติและรอบคอบ อย่างไรก็ตาม 'จุนอู๋ฮ่อง'เต้และผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'พบว่า เจ้าเด็กนี่มีความรุดหน้าในการต่อสู้  ดูเหมือนเขาจะเข้าใจบางอย่างทำให้เกิดความก้าวหน้าได้ การโต้ตอบของเขาทำได้นุ่มนวลและช้าลงมาก มันดีเกินกว่าจะบรรยายได้ ให้ความรู้สึกว่าเหมือนเป็นการหลอมรวมกับสวรรค์ เป็นการหมุนที่คล้อยตามทั้งฟ้าและดิน

มันเหมือนกับลมในอากาศหรือเมฆที่ลอยบนท้องฟ้า ธรรมชาติที่งดงามไม่มีรูปแบบแน่นอน ขณะที่ไม่มีแรงขับเคลื่อนหรือความตั้งใจ เย่ว์หยางรู้สึกว่าเขาสามารถเข้าใจถึงแก่นแท้ในไม่ช้า แต่ยังคงขาดอีกเพียงนิดเดียว  ความรู้สึกนั้นเป็นเหมือนกับได้เห็นสาวน้อยเปลือยกายวิ่งตรงเข้ามาหาเขา  และเขาก็เกือบจะจับนางได้  แต่นางกลับหลบออกไปได้อย่างคล่องแคล่ว

'เย่ว์หยาง'รู้สึกว่าเขาต้องสู้ในศึกนี้เพื่อความเข้าใจที่ถ่องแท้ เขาจำเป็นต้องก้าวหน้าในการรบ  จึงตัดสินใจทำศึกใหญ่กับมือกระบี่หญิงและ'เสวี่ยทันหลาง'  ในเมื่อศึกครั้งนี้ ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้  แล้วทำไมเขาไม่ถือโอกาสใช้การต่อสู้ครั้งนี้ฝึกตัวเองเล่า บุรุษผู้ข้ามมาจากมิติอื่นระงับโทสะได้แล้ว ควบคุมดาบวิเศษด้วยความอดทนมากขึ้น ด้วยพลังปราณก่อกำเนิดของเขา  เขาสร้างบอลไฟและบอลแก๊สสีดำและให้มันหมุนผสานกันเองอย่างสวยงาม

ลูกบอลทั้งสองก่อรูปครึ่งวงกลมที่สวยงาม 2 ส่วนพันกันไปมา ปรากฏเหมือนกับปลาเพลิงกับปลาปีศาจว่ายอยู่ด้วยกัน เปลวเพลิงทั้งหมดและอากาศเยือกแข็งโดยรอบถูกกลืนกินโดยปลาแฝดในวงกลมนี้ สิ่งที่ทำให้'เย่ว์หยาง'แปลกใจหนักก็คือ ความเข้าใจลุ่มลึกที่เพิ่งจะผ่านมา ยักษ์วายุและมือกระบี่หญิงวังหลวงรุมโจมตีกระหนาบ  การโจมตีกะทันหันของทั้งคู่ทำให้เกิดวงกลมปลาแฝด (วงกลมหยิน-หยาง) ซึ่งเคลื่อนไหวช้าและงดงามเกินบรรยายคอยสร้างสมดุลการโจมตีจากทั้งสองด้าน

ทันใดนั้นก็ยิงออกมาในทุกตำแหน่งโดยไม่มีการเตือนใดๆ ทั้งสิ้น องค์หญิงมือกระบี่ตีลังกามากกว่า 10 ตลบก่อนที่จะลงมายืนบนพื้นอย่างง่ายดาย นางมีสีหน้าตกใจ  นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตนางที่โดนต้อนจนต้องบินหลบก่อนที่จะได้ประอาวุธกับฝ่ายตรงข้าม

ยักษ์วายุถึงกับอยู่ในสภาพทุลักทุเล  พลังของมันถูกเบี่ยงเบนจนสูญเสียสมดุล ล้มลงบนพื้นเวทีเสียงดังสนั่นหวั่นไหว มันหอบเอาโคลน อิฐและโต๊ะ เก้าอี้นับไม่ถ้วนติดไปกับพายุหมุน แล้วปล่อยให้ร่วงห่างออกไป 10 เมตร..

'เสวี่ยทันหลาง'รู้สึกกลัว เขาคิดว่ามันคงจะสมเหตุผลถ้าแรงสะท้อนนี้จะใช้จัดการพวกนักรบธรรมดาได้ แต่ยักษ์วายุนี้สร้างพลังจากธาตุเฉพาะไม่มีรูปให้จับต้อง  แล้วมันโดนสะท้อนกลับมาได้อย่างไร?  แล้วยังสะท้อนได้รุนแรงขนาดนั้นได้อย่างไรกัน?

“เก่งมาก เจ้าเด็กน้อย ใครจะรู้ว่าทักษะนี้เป็นความเข้าใจของเขาเองหรือได้ผู้เชี่ยวชาญสอนสั่ง  แต่ปลาหยินและหยางสุดยอดจริงๆ”

'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเต้ทรงตบโต๊ะชมเชย

“นี่คือวิธีน่าอัศจรรย์โดยแท้ที่สามารถต่อต้านพลังที่กล้าแข็งของคู่ต่อสู้ได้ ยอดเยี่ยมจริงๆ”

ผู้เฒ่า'กู้หมิง'ที่ไม่เคยลืมตา ไม่เคยเอ่ยปากตลอดการต่อสู้ จู่ๆ ก็ลืมตาที่เป็นประกาย ผงกหัวยกย่อง  เขาเป็นผู้สอนของ'เย่ว์เฟิง'จากนิกายภูเขาหมอกแดนใต้ และตัวท่านเองยังเป็นนักสู้ระดับ 6

“แม้แต่ตัวข้าเองยังไม่สามารถคลี่คลายได้อย่างนี้ด้วยซ้ำ”

หัวหน้าราชองครักษ์'เฟิงขวง' ก็เพิ่งพูดเป็นครั้งแรก

นอกจากนี้เขายังรู้สึกว่า เขาไม่เข้าใจสถานการณ์การต่อสู้เหมือนกับว่ามันซับซ้อนเกินไป

“นี่ไม่ใช่วิชาของเย่ว์ชิวแน่นอน...”

ตัวแทนของตระกูลหยานและประมุขตระกูล 'หยานเชี่ยนจง', 'เสวี่ยเวิ่นเต้า'และ'เฟิงเสี่ยวหยุน'ต่างมองดูกัน  พร้อมกับแววริษยาปรากฏอยู่ในดวงตาพวกเขา  อัจฉริยะในตระกูลเย่ว์ช่างมีมากเหลือเกิน  ด้วยวิชาที่ไม่มีผู้ใดรู้จักเหล่านี้ ไม่ว่าพวกเขาจะได้รับจาก'เย่ว์ชิว'หรือว่าค้นคิดด้วยตนเองโดยเจ้าเด็กเพี้ยนนี่  เด็กคนนี้เป็นอัจฉริยะที่น่าตื่นตะลึงที่รู้จักกันทั่วแล้ว  ดูเหมือนนอกจาก'เย่ว์ชิว'แล้ว ยังมีอัจฉริยะยอดฝีมืออื่นปรากฏอีก ไม่ต้องรอกันนานหลายปีเกินไป

'เย่ว์ชิว'คนที่สองก็ปรากฏตัวในตระกูลเย่ว์เสียแล้ว 'เย่ว์หยาง'ไม่ได้ด้อยกว่า'เย่ว์ชิว'เลย สวะอย่างคุณชายสามที่ชาวโลกพากันเย้ยหยันเป็นอัจฉริยะที่แท้จริง อาจเหนือกว่าบิดาของเขาด้วยซ้ำ

“น่าสนใจดีนี่ ดูเหมือนว่าข้าต้องใช้อสูรของข้าบ้างเสียแล้ว”

องค์หญิงมือกระกระบี่ชูกระบี่ขนาดใหญ่ของนาง ตะโกนขึ้นด้วยความตั้งใจอย่างสูงที่จะต่อสู้

“เชี่ยนเชี่ยน อย่าทำอะไรโง่ๆน่า”

'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเต้ถึงพ่นน้ำชาเมื่อได้ยินเสียงนาง

“องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน โปรดอย่าเรียกอสูรของท่านมาที่นี่เลย  พวกเจ้าทั้งสามหยุดสู้กันไว้เพียงเท่านี้แหละ มิฉะนั้นบ้านตระกูลเย่ว์คงพังพินาศเพราะพวกเจ้าทั้งสามแน่”

แทบจะทันทีที่ผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'ได้ยินว่าองค์หญิงมือกระบี่ต้องการจะเรียกอสูรของนาง  เขาลุกขึ้นยืนและตะโกนห้ามทั้งสามคนทันที  เขาต้องการให้ทั้งสามคนไปสู้กันนอกปราสาทตระกูลเย่ว์  ไม่ใช่พื้นที่ภายในตระกูลเย่ว์

“เอ๋?”

'เย่ว์หยาง'รู้สึกสงสัย อสูรแบบไหนที่องค์หญิงมือกระบี่นี้มี  มันร้ายแรงถึงขนาดทำให้ฮ่องเต้กับผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'ต้องกังวลนักหรือ?

 

ที่มา:https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=115