ตอนที่ 111 ท้ารบในตระกูล P2

นักรบพฤกษาร้อยปียกแขนขนาดใหญ่ของมันและใช้หมัดของมันกระหน่ำลงบนพื้นเวที การทุบลงไปที่แผ่นหินเวทีทำให้จิ้งจอกเพลิงสับสนและวุ่นวาย มันยิงกิ่งหนามแหลมออกมาซึ่งทะลวงเข้าไปในพื้นจนแผ่นหินแตกกระจาย เมื่อหนามโผล่ออกออกมาอีกครั้ง มันแทงเข้าที่ลำตัวของจิ้งจอกเพลิง  ถ้าจิ้งจอกเพลิงไม่ใช่อสูรผู้พิทักษ์ของ'เย่ว์เป่า'  มันก็คงจะตายจริงๆ 'เย่ว์ปิง'ควบคุมนักรบพฤกษาร้อยปีในใจสั่งให้มันคว้าหางจิ้งจอกแล้วชูขึ้น

จากนั้น นางสั่งให้มันเหวี่ยงร่างจิ้งจอกลงพื้นอย่างแรง จิ้งจอกเพลิงไม่มีโอกาสได้ร้อง ขณะที่มันเปลี่ยนสภาพเป็นแสงสีทองและกลับเข้าไปในคัมภีร์ของ'เย่ว์เป่า'...

“อย่านึกว่าเจ้าจะเอาชนะข้าได้ในลักษณะนี้เชียว ฝันไปเถอะ”

ทันใดนั้น'เย่ว์เป่า' เรียกแมมมอธศึกขนาดสูง 4 เมตรตัวหนักมากออกมา  แม้ว่ามันจะไม่ใช่อสูรระดับชั้นทองแดง แต่มันก็ยังเป็นอสูรระดับ 5  เขาวางแผนใช้อสูรขนาดใหญ่นี้เป็นโล่เนื้อเพื่อให้ต่อกรกับนักรบพฤกษาร้อยปี

จากนั้นโจมตีมันด้วยอาวุธลับของเขา หุ่นติดล้อฟันเลื่อยซึ่งถูกสร้างมาใช้ตอบโต้นักรบพฤกษาโดยเฉพาะ  เป็นคราวซวยของนักรบพฤกษาแล้ว  ไม่ว่านักรบพฤกษาจะแข็งแกร่งแค่ไหนภายใต้การโจมตีของจักรหมุนมันจะต้องพ่ายแพ้แน่ พอเห็นแมมม็อธศึกและหุ่นฟันเลื่อยตรงเข้ามาหานาง  'เย่ว์ปิง'แค่นเสียงเย็นชา

“การกระทำอย่างนี้ไร้ประโยชน์ที่จะต่อต้านข้า”

นางยกมือทั้งสองขึ้น

ทันใดนั้นกิ่งพุ่มหนามโผล่ออกมาจากพื้น แม้ว่าพุ่มหนามและหนามจะไม่สามารถตรึงร่างใหญ่โตของแมมมอธศึกไว้ได้  แต่มันตรึงขาของแมมมอธไว้ได้ข้างหนึ่งแล้ว การวิ่งเข้าจู่โจมของแมมมอธสดุดหยุดลงทันที แม้ว่าพุ่มหนามและหนามจะฉีกขาดจากแรงกระแทก  แต่ร่างมหึมาของแมมมอธก็สูญเสียสมดุลล้มลงบนพื้นเสียงดังสนั่น บนพื้นเวทีไม่มีใครรู้ว่ามันไปอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ และไปอยู่ได้อย่างไร พื้นเวทีเต็มไปด้วยขวากขนาด 1 เมตร

เมื่อแมมมอธล้มลงหนามขวากแต่ละท่อนแทงเข้าที่ตัวของแมมมอธ  แมมมอธดิ้นรนลุกขึ้นอย่างเจ็บปวด ตัวของมันเต็มไปด้วยหนามของนักรบพฤกษา พอเห็นแมมมอธได้รับบาดเจ็บหนัก  'เย่ว์เป่า'พยายามเรียกมันกลับเข้าไปในคัมภีร์ทันที เขาคิดว่ามันจะสามารถกลับเข้าไปในคัมภีร์ได้ ใครกันจะคิดว่าแมมมอธศึกร้องลั่นออกมาคราหนึ่งก่อนที่จะล้มลงกับพื้นทันที

“นี่เป็นไปไม่ได้ มันไม่น่าจะตายแบบนั้นได้นี่  แมมมอธศึกของข้าเป็นอสูรที่มีพลังชีวิตแข็งแกร่งที่สุด มันจะล้มลงอย่างนั้นได้อย่างไร?  นี่เป็นไปไม่ได้แน่”

'เย่ว์เป่า'เกือบจะบ้าไปแล้ว จิ้งจอกเพลิง อสูรพิทักษ์ของเขา แม้ว่ามันจะไม่ตายจริงๆ ก็ตาม  แต่แมมมอธศึกไม่เป็นแบบนั้น เนื่องจากเขาเรียกมันกลับไปไม่สำเร็จ นี่จะหมายความว่าแมมมอธศึกจะต้องตายจริงๆ เขาไม่มีโอกาสนำมันไปรักษาได้อีกต่อไป “มันโดนพิษ” พอเห็นแบบนี้ 'เย่ว์เทียน'รู้สึกหนาวสะท้านเข้าไปในใจ

“ท่านกำลังพูดว่าเย่ว์ปิงสามารถเอาทักษะพิษร้ายแรงที่เป็นทักษะธรรมชาติของนางมาประยุกต์ใช้กับหนามของนักรบพฤกษาเหรอ?”

'เย่ว์เยี่ยน'กำหมัดแน่น พยายามระงับความกลัวในใจด้วยกำลังของเขา

“ไม่ใช่อย่างนั้น เป็นพุ่มหนามและหนามของมันทำร้ายร่างกายของมันบาดเจ็บ พิษรุนแรงก็แล่นเข้าไปในตัวของแมมมอธศึกแล้ว  มิฉะนั้น หนังของแมมมอธศึกคงจะไม่โดนหนามแทงได้ง่ายๆ แน่ และมันก็จะไม่ตาย”

'เย่ว์หลิ่ง'จับไหล่'เย่ว์เยี่ยน'บุตรชายตนเล็กน้อย และเตือนเบาๆ ว่า

“เยี่ยนเอ๋อ, เมื่อเจ้าสู้กับเย่ว์ปิง เจ้าต้องรักษาระยะห่างจากนักรบพฤกษาของนางไว้ ใช้อาวุธไฟโจมตีจากระยะไกล จะเป็นวิธีที่ดีที่สุด”

“ยิงไฟความร้อนสูง!”

วิธีนั้น'เย่ว์เป่า'ก็เพิ่งจะใช้ไป

หุ่นล้อฟันเลื่อยเริ่มพ่นไฟออกมาขณะที่แขนอีกข้างเริ่มหมุนด้วยความเร็วที่น่ากลัว  เลื่อยที่อยู่บนวงล้อเปลี่ยนเป็นเครื่องตัดไม้ที่น่ากลัว เมื่อนักรบพฤกษาติดไฟ  มันออกอาการหวาดกลัวทันที  เย่ว์ปิงจะสูญเสียการควบคุมของนางที่มีต่อมัน  ดังนั้นแผนโจมตีต่อไปก็คือโค่นตัดนักรบพฤกษาให้ขาดกลางด้วยวงเลื่อย

ในบรรดาอสูรหุ่น หุ่นล้อฟันเลื่อยสร้างขึ้นเพื่อตอบโต้นักรบพฤกษาโดยเฉพาะ มันใช้ได้ผลมาก  เมื่อนักรบพฤกษาเผชิญกับมันจะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างมาก  จุดอ่อนประการเดียวที่มันมีอยู่ก็คือมันต้องคอยเติมพลังงานและคอยเปลี่ยนเกียร์เมื่อโจมตีไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม  'เย่ว์เป่า'ไม่สนใจอีกต่อไป  เขาแค่ต้องการล้างแค้น เขาต้องการใช้หุ่นล้อฟันเลื่อยฆ่านักรบพฤกษา จากนั้นก็ฆ่า'เย่ว์ปิง' มิฉะนั้นเขาคงระเบิดตายเพราะความชังและโกรธ 'เย่ว์หยาง'ยืนอยู่ข้างล่างเวที ส่งสัญญาณมือให้'เย่ว์ปิง'จบการต่อสู้ให้ได้

พอเห็นเช่นนั้น 'เย่ว์ปิง'เข้าใจความตั้งใจของเขาและพยักหน้ารับทราบ นางสั่งให้นักรบพฤกษาร้อยปีกระโดดสูง

*บึ้ม!*

หุ่นล้อฟันเลื่อยทั้งตัวโดนย่ำจนแหลกเป็นเสี่ยง  ชิ้นส่วนของหุ่นล้อฟันเลื่อยกระจายไปทั่วมีประกายไฟจนดูเหมือนพลุ รากนับไม่ถ้วนออกมาจากตัวนักรบพฤกษาร้อยปีและพันรอบตัวของหุ่นล้อฟันเลื่อยไว้แน่น หุ่นล้อฟันเลื่อยไม่สามารถขยับเขยื้อนได้แม้แต่นิ้วเดียวมีเสียงแกรกๆ ดังออกมาจากภายใน จากนั้นนักรบพฤกษาร้อยปียกมือทั้งสองจับที่หัวโลหะของหุ่นล้อฟันเลื่อยและบิดหัวของมันอย่างโหดเหี้ยม จนหัวของมันหลุดออกจากกัน แค่เพียงชั่วครู่ ในทันใดนั้น ประกายไฟแล่บออกจากคอของหุ่นล้อฟันเลื่อยพร้อมกับมีเสียงดังซี่ออกมา

*แป๊ง*

นักรบพฤกษาร้อยปีโยนหัวเหล็กลงมันพื้น จากนั้นย่ำใส่มันอย่างแรง หุ่นล้อฟันเลื่อยถูกทำลายหมดสภาพ อสูรที่'เย่ว์เป่า'เรียกออกมาแต่ละตัวตายแล้ว อีกทั้งโล่แสงก็หายไปด้วย เขามองดูนักรบพฤกษาร้อยปีอย่างหวาดกลัวสุดขีด  พอเห็นมันยกแขนขึ้นสูงเท่านั้น เขาถึงกับร้องลั่นพร้อมกับปัสสาวะราดกางเกง ตาของเขาเหลือกขาวและหมดสติไปในทันที  'เย่ว์ปิง'ไม่ได้สั่งให้นักรบพฤกษาฆ่า'เย่ว์เป่า' แต่สั่งให้มันยื่นแขนออกมาข้างหนึ่งซึ่งหนากว่าลำต้นเสียอีกและหวดใส่'เย่ว์เป่า'กระเด็นลงจากพื้นเวทีราวกับว่าเขาบินได้

“พี่ไห่! แม่หนูจากตระกูลของท่านคนนี้ เก่งจริงๆ ทั้งพุ่มหนาม, หนามของต้น, พิษและขนดราก มีพวกหัวกะทิไม่มากนักที่มีทักษะแบบนี้  ในอนาคตข้าคิดว่า ใครก็ตามที่สู้กับนางคงได้เก็บกดจนตายแน่ ฮ่าฮ่าฮ่า   ข้าชอบแม่หนูนี่เสียแล้ว  จะเป็นไรไหม? ข้าขอรับนางเป็นธิดาของเรา โอว..ไม่ได้ๆ เดี๋ยวนางจะกลายเป็นผู้ใหญ่ในตระกูลโดยปริยาย  จะเป็นอย่างไรไหมข้าจะขอรับนางเป็นหลานสาว?”

ฮ่องเต้'จุนอู๋โหย่ว'ทรงพระสรวลขณะตรัสกับประมุขตระกูลเย่ว์ไห่  เป็นที่รู้กันโดยทั่วไปว่าฮ่องเต้พระองค์นี้ไม่ทรงประพฤติพระองค์เหมาะสมกับสถานะพระองค์นัก  อย่างไรก็ตามสถานะของพระองค์มั่นคงไม่คลอนแคลน พระองค์ปฏิบัติหน้าที่ฮ่องเต้มานานกว่าร้อยปีแล้ว  แม้จนบัดนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดเขย่าบัลลังก์พระองค์ได้

“ชะตาของปิงเอ๋อไม่ค่อยดี นี่จะทำให้นางเสียโอกาสนะ”

ผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'ยังคงปลาบปลื้มอยู่ เขาไม่เคยนึกว่านอกจาก'เย่ว์หยาง'แล้ว 'เย่ว์ปิง'ยังทำให้เขาแปลกใจอย่างหนัก

“ผู้เฒ่าไห่ อัจฉริยะ ในครอบครัวของท่านทุกคนแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก  เราสามตระกูลไม่สามารถเทียบกับท่านได้แล้ว น่าอิจฉาจริงๆ”

ตัวแทนจากอีกสามตระกูลเข้ามาแสดงความยินดีกับผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'ทีละคน

“เป็นโชคร้ายของบุตรข้า เฮ้อ พวกเขาเป็นคู่ที่สมกันดี”

ตัวแทนจากตระกูลเฟิง 'เฟิงเสี่ยวหยุน' ประมุขตระกูลเฟิงพูดขณะที่เขามองดู'เย่ว์ปิง' แล้วระลึกถึงบุตรชายของเขาที่ตายทันทีเมื่อไปพบกับจ้าวอสูรทองระหว่างการฝึก  เมื่อทำอะไรไม่ได้ เขาได้แต่ถอนหายใจยาว  กลับกลายเป็นว่านอกจาก'เฟิงชิชา'แล้ว ประมุขตระกูลเฟิงยังตั้งความหวังไว้กับบุตรของตน ใครจะคิดว่าบุตรชายของเขากลับมาประสบเหตุพิบัติดังกล่าว

“บางทีอาจมีการทำนายผิดพลาดก็ได้ จะเป็นอย่างไรถ้าจะขอให้ราชครูของอาณาจักรทำนายดูอีกครั้ง”

สมาชิก 2- 3 ตระกูลถามขึ้น

พวกเขาจะหาสะใภ้ดีๆ อย่าง'เย่ว์ปิง'ได้จากไหนกัน? ถ้าเป็นการทำนายชะตาที่ผิดพลาดจริงๆ ถ้าตระกูลอื่นสามารถเกี่ยวดองกับตระกูลเย่ว์ผ่านการแต่งงานและรับตัวดรุณีน้อย'เย่ว์ปิง'ไว้ในฐานะลูกสะใภ้หรือหลานสะใภ้ของพวกเขา  ตระกูลของพวกเขาก็จะมีอำนาจเพิ่มขึ้น

ในเวลาเพียงชั่วครู่ประกายโลภก็แสดงออกมาผ่านสายตาของตัวแทนตระกูลนับไม่ถ้วน ผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'เห็นเหตุนี้ทั้งหมด แต่ยังคงนิ่งเงียบ แม้ว่า'เย่ว์ปิง'จะชนะ  นางก็ยังไม่ลงมาจากเวทีทันที นางหันไปท้าท้าย'เย่ว์เยี่ยน'

“คู่ต่อสู้คนต่อไปของน้องเจ็ดก็คือพี่สี่  ไหนๆ ข้าก็อยู่ตรงนี้แล้ว ถ้าพี่สี่ยินดี เรามาสู้กันตอนนี้เลยก็ได้  ถ้าพี่สี่เห็นด้วยข้าอยากจะรวมทีมกับพี่สามและเรา ครอบครัวที่สี่อยากจะขอท้าพวกเท่านทั้งคู่ครอบครัวที่หนึ่งและที่สอง  ข้าขอเชิญพี่สี่และพี่ห้ามาสู้ด้วยกันเถอะ”

“ไม่, เราทุกคนไม่โง่หรอกนะ   เราต้องฟังคำชี้แนะของผู้อาวุโสในตระกูลของเรา  ลุงใหญ่กับลุงรองโปรดลงมาสู้กับเราด้วยก็ได้”

เมื่อ'เย่ว์หยาง'พูดประโยชน์นี้  ทุกคนต่างคิดว่าเจ้าเด็กนี่บ้าไปแล้วโดยสิ้นเชิง สู้กับ'เย่ว์เทียน', 'เย่ว์เยี่ยน'และ'เย่ว์ถิง'ก็ยังนับว่าดีแล้ว แต่นี่เขากลับบังอาจท้าสู้กับลุงใหญ่ลุงรองงั้นหรือ? ต้องรู้กันว่าลุงใหญ่'เย่ว์ซาน'และลุงรอง'เย่ว์หลิ่ง'เป็นนักสู้ที่รู้จักกันดีในโลกนี้

'เย่ว์ซาน'เป็นนักสู้ระดับ 6 ขั้นกลาง  ขณะที่'เย่ว์หลิ่ง'เป็นนักสู้ระดับ 6 ขั้นต้น  เจ้าเด็กบ้านี่ต้องการสู้กับพวกเขาโดยลำพังงั้นหรือ? เป็นไปได้ว่าเขามีความแข็งแกร่งระดับ 7 งั้นหรือ? แต่เขาจะเอาชนะนักสู้ระดับ 6 ทั้งสองคนตามลำพังได้อย่างไร

เขาช่างเพื่อฝันจริงๆ ในหมู่ผู้ชมทุกคนรู้สึกว่าเจ้าเด็กนี่วิกลจริตไปแล้ว เมื่อเสวี่ยทันหลางได้ยินเช่นนี้  ถึงกับเบิกนัยน์ตากว้างด้วยความตกใจ เขาคาดว่าเย่ว์หยางคงจะท้า'เย่ว์เทียน'และ'เย่ว์เยี่ยน' แต่ไม่มีทางคิดว่า'เย่ว์หยาง'จะหาญกล้าท้าลุงใหญ่'เย่ว์ซาน'และลุงรอง'เย่ว์หลิ่ง' เจ้าเด็กนี่กล้าหรือว่าบ้ากันแน่? เขาเคยเห็นคนบ้ามาแล้ว  แต่ไม่เคยเห็นคนบ้าอย่างนี้มาก่อน

'เสวี่ยทันหลาง'รู้สึกเหมือนมีแรงกระตุ้นอยู่ในใจเขา  เขาต้องการเข้าไปสู้กับ'เย่ว์หยาง'ด้วยเช่นกัน  เขาต้องการรู้ให้ได้ว่าวิทยายุทธของเจ้าบ้านี่ดีจริงหรือว่าเป็นเพราะสัตว์อสูรของเขาแข็งแกร่ง 'จุนอู๋โหย่ว'และผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'ก็ตกใจอย่างหนัก

พวกเขามองหน้ากันเองอยู่ชั่วขณะก่อนที่จะเผยอยิ้มที่มุมปาก คล้ายจริงๆ เจ้าเด็กนี่ช่างคล้าย'เย่ว์ชิว'บิดาของเขาจริงๆ อารมณ์ของ'เย่ว์ชิว'ก็เป็นแบบนี้  เขาไม่เคยกลัวอะไร เพียงแต่'เย่ว์ชิว'ไม่ได้มีไหวพริบและกะล่อนเหมือนเจ้าเด็กนี่ เหมือนพ่อ เหมือนลูกแน่นอน

พอเห็นเจ้าลูกชายที่ไร้ประโยชน์กลายเป็นคนน่าทึ่งมาก กลายเป็นนักสู้ที่เด็ดเดี่ยวในโลก  บางทีวิญญาณบนสวรรค์ของเย่ว์ชิวคงยิ้มอย่างเป็นสุขแล้วกระมัง เมื่อผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'นึกถึงเรื่องนี้  นัยน์ตาของเขาที่ไม่เคยแสดงออกถึงความกังวลทั้งที่เห็นคนตายมาเป็นร้อยเป็นพันในสนามรบ

เริ่มมีน้ำตาคลอเล็กน้อย เมื่อเขามองดู'เย่ว์หยาง' ก็รู้สึกมีความอุ่นในดวงตามากขึ้น ตอนนี้ สายตาทุกคนมองไปที่'เย่ว์ซาน'และ'เย่ว์หลิ่ง' เผชิญหน้ากับการท้าทายที่เจ้าหลานชายบ้าของพวกเขาท้าทายอยู่ ในฐานะลุงของเขา เขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร? จะปฏิเสธดีไหม? หรือว่าจะยอมรับคำท้า ผู้ชมทุกคนรอคอยคำตอบของคนทั้งสองอย่างแทบไม่ได้หายใจ

 

ที่มา:https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=111