ตอนที่ 95 จดหมายจากบ้านคือสมบัติล้ำค่า

หลังจากรู้ว่านางพญากระหายเลือดเป็นอสูรทองร่างมนุษย์  'เจ้าอ้วนไห่'ถึงกับร้องไห้ไม่ยอมหยุด ตามที่เขาว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเผยความรักที่มีต่อสตรี 'เจ้าอ้วนไห่'ไม่คิดเลยว่าเขาจะถูกทำร้ายจิตใจหนักอย่างนี้ 'เย่ว์หยาง'ปลอบโยนเขา

“ต้าไห่  เจ้ามีสาวงามในโรงเรียนที่หลงรักเจ้าตั้งหลายคนนี่ แต่ละคนก็พร้อมจะตายเพื่อเจ้าได้  เจ้านึกหาวิธีไปรับมือพวกนางจะดีกว่า  อย่าโลภมากต้องการทรัพย์สินของคนอื่นๆ อยู่เลย”

'เจ้าอ้วนไห่'ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

ความจริง ทุกคนรู้ว่าไม่มีใครชอบ'เจ้าอ้วนไห่' ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เขาพูดเกี่ยวกับสาวงามที่โรงเรียนหลงรักเขา เป็นแค่เพียงเรื่องเพ้อฝันในใจเขาเท่านั้น หลังจากแหกปากร้องไห้อยู่พักหนึ่ง จู่ๆ 'เจ้าอ้วนไห่'เกิดอยากจะปกป้องรักครั้งแรกของเขาขึ้นมาทันที เขากำหมัดแน่นและสาบานว่า

"เผ่าพันธุ์ไม่เป็นปัญหา  ถึงมนุษย์กับอสูรจะแตกต่างกัน  แต่ก็ไม่สามารถห้ามความรักที่บริสุทธิ์ที่มีต่อกันได้ในที่สุด"”

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ 'เย่คง'และคนอื่นๆ อุ้มเขาไปด้านหลังต้นโอ๊คหมื่นปีและทุบตีกันสนุกมือ  เหตุผลของเรื่องนี้ก็เพราะว่า'เย่คง'และคนอื่นๆ รู้สึกว่าความคิดจากสมองหมูๆ ของ'เจ้าอ้วนไห่'ทำลายศักดิ์ศรีของเผ่าพันธุ์มนุษย์นั่นเอง

ความรักระหว่าง'เจ้าอ้วนไห่'กับอสูรถูกลิขิตมาว่าเป็นความสัมพันธ์รักที่อาภัพไปแล้ว  จำต้องปล่อยวางเดี๋ยวนี้  แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งกว่า 100 หรือ 1000 เท่า  นางพญากระหายเลือดอาจเหลียวมองเขาอย่างไม่มีเงื่อนไขก็ได้ อย่างรวดเร็ว 'เจ้าอ้วนไห่'พอโดนประเคนมือและเท้า ก็ไม่พูดถึงรักครั้งแรกของตนเองอีกต่อไป

“อย่างนั้น ข้าตัดสินใจแล้วในฐานะลูกพี่ของเจ้า ข้าต้องการทำให้เป็นตัวอย่างสำหรับเจ้าที่เป็นคนติดตาม  ในอนาคต ถ้าข้าต้องทำสัญญากับอสูร  ข้าจะจะทำสัญญากับอสูรสาวสวยที่แข็งแกร่ง  ข้าไม่ต้องการอสูรทองแดงและอสูรเงิน  อย่างน้อยต้องเป็นอสูรทอง  เจ้าวานรเย่คง พวกเจ้าต้องทำตามตัวอย่างของลูกพี่ซะดีๆ”

คำพูดของ'เจ้าอ้วนไห่'ทำให้ทุกคนถึงกับกรอกตาไปมา

'เย่คง'และพี่น้องตระกูลหลี่ตรงไปตรงมายิ่งกว่า ถึงกับยกนิ้วกลางให้  การด่าด้วยนิ้วกลางเช่นนี้พวกเขาเรียนรู้มาจาก'เย่ว์หยาง'  พวกเขารู้สึกว่าการยกนิ้วกลางให้เป็นสุดยอดของการด่าดีกว่าล้านวลีเสียอีก แต่'เจ้าอ้วนไห่'หนังหนาราวกับเกราะเสียอย่าง  แค่นิ้วกลางใช้ไม่ได้ผลกับเขา เขาไม่กล้าพัวพันนางพญากระหายเลือดอีก

เนื่องจากแรงเตะครั้งเดียวของนางส่งผลให้ร่างยักษ์ของเขาปลิวกระเด็นไปได้หลายสิบเมตร แต่เพราะ'เย่ว์หยาง'เป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก  'เจ้าอ้วนไห่'ยังต้องการติดสินบนเขา จึงพูดว่า

“ในฐานะลูกพี่ ข้าได้ปกป้องเจ้ามาหลายวันแล้ว แต่ข้าก็ยังไม่ได้เลี้ยงพวกเจ้าพวกเจ้าสักมื้อเลย  วันนี้ข้าจะเลี้ยงทุกคน, ตามสบายเลยทุกคน เอาเมนูที่ดีที่สุด  เราจะยังไม่ไปโรงเตี๊ยมนักรบที่มีแต่ทหารรับจ้างกระจอกๆ เข้ามากัน เราจะไปที่ร้านอาหารเจินเว่ย หลังจากกินดื่มเต็มที่แล้ว เราจะไปหาร้านสัตว์อสูร เจ้าช่วยข้าหาไข่อสูรทองให้ข้า  ข้าสนใจต้องการอสูรสาวสวย  ก็อย่างที่เจ้าพูด ข้าเป็นลูกพี่  ไม่มีอสูรสาวสวย มันจะดีได้อย่างไร?”

“นี่เจ้าทำตัวเป็นลูกพี่ได้อย่างไร?”

'อี้หนาน'เหนื่อยใจจนอยากตายเพราะเรื่องนี้

“ในฝันของเจ้าใงล่ะ”

'เย่ว์ปิง'ทนเรื่องนี้ต่อไปไม่ได้ ถ้าร้านขายอสูร ขายไข่อสูรทอง   ก็คงมีแต่ที่อ่อนแอที่สุดในโลกกระมัง? อย่าว่าแต่อสูรสาวสวยเลย ถ้า'เจ้าอ้วนไห่'ระบุย้ำไปว่าต้องการจะทำสัญญากับเฉพาะอสูรสาวสวย  บางทีเขาคงจะไม่มีทางได้ทำสัญญาอีกต่อไปเลยก็ได้

นอกจากที่ทำไว้กับแรดเหล็ก อสูรทองแดงระดับ 2 'เย่ว์หยาง'พูดเรียบๆ  เขาไม่ได้พูดกล่าวว่า'เจ้าอ้วนไห่'หมกมุ่นเรื่องผู้หญิง  แต่พูดปลอบโยนเขาแทนว่า

“แรดเหล็ก อสูรทองแดงระดับ 2 ของเจ้า มันก็เป็นตัวเมียอยู่แล้ว ถ้าเจ้าบ่มเพาะมันดีๆ ใครจะรู้? มันอาจจะกลายเป็นแรดสาวแสนสวย อสูรชั้นทองก็ได้  แต่เรื่องนี้ เจ้าต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อให้งานสัมฤทธิ์ผลให้ได้  ที่สำคัญ เจ้าเป็นลูกพี่แน่นอน  ข้าจะช่วยสนับสนุนเจ้า  ข้าเชียร์เจ้าเต็มที่”

หลังจากพูดอย่างนี้

ทั้ง'อี้หนาน'และ'เย่ว์ปิง'แอบปิดปากทันที ยังไม่ต้องพูดถึงความลำบากยากเข็ญในการวิวัฒนาการแรดเหล็ก อสูรทองแดงระดับ 2 เลย  แค่มองดูโครงสร้างร่างกายของแรดแล้ว  มันจะกลายเป็นอสูรสาวแสนสวยได้อย่างไร? เรื่องยากแบบนี้อาจจะยากยิ่งกว่าบ่มเพาะหนูบ้านธรรมดาๆ ให้เป็นสัตว์อสูรชั้นเทพสามารถทำลายได้ทั้งโลกและสวรรค์..

'เย่คง'ต้องการจะบอก'เจ้าอ้วนไห่'ในเรื่องนี้ว่า ถ้าเขาสามารถวิวัฒนาการแรดเหล็กอสูรทองแดงระดับ 2 ให้เป็นอสูรสาวแสนสวยชั้นทองได้  เขาจะยอมแก้ผ้าวิ่งรอบทั้งทวีปมังกรทะยาน

“อา, ทำไมข้าถึงไม่ได้คิดเรื่องนี้นะ?”

'เจ้าอ้วนไห่'แสดงท่าทางเหมือนกับว่าเพิ่งจะได้รับรู้  เขาจับมือ'เย่ว์หยาง'แน่น พลางพูดว่า

“เมื่อข้าได้แรดสาวสวยแล้ว จากนั้นพวกเรา 2 พี่น้องจะได้มีฉายาว่าคู่หูนักฆ่าอสูรสาวแสนสวย”

“ชื่อแบบนี้...”

'เย่ว์หยาง'เกือบจะทุบตี'เจ้าอ้วนไห่'ให้ตายเสียแล้วเพราะคำพูดแบบนี้

“เป็นอะไรไปเหรอ?”

'เจ้าอ้วนไห่'งุนงง เขามองเห็น'เย่ว์หยาง'มีท่าทีแปลกๆ จึงถามดู

“ข้าขอเชิดชูเจ้าเต็มที่เลย, ตกลงตามนั้น, ข้าจะพยายามหาวิธีบ่มเพาะเต็มที่เพื่อให้เจ้าได้แรดสาวแสนสวย และให้กำเนิดคู่หูนักฆ่าอสูรสาวแสนสวย”

'เย่ว์หยาง'หลอกล่อได้สำเร็จ

จนทำให้'อี้หนาน'และ'เย่ว์ปิง'หัวเราะจนน้ำตาเล็ด  'เย่คง'กับพี่น้องตระกูลหลี่ได้แต่กรอกตาไปมา  พวกเขารู้สึกว่า'เจ้าอ้วนไห่'ต้องการบ่มเพาะแรดเหล็กให้เป็นแรดสาวแสนสวย เขาควรจะบ่มเพาะตัวเองให้แรดตัวผู้ยังจะดีเสียกว่า

ระดับความยากในวิธีการแบบนั้นอาจจะต่ำกว่ามากก็เป็นได้ ขณะที่รอ'เจ้าอ้วนไห่' 'เย่คง'และคนอื่นๆ ก็จบภารกิจหัวใจต้นโอ๊ค  หลังจากผ่านไปได้วันหนึ่ง เวลานี้'เย่ว์ปิง'ได้เรียนทักษะหนามไม้และพุ่มหนาม และทักษะขดรากแล้ว

ปัญหาก็มีเพียงความเร็วในการเปิดการใช้งานของนาง ยังช้าไปเล็กน้อย ถ้า'เย่ว์ปิง'ไม่ได้แอบซุ่มโจมตี  อสูรที่เป็นปฏิปักษ์กับนางที่ไม่สามารถบินได้ ก็อาจประสบความตายที่น่าสยดสยอง หลังจากสำเร็จภารกิจหัวใจต้นโอ๊คแล้ว 'เย่คง'และพี่น้องตระกูลหลี่ก็ได้ปรับยกระดับด้วยเช่นกัน มีเพียงแรดเหล็กของ'เจ้าอ้วนไห่'ยังคงเป็นอสูรทองแดงระดับ 2

อย่างไรก็ตาม รังสีเขียวจากหัวใจต้นโอ๊คก็ยังคงส่งผลต่อมัน โครงสร้างของแรดเหล็กใหญ่ขึ้นกว่าเดิม นอของมันดูเหมือนจะงอกยาวขึ้นอีกนิด ทุกคนรู้สึกว่า แม้มันจะเป็นไปไม่ได้ที่หวังจะให้มันกลายเป็นอสูรสาวแสนสวย  แต่คงไม่มีปัญหาที่จะเปลี่ยนมันให้เป็นเครื่องจักรสงครามโดยให้มันจู่โจมศัตรูได้  ถ้ามันได้ยกระดับไปถึงเป็นอสูรทองแดงระดับ 5 หรือสูงกว่า โครงสร้างร่างของมันจะไม่แตกต่างกับอสูรที่ใช้เฉพาะต่อสู้เท่านั้น 'เย่ว์หยาง'รู้สึกว่าแรดขาวของ'เจ้าอ้วนให'จะมีศักยภาพใหญ่ในอนาคต เพราะเป็นมันอสูรพิทักษ์ ถ้าเขาใช้คำพูดของนักสู้ระดับสูงเพื่อแสดงว่า

“ในโลกนี้ไม่มีของขวัญที่ไร้ประโยชน์  ไม่มีสัตว์อสูรที่ไร้ประโยชน์, มีแต่คนที่ไร้ประโยชน์เท่านั้น”

'เย่ว์หยาง'เห็นด้วยกับเรื่องแบบนี้จริงๆ ต้นดอกหนามถูกคนอื่นๆ คิดว่าเป็นแค่สวะ  มันเป็นแค่ขยะยามอยู่ในมือของคนอื่นๆ

อย่างไรก็ตาม เขาสามารถเปลี่ยนมันให้เป็นนางพญาดอกหนามมงกุฎทอง ผู้ที่มีพลังสามารถกำจัดกองทัพปีศาจได้ทั้งหมด  นักรบพฤกษาก็ถูกตัดสินว่าเป็นขยะในหมู่ขยะ  แต่ในเงื้อมมือของเย่ว์ปิง  มันสามารถทำให้คู่ต่อสู้ของนางต้องปวดเศียรเวียนเกล้าได้  แรดขาวของ'เจ้าอ้วนไห่' ถ้าใช้มันดีๆ ก็สามารถเปลี่ยนจากขยะได้เหมือนกัน

เหตุผลที่ทำให้'เจ้าอ้วนไห่'ใช้มันได้ไม่ค่อยดี เพราะเขาต้องการให้มันเป็นพาหนะ  ไม่ใช่เพียงแค่นั้น  เขามองข้ามข้อเท็จจริงที่ว่าแรดเป็นสัตว์อ่อนแอยามเผชิญกับน้ำ  ถ้า'เจ้าอ้วนไห่'สามารถเกาะกุมหาลักษณะพิเศษของแรดเหล็กว่าจะพัฒนาได้อย่างไร เขาจะสามารถใช้ความแข็งแกร่งของมันได้เพิ่มเป็นทวีคูณ หลังจากกลับมาที่สมาคมนักรบ  หัวหน้าหน่วยทหารรับจ้าง 2 นายได้นำศพของนางปีศาจดาบสังหาร, มังกรบิน,และขุนพลปีศาจมาไว้ที่คลังสินค้าตามบัญชาของเจ้าเมือง'โล่วฮัว' พวกเขารอให้'เย่ว์หยาง'กลับมาเพื่อให้ภารกิจของพวกเขาเสร็จสมบูรณ์

“เจ้าเมืองโล่วฮัวได้จ่ายค่าจ้างให้พวกเราไปแล้ว รากและสมุนไพรที่เราได้รับจากสะสางสนามรบได้ส่งให้ท่านเจ้าเมืองไปแล้ว  ทั้งหมดที่เหลือตอนนี้คือ เงิน 600 เหรียญทองและเกราะรบของขุนพลปีศาจอีก 2-3 ชิ้น โปรดตรวจรับด้วยขอรับ ถ้าท่านไม่ว่าอะไรเรายินดีเอาไปขึ้นรางวัลให้  สำหรับศพปีศาจอื่นๆและฮาร์ปีเหล่านั้น  พี่น้องของเราก็ต้องการความดีความชอบด้วย..”

หัวหน้าทหารรับจ้างทั้งสองคนรู้ว่าเป็นการขอที่มากเกินไปหน่อย เพราะมูลค่าของศพเหล่านั้นสูงกว่าราคาที่เย่ว์หยางรับปากว่าจะให้พวกเขาเป็นร้อยเท่า  ศพเหล่านี้มีมูลค่าสูงสำหรับพวกเขา  แต่ไร้ประโยชน์สำหรับพวกนักสู้  แน่นอนว่าพวกเขารวบรวมความกล้าเพื่อจะขอจาก'เย่ว์หยาง' ด้วยหวังอย่างยิ่งว่านักสู้ท่านนี้จะมีใจเมตตา ยอมให้พวกเขาได้ทำให้เหล่าพี่น้องแปลกใจ ที่ขนศพกลับมาได้ทั้งหมด

“พวกท่านทำหน้าที่ลุล่วงเป็นอย่างดี ข้ายอมรับข้อเสนอของพวกท่าน”

ทันทีที่'เย่ว์หยาง'ผงกหัว  เขาให้ทอง 2-3 เหรียญเป็นรางวัลแก่เจ้าหน้าที่ทะเบียนของสมาคมนักรบ

“พวกเราซาบซึ้งความเมตตาของท่าน...”

หัวหน้ากองทหารรับจ้างทั้งสองคน รู้สึกตื้นตันจนลิ้นจุกพูดไม่ออก ขณะที่พวกทหารรับเจ้ากำลังรอข่าวดีอยู่ในที่ห่างออกไป พอเห็นหัวหน้าทีมของตนชูกำปั้นอยู่ไหวๆ เหมือนกับจะบอกว่าพวกเขาทำข้อตกลงได้สำเร็จ

ทำให้ทุกคนออกอาการร่าเริง หลังจากเคลื่อนย้ายซากปีศาจและฮาร์ปีออกไปเพื่อแลกเปลี่ยนรับรางวัลที่สมาคมนักรบ หัวหน้าหน่วยทหารรับจ้างทั้งสองคนได้ขุดเอาผลึกเวทเล็กๆที่ฝังอยู่ในหัวใจของยักษ์เวทมาทำความสะอาดและมอบให้เย่ว์ในสภาพเรียบร้อย

สำหรับทรัพย์สินของนักสู้ พวกเขาไม่กล้าโลภเก็บไว้  'เย่ว์หยาง'ยินยอมด้วยวาจาไปแล้วว่ายอมให้พวกเขาได้ครอบครองซากศพเหล่านั้น นายทะเบียนยิ้มจนแก้มแทบฉีก  เขาไม่เคยเห็นนักสู้ที่ใจดีมาก่อนในชีวิต การประกอบอาชีพของเขาก็คือเป็นนายทะเบียน ไม่จำเป็นต้องมีค่าตอบแทนเพิ่มเติม  ไม่ใช่แต่เพียงแค่นั้น  การได้รับรางวัลจากนักสู้ถือเป็นเกียรติยศสำหรับสมาคมนักรบของพวกเขา

หลังจากรับรางวัลจาก'เย่ว์หยาง'อย่างยินดีแล้ว เขาโค้งคำนับแล้วกล่าวว่า  ถ้าท่านจะยอมอนุญาต ข้าสามารถหาช่างเครื่องหนังที่ดีที่สุดมาให้ท่านได้ทันที และจะประมูลราคาที่ดีที่สุดให้กับท่าน จากผิวมังกร สามารถเอามาทำเกราะหนังมังกรได้เหมือนกับที่พระราชาใช้เลย  หนังและกระดูกเอามาทำอาหารที่ประณีต สำหรับฟันและตาของพวกมันก็เอามาประมูลได้ ขณะที่ขุนพลปีศาจ...

“ข้าจะจัดการขุนพลปีศาจด้วยตัวเอง”

'เย่ว์หยาง'ยิ้มมีเลศนัย

“ข้าจะปล่อยให้ท่านจัดการเรื่องซากมังกรในช่วงไม่กี่วันนี้ ถ้าจัดการได้ดีน่าทึ่ง ข้าจะตบรางวัลให้เจ้าอีก 10 เหรียญทอง”

“ข้าไม่กล้าขอรางวัลมากหรอกขอรับ  มันเป็นเกียรติที่ได้ทำงานให้นักสู้”

นายทะเบียนยินดีอย่างมากและโค้งคำนับเขา จากนั้นรีบวิ่งออกไปตามคน พอเจอศพนางปีศาจดาบสังหาร, มังกร 5 ตัว ขุนพลปีศาจ 5 ตนในโกดัง 'เย่คง'และคนอื่นๆ ถึงกับตะลึง พวกเขาทำอะไรไม่ถูกอยู่ถึงครึ่งค่อนวัน ผ่านไปนาน พวกเขาก็ค่อยรู้สึกตัวจนได้ ทุกคนมองหน้า'เย่ว์หยาง' ตกตะลึงเต็มที่

“ท่านฆ่าพวกนี้ทั้งหมดหรือ?”

พอเห็นว่าทุกคนกลัวจนตัวแข็ง เขารีบโบกมือพัลวันพูดว่า

“ไม่ใช่นะ นี่เป็นฝีมือของเจ้าเมืองโล่วฮัว แต่นางไม่ชอบศพ ชอบแต่ดอกไม้ ดังนั้นนางจึงยกพวกมันให้ข้า ที่สำคัญที่สุด เมื่อนางพญากระหายเลือดกรีดร้อง พวกขุนพลปีศาจและนางปีศาจดาบสังหารที่กำลังต่อสู้กันอยู่ ต่างก็ได้รับบาดเจ็บล้มลงทั้งสองฝ่าย”

'เจ้าอ้วนไห่'ไม่เชื่อเรื่องนี้จริงๆ

เขารู้สึกว่าถ้าการล่อลวงของนางพญากระหายเลือดใช้ได้ผลจริงๆ เสียงของนางจะทรงพลังมากได้อย่างไร? อย่างไรก็ตาม ต่อแต่นี้ 'อี้หนาน'เชื่อและผงกศีรษะยืนยัน

“เจ้าอ้วนไห่! เจ้าเสียเวลาเข้าโรงเรียนไปเปล่าๆ หรือไง?  เสียงกรีดร้องของนางพญากระหายเลือดทรงพลังอย่างมาก สามารถทำร้ายให้บาดเจ็บหนักได้ เสียงกรีดร้องจะแหลมโหยหวน  พลังกรีดร้องจะรุนแรงมาก  เดิมทีนางเป็นจ้าวอสูรทองอยู่แล้ว  เสียงกรีดมรณะจะมีพลังน่ากลัวมากกว่าเสียงกรีดปกติถึง 10 เท่า  ขุนพลปีศาจเหล่านี้ บาดเจ็บอย่างหนักและตายจากเสียงกรีดร้องระดับธรรมดา”

'เย่ว์ปิง' 'เย่คง'และคนอื่นๆ ผงกหัวเห็นด้วย

เพียงแต่'เย่ว์ปิง'และคนอื่นๆ พลาดจุดสังเกตไปอย่างหนึ่งคือ เสียงกรีดร้องสามารถฆ่าขุนพลปีศาจได้ 'เย่ว์หยาง'ไม่ได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร? เพราะพวกเขาไม่เคยสงสัย'เย่ว์หยาง' ในที่สุดพวกเขาจึงลืมข้อสังเกตปลีกย่อยเล็กน้อยนี้

“ข้ากำลังเตรียมจะจัดการกับมังกร  เย่คง ข้าจะปล่อยซากนางปีศาจดาบสังหารให้กับอสูรของเจ้า  แม้ว่าโดยหลักแล้วมันต้องอาศัยการกลืนกินผลึกเวทเพื่อความก้าวหน้า  แต่นางปีศาจดาบสังหารเป็นอสูรทองแดงระดับ 7 ที่แข็งแกร่ง  ซากของมันยังใช้ประโยชน์ได้บ้าง  เจ้าจงใช้มันเป็นอาหารของอสูรของเจ้า  สำหรับเกราะเวทของขุนพลปีศาจ  พวกเจ้าทุกคนเอาไปใช้ได้เลย  ที่สำคัญยิ่งกว่า มันจะเพิ่มความสามารถในการต่อสู้ให้กับทุกคน  ไม่ต้องอาย, อย่างไรก็ตาม ข้ายังต้องการศพของขุนพลปีศาจ”

พอพูดอย่างนี้จบ

'เย่คง'และคนอื่นๆ คิดว่า'เย่ว์หยาง'จะเอาศพขุนพลปีศาจไปแลกรางวัลความสำเร็จที่สมาคมนักรบ  พวกเขาคิดไม่ถึงว่า'เย่ว์หยาง'จะใช้มันเป็นปุ๋ยของต้นดอกหนามของเขา จากนั้น'เย่ว์หยาง'ให้แก่นเวทของยักษ์เวทกับเย่คง และอนุญาตให้เขาจัดสรรให้กับคนอื่นอย่างอิสระ

ขณะที่'เย่ว์ปิง'และพี่(ชาย)'อี้หนาน' ก็ได้รับแก่นพลังเวทของมังกรด้วย 'เย่ว์ปิง'ไม่คิดอะไรมาก นางรับของจากพี่ชายพลางขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำอีก ขณะที่'อี้หนาน'รับไว้อย่างเขินๆ

“นั่นมากเกินไปแล้ว มันน่าละอายที่จะรับไว้”

อย่างไรก็ตาม นางกำศิลาเวทของมังกรสายฟ้าไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ศิลาเวทนี้จะเป็นประโยชน์แก่เพกาซัสน้อยของนางอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้น นางจะปฏิเสธสิ่งที่'เย่ว์หยาง'ให้นางได้อย่างไร?

หลังจากนั้นไม่นาน นายทะเบียนพาคน 2-3 เข้ามาหา'เย่ว์หยาง' บุรุษชรา 2 คนโดดขึ้นมายืนบนซากมังกร  พวกเขาไม่สนใจใครอื่นเลย แม้เมื่อนายทะเบียนจะบอกพวกเขาให้ไปทักทาย'เย่ว์หยาง'ก่อน  ถึงกระนั้นพวกเขาก็ไม่ยอมตอบดีๆ

“เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อทักทายผู้คน ตอนนี้ผิวมังกรยังสดอยู่  ถ้าเราชักช้าคุณภาพมันจะตกลงไป อย่ามากวนใจเรา”

นายทะเบียนชักจะปวดหัว แต่เขารู้จักนิสัยประหลาดๆ ของทั้งสองคนนี้เป็นอย่างดี เขาหันกลับมาแนะนำ'เย่ว์หยาง'ให้รู้จักพ่อค้าอื่นอีก 2-3 คนและผู้จัดการประมูลเนื้อและกระดูก หลังจากทำการเจรจาเสร็จหมดแล้ว จากนั้นนายทะเบียนหยิบจดหมายที่เขียนด้วยลายมือออกมาจากเสื้อของเขา และน้อมให้เย่ว์หยางกล่าวว่า

“จดหมายนี้มาจากบ้านของท่าน เพิ่งจะได้รับมาเมื่อวานนี้ แต่ แต่ข้าไม่รู้จักชื่อของท่าน และชื่อคุณเย่ว์ปิงมาก่อน ก็เลยส่งให้ท่านทันเวลาไม่ได้ อภัยให้ข้าด้วยเถอะ”

“จดหมายของแม่เหรอ?”

แค่ดูจากลายมือ 'เย่ว์ปิง'รู้ได้จากการเห็นแว่บแรกก็รู้ว่ามาจากมารดาของนาง

“เป็นไปได้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นที่บ้านเหรอ?”

'เย่ว์หยาง'สะดุ้งและรีบเปิดจดหมายออกดู และเห็นว่าเป็นจดหมายจากหญิงงามที่ส่งให้ลูกชายและลูกสาวของนาง

นางถามว่า'เย่ว์หยาง'จะหาน้องสาวพบได้อย่างไร  ถ้าเขาพบนางแล้ว จากนั้นเขาควรรีบกลับบ้านทันทีเพื่อทำให้นางหายห่วงหายกังวล นี่เป็นจดหมายจากบ้าน  แม้ว่าจะเป็นเรื่องเรียบง่ายและธรรมดาจากหญิงงาม 'เย่ว์หยาง'ก็ยังรู้สึกอบอุ่นใจและความรักห่วงใยจากจดหมายธรรมดานี้ที่ส่งมาจากบ้าน  เขาสามารถรู้สึกได้ว่าแม่สี่คิดถึงบุตรและธิดาของนางมากเพียงไหน และกังวลห่วงใยมากเพียงไหน...

จดหมายจากบ้านคือสมบัติที่ล้ำค่าจริงๆ บางทีอาจเป็นความรู้สึกยินดีปรีดาที่มีผลมาจากบทกวีของตู้ฝูที่รู้สึกได้เวลานั้น ที่'เย่ว์หยาง'รู้สึกได้ขณะได้รับจดหมายจากแม่สี่ กับคนที่ดูแลเขา กังวลถึงเขา คิดถึงเขา ปรารถนาดีต่อเขายามที่ห่างไกลบ้าน ความรู้สึกแบบนี้ ดีจริง หลังจาก'เย่ว์ปิง'อ่านจดหมายจบ นัยน์ตาของนางแดงเล็กน้อย  นางผงกศีรษะแต่ไม่ได้ร้องไห้ทันที  นางพูดเบาๆ กับ'เย่ว์หยาง'ว่า

“พี่สาม! กลับบ้านกันเถอะ นี่ก็เกือบจะปีใหม่แล้ว เราต้องกลับบ้านไปให้ท่านแม่แปลกใจ!”

กลับบ้านเหรอ? ในที่สุด ตอนนี้เขามีบ้านอบอุ่นให้กลับไปแล้ว ในบ้านหลังน้อย มีแม่สี่ผู้อ่อนโยนเหมือนสายน้ำและน้องตัวน้อยรอให้เขากลับไป จะมีอะไรสำคัญกว่าการได้กลับไปรวมกับสมาชิกครอบครัวที่้บ้านเล่า?

นอกจากนี้ นี่ก็ใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว หญิงงามคงจะต้องกลับไปที่ปราสาทตระกูลเย่ว์เพื่อเคารพผู้อาวุโสของนาง ไม่มี'เย่ว์หยาง'และ'เย่ว์ปิง'อยู่ข้างๆ นางจะถูกคนอื่นๆ รังแกแน่นอน เขาจะต้องไปพร้อมกับนางและสนับสนุนนางให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาจะได้ช่วยให้นางได้ระบายความไม่พอใจ  เขาสามารถมาฝึกฝนที่หอทงเทียนอีกเมื่อไหร่ก็ได้

หลังจากปีใหม่ เขาสามารถเหยียบย่ำเจ้าพวกอัจฉริยะจากครอบสาขาต่างๆและกู้ศักดิ์ศรีคืนมาให้แม่สี่  เขาจะทวงความยุติธรรมคืนมาให้แม่สี่ที่ยอมโดนขับไล่ออกจากปราสาทตระกูลเย่ว์เพื่อปกป้องเจ้าเด็กที่น่าสงสาร

นอกจากนี้เขายังค้นไม่พบความจริงที่อยู่เบื้องหลังการยกเลิกการหมั้นระหว่างเจ้าเด็กที่น่าสงสารผู้โดดน้ำตายและคุณหนูตระกูลเสวี่ย เมื่อเขากลับมาหอทงเทียนอีกครั้ง   ก็ยังไม่สายเกินไปที่เขาจะฝึกฝนต่อ พอคิดถึงเรื่องหญิงงามใช้ทรัพย์สินของนางทั้งหมด แม้แต่เครื่องแต่งตัวของนางเพื่อใช้ซื้อยาปลุกสัตว์อสูร ทำให้นางต้องใช้ปิ่นปักผมเครื่องประดับที่ทำจากไม้ทั้งหมด  เขาทำอะไรไม่ได้   ได้แต่สัมผัสถึงความรักฉันท์มารดาที่นางแสดงออกมา แม่สี่, จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะคนอย่างแม่สี่คนที่สองในโลกนี้ได้?

 

 

ที่มา:https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=95