ตอนที่ 3 เทพธิดา = แมลง
" ห้องนี้เรียกว่าห้องทองคำขาวได้เลยนะเนี่ย "”
(มาโกโตะ)
ผมรู้สึกประหลาดใจจนเหมือนกำลังถูกครอบงำผมคิดว่าผมจะถูกส่งมายังห้องที่เต็มไปด้วยดวงดาวบนท้องฟ้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมถูกส่งมาที่ห้องที่มีแสงสีขาวสว่างไสวซึ่งไม่ดีต่อตาของผมเอาซะเลย
" โอ้ เธอมาถึงแล้วงั้นรึ? "”
(เทพธิดา)
น้ำเสียงที่เธอใช้ ช่างเหมาะกับน้ำเสียงของเทพธิดา
" พลังของชายเฒ่าสึคุโยมิดูเหมือนจะอ่อนแอลงมากสินะ หือ อาศัยอยู่ในโลกที่แสนป่าเถื่อนแบบนั้น มันก็ช่วยไม่ได้นั้นหล่ะนะ "”
(เทพธิดา)
เสียงที่ดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง ช่างเหมือนกับเทพธิดา
" อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่ได้เจอกันมานานแต่กลับลืมรสนิยมของเรา แล้วตัดสินใจพาตัวเลือกที่เป็นเพศชายมาเนี่ยนะ แบบนี้ก็แน่นอนแล้วว่าเขาถึงวัยชราแล้ว อะฮ่ะๆๆๆๆๆฮ่าาา"”
(เทพธิดา)
เสียงที่ดังขึ้นอีกเป็นครั้งที่สาม ทะ..เทพธิดา? น่าจะเทพธิดาจริงๆนั้นแหละ
" ในจำนวนนั้นมีเด็กผู้หญิงสองคนที่ตรงรสนิยมของเราพอดีด้วย ตาเฒ่านั้นน่าจะเลือกคนใดคนหนึ่งในสองคนนั้นมากกว่านะ เฮ้ออ นี่ถ้าฉันไม่ได้เตรียมแผนสำรองไว้ละก็ ใครจะรู้หล่ะว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง "”
(เทพธิดา)
เสียงที่ดังขึ้นเป็นครั้งที่สี่ นะ..นี่คือ ทะ..ทะ..เทพ..เทพธิดา?
" เอาหล่ะ ใจเย็น ใจเย็นก่อน เจ้าชื่อ มิซุมิ ใช่ไหม? เจ้าถูกเรียกมายังโลกใบนี้ด้วยสนธิสัญญาที่พ่อและแม่ของเจ้าได้ทำไว้กับเรา แต่ว่า... "”
(เทพธิดา)
เสียงที่ดังเป็นครั้งที่ห้า นี่คงจะเป็นมุขตลกสินะ? มุขตลกที่มีไว้หัวเราะ ต้องใช้สิ ท่านเทพ เป็นมุขตลกที่เยี่ยมยอดมาก
" ก็อย่างที่เจ้าเห็น ขณะที่เราไม่ได้เฝ้ามองโลกของเรา สมดุลบนโลกของแต่ละเผ่าก็ได้สั่นครอน เผ่าพันธุ์มหนุษย์*กำลังถึงขั้นวิกฤษ ส่วนเผ่าพันธุ์ปีศาจกับวิญญาณต่างก็ทำอะไรตามใจชอบ เจ้าเข้าใจสินะ? "”
(เทพธิดา)
[ในโลกใบใหม่เผ่ามนุษย์ (human) จะถูกเรียกว่า hyuman ครับ ผมเลยจงใจใส่ ห เข้าไปด้วย จริงๆก็อ่านว่า มะ-หนุด นั้นแหละครับ แต่ผมคิดว่าใส่ ห เข้าไป น่าจะตรงกับ hyuman มากที่สุดแล้ว หรือถ้าอยากให้เปลี่ยนเป็นแบบไหน ก็บอกได้ครับ]
เธอพูดว่าไงนะ ขณะที่ไม่ได้เฝ้ามองงั้นเหรอ?
" ดังนั้น ฉันเลยจำเรื่องสนธิสัญญานั้นได้ แต่หลังจากหลับไปงีบหนึ่ง... เราหมายถึง ในชั่วพริบตาพวกเขาก็มีผู้สืบสายเลือดซะแล้ว เราก็เลยคิดที่จะเรียกตัวพวกเขามาและให้พวกเขาช่วย เข้าใจใช่ไหม? "”
(เทพธิดา)
ยัยบ้านี้ เมื่อกี้เธอพูดออกมาได้เต็มปากเลยสินะว่า หลับไปงีบหนึ่ง
" อะฮ่ะๆๆๆๆๆ!! เจ้า เจ้าเป็นบุตรของสองคนนั้นจริงๆงั้นเหรอ? เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวก่อนนะ โอ้น้องสาวคนโตกับน้องสาวคนเล็กของเจ้าดูดีมากเลย อ่าา แต่มันเป็นไปไม่ได้แล้วสินะ ขอเราตรวจสายเลือดของเจ้าก่อน "”
(เทพธิดา)
ทะ..ท่าน'สึคุโยมิ' นะ..นี่มันมากเกินไปสำหรับผม
" อ่า ดูเหมือนเลือดของเจ้าจะเชื่อมถึงกันนะ แต่เจ้านั้นอัปลักษณ์ใช่ไหม~? ในรูปรวมครอบครัว ไม่สิ ในทุกๆที่ที่เจ้าไป เจ้ามันก็คงเป็นได้แค่ลูกเป็ดอัปลักษณ์! ไม่มีแม้แต่ความเป็นหงส์ เจ้ามันน่ารังเกียจ ใช่ไหม~? "”
(เทพธิดา)
เฮ้ ผมจะไม่ทนอีกต่อไปแล้วนะ
" การมอบพลังให้กับเจ้ามันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เราขอโทษก็แล้วกัน แต่ช่วยหายไปโผล่ที่ไหนสักแห่งบนพื้นดินซักทีได้ไหม ตัวตนของเจ้ามันน่าขยะแขยงจะตายอยู่แล้ว "”
(แมลง)
ตัวอย่างเช่น ถ้ามีแมลงมีพิษที่มีชื่อว่าเทพธิดา ซึ่งแม้แต่สิงโตก็วิ่งหนีแล้วละก็ แม้อย่างนั้นเจ้าสิ่งนั้นมันก็คงยังจะดีกว่าเจ้าสิ่งนี้เยอะ ถ้าให้ผมเลือกระหว่างสองสิ่ง ผมคงจะเลือกเป็นเพื่อนสนิทกับแมลงมีพิษธรรมดามากกว่าแมลงมีพิษชื่อเทพธิดาตัวนี้มันอาจจะเกิดจากความโกรธเกลี้ยวของผม
แต่ว่าความคิดของผมมันว่างเปล่ามาก ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าผมมีตัวตนแบบนี้ซ่อนอยู่ในตัวด้วยอย่างน้อยที่สุด สำหรับเจ้าสิ่งนี้ที่มันลากคอคนจากอีกโลกหนึ่งมา แล้วพยายามให้พวกเขาทำในสิ่งที่เธอต้องการ คำพูดที่เธอพูด มันคือสิ่งที่ควรจะพูดอย่างงั้นเหรอ?!มันมากเกินไปแล้ว
ถ้าหากผู้บริหารของโลกเป็นแบบนี้หล่ะก็ เด็กสาวมัธยมปลายที่เอาแต่สนใจในแฟร์ชั่นเพียงอย่างเดียวยังมีทัศนคติที่ดีกว่าเจ้าสิ่งนี้เลย
"??"”
นี่มันแย่มาก แม้แต่จะพูดตอบโต้กลับยังทำไม่ได้ ถ้อยคำมันไม่ยอมออกมาจะว่ายังไงดีหล่ะ มันเหมือนกับว่าปากของผมมันแค่ขยับขึ้นลงแค่นั้น
" เจ้าจะทำอะไร? เจ้าหน่ะไม่จำเป็นพูดต้องตอบโต้กับบุคคลอื่นได้ภายในโลกนี้หรอก ในโลกนี้น่ะเราเป็นเทพเพียงองค์เดียว เทพที่บริสุทธิ์ เจ้าเข้าใจสินะ? สำหรับเจ้าที่มาอยู่ในห้องห้องเดียวกับเราก็นับว่าบาปแล้ว ถ้าหากเราท้องขึ้นมาเจ้าจะหาอะไรมาทดแทนได้?"”
(แมลง)
ยะ..ยัยบ้านี่คือเทพธิดา? เทพขั้นแรร์เลยนะเนี่ยในเกมส์จีบสาว ผู้หญิงที่มีความระดับความซึน 100% ยังน่าหลงใหลมากกว่าเจ้าแมลงนี่ซะอีก มากกว่า มากกว่า มากกว่ามากๆๆๆๆ!
นี่เป็นเรื่องที่สำคัญมากๆ ด้วยพลังทั้งหมดที่ผมมี ผมพูดคำขอร้องออกไปถึงสองครั้งผมไม่ต้องการ ผมไม่ต้องการ ที่จะไปอาศัยในโลกที่ถูกควบคุมดูแลด้วยเทพธิดาพรรค์นี้ มันต้องเป็นโลกที่ไม่ปกติแน่ๆ ไม่มีทางเลยที่ผมอยากจะไป
ท่าน'สึคุ' ได้โปรด ช่วยผมด้วย การจะไปยังโลกใบใหม่ มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผมอีกแล้ว!!
" เอาหล่ะ ตามกฎระเบียบแล้ว เหมือนจะบอกว่าเจ้าสามารถถูกเคลื่อนย้ายได้เพียงครั้งเดียว แต่ในเมื่อมันถูกทำให้เสร็จสิ้นไปแล้ว เราเองก็ปราถนาจะให้เจ้าได้ออกเสียงอย่างน้อยสักครั้งเหมือนกัน "”
(แมลง)
" ธะ..เธอ! เรียกผมมาที่นี่เพราะปัญหาที่เกิดจากตัวเธอเองแท้ๆ อย่ามาพูดแบบนั้นกับผมหน่อยเลย! "”
(มาโกโตะ)
" อุหว๊าาา ช่างป่าเถื่อน! พอเจ้าพูดได้ เจ้าก็พูดกับเราแบบนี้? แม้แต่เสียงของเจ้าก็ไม่งดงามเอาซะเลย เราไม่สนใจอีกแล้วที่จะให้เจ้ามาช่วยเหลือเรา "”
(แมลง)
" อะไรนะ?! "”
(มาโกโตะ)
" เราได้เตรียมเหล่าวีรบุรุษที่เหมาะสมกับโลกของเราเอาไว้แล้ว เจ้าหน่ะแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว อาศัยในโลกของเราแบบเงียบๆ แล้วอย่าสร้างปัญหาให้กับมันหล่ะ ได้ยินไหม? จริงๆเลย การเตรียมประกันล่วงหน้านี่เป็นสิ่งที่ถูกต้องจริงๆ "”
(แมลง)
เพียงพอก็บ้าแล้ววว!!!
นั้นมันตรรกะอะไรกันเนี่ย?!
ตัวผมเองกว่าจะตัดสินใจที่จะมายังโลกใบนี้ได้!เพราะท่าน'สึคุโยมิ' ท่านเทพทั้งหลาย รวมไปถึงผู้คนรอบตัวด้วยสิ่งเหล่านั้น ผมเลยเตรียมใจให้พร้อมในรูปแบบของตัวผมเอง ผมได้สละโลกใบเดิมของผม เพื่อที่จะมายังโลกใบใหม่นี้ แต่ผมกลับถูกปฏิบัติแบบนี้เนี่ยนะ!
" อ่าห์~ เรากำลังหาพื้นที่ที่เหมาะสมในการโยนเจ้าออกไป โอเคไหม~? ดูเหมือนว่า แม้เจ้าจะล่วงจากความสูงระดับนี้เจ้าก็คงจะไม่ตาย อ่าห์~ ผู้คนจากโลกทางนั้นนี่ช่างหัวดื้อซะจริงๆ หือ? เรานี่ช็อคไปเลย "”
(แมลง)
ผมมาถึงที่นี่ได้เพียงไม่กี่นาที แต่กลับพูดคำเหล่านี้ด้วยความเห็นแก่ตัวออกมาได้ยังไง ถ้าหากผมตายแล้วมีคนมาสอบสวนหาสาเหตุหล่ะก็ ผมจะเรียกเจ้าสิ่งนี้เป็นผู้ต้องสงสัยสิ่งแรกด้วยความรู้สึกเคียดแค้นเลยคอยดู!
ในตอนแรกสุด มันไม่มีเหตุผลเลยที่ผมจะได้รับการปฏิบัติที่ดีมากขนาดนี้! ใช่ไหม?!
" แล้วก็นะ เราจะบอกเจ้าไว้อย่างหนึ่ง ตกลงไหม? อย่าได้พยายามแพร่กระจายเมล็ดเน่าเหม็นในตัวเจ้าไปยังผู้อาศัยในโลกของเราเด็ดขาด การแต่งงานก็ด้วย ไม่อย่างนั้นโลกใบนี้คงจะกลายเป็นโลกที่สกปรกและโสมนน่าดู "”
(แมลง)
ไม่เป็นไร ผมเบื่อที่จะรับฟังอะไรก็ตามเข้ามาในหูผมแล้ว นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยตอนที่อาจารย์ประจำสำนักหรือรุ่นพี่ในชมรม มอบหมายให้ผมไปทำงานมากมายที่แถบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้เสร็จ
แต่ยังไงมันก็ยังดีกว่าสถานการณ์ในปัจจุบันของผมมากมีเหตุการณ์นั้นด้วยสินะ ที่ทำให้ผมเกือบเป็นโรคกลัวอะไรบางอย่าง แล้วก็ตอนนั้นด้วย! ตอนนู้นอีกเช่นกัน!ไม่ใช่สินี่มันแย่มาก ผมเกือบจะหนีออกจากความเป็นจริงไปซะแล้วแต่ความเป็นจริงที่ผมอยู่ ณ ตอนนี้ คือความเป็นจริงที่น่าสิ้นหวังมากโลกที่ผมจำเป็นต้องไปไม่ว่าด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม
แล้วตอนนี้ผมก็ยังยืนยันได้อีกว่า ผู้ปกครองโลกใบนี้คือเทพธิดาที่มีความผิดปกติทางจิต มันเป็นสถานการณ์ที่น่าตื่นตระหนกมาก
" อ่าห์ จริงด้วยสิ ตอนที่เราบอกจะไม่มอบพลังบางอย่างกับเจ้านะ เราไม่ได้พูดเล่นหรอกนะ แต่อย่างน้อยเราก็ควรจะมอบพลัง 'หยั่งรู้' ให้กับเจ้า มันไม่มีทางเลือกอื่น เพราะเราจำเป็นต้องมอบสิ่งนี้ให้กับเจ้า เพื่ออนาคตหน่ะนะ "”
(แมลง)
ด้วยเหตุผลบางอย่างแมลงนี้กลับตอบรับเงื่อนไขด้วยตัวเอง ให้ตายเถอะ อย่ามาเล่นตลกกับผมหน่อยเลย แต่เหมือนกับว่า มันเป็นเรื่องปกติอย่างงั้นเหรอ ที่เทพจะมีความหยิ่งยโสถึงขั้นนี้? ท่าน'สึคุ'แปลกไปจากเทพตนอื่น หรือเจ้าสิ่งนี้กันแน่ที่แปลกกว่าเทพตนอื่นๆ
ผมหล่ะอยากจะซดน้ำชาจริงๆ เพื่อสุขภาพจิตที่ดีต่อตัวผมเอง
" เฮ้ คุณมิซุมิ ยังฟังอยู่รึเปล่า? "”
(แมลง)
ในที่สุด ชื่อของผมก็มีคำว่า 'คุณ' นำหน้าสักที มันก็ยังดีกว่า 'สิ่งนี้' หรือ 'สิ่งนั้น' จริงไหม?ทุกๆคนครับ ผมคือ ลูกชายคนโตของตระกูล มิซุมิ และชื่อของผมคือ มาโกโตะ มิซุมิ
" มีอะไรรึ? "”
(มาโกโตะ)
ผมไม่รู้สึกอยากจะพูดสุภาพกับผู้หญิงคนนี้เลย ยังไงมันก็คงได้รับการให้อภัย เพราะในมุมมองของคนอื่นๆ ฝ่ายที่ถูกหน่ะคือผมต่างหาก
" เราได้ทำให้เจ้า สามารถพูดคุยกับเผ่าพันธุ์ปีศาจ รวมไปถึงเหล่ามาโมโนะ(สัตว์ประหลาด) เพื่อที่เจ้าจะได้รับการ 'หยั่งรู้' ถึงความหมายในสิ่งที่เผ่าพันธุ์เหล่านั้นพูดออกมา ฉะนั้นก็พยายามเข้าหล่ะ แล้วไปสร้างมิตรสหายกับพวกก็อปลินหรือไม่ก็พวกออร์คก็แล้วกัน ตกลงไหม? แต่ห้ามไปยุ่งกับเผ่าพันธุ์อื่นเด็ดขาดนะ ตกลงไหม? เอาหล่ะ ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไปจากที่นี่ได้แล้ว "”
(แมลง)
" วิธีการพูดของเธอนี่มัน.... วะ? ว๊ากกกกกกก?! "”
(มาโกโตะ)
" อ่าห์~?! แม้แต่น้ำเสียงของเจ้าตอนกำลังตะโกนก็ไม่งดงามเอาซะเลย! นิมป์(นางไม้)! ทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมภายในห้องนี้ซะ! ถ้าหากเชื้อโรคมันแพร่กระจายละก็ เราคงทนไม่ไหวแน่ "”
(แมลง)
อยู่ดีๆผมก็รู้สึกได้ถึงการร่วงหล่นคำพูดสุดท้ายที่ผมได้ยินนั้น คิดว่าผมเป็นร่างอวตารของปีศาจหรือยังไง?!แม้แต่พวกเชื้อโรคเองก็ยังพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ให้ถึงที่สุด รู้ไหม?!อย่างน้อย ถ้าหล่อนพูดว่า
" อ่าห์ เราขอโทษ จริงๆแล้วเรารู้สึกตกหลุมรักเจ้าตั้งแต่แรกพบ เพราะว่าเราจำเป็นต้องแสดงให้เห็นว่าตัวเรานั้นเป็นเทพ เราจึงจำเป็นต้องทำตัวรุนแรงกับเจ้า เราขอโทษจริงๆ "
" อ่าห์ ท่านพ่อ ทำไมท่านถึงมอบหมายให้ข้าทำการต้อนรับที่โหดร้ายแบบนี้ ทำไมถึงต้องพิสูจน์เขาด้วยวิธีนี้ "”
ใช่แล้ว พูดแบบนั้น แล้วก็ถ้าร้องไห้ขณะที่พูดด้วย บางทีผมอาจจะให้อภัยเธอเล็กน้อยก็ได้ไม่สิ มันเป็นไปไม่ได้หรอกน้ำเสียงของเธอก็บ่งบอกทุกอย่างแล้ว มันเป็นการแสดงที่ดูเป็นธรรมชาติมาก ใช่แล้วไอ่เทพธิดางี่เง่านั้นนนนนน!!!!
ผมจะไม่เรียกยัยนั้นว่าเทพธิดาอีกแล้ว!บ้าที่สุด!!!!!!!!
ใกล้กับวิสัยทัศน์ของผม เป็นพื้นที่ที่มืดสนิท ยิ่งไปกว่านั้น มันหนาวมาก!!
" อุ๊หวาาา?! "”
สิ่งที่ปรากฎขึ้นบนดวงตาของผมคือพื้นดินรกร้างที่ไม่มีอะไรเลยลมหนาวเย็นยามค่ำคืนที่คอยกระทบกับตัวของผมตาของผมที่ถูกลมเย็นยะเยือกเบิกกว้างออกและหลั่งน้ำตาแต่มันไม่ใช่น้ำตาที่ให้ความรู้สึกต่อสถานการณ์หรอกนะจากห้องแวววาว สู่ท้องฟ้าอันมืดมนยามค่ำคืน
ฮ่าฮ่าฮ่า!
ยัยเทพธิดาบ้านั้น ปล่อยผมตกลงมาจริงๆด้วยแฮะ~ผมอยู่ในระดับความสูงที่สามารถบ่งบอกได้ว่าข้างล่างนั้นคือดินแดนรกร้างไม่ก็แห้งแล้ง ถ้าหากมันสว่างละก็ ผมคงจ้องมองมันเหมือนกับภาพที่ถูกถ่ายในยุคที่ทันสมัยแต่ว่านะ ความสูงในระดับที่ผมร่วงลงมาเนี่ย เทียบได้กับความสูงของตึกที่สูงมากจนไม่น่าเชื่อเลยหล่ะ
ไม่ว่าผมจะคิดยังไง ผมก็คงต้องตายอย่างนั้นสินะ?
มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะไม่ตายจากความสูงระดับนี้มีคนบอกว่า การเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งนั้นยากลำบากแต่ผมคงจะแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กๆเป็นแน่!
นี่ผมกำลังเล่นมุขอยู่อย่างงั้นเหรอ?
ผมไม่จำเป็นต้องไปคิดถึงมันเลย ระดับของผมในกลุ่มวิชาความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์คือระดับที่สอง ผมเป็นทั้งสื่อกลาง และคนแก้ไขปัญหา รวมไปถึงคอยช่วยเหลือผู้นำ เป็นสิ่งที่ดีจริงๆผมในบางครั้ง พยายามที่จะเป็นนักแสดงตลก แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ การเล่นมุขนั้นก็เป็นทักษะในตัวมันเองอยู่แล้ว
ถ้าหากว่ามีเวทย์มนต์ มันก็ต้องมีทักษะติดมาด้วยอย่างนั้นสินะ แต่แย่หน่อย ที่ผมคิดว่าผมไม่มีสิ่งเหล่านั้นเลยไม่ดีแน่แล้วจะทำยังไงดี? ยอมรับในสิ่งที่แมลงอาบยาบ้าบอนั่นพูด แล้วก็ตาย? ตรงนี้เนี่ยนะ?
หนทาง! มันต้องมีหนทางสักอย่างสิ!ผมตรวจสอบรอบๆตัวของผมท้องฟ้าพื้นดินที่เหมือนกับดินแดนรกร้างแห้งแล้ง หรือนั้นก็คือสิ่งที่ผมคิดจุดจบเป็นอย่างที่คิด นี่มันไม่ดีแน่!
คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ ขอบคุณที่ให้กำเนิดผมมาในโลกใบเดิมของผมการที่ไม่ได้เกิดมา แล้วอาศัยอยู่ในการดูแลของเทพธิดาพรรค์นั้น ผมรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เทพธิดาตนนั้นไม่มีทางจะเป็นการคุ้มครองอันศักดิ์สิทธิ์ มิหนำซ้ำอาจจะสาบแช่งผมที่กำเนิดมาด้วยก็ได้
'ยูกิ' แล้วก็ 'ริน' ด้วยการที่ผมมายังโลกใบนี้แล้ว หมายความว่าพวกเธอทั้งสองคนจะไม่เจออันตรายใดๆถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ช่วงเวลา 10 ปีก็ตาม ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้อยู่ร่วมกันกับ....อ่าห์
ผมเผลอกัดลิ้นตัวเองผมไม่สามารถจบคำบอกลาของผมได้ แม้ว่านี้จะเป็นจุดจบของผมอย่างงั้นเหรอ บางทีด้วยเรื่องนี้ ผมอาจจะมีพรสวรรค์ในเรื่องขบขันขึ้นมาบ้างแล้วก็ได้นั้นสินะ อย่างน้อยที่สุด ผมก็ควรจะปิดตาของผมลงผมภาวนาว่าผมจะไม่เจ็บปวดเพื่อทุกๆคนที่ได้ร่วมกันอ่าน Tsuki ha Michibiku Isekai Douchuu…
" ....โตะ! ท่านมาโกโตะ? ท่านมาโกโตะ! "
" ท่านสึคุโยมิ ดูเหมือนว่าผมจะเริ่มได้ยินเสียงของท่านผ่านเข้ามาแล้ว ผมสงสัยเหลือเกิน ว่าทำไมท่านถึงไม่เป็นเทพที่ดูแลโลกใบนี้ มันเป็นสิ่งที่น่าผิดหวังจริงๆนะครับ "”
(มาโกโตะ)
" ตั้งสติ ได้โปรดตั้งสติก่อน! เจ้าได้ยินเสียงของข้าใช่ไหม?! "”
(สึคุโยมิ)
หา ตัวจริงอย่างงั้นเหรอ?!
แต่ไม่ใช่ว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้วเหรอ ที่จะติดต่อมาหาผมในโลกใบใหม่นี้
" นั้นมันแย่มาก ข้าได้ยินบทสนทนาทั้งหมดแล้วหล่ะ ข้าต้องขอโทษด้วย ข้าขอโทษแทนพวกเราทั้งสองคน ข้าไม่คิดเลยว่าหล่อนจะทำอะไรที่บุ่มบ่ามแบบนี้ "
" ท่านสึคุโยมิ! ผมอยากจะเจอท่านเหลือเกิน! "”
โดยเหตุผลบางอย่าง ทำให้ผมพูดเร็วมาก แต่ก็ช่างมันเถอะ
" มันเป็นเรื่องจริง ที่ว่าท่านมาโกโตะจะไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่เพียงน้อยนิด แต่มันก็ยังไม่ใช่สิ่งที่สมควรทำอยู่ดีนั้นแหละ! "”
(สึคุโยมิ)
" ยังไงก็ตาม เจ้าโอเครึเปล่า? ลองพยายามทรงตัวดูสิ "”
(สึคุโยมิ)
มันยังเหลือระยะทางอีกเล็กน้อย ก่อนที่ตัวผมจะกระทบลงกับพื้นดิน หรือว่านี่จะเป็นผลข้างเคียงจากปรากฎการณ์โคมไฟหมุนจากภาพซ้ำซ้อนขณะร่วงหล่น เลยทำให้ผมรู้สึกว่า เวลามันยาวนานขึ้น?
" เจ้าจะได้รับแรงกระแทก ในระดับที่เหมือนกับตกลงมาบนพรมจากชั้นสอง แต่เจ้าจะไม่ได้รับบาดเจ็บอย่างแน่นอน "”
(สึคุโยมิ)
" ว้าว "”
(มาโกโตะ)
ผมดูผิดมนุษย์มากกว่าที่ตัวผมเองคิดซะอีก นี่มันสุดยอดมาก ผมนำความผิดปกติจากโลกใบนู้นมายังโลกใบนี้มากแค่ไหนกันนะ?
" ท่านมาโกโตะหน่ะ ฝึกซ้อมอย่างหนักในโลกใบนั้นอยู่ตลอดเวลานี่นา ปกติแล้วคงจะได้รับแรงกระแทกในระดับเดียวกับการไม่มีพรมลองรับนั่นแหละ "”
(สึคุโยมิ)
" การฝึกฝนของผม ทำให้ตัวผมเหมือนกับร่วงลงมาที่พรมงั้นเหรอเนี่ย? น่าแปลกดีนะครับ ที่มันส่งผลมาแบบนี้ "”
(มาโกโตะ)
ไม่คิดเลยว่าฝึกฝนแค่นั้น ก็ทำให้ร่างกายของผมมีประสิทธิภาพที่ต่างจากเดิม
" แต่ว่า การร่วงหล่นจากระดับความสูงขนาดนี้ มันก็คงจะน่ากลัวอยู่ดีสำหรับเจ้า ข้าจะพยายามทำอะไรสักอย่างก็แล้วกัน เจ้าทำใจให้สบายเถอะ แต่ขณะเดียวกัน ข้าก็มีเรื่องที่อยากจะบอกเจ้า "”
(สึคุโยมิ)
ดูเหมือนว่าท่าน'สึคุ' จะดูลำบากมากกับการจะพูดอะไรบางอย่างที่เขาจะพูด พอคิดถึงเรื่องนี้แล้ว....
" อืม ไม่ใช่ว่าท่านไม่สามารถติดต่อกับผมได้อีกแล้ว เหรอครับ? "”
(มาโกโตะ)
" อ่า ต้องขอบคุณความพยายามนั่นหล่ะนะ เพราะข้าต้องใช้พลังไปมากพอดูเลย ข้าน่าจะจำเป็นต้องหลับไปอีกซักหนึ่งร้อยปีหรือมากกว่านั้น "”
(สึคุโยมิ)
" หา?! "”
(มาโกโตะ)
ผมเผลอหลุดปากออกมาโดยไม่ทันคิด แต่ว่านั้นเป็นปัญหามากเลยไม่ใช่เหรอน่ะ! ทำทั้งหมดนั้นเพื่อพยายามที่จะช่วยเหลือมนุษย์เพียงคนเดียวอย่างผม นี่แหละ นี่แหละคือสิ่งที่เทพควรจะทำผมทำไปเพื่อความสะดวกสบายของผม แต่ผมก็คงจะไม่ปฏิเสธสถานการณ์ในตอนนี้หรอกที่ผมต้องคอยพึ่งพาท่านคำกล่าวของท่านสึคุไม่ได้เป็นคำโกหก
รอบๆร่างกายผมที่กำลังจะตกลงสู่พื้นดิน ถูกล้อมไปด้วยแสงสีขาว และดูเหมือนว่าความเร็วในการร่วงหล่นจะลดลงไปแล้ว
" ยังไงก็เถอะ ดูเหมือนว่าในระหว่างที่รอเทพธิดามารับตัวเจ้าหน่ะ ใช้เวลามากพอดูเลยใช่ไหมหล่ะ? "”
(สึคุโยมิ)
" ใช่ครับ "”
(มาโกโตะ)
" ยัยผู้หญิงคนนั้นทำมันลงไปแล้ว ใช้หลักความจริงที่ว่าทั้งสองโลกกำลังเชื่อมถึงกันอยู่ หล่อนดึงคนอื่นอีกสองคนที่อยู่ในโลกเดิมของเจ้ามายังโลกใบนี้ด้วย! "”
(สึคุโยมิ)
ขะ..เขาพูดว่าอะไรนะ?!
นั้นมันลักพาตัวแล้วไม่ใช่เหรอน่ะ?!
ยังไงก็มีชื่อของเทพธิดาอยู่ การทำอะไรแบบนี้มันยังโอเคอยู่อีกเหรอ?!
" เด๋ว เด๋วก่อนนะ! หรือว่าคนที่ถูกพาตัวมา?! "”
(มาโกโตะ)
สิ่งที่แล่นเข้ามาในหัวผมเป็นอันดับแรกก็คือญาติของผม
" ไม่ใช่ญาติของท่านมาโกโตะหรอก แต่ว่าหนึ่งในนั้นก็ใกล้เคียงทีเดียว ในระหว่างการเคลื่อนย้าย หล่อนแทรกแซงได้อย่าแนบเนียนมาก คนๆนั้นน่าจะเป็นคนที่เจ้ารู้จัก ข้าต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้หล่อนแทรกแซงได้ มันเป็นความประมาทของข้าเอง "”
(สึคุโยมิ)
นี่ไม่เกี่ยวข้องกับความประมาทแล้วครับผมไม่รู้เกี่ยวกับกฎของเหล่าเทพหรอก แต่ว่าดูจากความกระวนกระวายของท่าน'สึคุโยมิ'แล้ว 'เทพธิดา'ของโลกใบนี้คงกำลังในสิ่งที่สวนทางกับกฎเหล่านั้นอย่างแน่นอน
" อีกไม่นานข้าก็คงจะฝืนร่างกายไม่ไหว แล้วก็หลับในที่สุด ในช่วงเวลาที่เจ้ามีชีวิตอยู่ พวกเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก แต่ว่าเหตุการณ์นี้ ข้าจะต้องรายงานให้เทพตนอื่นทราบและหาหนทางจัดการอย่างแน่นอน แม้ว่าหล่อนจะเป็นเทพธิดาผู้สร้างโลกก็ตาม การกระทำอันแสนป่าเถื่อนนั่น จะต้องมีบทลงโทษอย่างแน่นอน "”
(สึคุโยมิ)
เสียงของเขาเริ่มจะอ่อนแรงลงทุกทีดูเหมือนว่าเขาจะฝืนตัวเองจริงๆด้วยสินะบ้าที่สุดผมอยากให้สิ่งที่เกิดกับท่านเทพดีๆแบบท่าน'สึคุโยมิ' เกิดขึ้นกับยัยแมลงนั้นมากกว่าจริงๆเพราะยัยบ้านั้นแท้ๆ ที่ทำให้เรื่องมันเละเทะแบบนี้
" คนสองคนนั้น พวกเขาปลอดภัยไหมครับ? "”
(มาโกโตะ)
" พวกเขาปลอดภัย ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งคู่ถูกเรียกตัวไปยังพระราชวัง และได้พบกับเหล่ามหนุษย์อย่างปลอดภัยแล้ว ยัยเทพธิดานั้นมอบการคุ้มครองอันศักดิ์สิทธิ์ให้พวกเขาอยากมากมายมหาศาลเลยหล่ะ "”
(สึคุโยมิ)
ประโยคสุดท้ายนั้น เหมือนว่าแม้แต่ท่าน'สึคุ'เอง ก็ยากที่จะพูดออกมาได้มันเหลือเชื่อมาก กับการถูกปฏิบัติที่ต่างกันถึงขั้นนี้
" ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้านะ เจ้าไม่มีสิทธิจะเชื่อมต่อตัวเจ้าเองเข้ากับโลกเดิมของเจ้าอีกแล้ว นั้นแหละคือเหตุผลว่า มันเป็นสิ่งที่ไม่ควร ที่ข้าจะพูดแบบนี้ แต่ว่า ถ้าหากเจ้าเจอสองคนนั้นหล่ะก็ ได้โปรดปฏิบัติตัวต่อพวกเขาให้ดีด้วยเถอะ "”
(สึคุโยมิ)
อ่าห์~ ท่านผู้นี้ จริงๆเลย คิดถึงผู้อื่นเสมอเลยสินะ
" ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้รับการคุ้มครองเต็มรูปแบบจากเทพธิดา เหรอครับ? "”
(มาโกโตะ)
การได้รับการคุ้มครองอันศักดิ์สิทธิ์เป็นจำนวนมาก จากเทพธิดาที่มีพลังระดับพระเจ้า มันฟังดูแข็งแกร่งมากเลย มันยังจำเป็นอยู่อีกเหรอ ที่จะกังวลเกี่ยวกับพวกเขา?
" ถ้าหากพวกเราไม่นับพลังของเทพธิดาแล้วละก็ พลังของท่านมาโกโตะหน่ะ แข็งแกร่งที่สุดแล้ว ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีพลังเวทย์มนต์เพิ่มมา แต่เจ้าซึ่งเดิมทีควรจะเป็นมหนุษย์หน่ะ มีพลังเวทย์มนต์หลับใหลอยู่ในตัวอยู่แล้ว และเจ้าได้ไปอาศัยอยู่ในโลกใบเดิมของเจ้าซึ่งโหดร้ายกว่าโลกใบนี้อีกมาก จึงทำให้พลังเวทย์มนต์ในตัวเจ้าตอนนี้อยู่ในระดับที่เรียกได้ว่ามากมายมหาศาลเลยหล่ะ เทียบไม่ได้กับพลังของพวกเขาเลย "”
(สึคุโยมิ)
ท่านสึคุยังคงพูดต่อไป
" ข้าเป็นตัวตนที่ครุมเครือซึ่งไม่รู้ตัวของข้าเองกำลังควบคุมพลังอะไรอยู่ แล้วก็ เมื่อข้าเข้าสู่สภาวะสงบนิ่งหรือหลับใหล คงจะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับดวงจันทร์อยู่พอสมควร แต่ว่า เทพดวงจันทร์ตนอื่น ก็คงมาจัดการอะไรสักอย่างแทนข้านั้นแหละ ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับตัวข้าที่จะพูดเช่นนี้ มันก็.... แต่ว่า ข้าได้รับพลังมากมายมหาศาลมาจากครอบครัวของข้า และพลังที่ข้ามีสำรองไว้ก็ยังมีเหลืออยู่พอสมควร "”
(สึคุโยมิ)
จากครอบครัว น่าจะหมายถึง 'อิซานางิ'
" พลังของข้า ไม่มีวันพ่ายให้กับการคุ้มครองอันศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาประเภทนั้นหรอก อย่าห่วงไปเลย "”
(สึคุโยมิ)
โอ้~ เต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่คำพูดนั้นแฝงไปด้วยพิษร้ายนิดหน่อยแฮะ
" ในสถานการณ์แบบนี้ ปกติแล้ว สถานะของวีรบุรุษควรจะเป็นของเจ้า แต่คนที่ควรจะมอบสถานะนั้นให้กับเจ้า กับชิงสถานะนั้นไปซะเอง ฉะนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องออมมือหรอก ในนามของสึคุโยมิ ข้าขออนุญาตให้ มิซุมิ มาโกโตะ มีอิสระในโลกใบใหม่นี้ ทำอะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ! "”
(สึคุโยมิ)
ท่าน'สึคุ'กำลังโกรธอยู่ตริงๆด้วย! อย่างที่คิดเลย ท่าน'สึคุ'ยอดเยี่ยมที่สุด!ท่านไม่จำเป็นต้องอนุญาตให้ผมหรอก เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ผมตั้งใจจะทำอยู่แล้ว
แต่ว่า!ตอนนี้ผมมีกระทั่งใบอนุญาตอีกด้วย!!
ยะฮู้ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!
ร่างของผมที่ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีเดียวกับดวงจันทร์ กำลังค่อยๆร่อนลงสู่พื้นดินอย่างช้าๆ
" ด้วยประสงค์แห่งจิตวิญญาณ ข้าขอภาวนาให้พวกเรา ได้พบกันอีกครั้ง "”
(สึคุโยมิ)
เสียงของท่านเทพค่อยๆแตกหัก แล้วก็หายเงียบไป
" ครับ! "”
(สึคุโยมิ)
จากท่านเทพที่ผมเคารพนับถือ
ผมเพิ่มเสียงขึ้นไปอีกระดับนึงเทพธิดา?
มันคืออะไร แมลงชนิดใหม่เหรอ?
อร่อยไหม?
ผมค่อยๆลุกขึ้นมา จากดินแดนที่ผมไม่รู้จักมาก่อน
-----------------------------------------------------------------------
หลังจากจบ Prologue จะมีตอนที่เป็นมุมมองของท่านเทพสึคุโยมิด้วยครับ จริงๆก็คือเล่าซ้ำตอนเดิมนั้นแหละ แต่เปลี่ยนจากมุมมองของตัวเอกเป็นมุมมองของท่านสึคุโยมิแทน ถ้าอยากให้ผมแปลตอนนั้นก็สามารถบอกได้นะครับ ยินดีที่จะแปลให้ แต่มันจะค่อนข้างยาวนิดหน่อย อาจจะใช้เวลาพอสมควรตอนนี้ก็จบ Prologue ของเรื่องนี้แล้ววันนี้ก็ขอพอแค่นี้ก่อนละกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอัพต่อให้ครับผม ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามครับ
ที่มา:https://my.dek-d.com/hitomi-yuriko/writer/viewlongc.php?id=1474392&chapter=3