ได้ยินว่ารักกัน

หกปีที่เธอใช้เพื่อลืมเขา แต่เพียงได้พบหน้าความหวั่นไหวทั้งหมดก็ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

บางครั้ง ‘การลืม’ ก็เป็นทักษะที่ยากเกินกว่าที่มนุษย์จะเรียนรู้

หกปีที่แล้ว เขาคือรุ่นพี่ที่เจิดจรัส เธอคือรุ่นน้องที่แอบหลงรักเขา

“เธอชื่อหลิวเจิง?”

“อือ...ใช่ค่ะ...”

“ได้ยินว่าเธอชอบฉัน?”

“เอ่อ...คือ...เอิ่ม...”

“เราแต่งงานกันไหม?”

“อือ...ฮะ?”

หกปีผ่านไป เขาคือหัวหน้าหนุ่มแห่งแผนกศัลยกรรมระบบประสาท เป็นศาสตราจารย์ที่มีชื่อเสียง

ส่วนเธอเป็นแพทย์ฝึกหัดที่เข้ามาใหม่และเป็นนักเรียนของเขา เธอเรียกเขาว่าหัวหน้าหนิง เขาเรียกเธอว่าหมอหร่วน

“หมอหร่วน เครื่องถ่ายเอกสารเสีย ลอกบันทึกการรักษานี้ที”

“...” ทนไว้ นักเรียนต้องเชื่อฟัง!

“หมอหร่วน ไปเอารายงานที่แผนกพยาธิวิทยา”

“...” ทนอีก!

“หมอหร่วน ไปที่แผนกผู้ป่วยนอกและขอให้หัวหน้าจางมาที่นี่”

“...” ยังทน!

“หมอหร่วน ไป...”

“...” ทะ...ทนไม่ไหวแล้ว! “หัวหน้าหนิง ป่วยต้องรักษา! ออกจากลิฟต์เลี้ยวซ้ายเป็นแผนกต่อมไร้ท่อ อารมณ์ไม่คงที่ก็ไปพบผู้เชี่ยวชาญเถอะค่ะ!”

เขามองเธอโดยปราศจากรอยยิ้ม “ทำผิดต้องโดนทำโทษ!”

ทำผิด? เธอครุ่นคิดอย่างหนัก ที่เธอทุ่มเทอย่างหนักในการเป็นแพทย์ฝึกหัด เดินตามเขาต้อยๆ ไม่ยอมห่าง

ทุกการเคลื่อนไหวอยู่ภายในสายตาของเขา แล้วจะมีโอกาสพลาดได้อย่างไร? ใช่แล้ว ช่วงเวลาเดียวที่ห่างหายไปจากสายตาของเขาคือ ตอนที่ถูกแม่พาไปดูตัวเมื่อวันก่อน...

• บทที่ 172 ทำยังไง (1) 2024-11-20
• บทที่ 171 ฉันรู้ (2) 2024-10-16
• บทที่ 171 ฉันรู้ (1) 2024-10-16
• บทที่ 170 เรียกจื้อเชียน (2) 2024-10-09
• บทที่ 170 เรียกจื้อเชียน (1) 2024-10-09
• บทที่ 169 บุรุษเน้นปากไม่เน้นมือเท้า (2) 2024-10-09
• บทที่ 169 บุรุษเน้นปากไม่เน้นมือเท้า (1) 2024-10-09
• บทที่ 168 รสชาติแห่งความรัก (2) 2024-10-09
• บทที่ 168 รสชาติของความรัก (1) 2024-10-09
• บทที่ 167 พ่อเขิน (2) 2024-10-09